"Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ" ΩΣ ΘΥΜΑ

 

Το 2002 ο Νίκος Γραμματικός γυρίζει μια από τις καλές ταινίες του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου (του περίπου μετά τη μεταπολίτευση δηλαδή). Τον "Βασιλιά" με το Βαγγέλη Μουρίκη, το Μηνά Χατσησάββα και τη Μαριλίτα Λαμπροπούλου στους κύριους ρόλους.

Ένας πρώην χρήστης ναρκωτικών αποφυλακίζεται. Αηδιασμένος από τον κόσμο και θέλοντας να ξεκόψει για πάντα από τις κακές παρέες και τα κυκλώματα πηγαίνει στο χωριό του παππού του, που τώρα είναι εγκαταλειμμένο. Εκεί επισκευάζει το ερειπωμένο σπίτι του παππού και προσπαθεί να ζήσει απομονωμένος εκεί. Όμως θα αντιμετωπίσει την απροκάλυπτη εχθρότητα των κατοίκων της κοντινής κωμόπολης, από την οποία εξαρτάται για προμήθειες αφού το δικό του χωριό, όπως είπαμε, είναι έρημο. Οι συνέπειες θα είναι πολλές και τραγικές.

Καλή σκηνοθεσία, καλές ερμηνείες, στέρεη αφήγηση και σενάριο, όλα κινούν το ενδιαφέρον και δεν αφήνουν το θεατή να βαρεθεί (κάθε άλλο). Φυσικά στο στόχαστρο βρίσκεται η ανθρώπινη μισσαλοδοξία, η άρνηση και εχθρική αντιμετώπιση κάθε είδους "διαφορετικού", η βαθιά συντηρητικότητα και υποκρισία της ελληνικής επαρχίας (και κάθε επαρχίας νομίζω), ο έμφυτος θαρρείς φόβος απέναντι στο "ξένο". Αλλά αποτελεί επίσης και ένα σχόλιο πάνω στην ερήμωση, τη μιζέρια, τα ασφυκτικά αδιέξοδα ίσως της ελληνικής επαρχίας (και θα επαναλάβω εδώ "και κάθε επαρχίας νομίζω"). 

Ίσως να έχω μια μικρή αντίρρηση για το πόσο απαράδεκτοι και δίχως το παραμικρό πρόσχημα στην εχθρική συμπεριφορά τους δείχνονται όλοι σχεδόν οι κάτοικοι (υπάρχουν 2-3 εξαιρέσεις, αλλά η συμπεριφορά του συνόλου, που θυμίζει όχλο, μου φάνηκε τραβηγμένη), πράγμα που κάνει το όλο θέμα κάπως σχηματικό, αλλά μικρό το κακό. Η ταινία, θα ξαναπώ, είναι από τις καλύτερες ελληνικές και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους ψάχνουν τις ευτυχείς στιγμές του ελληνικού σινεμά.

ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΣΥΝΑΡΤΗΤΟΙ "PRISONERS OF THE GHOSTLAND"

 

Αν έπρεπε να διαλέξω έναν και μόνο ηθοποιό που τα πολλά, πάρα πολλά τελευταία χρόνια έχει κυριολεκτικά πάρει την κάτω βόλτα, θα διάλεγα αδίστακτα τον Νίκολας Κέιτζ. Το κακό είναι ότι φαίνεται να παίρνει στο λαιμό του και τους συνεργάτες του. Διότι σκηνοθέτης στο ανεκδιήγητο "Prisoners of the Ghostland" (2021), μια ιαπωνοαμερικάνικη συμπαραγωγή,  είναι ο ενδιαφέρον κάποτε και "άρρωστος" ιάπωνας Sion Sono.

Σε έναν μετακαταστροφικό κόσμο ένας επικίνδυνος κακοποιός ελευθερώνεται με αποστολή να φέρει πίσω από τη "Ghostland" την κόρη ενός διεφθαρμένου κυβερνήτη, η οποία φαίνεται ότι έχει απαχθεί και οδηγηθεί εκεί. Φυσικά, για να μην το σκάσει, στο σώμα του έχουν στερεωθεί βόμβες έτοιμες να σκάσουν με το παραμικρό παραστράτημα...

