"ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΜΑΗ" Ή ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ

Ομολογώ ότι οι λίγες ταινίες του γάλου Olivier Assayas που έχω δει δεν με ενθουσίασαν καθόλου, παρά το ότι ο σκηνοθέτης αυτός είναι αγαπημένο παιδί των φεστιβάλ. Ωστόσο πρόσφατα είδα ένα φιλμ του που με ενθουσίασε: Το "Μετά το Μάη" του 2012. Όμως, προειδοποιώ, η άποψή μου αυτή είναι πολύ προσωπική, αφού το φιλμ άγγιξε πολύ προσωπικές αγάπες και ενδιαφέροντα. Δεν ξέρω λοιπόν αν θα "μιλήσει" τόσο σε άλλους.
Η ταινία αποτελεί ένα χρονικό των πνευματικών, πολιτικών, καλλιτεχνικών και άλλων αναζητήσεων των νέων στα ταραγμένα χρόνια αμέσως μετά το Μάη του 68. Με ήρωα ένα νεαρό, έντονα πολιτικοποιημένο και ακτιβιστή ήδη από τα χρόνια του σχολείου, αλλά και με πολλές καλλιτεχνικές ανησυχίες (ζωγραφική, σινεμά...), παρακολουθούμε, μέσα από τη μετέπειτα ιδεολογικοπολιτική του πορεία, τη ζωή και τους έρωτές του, την πορεία μιας ολόκληρης ανήσυχης γενιάς, που κύριο χαρακτηριστικό της υπήρξε το ατελείωτο ψάξιμο σε κάθε πιθανό τομέα - και η αμφισβήτηση κάθε καθιερωμένου. Καθώς και την κατάληξη κάποιων απ' αυτές τις πορείες (μερικές στην απόλυτη αυτοκαταστροφή).
Η γενική μου άποψη είναι ότι πιάνει με τρόπο εξαιρετικά πλήρη την τότε κατάσταση στο ανήσυχο κομμάτι της νεολαίας και τις περισσότερες από τις ιδεολογικές κατευθύνσεις του: Την εξωκοινοβουλευτική ή την περισσότερο συμβατική αριστερά, την αναρχία, τις ανατολικές φιλοσοφίες / θρησκείες, την καλλιτεχνική αναζήτηση, τους πειραματισμούς με τα ναρκωτικά, με τον έρωτα κλπ. κλπ. Καθώς και την ευρύτερη σύγκρουση / αντίφαση ανάμεσα στο προσωπικό και το δημόσιο, τον εαυτό και την ευρύτερη πολιτική (η σύγκρουση αυτή έχει καταγραφεί με ωραίο τρόπο και στους "Ονειροπόλους" του Μπερτολούτσι). Γι' αυτό - και λόγω της συμπάθειας στους παθιασμένους και με ποικίλες και συχνά αντικρουόμενες επιλογές ήρωές της, η ταινία γίνεται συγκινητική. Και το προσωπικό στοιχείο; Τυχαίνει να ενδιαφέρομαι και να με συγκινεί πολύ η εποχή αυτή, τότε που οι νέοι πίστευαν απόλυτα ότι άλλαζαν εκ θεμελίων τον κόσμο (πόσο λάθος, αλίμονο, αποδείχτηκε αργότερα αυτή η πίστη...). Γι' αυτό καταλάβαινα απόλυτα το τι συνέβαινε, το στιλ του καθενός από τους ήρωες, την κουλτούρα και την αγωνία του. Για να σας πω μάλιστα ένα πολύ προσωπικό παράδειγμα, σε κάποια στιγμή ο πρωταγωνιστής ψάχνει τη συλλογή του για να βάλει ένα δίσκο στο πικ απ. Ε, τους περισσότερους από τους δίσκους αυτούς τους έχω και τους αγαπώ πολύ - μερικοί είναι από τους πολύ αγαπημένους μου μέχρι σήμερα! Εξ άλλου σε όλο το φιλμ ακούγονται υπέροχα κομμάτια της μακρινής αυτής εποχής.
Εννοείται ότι τέλη 60ς - αρχές 70ς δεν θα μπορούσα να έχω την παραμικρή ιδέα για όλα αυτά. Όλη αυτή την κουλτούρα την ανακάλυψα αργότερα, από τα φοιτητικά μου χρόνια και μετά - και κάποια στοιχεία της (μουσική π.χ.) τα ψάχνω μέχρι τώρα. Οπότε, συγχωρείστε μου τον πολύ προσωπικό και υποκειμενικό τόνο στα σχόλιά μου για το φιλμ, είναι επειδή με άγγιξε τόσο και μου προκάλεσε ένα παράξενο είδος νοσταλγίας για μια εποχή που εγώ δεν έχω ζήσει.. Προσπαθώντας πάντως να γίνω κάπως αντικειμενικός, θα έλεγα ότι αποτελεί μια ταινία - καθρέφτη μιας ολόκληρης χαμένης εποχής (κάποια στοιχεία της οποίας πάντως παρέμειναν και μας έχουν διαμορφώσει ως σήμερα). Αν λοιπόν σας ενδιαφέρουν όλα αυτά, δείτε το οπωσδήποτε, έστω και για πληροφοριακούς λόγους. Για να γνωρίσετε την ομορφιά, αλλά και τη μελαγχολία, και τις ήττες μιας γενιάς που πίστεψε ότι θα έκανε πραγματικότητα το όνειρα, αλλά φευ...

