H SILVER CITY ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΛΥΤΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

O John Sayles είναι ο γνωστότερος ίσως εκπρόσωπος του αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά, αφού ακολουθεί χωρίς χολιγουντιανές "παρεκτροπές" τον δρόμο αυτόν από την πρώτη του ταινία (1980) μέχρι σήμερα. Έντονα πολιτικοποιημένος, αρέσκεται να βγάζει στη φόρα κάθε άπλυτο, υποκριτικό ή στραβό της αμερικάνικης (και δυτικής γενικότερα) κοινωνίας. Το "Silver City" του 2004 ακολουθεί πιστά τη γενική αυτή γραμμή.
Εδώ παρακολουθεί το με κάθε κόστος αδίστακτο "σπρώξιμο" ενός ηλίθιου, ακροδεξιού υποψήφιου (πλην όμως γόνου ισχυρής και πλούσιας οικογένειας) στη θέση του κυβερνήτη μιας πολιτείας. Σας θυμίζει τίποτα αυτό; Εμένα δε μου βγάζετε από το μυαλό ότι ο Sayles είχε στο μυαλό του τον Bush (αν σκεφτείτε ότι ο τελευταίος είναι ουσιαστικά κυβερνήτης όλου του πλανήτη - έστω και εικονικός - τα πράγματα στην πραγματικότητα είναι ακόμα χειρότερα...)
Αυτό που μας δείχνει λοιπόν στο Silver City είναι αυτό που όλοι υποψιαζόμαστε: Ολόκληρο το οικοδόμημα της πολιτικής δομείται (και εξυπηρετεί φυσικά) πάνω σε οικονομικά συμφέροντα. Και ότι σε ακραιφνώς καπιταλιστικές κοινωνίες (όπως η αμερικάνικη, αλλά και η δική μας σιγά - σιγά) τείνει πλέον να εξυπηρετεί μόνο αυτά και τίποτα άλλο. Όλο το κόλπο είναι πώς θα πείσεις τον κόσμο ότι όλα αυτά γίνονται για το δικό του συμφέρον. Ο Sayles παρακολουθεί όλο τον μηχανισμό, που φυσικά δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα: Μίζες δίνονται, ατυχήματα ή "ατυχήματα" κουκουλώνονται, μπάτσοι λαδώνονται, παμπόνηροι κάθε είδους σύμβουλοι οργιάζουν (η δική τους δουλειά είναι κυρίως να πειστεί ο κόσμος να εκλέξει τον κατάλληλο), πανίσχυροι οικονομικά άνθρωποι κινούν τα νήματα... Όταν η ταινία τελειώνει δεν μπορείς παρά να νοιώθεις βαθιά αηδιασμένος για όλα όσα συμβαίνουν εις βάρος σου. Μπορεί το φιλμ να αφορά την Αμερική, είναι όμως σαφές όλο όλο αυτό το πολύπλοκο πλέγμα λειτουργεί (ίσως σε κάπως μικρότερο βαθμό) και στην Ευρώπη και γενικά σ' όλη τη Δύση.
Η ταινία (όπως και άλλες του Sayles) είναι ίσως κάπως "στεγνή" και άχαρη και σχετικά βαρυφορτωμένη σεναριακά, καθώς φαίνεται ότι βασικό μέλημα του δημιουργού της είναι να αποκαλύψει όλον αυτόν τον καλοκουρδισμένο, πολύπλοκο μηχανισμό εξαπάτησης και όχι να κάνει κάτι κινηματογραφικά ιδιαίτερο. Έχοντας αυτό σαν δεδομένο, νομίζω ότι πετυχαίνει τον (ιδεολογικό) στόχο της. Όσο για το εντυπωσιακό καστ, περιλαμβάνει ονόματα όπως ο Κρις Κριστόφερσον, ο Τιμ Ροθ, ο Ρίτσαρντ Ντρέιφους, η Ντάριλ Χάννα, ο Μπίλι Ζέιν και ο σταθερός συνεργάτης του σκηνοθέτη Κρις Κούπερ.