Αν σας θυμίζει την "Απόδραση από τη Νέα Υόρκη" του Κάρπεντερ, πολύ καλά κάνει. Μόνο που το παρόν φιλμ δεν φτάνει ούτε το μικρό δαχτυλάκι της ταινίας των 80ς. Ασυνάρτητο σενάριο, άνευ λόγου σκηνές, συνεχείς επαναλήψεις κάποιων μοτίβων, καμιά εξήγηση για διάφορα που συμβαίνουν, κακό ως συνήθως παίξιμο του Κέιτζ, φαντάσματα (πιθανόν) που περιφέρονται... Κι αν νομίζετε ότι όλο αυτός ο αχταρμάς γίνεται cult, που μάλλον θα το ήθελε, λάθος νομίζετε. Το μόνο που κάνει είναι να κουράζει. Προσωπικά βαρέθηκα πριν τη μέση. Συνιστώ να το αποφύγετε.

ΥΓ: Όχι ότι με νοιάζει ιδιαίτερα, κυρίως όσον αφορά τις σύγχρονες ταινίες, αλλά ενδεικτικά αναφέρω ότι η βαθμολογία στο IMDB είναι 4,2 μετά από 6200 ψήφους. Εδώ συμφωνώ με τη βαθμολογία.

"EVOLUTION": ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΓΙΑ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ ΘΕΑΤΕΣ

Η γαλλίδα Lucile Hadzihalilovic είναι μια πολύ ιδιαίτερη, ερμητική θα έλεγα, σκηνοθέτης, πράγμα που ήταν φανερό από την προηγούμενη ταινία της, την "Αθωότητα". Το 2015 γυρίζει το ακόμα πιο ερμητικό "Evolution".

Σε ένα έρημο, σχεδόν εγκαταλειμμένο παραθαλάσσιο χωριό που κατοικείται μόνο από γυναίκες και μικρά αγόρια, ο Νικόλ βλέπει ενώ κολυμπά το πτώμα ενός αγοριού στο βυθό. Ερωτήματα για το τι συμβαίνει στο χωριό γεννιούνται μέσα του. Γιατί όλα τα αγόρια περνούν μέρος της ζωής τους στο νοσοκομείο και τι είδους επεμβάσεις γίνονται σ' αυτά; Τι κάνουν οι γυναίκες τη νύχτα; Είναι η γυναίκα με την οποία ζει και τον φροντίζει μητέρα του;

Μεταξύ επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, όχι όμως όπως έχετε συνηθίσει αυτά τα είδη (κάθε άλλο), βασίζεται κυρίως στην έντονη ατμοσφαιρικότητα που είναι κυρίαρχη σε κάθε πλάνο. Από εκεί και πέρα... μη ρωτάτε πολλά. Τίποτα δεν εξηγείται, κανείς δεν θα μάθει τι και γιατί συμβαίνει στο χωριό. Αργοί ρυθμοί, αναπάντητα ερωτήματα, πανταχού παρόν τελετουργικό στοιχείο (που μοιάζει να κυριαρχεί στο έργο της δημιουργού, αν κρίνω και από την προηγούμενη ταινία της), λιτότητα στην εικόνα (τα γυμνά εσωτερικά, τα απλά τοπία, το μουντό, πρασινωπό χρώμα), όλα φτιάχνουν ένα φιλμ που απευθύνεται αποκλειστικά σε λίγους κινηματογραφόφιλους που ίσως εκτιμήσουν την όλη κρυπτική ατμόσφαιρα. 

Μόνο για πολύ λίγους, επαναλαμβάνω. Οι περισσότεροι θα κουραστούν στη μέση. Πάντως η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι πράγματι υποβλητική. Πέραν αυτού... δεν ξέρω...

"NO TIME TO DIE", ΑΛΛΑ...

 

Να (ξανα)πώ ότι δεν είμαι και πολύ φανατικός της ατελείωτης σειράς των Τζέιμς Μποντ. Τα βλέπω συνήθως, ίσως να διασκεδάσω κάπως για δύο ώρες και μετά γίνεται ένα απόλυτο και αυτόματο delete. Οπότε δεν μπορώ να αναλύω πολύ για την ποιότητα κάποιου συγκεκριμένου φιλμ του 007 ή να κάνω πολλές μεταξύ τους συγκρίσεις. Το 2021 πάντως ο αειθαλής πράκτορας επανέρχεται (με Ντάνιελ Κρεγκ για τελευταία φορά) με το "No Time to Die" δια χειρός Cary Joli Fukunaga και τον Ράμι Μάλεκ ως κακό.