"SHOWDOWN IN LITTLE TOKYO": ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΛΑΜΕ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ...

Θυμάστε, φαντάζομαι, τον πάλαι ποτέ Μίστερ Κόσμος (ή κάτι τέτοιο) Ντολφ Λούντγκρεν. Ίσως να ξέρετε και τον μέτριο σκηνοθέτη Mark L. Lester (της "Τάξης του '84"). Οι δύο αυτοί... ενώνουν τις δυνάμεις τους (με τον Μπράντον Λι επίσης) στο ανεκδιήγητο "Showdown in Little Tokyo" (Σκληρή Αναμέτρηση στο μικρό Τόκιο) του 1991.
Οι δύο πρωταγωνιστές είναι μπάτσοι, υπάρχει ένας πολύ, αλλά πολύ κακός της Γιακούζα, οι μπάτσοι προσπαθούν να προστατέψουν μια πανέμορφη κοπέλα (με το ζόρι γκόμενα του κακού), όλοι, καλοί - κακοί, γνωρίζουν άψογα πολεμικές τέχνες, α, και ο Ντολφ, εκτός από κατάξανθος μποντιμπιλντεράς μπάτσος, είναι βαθύς γνώστης της ιαπωνικής κουλτούρας, αυτοσυγκεντρώνεται, ζει σε ιαπωνικού στιλ σπίτι και άλλα τέτοια. Και ακολουθεί πολύ ξύλο, αίμα και εκρήξεις.
Πώς είπατε; Το έχετε ξαναδεί; Κι εγώ επίσης. Άπειρες φορές. Μιλάμε για ταινία που σπάει τα κοντέρ των κλισέ: Ο πολύ κακός. Οι φίλοι, πανάξιοι μπάτσοι, διαφορετικών φυλών. Ο "λευκός γίγαντας" που συμπαθεί τους "κίτρινους". Η σούπερ γκόμενα, του κακού βεβαίως, με την οποία αλληλοερωτεύονται. Το τελικό χάπι εντ (χίλια συγνώμη, αλλά νομίζω ότι σε τέτοια φιλμ δεν κάνω spoiler αν σας μιλήσω για χάπι εντ). Και άλλα πολλά, που βαριέμαι να θυμηθώ.
Απομένουν δυο ώρες δράσης με καλούς και κακούς. Αν πραγματικά δεν έχετε τι άλλο να κάνετε... (μην έχετε ενοχές, κι εγώ το παθαίνω καμιά φορά, απόδειξη ότι είδα αυτή την ταινία).

