Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ "VICTOR FRANKENSTEIN" ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΙΓΚΟΡ

Να και μια άγνωστή μου ταινία που μου φάνηκεαρκετά καλή: "Victor Frankenstein", σε σκηνοθεσία του Paul McGuigan του 2015. Γνωστός τίτλος; Φυσικά, αφού πρόκειται για τον βασικό ήρωα του αθάνατου μυθιστορήματος "Φρανκενστάιν" της Mary Shelley, που παρά το ότι έχει γραφτεί τον 19ο αιώνα παραμένει νομίζω φρέσκο και επίκαιρο στον προβληματισμό του. Τώρα με τις περί κλώνων και άλλων σχετικών συζητήσεις μάλιστα...
Η ιστορία έχει ως γνωστόν γνωρίσει πλήθος μεταφορών στην οθόνη, από το ξεκίνημα σχεδόν του κινηματογράφου (από τον Whale ως τον Σκορσέζε και τον Μελ Μπρουκς). Τι προσθέτει λοιπόν το συγκεκριμένο φιλμ σε ένα τόσο πολυχρησιμοποιημένο θέμα; Την οπτική γωνία, θα σας απαντήσω. Θυμάστε την ιστορία; Ο βασικός ήρωας, μεγαλοφυής (και μεγαλομανής) επιστήμονας, πολύ μπροστά από την εποχή του, θέλει να δημιουργήσει ζωή από νεκρή σάρκα. Θα καταφέρει να δημιουργήσει το περίφημο και τρομαχτικό Τέρας του Φρανκενστάιν. Τι επιφυλάσει όμως η ανθρώπινη κοινωνία στο πλάσμα αυτό, που, όπως και να το κάνουμε, δεν ευθύνεται ούτε για τις πράξεις ούτε, φυσικά, για την ύπαρξή του; Θυμάστε όμως ίσως και το ότι ο επιστήμονας είχε έναν καμπούρη βοηθό, τον Ιγκόρ (στην παρωδία του Μπρουκς τον ενσάρκωνε ο αξέχαστος Μάρτι Φέλντμαν). Ε, λοιπόν το συγκεκριμένο φιλμ του 2015 κάνει βασικό ήρωα τον Ιγκόρ και βλέπει την ιστορία από τη δική του σκοπια. Πώς τον βρήκε ο βαρώνος να υποφέρει τα πάνδεινα σε ένα τσίρκο, πώς τον ελευθέρωσε, πώς τον έκανε βοηθό του... Και βάζει και αρκετούς νέους χαρακτήρες ή προσθέτει νέα στοιχεία στους ήδη υπάρχοντες: Έναν φανατικό και θρησκόληπτο (συχνά αυτά πάνε μαζί) αστυνομικό διώκτη, μια κοπέλα, την επιστημονική ιδιοφυία του Ιγκόρ κλπ.
Έτσι ο προβληματισμός του βιβλίου μετατοπίζεται.: Στη θέση της σχέσης δημιουργού / δημιουργήματος, πατέρα / γιου αν θέλετε, βάζει τη σχέση σωτήρα / σωζόμενου. Τι κάνει κάποιος όταν χρωστά απόλυτη ευγνωμοσύνη σε κάποιον άλλον που τον έσωσε και του πρόσφερε τα πάντα, ενώ συγχρόνως δεν είναι πάντα σύμφωνος με τις μεθόδους του; Και έως πού φτάνουν τα δικαιώματα του επιστήμονα για την ανακάλυψη της γνώσης; Μπορεί να μεταχειριστεί τα πάντα; Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Και η σχέση προσωπικής ευτυχίας / καθήκοντος; Και ο (θρησκευτικός εδώ) φανατισμός;
Αυτά και αρκετά άλλα ερωτήματα μπορεί κανείς να εντοπίσει και να προβληματιστεί. Όλα αυτά είναι δοσμένα με πολύ ενδιαφέροντα εικαστικά τρόπο, φτιάχνοντας μια εξαίρετη ατμόσφαιρα που παραπέμπει άμεσα στο steam punk. Όσο για την πλοκή, λειτούργησε άψογα για μένα και δεν με άφησε στιγμή να βαρεθώ, ενώ ο εξαιρετικός James McAvoy ως επιστήμων μάλλον κλέβει την παράσταση από τον Daniel Ratcliffe / Ιγκόρ. Να λοιπόν που ακόμα και μια σύγχρονη διασκευή πασίγνωστου θέματος μπορεί να κρύβει ευχάριστες εκπλήξεις.
ΥΓ: Γιατί άραγε η, αν μη τι άλλο, εντυπωσιακή αυτή ταινία δεν βρήκε διανομή στην Ελλάδα; Πιστέψτε με, προβάλλονται απέιρως χειρότερα φιλμ!