Ο Μποντ έχει πλέον αποσυρθεί και απολαμβάνει την ηρεμία του, αλλά, φευ, η ευτυχία δεν κρατά για πολύ. Ένας παλιός φίλος από τη CIA τον ξαναβάζει στο κουρμπέτι. Ένας κλασικός "κακός" απειλεί την ανθρωπότητα, αυτή τη φορά με εντελώς νέας λογικής όπλα. Η δράση αρχίζει και πάλι.

Τα ξέρετε. Ασταμάτητη δράση, κυνηγητά με αυτοκίνητα (εδώ κοντεύουν να καταστρέψουν ένα γραφικό ιταλικά χωριό), απομονωμένα νησιά που κρύβουν θανάσιμα μυστικά, εκκεντρικοί κακοί, μια παλιά ιστορία που θα παίξει μεγάλο ρόλο στο παρόν και πολλά άλλα δημιουργούν και πάλι ένα χορταστικό δίωρο (συγνώμη. 2 και 43' παρακαλώ αυτή τη φορά). Σημειώστε: Τώρα που η παγκόσμια κατάσταση είναι τόσο ρευστή και περίεργη, ο εχθρός δεν είναι κάποιος κακός που υποστηρίζει κομμουνιστές ή άλλους εχθρούς της άγιας Δύσης, αλλά το πρόβλημά του είναι καθαρά προσωπικό. Οι δημιουργοί της σειράς είναι πάντα πονηροί και προνοητικοί σ' αυτά.

Άφησα βεβαίως τελευταία την τεράστια έκπληξη τους τέλους. Φαντάζομαι ότι έχει κυκλοφορήσει, ακόμα και σ' αυτούς που δεν έχουν δει την ταινία, αλλά βεβαίως δεν είμαι εγώ που θα σας την αποκαλύψω. Ίσως γι' αυτό να θυμάμαι περισσότερο αυτόν τον 007.

ΥΓ: Να τονίσω εδώ ότι από την εποχή που το ρόλο ανέλαβε ο Κρεγκ εδώ και 5 ταινίες, από το 2006, υπάρχει μια ριζική αλλαγή στη σειρά: Το κλασικό χιούμορ, η ανάλαφρη και παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα των παλιών ταινιών (Κόνερι, Μουρ, Μπρόσναν κλπ.) έχει χαθεί (συνειδητά βεβαίως) δίνοντας τη θέση της σε έντονη σοβαρότητα, πραγματικά βίαιες καταστάσεις και πολλή βλοσυρότητα απ' όλες τις μεριές. Ίσως πρόκειται για  σημείο των καιρών....

"TANGERINE" Ή ΟΙ ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΤΡΑΝΣ

 

Ο Sean Baker είναι ο σκηνοθέτης που έγινε ευρύτερα γνωστός με το "Florida Project" το 2017. Πριν απ' αυτό, το 2015, είχε γυρίσει το "Tangerine", το οποίο είναι μια ταινία που γυρίστηκε ολόκληρη με... κινητά τηλέφωνα. 

Πρόκειται για τα παθήματα κατά τη διάρκεια μιας μέρας στο Λος Άντζελες δύο πορνών τραβεστί, που είναι οι καλύτερες φίλες. Η μία μόλις αποφυλακίζεται παραμονή Χριστουγέννων και ψάχνει απεγνωσμένα για τον νταβατζή και εραστή της. Όχι όμως για καλό σκοπό, αφού μόλις έχει μάθει ότι την απατά. Η φίλη της τη βοηθά και της συμπαραστέκεται.

Συνδυασμός "ελαφρού" δράματος και κωμωδίας, ταινία οδοιπορικού στην πόλη - ή μάλλον στις "βρώμικες" γωνιές της πόλης, καταγραφή της ζωής των τραβεστί και του μικρόκοσμού τους, δίχως να παραλείπεται και η καταγραφή του ευρύτερου περιβάλλοντος τους... Γρήγοροι ρυθμοί, εναλλαγές δραματικών και αστείων καταστάσεων, σπαρταριστοί διάλογοι και συγχρόνως πιστή εικόνα της ζωής στο περιθώριο. Τελικά όμως αυτό που μένει είναι η κατά βάθος τρυφερή ματιά και η αγάπη του δημιουργού για τις πρωταγωνίστριές του και το ξεπέρασμα της παρουσίασης των τρανς γυναικών ως "μάρτυρες", "θύματα" και άλλα σχετικά (κάθε άλλο μάλιστα). Εδώ έχουν τη μοίρα στα χέρια τους και γνωρίζουν τις άγριες, αλλά και τις όμορφες και γλυκιές πλευρές της ζωής όπως, τελικά, συμβαίνει με όλους μας. 