ΣΤΗΝ ΟΥΤΟΠΙΑ ΤΟΥ "ΧΑΜΕΝΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ"

Ήταν το 1937 όταν ο Frank Capra (1897-1991) μετέφερε στην οθόνη το μυθιστόρημα του James Hilton "Χαμένος Ορίζοντας" με τον Ρόναλντ Κόλμαν στο βασικό ρόλο. Η ιδέα ήταν μεγαλεπήβολη (δεν είναι τυχαίο ότι το φιλμ κρατά 132').
Ένα αεροπλάνο με λευκούς που φεύγει από την σε πόλεμο Κίνα οδηγείται (σκόπιμα, όπως αποδεικνύεται), κάπου στα Ιμαλάια, όπου πραγματοποιεί ανώμαλη προσγείωση. Οι επζήσαντες, μετά από περιπλάνηση στα χιόνια, θα βρεθούν σε μια παράξενη, αποκομένη από τον κόσμο άγνωστη κοιλάδα, το Σάνγκρι-Λα, όπου κάνει πάντοτε ζέστη και οι κάτοικοί της μοιάζουν να έχουν πραγματώσει την απόλυτη ουτοπία: Την τέλεια αρμονία και ευτυχία. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, ακόμα πιο παράξενο: Η απίστευτη μακροζωία τους... Ο ήρωας, διάσημος συγγραφέας και διανοητής, θεωρεί ότι έχει βρει τον παράδεισό του. Ο αδελφός του όμως τον πιέζει να φύγουν.
Σίγουρα μιλάμε για κλασική ταινία. Ο Κάπρα βρίσκεται μακριά από τις γνωστές, απολαυστικές κωμωδίες του και καταπιάνεται με κάτι απόλυτα σοβαρό. Και βαθύ θα έλεγα. Η ιστορία μοιάζει να είναι μια αλληγορία για την ανθρώπινη κατάσταση: Ενώ ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένος - ίσως με κάποιον "εσωτερικό" τρόπο, υπαινίσσεται το φιλμ - αυτός τα καταστρέφει όλα, καθαρά με δικό του φταίξιμο. Ή, αν θέλετε να το δούμε κάπως πιο πνευματικά, ο εξωτερικός κόσμος, με τη διαρκή του κίνηση και βία, μας αποσπά από την εσωτερική γαλήνη. Δεν είναι τυχαίο που η ουτοπία αυτή γυρίζεται σε μια πραγματικά δύσκολη εποχή: Η ανθρωπότητα, ενώ καλά - καλά δεν έχει συνέλθει από τον εφιαλτικό Α' παγκόσμιο πόλεμο, είναι έτοιμη να μπει στη φρίκη του Δεύτερου. Πόσο αναγκαία φαντάζει η ουτοπία...
Κατά τη γνώμη μου βέβαια - παρά την κλασικότητα που προανέφερα - η ταινία κάνει κάποια κοιλιά στο μέσον, στην μεγάλη σε διάρκεια περιγραφή της τέλειας ζωής στο Σάνγκρι-Λα. Ωστόσο τόσο το πρώτο μέρος όσο και το τελευταίο μας αποζημειώνουν απόλυτα. Οπότε η συνολική απόλυτα θετική εντύπωση παραμένει. Αν δεν το έχετε δει, πρέπει. Πρόκειται για μια από τις κλασικότερες στιγμές του σινεμά του φανταστικού (και όχι μόνο). Και, επί πλέον, (άσχετο με την ποιότητα του φιλμ, απλώς το αναφέρω) πιάνει πολύ καλά το πνεύμα του βιβλίου.

"OVERLORD": ΝΑΖΙ ΚΑΙ ΖΟΜΠΙ!