 Από τις καλές στιγμές του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά, με διασκέδασε με το χιούμορ, τη σπιρτάδα και  την γλυκόπικρη αλλά, εντέλει, τρυφερή ματιά της.

Η "BELLE EPOQUE" ΚΑΙ Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

 Ένας μεσήλικας που αδυνατεί να συμβαδίσει με τη σύγχρονη εποχή του χρήματος, των υπολογιστών, των νέων με μοναδικό ιδανικό την επιτυχία, βρίσκεται σε κρίση με τη γυναίκα του. Τότε ένας ιδιοφυής (και καθίκι) "διασκεδαστής", σε συνεννόηση με το γιο του ήρωα, θα του προσφέρει αυτό που προσφέρει στους εκλεκτούς (και πλούσιους βεβαίως) πελάτες του: Να μεταφερθεί σε όποια εποχή επιθυμεί. Ενώ όμως άλλοι ζητάνε τη Ρώμη, την Αναγέννηση ή οτιδήποτε άλλο, εκείνος θα ζητήσει να ξαναζήσει την πρώτη εβδομάδα, πριν πολλά χρόνια, που γνώρισε και ερωτεύτηκε τρελά τη νυν (και σε διάσταση πλέον) σύζυγό του, κάπου στα 70ς. 

Αυτά συμβαίνουν στο γαλλικό φιλμ του Nicolas Bedos "Ραντεβού στο Μπελ Επόκ" (La Belle Epoque) του 2019. Με τον Ντανιέλ Οτέιγ, τη Φανί Αρντάν, τον Γκιγιόμ Κανό κ.ά. Η ταινία έχει κάτι από επιστημονική φαντασία, αν και στην ουσία δεν συμβαίνει τίποτα "φανταστικό". Η εταιρία προσλαμβάνει ηθοποιούς, στήνει σκηνικά εποχής, δουλεύει τα "σενάρια" που επιθυμούν οι πελάτες και τους βάζει έτσι για όσο χρόνο ζητήσουν (ή όσο αντέχει η τσέπη τους) στον χωροχρόνο που επιθυμούν όχι ως virtual reality με τη σημερινή έννοια του όρου, αλλά με "θεατρικό" τρόπο. Ανάμεσα στα ντεκόρ και τους ηθοποιούς οι πελάτες γίνονται οι ίδιοι ηθοποιοί και ζουν αυτό που ποθούν. 

Η ταινία συνδυάζει τρυφερότητα, συγκίνηση, χιούμορ (κατά βάθος είναι αισθηματική κωμωδία) και, βέβαια ρομαντισμό (εδώ ο ρομαντισμός μυθοποιοεί και εξιδανικεύει τις "άγριες" αρχές των 70ς με την επανάσταση, τα ναρκωτικά, τα ξέφρενα πάρτι, τη σεξουαλική απελευθέρωση κλπ. σε σχέση με την απόλυτα ξενέρωτη κομπιουτερέ εποχή μας). Οπότε το αυθόρμητο γέλιο βγαίνει σε πολλά σημεία. Και βέβαια ο παραπάνω συνδυασμός την κάνει να βλέπεται ευχάριστα και γι' αυτό έχει διασκεδάσει τους περισσότερους θεατές. Απλώς βρίσκω τα συμπεράσματα και την κατάληξη εντελώς συμβατικά και αναμενόμενα, για να μην πω συντηρητικά παρά τη "νοσταλγία των άγριων νιάτων". Αλλά ίσως ακριβώς γι' αυτό να έγινε επιτυχία...

ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΕΝΟΣ ΝΑΖΙ "ΑΓΝΩΣΤΟΥ"

 Το 1946 ο πόλεμος μόλις είχε τελειώσει και κανείς δεν θα μπορούσε να είναι σίγουρος για το μέλλον. Αν, για παράδειγμα, σηκώσει ξανά κεφάλι ο ναζιστικός εφιάλτης; Όλα ήταν ακόμα πολύ νωπά και ρευστά. Τότε λοιπόν ο μεγάλος Orson Welles (1915-1985) γυρίζει τον "Άγνωστο" (The Stranger) με τον ίδιο, τον Έντουαρντ Ρόμπινσον και τη Λορέτα Γιανγκ στους κύριους ρόλους.

Ένας κυνηγός ναζί που κρύβονται μετά την ήττα τους ψάχνει για κάποιον που ουσιαστικά θεωρείται ο επινοητής και θεωρητικός των στρατοπέδων εξόντωσης. Τα ίχνη τον οδηγούν σε μια μικρή πόλη των ΗΠΑ και γρήγορα οι υποψίες θα πέσουν σε έναν προσφάτως αφιχθέντα καθηγητή που ζει εκεί και μάλιστα ετοιμάζεται να παντρευτεί την κόρη του δικαστή. Ο κλοιός αρχίζει να σφίγγει γύρω του...

Από τις λιγότερο γνωστές ταινίες του μεγάλου δημιουργού, ο "Άγνωστος" παραμένει ένα καλό ασπρόμαυρο θρίλερ με νουάρ, εξπρεσιονιστική αισθητική. Νουάρ βέβαια όχι με την πιο κοινή έννοια του όρου (δεν υπάρχει "μοιραία γυναίκα" ούτε μεγαλούπολη ούτε ακριβώς ντετέκτιβ - ο κυνηγός ναζί τον αντικαθιστά ουσιαστικά), ωστόσο η αισθητική είναι παρόμοια. Βλέπεται με αμείωτο ενδιαφέρον, κορυφώνεται σε ένα δυνατό, συμβολικό τέλος, εκφράζει την απέχθεια του δημιουργού για τη ναζιστική κτηνωδία, δείχνει για μια φορά ακόμα το ταλέντο του, ωστόσο κάποια σεναριακά προβλήματα θα μπορούσε να τα αποφύγει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο αφελής τρόπος με τον οποίο ο ύποπτος ρίχνει πάνω του τις υποψίες των διωκτών του με μια ατάκα σε ένα γεύμα, ενώ κατά τα άλλα είναι πονηρός και παντελώς αδίστακτος (αλλά και τρέμει από φόβο μήπως αποκαλυφτεί η αληθινή του ταυτότητα).

"Ο Άγνωστος" ανήκει στην κατηγορία των φιλμ που αρκετά σύντομα γνωρίζουμε τον ένοχο και όλο το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο αν ή πώς θα συλληφθεί. Δεν θεωρείται από τις μεγάλες ταινίες του Ουέλες, ωστόσο παραμένει ενδιαφέρουσα και απολαυστική.

"YUMMY": ΛΙΦΤΙΝΓΚ ΚΑΙ... ΖΟΜΠΙ

 

Το 2019 ο ολλανδός Lars Damoiseaux γυρίζει το βελγικής παραγωγής "Yummy", μια σπλάτερ κωμωδία με ζόμπι και όλα τα σχετικά...

Ένας τύπος με την όμορφη κοπέλα του και τη μητέρα της, που νεάζει ασύστολα και προφανώς πριν μερικά χρόνια ήταν κι αυτή σεξοβόμβα, ταξιδεύουν με αυτοκίνητο σε μια κλινική αισθητικής κάπου στις πρώην ανατολικές χώρες (πιθανόν και στα Βαλκάνια). Η μητέρα πάει για διάφορα λίφτινγκ και η κόρη για τον αντίθετο από τα συνηθισμένα λόγο: Για να... μικρύνει το εντυπωσιακό στήθος της και να αποφύγει τα διαρκή πειράγματα και άλλα δεινά που υφίσταται εξ αιτίας του. Βέβαια στην κλινική τίποτα δεν είναι όπως αρχικά φαίνεται και σε λίγο όλα θα βυθιστούν στο αίμα και τον τρόμο.