Το "Overlord" του 2018 είναι η 2η μεγάλου μήκους του Julius Avery και είναι μια ταινία που συνδυάζει τον τρόμο με το πολεμικό φιλμ.
Μια ομάδα αμερικανών στρατιωτών στο Β' παγκόσμιο πέφτουν με αλεξίπτωτα στα μετόπισθεν των γερμανών, σε ένα χωριό της Γαλλίας, τη μέρα της απόβασης στη Νορμανδία, για να καταστρέψουν ένα γρμανικό οχυρό μεγάλης σημασίας. Ωστόσο σύντομα θα ανακαλύψουν ότι κάτι δεν πάει καλά εκεί. Οι ναζί κάνουν πειράματα σε ντόπιους και αιχμαλώτους, μετατρέποντάς τους σε... απέθαντους υπερπολεμιστές.
Η ταινία ξεκινά σαν καθαρά πολεμική, με δράση και μάχες, για να μεταβληθεί σε απόλυτο φιλμ τρόμου, με αρκετό σπλάτερ, όταν ανακαλύπτεται η αλήθεια. Κρατούνται ευλαβικά τα βασικά συστατικά (κλισέ αν θέλετε) και των δύο ειδών και συμβαίνουν κάμποσες απιθανότητες. Ωστόσο στην περίπτωσή μας και πολύ καλογυρισμένο είναι το φιλμ και τα συστατικά αναμειγνύονται με σωστό τρόπο, οπότε, αφήνοντας κατά μέρος τις περί κλισέ παρατηρήσεις, πραγματικά το ευχαριστήθηκα. Με λίγα λόγια, για μένα τουλάχιστον, η προσπάθεια του δημιουργού για ακομπλεξάριστο ανακάτωμα ειδών και συνειδητό άφημα στις πεπατημένες που αναφέραμε πριν, λειτούργησε μια χαρά.
Συνίσταται ως καθαρή διασκέδαση για τους φίλους του είδους (του τρόμου εννοώ). Οι υπόλοιποι φοβάμαι ότι δεν θα το ευχαριστηθούν και τόσο. Να θυμάστε απλώς ότι εδώ τα στάνταρ πολεμικού και τρόμου διατηρούνται και η ταινία δεν πρωτοτυπεί. Κυλά όμως πολύ ευχάριστα. Στο κάτω - κάτω στην εποχή μας μια (ακόμα) ταινία με πάνκακους ναζί έχει καταντήσει να είναι και χρήσιμη, αφού, έστω με τον καρικατουρίστικο τρόπο της, μας θυμίζει τι υπήρξαν αυτοί.

ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΤΟ "MINORITY REPORT"

Πάντοτε θεωρούσα το "Minority Report" του 2002 ως την πιο σκοτεινή ταινία του Steven Spielberg. Αλλά, ταυτόχρονα, και μία από τις πιο ενδιαφέρουσες. Και (ίσως) την καλύτερη από όσες έχει γυρίσει ο αχώνευτος για μένα Τομ Κρουζ.
Βασισμένη για μια ακόμα φορά σε διήγημα του αστείρευτου Φίλιπ Ντικ, η ταινία μας μεταφέρει σε ένα μέλλον όπου κάποιοι "Προγνώστες" (3 είναι όλοι κι όλοι) μπορούν να προβλέπουν ένα έγκλημα που πρόκειται να γίνει λίγες μέρες μετά. Μόνο ηθελημένα εγκλήματα μπορούν να προβλεφτούν. Ειδικές μονάδες της αστυνομίας (επί κεφαλής τους είναι ο ήρωας) αναλύουν τις εικόνες των Προγνωστών και εντοπίζουν πού θα συμβεί το έγκλημα. Έτσι καταφτάνουν λίγο πριν αυτό συμβεί και συλλαμβάνουν τον ένοχο λίγο πριν διαπράξει αυτό που σχεδιάζει. Τα εγκλήματα έχουν όντως μειωθεί. Είναι όμως απόλυτα ασφαλής η μέθοδος αυτή ή υπάρχουν κάποιες ρωγμές στο σύστημα; Και τι θα γίνει όταν οι Προγνώστες υποδείξουν ως μελλοντικό ένοχο τον ίδιο τον αρχηγό, ο οποίος μάλιστα δεν έχει καμιά πρόθεση να διαπράξει τον φόνο ενός αγνώστου;
Πολύπλοκη, πολυεπίπεδη ιστορία, που συνδυάζει το ενδιαφέρν σενάριο με τη δράση και το σασπένς και, συγχρόνως, εγείρει πολλά ερωτήματα: Είναι ηθικό να συλλαμβάνεις κάποιον που δεν έχει ακόμα πραγματοποιήσει την σκέψη ή την επιθυμία του; Θυσιάζει κανείς κάτι πετυχημένο όταν μόνο ένα μικρό ποσοστό των περιπτώσεων μπορεί να είναι λανθασμένο; Είναι ηθικό να "θυσιάζεις" έστω λίγους για το κοινό καλό (στη συγκεκριμένη περίπτωση τους ίδιους τους Προγνώστες, στους οποίους αρνούνται μια έστω ελάχιστα κανονική ζωή); Δηλαδλη, με άλλα λόγια, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ή όχι; Παράλληλα, εκτός της δράσης που λέγαμε, το φιλμ κρατά τον θεατή με το μυστήριο και τα διαρκή σεναριακά ερωτήματα πού θέτει: Γιατί ο ήρωας πρόκειται να σκοτώσει έναν άγνωστό του;
Τη θεωρώ μια από τις καλύτερες ταινίες ΕΦ και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες του δημιουργού της, ο οποίος εδώ ξεφεύγει από την κλασική του άψογη, περιπετειώδη αφηγηματικότητα φτιάχνοντας κάτι πιο σύνθετο.