Αληθινό όργιο αίματος, τόννοι σπλάτερ, διάφορα αποκομμένα μέλη και κάμποσα εντόσθια συνθέτουν μια gore ταινία, η οποία όμως διατρέχεται από συνεχές μαύρο χιούμορ, που φτάνει στα όρια του απόλυτου χαβαλέ. Οι φίλοι του είδους θα το διασκεδάσουν νομίζω. Κι εγώ το διασκέδασα βέβαια, δεν λέω, αλλά έχουν ξαναγίνει δεκάδες παρόμοια φιλμ και έτσι δεν μου είπε τίποτα σπουδαίο. Δείτε το μόνο για την πλάκα του πράγματος.

ΥΓ: Εννοείται ότι η παρότρυνση αυτή απευθύνεται αυστηρότατα και αποκλειστικά σε φίλους του είδους, όπως είπα και πριν, διότι οι "κανονικοί" θεατές, κωμωδία ξεκωμωδία, μάλλον θα φρικάρουν στο πρώτο μισάωρο.

Η "ALICE" ΧΕΙΡΑΦΕΤΕΙΤΑΙ

 

Η "Alice" (2019) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Josephine Mackerras και είναι ένα δραματικό φιλμ με έντονο φεμινιστικό στοιχείο.

Η Άλις, ο σύζυγός της και ο μικρός τους γιος είναι πρότυπο οικογένειας. Όλα μοιάζουν τέλεια. Ξαφνικά όμως εκείνος θα εξαφανιστεί αδειάζοντας και την τελευταία δεκάρα από τις κοινές καταθέσεις τους κι εκείνη αδυνατεί να πληρώσει τις δόσεις του δανείου για το σπίτι. Τι θα κάνει για να βρει λεφτά για να επιβιώσει; Και, επίσης, τι θα κάνει όταν εκείνος, το ίδιο ξαφνικά, επανεμφανιστεί;

Οι καταστάσεις (δόσεις για δάνειο, άμεση ανάγκη για δουλειά κλπ.) μας φαίνονται εξαιρετικά οικείες. Αλλά και η εξέλιξη θυμίζει την "Ωραία της Ημέρας" του Μπουνιουέλ - με άλλο εντελώς σκεπτικό ωστόσο. Και φυσικά συμπαθούμε την ηρωίδα και δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε ό,τι επιλέγει να κάνει. Αντίθετα έτσι (και μέσω της φιλίας της -όχι ερωτικής - με μια άλλη γυναίκα) θα επαναπροσδιορίσει τον κόσμο της, θα δράσει, θα δει τα πράγματα όπως ακριβώς είναι... Θα ξυπνήσει, θα λέγαμε κοινώς. 

Συμπαθητικό δράμα, με αρκετό άγχος στην αρχή, και κυρίως καθαρά φεμινιστικό (αυτό προσωπικά το ευχαριστήθηκα), απενοχοποιεί κάποια πράγματα και βλέπεται ευχάριστα, δίχως βεβαίως να είναι αριστούργημα.

"BRUNO REIDAL": Η ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΕΝΟΣ ΨΥΧΙΚΑ ΑΡΡΩΣΤΟΥ

Πρόκειται για αληθινή ιστορία: Το 1905 ο Bruno Reidal, ένας 17χρονος σπουδαστής θεολογικής σχολής, καταγόμενος από μικρό γαλλικό χωριό, δολοφονεί βάρβαρα, χωρίς κανένα λόγο, ένα 10χρονο αγόρι, αποκεφαλίζει το πτώμα και στη συνέχεια παραδίδεται στην αστυνομία. Κλείνεται βεβαίως στη φυλακή, αλλά εξετάζεται / ανακρίνεται από μια ομάδα ψυχιάτρων, που προσπαθούν να εισέλθουν στο σκοτεινό ψυχισμό του και να ανακαλύψουν τα βαθύτερα αίτια της φριχτής πράξης του.

Το ζοφερό αυτό περιστατικό κάνει ταινία το 2021 ο γάλλος Vincent Le Port με τον απλό τίτλο "Bruno Reidal". Το στιλ που επιλέγει  να το κάνει δίνει και το στίγμα της ταινίας. Το μεγαλύτερο μέρος αποτελεί η ανάκριση. Οι ψυχίατροι προτείνουν στο νεαρό να γράψει ολόκληρη τη ζωή του και ό,τι θυμάται από την παιδική του ηλικία. Το φιλμ μας δείχνει αυτή τη ζωή σε διαρκή φλας μπακ μέχρι την πράξη του. Αυτό το απόλυτα κλινικό κλίμα είναι που κάνει το φιλμ πραγματικά ανατριχιαστικό. Όσο κι αν φαίνεται απαράδεκτη η δήλωση αυτή, ο δολοφόνος "δεν φταίει". Με την έννοια ότι ήδη από 5-6 χρονών ο φόνος αθώων συμμαθητών του, αγοριών πάντοτε, του γίνεται έμμονη ιδέα. Και πολύ σύντομα, στο κατώφλι της εφηβείας, αποτελεί τη μοναδική σεξουαλική του φαντασίωση με την οποία αυνανίζεται. Προσοχή: Μόνο η ιδέα του φόνου, με μαχαίρι μάλιστα, τον ερεθίζει σεξουαλικά. Καμιά σχέση με αληθινό σεξ, όπως το εννοεί η πλειοψηφία των ανθρώπων.

Ο Μπρούνο κατάγεται από φτωχή, αγροτική οικογένεια με σκληρή μητέρα και πατέρα με μεγαλύτερη κατανόηση. Ο άρρωστος ψυχισμός του δημιουργείται από ένα κράμα ζήλιας για τους πιο ευκατάστατους συμμαθητές του και την περιρρέουσα θρησκοληψία. Όταν μεγαλώνει λίγο και ο φόνος μετατρέπεται σε έμμονο σεξουαλικό πόθο γνωρίζει πολύ καλά ότι πρόκειται για κάτι αδιανόητα κακό και πασχίζει λυσσαλέα να απαλλαγεί απ' αυτό, αλλά είναι αδύνατο. Προσπαθεί να βρει λύτρωση στη θρησκεία, γίνεται δεκτός στην ιερατική σχολή με προορισμό να γίνει παπάς, αλλά η επιθυμία είναι πιο δυνατή (ας σημειωθεί ότι είναι άριστος μαθητής, έξυπνος και ότι ο χρόνος στην αυστηρή σχολή είναι ο πιο ευτυχισμένος της ζωής του. Επίσης ότι θεωρεί τον αυνανισμό το ίδιο μεγάλη αμαρτία με το φόνο, ωστόσο διαρκώς υποκύπτει). Ώσπου, μην αντέχοντας άλλο, θα προβεί στην τελική πράξη. Η ταινία, καταγράφοντας όλα αυτά με ψυχρό, κλινικό όπως είπαμε τρόπο, γίνεται όντως ανατριχιαστική.

Πρόκειται πράγματι για σπανιότατη, μοναδική ίσως περίπτωση. Ωστόσο το ενδιαφέρον έγκειται και στο ότι το φιλμ καταδεικνύεται τόσο η οικονομική ανισότητα όσο και το πνιγηρό, θρησκόληπτο κλίμα.

ΥΓ: Ο αληθινός Reidal κλείστηκε σε ψυχιατρικό άσυλο, όπου πέθανε 10 χρόνια μετά.

ΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΚΛΑΜΑ ΣΤΗΝ "ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΣΧΕΣΗ"

 

Το 2001 η ηθοποιός Christine Lahti γυρίζει τη μοναδική της ταινία "Παράξενη Σχέση" ("My First Mister" ο πρωτότυπος και φυσικά καλύτερος τίτλος). Πρόκειται για κάτι μεταξύ κομεντί και δράματος.

Μία "απροσάρμοστη" 17χρονη (γκόθικ εμφάνιση, πολλά piercing, κακές ή μάλλον μη σχέσεις με τη μητέρα και τον πατριό της, αμίλητη, δίχως φίλους, κυνική απέναντι σε κάθε εκδήλωση "φυσιολογικής" ζωής κλπ.), γνωρίζεται υπό αστείες συνθήκες με έναν μοναχικό, παντελώς αντίθετο από την ίδια 49χρονο, ιδιοκτήτη καταστήματος "κυριλέ" ρούχων (κοστούμια κλπ.). Ανάμεσά τους θα αναπτυχθεί μια παράξενη φιλία που θα αλλάξει τη ζωή αμφοτέρων.