"ΣΧΕΔΙΟ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ" Ή ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΜΑΖΙ ΔΥΟ "ΓΙΓΑΝΤΕΣ";

Το "Σχέδιο Απόδρασης" (Escape Plan) γυρίστηκε το 2013 από τον σουηδό Mikael Hafstrom και, δεν μου το βγάζετε από το μυαλό, δημιουργήθηκε με αποκλειστικό σκοπό να παίξουν μαζί οι "σούπερ" Σιλβέστερ Σταλόνε και Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ (και ο Σαμ Νιλ).
Ο Σιλβέστερ λοιπόν είναι ειδικός στις αποδράσεις από φυλακές ασφαλείας. Καμία σχέση όμως με κάτι σαν τον Πεταλούδα. Αυτόν τον πληρωνουν, μπαίνει επίτηδες φυλακή, καθεται εκεί κάποιον καιρό και τελικά αποδρά, και έτσι υποδεικνύει στους χρηματοδότες του τα τρωτά σημεία των σωφρωνιστικών ιδρυμάτων (!). Έχει μάλιστα γράψει και πολύτιμο βιβλίο επί του θέματος. Όταν η αμερικάνικη κυβερνηση (ή η CIA) τον πείθουν να μπει σε μία σούπερ ασφαλή φυλακή, ειδική για τρομοκράτες και πολύ, μα πολύ "βαριούς" κρατούμενους, για την οποία όχι μόνο ουδείς γνωρίζει πού βρίσκεται, αλλά και οι πάντες (εκτός των πολύ μέσα στην κυβέρνηση) γνωρίζουν την (παράνομη) ύπαρξή της, θα τα βρει σκούρα. Συγκρατούμενός του όμως εκεί θα είναι ο Άρνολντ. Τι μπορεί να συμβεί αν οι δυο τους συνεργαστούν;
Η ταινία ανήκει στην κατηγορία του "αυτό δεν γίνεται με τίποτα". Οι αναληθοφάνειες και οι απιθανότητες διαδέχονται η μία την άλλη ταχύτατα. Υπάρχουν μερικές καλές ιδέες (η θέση της φυλακής π.χ.) και κάποια στοιχεία που αγγίζουν τα όρια της επιστημονικής φαντασίας, αλλά μέχρι εκεί. Αν πάντως αφεθείτε να δείτε δίχως πολλή - πολλή σκέψη το φιλμ, ίσως και να διασκεδάσετε (αν και δεν είμαι σίγουρος). Πάντως αυτό που κάνει εντύπωση είναι η σαφής θέση της ταινίας εναντίον της ύπαρξης τέτοιων μυστικών φυλακών (κάτι σαν εντελώς μυστικό Γκουαντανάμο, ας πούμε). Οι απόλυτοι "κακοί" εδώ είναι οι δεσμοφύλακες και ο διευθυντής της και φτάνουμε να συμπαθούμε ακόμα και τους ισλαμιστές κρατούμενους περισσότερο από τους φρουρούς της τάξης! Κάτι είναι κι αυτό τέλος πάντων. Κατά τα άλλα, μην το πάρετε σοβαρά. Καθόλου σοβαρά θα έλεγα.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΕΜΜΟΝΕΣ ΣΤΟ "ΕΒΕΡΕΣΤ"