Ξεκινά ως κομεντί, και μάλιστα ευχάριστη κατά τη γνώμη μου, όπου η απόλαυση βρίσκεται στο εντελώς αντίθετο στιλ των δύο ηρώων. Κάπου μετά τα μισά όμως αλλάζει ξαφνικά και παίρνει μια απρόσμενη τροπή προς το δράμα, με (ύπουλο) στόχο να ξεφύγει και κανένα δακρυάκι από τους θεατές. Προφανώς υπάρχουν τα "μηνύματα" του στιλ Τα αταίριαστα έλκονται, Ποτέ μην κρίνεις κάποιον από την εμφάνισή του, Ένας αρνητικός εκ πρώτης όψεως χαρακτήρας μπορεί να διαθέτει χρυσή καρδιά κλπ. Και υπάρχει βέβαια, αν το καλοσκεφτείς, και το συντηρητικό θα έλεγα τέλος.

ΟΚ, όπως είπα βρήκα ευχάριστο και διασκεδαστικό το πρώτο μέρος, αλλά δεν ενθουσιάστηκα με την τροπή που πήρε και την μάλλον εύκολη συγκίνηση που πρόσφερε. Πλάκα είχε, αλλά τίποτα το σπουδαίο.

ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΚΑΙ "ΟΧΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ" "GREEN KNIGHT"

 Στον κύκλο των μύθων που στρέφονται γύρω από τον Αρθούρο υπάρχει κι αυτός του Sir Gawain, ενός ιππότη που ξεκίνησε την αποστολή του όταν ο βασιλιάς Αρθούρος ήταν ήδη ηλικιωμένος. Στο μεσαιωνικό αυτό έπος στηρίζεται το φιλμ του 2021 "The Green Knoght" του βρετανού David Lowery. 

Ο ήρωας αντιμετωπίζει την πρόκληση του μυστηριώδους και τερατόμορφου Πράσινου Ιππότη, σώζοντας έτσι την τιμή των ιπποτών του Αρθούρου, αφού κανείς τους δεν τολμούσε να τον αντιμετωπίσει. Ταυτόχρονα όμως αναλαμβάνει και μια βαριά υποχρέωση: Σε ένα χρόνο ακριβώς πρέπει να υποστεί ο ίδιος ό,τι έκανε στον Πράσινο Ιππότη. Όταν φτάνει ο χρόνος ο Gawain ξεκινά την αναζήτηση του ιππότη, για να ξεπληρώσει το χρέος του.

Παράξενο φιλμ, σκοτεινό, σχετικά αργό, δίχως τη δράση που έχουν παρόμοιες ταινίες, απευθύνεται σε ένα σινεφίλ κοινό που μπορεί να εκτιμήσει την ευρηματική σκηνοθεσία και την έλλειψη πολλών εξηγήσεων για τα δρώμενα. Όπως συμβαίνει και με το αυθεντικό μεσαιωνικό έπος (και με πολλά άλλα παρόμοια), δεν υπάρχουν πολλές διευκρινήσεις για το τι ακριβώς είναι, γιατί βρίσκονται στο δρόμο του και γιατί υπάρχουν οι συγκεκριμένες σχέσεις με τα όντα (ανθρώπους και μη) που συναντά ο ήρωας στην περιπλάνησή του. Αυτή η έλλειψη εξηγήσεων μου θύμισε την "Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων", η οποία ζει ένα πλήθος από περιπέτειες δίχως ποτέ να εξηγείται το πώς και το γιατί. Τελικά νομίζω ότι αυτό που ενδιαφέρει τον δημιουργό είναι ο γενικός μύθος και αυτό που θέλει να μας πει: "Συμφιλιώσου με την ιδέα του θανάτου για να ζήσεις πλήρη ζωή. Αν τον φοβάσαι και τον σκέφτεσαι διαρκώς ούτως ή άλλως δεν θα τον αποφύγεις, αλλά θα ζήσεις και μια δυστυχισμένη, αγχωμένη ζωή". Πάντως η επιλογή του ινδικής καταγωγής Dev Patel στο ρόλο ενός ιππότη του Αρθούρου επιβεβαιώνει το ιδιόρρυθμο κλίμα της ταινίας.

Μερικές εντυπωσιακές εικόνες, υποβλητική σκηνοθεσία, αρκετή σκοτεινιά (κυριολεκτικά το λέω, είναι σκοτεινή ταινία), επαναλαμβάνω ότι απευθύνεται σε απαιτητικούς θεατές και όχι σ' αυτούς που πάνε να δουν μια κλασική περιπέτεια με ιππότες.