Ο παντός καιρού διεθνής εδώ και χρόνια ισλανδός σκηνοθέτης Baltasar Kormakur γυρίζει το 2015 το δραματικό "Έβερεστ", βασισμένο σε αληθινή ιστορία.
Το φιλμ αφηγείται την προσπάθεια μιας ομάδας ορειβατών και των επαγγελματιών οδηγών τους να κατακτήσουν (και αυτοί) την υψηλότερη κορυφή του κόσμου. Ωστόσο σε μια εν γνώσει τους επικίνδυνη επιχείρηση, πολλά θα πάνε στραβά και οι απώλειες θα αρχισουν να αυξάνονται επικίδυνα.
Το φιλμ είναι διαπραγματευμένο σχεδόν σαν ντοκιμαντέρ, δείχνοντάς μας με τι έχουν να κάνουν άνθρωποι που επιχειρούν παρόμοια τολμήματα. Ποιοι κίνδυνοι ελλοχεύουν, πόσο εύθραυστη είναι η όλη προσπάθεια, πόσο κοντά στο χαμό βρίσκονται. Κάποιοι χαρακτήρες θα σκιτσαριστούν, άλλοι συμπαθείς άλλοι λιγότερο. Ωστόσο το φιλμ δεν επικεντρώνεται σ' αυτό. Στο φιλμ δεν υπάρχουν σε καμία περίπτωση "καλοί" ή "κακοί". Απλώς διάφοροι ανθρώπινοι τύποι και, μερικές φορές, τα κίνητρά τους για να διακινδυνεύσουν κάτι τέτοιο. Είπαμε: Η ταινία θέλει να είναι όσο πιο ρεαλιστική γίνεται - αν και το μελό νομίζω ότι παρεισφρύει αρκετά.
Και βέβαια το βασικό ερώτημα παραμένει: Γιατί το κάνουν; Γιατί παίζουν τη ζωή τους κυριολεκτικά κορώνα - γράμματα, και μάλιστα πληρώνοντας τεράστια ποσά (η όλη αποστολή για έναν "τουρίστα" υποψήφιο για το Έβερεστ κρατά μήνες). Το ερώτημα παραμένει μάλλον αναπάντητο: Είναι η πλήξη από την πεζή καθημερινότητα; Είναι ένα είδος ηρωισμού (ή εγωισμού) του στιλ "να πετύχω αυτό που απειροελάχιστοι σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας έχουν πετύχει"; Είναι ένας σκοπός ζωής που πασχίζεις να επιτύχεις πάσει θυσία; Δεν ξέρω. Αν δείτε στην ταινία τις πραγματικές συνθήκες και τις πραγματικές κακουχίες στις οποίες υποβάλλονται, μάλλον κι εσείς θα απορήσετε.
Ενδιαφέρον αν σας ενδιαφέρουν τα "extreme sports" (των οποίων η κορωνίδα, υποθέτω, είναι να κατακτήσεις το Έβερεστ). Αν επίσης σας ενδιαφέρει η πραγματικά επικίνδυνη ορειβασία. Και εκτιμώ την προσπάθεια ρεαλισμού (παρά το μελό, επαναλαμβάνω). Δεν ενθουσιάστηκα πάντως. Από ένα σημείο και μετά το μόνο που με ενδιέφερε ήταν ποιοι θα επιβιώσουν και ποιοι θα χαθούν.
ΥΓ: Εντυπωσιακό πάντως το καστ των μικρότερων ρόλων: Κίρα Νάιτλι, Τζος Μπρόλιν, Τζέικ Γκίλενχααλ, Έμιλι Γουάτσον...

Η ΚΙΝΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΣΤΙΣ "ΣΤΑΧΤΕΣ ΜΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ"

Ο κινέζος βραβευμένος σκηνοθέτης Zhangke Jia γυρίζει τις "Στάχτες μιας Αγάπης" το 2018 και, για μια ακομα φορά, ενδιαφέρεται για όσα συμβαίνουν στη χώρα του, που αλλλάζει ραγδαία.
Η ταινία παρακολουθεί τους ήρωές της σε ένα διάστημα 15 περίπου χρόνων. Το ερωτευμένο ζευγάρι των πρωταγωνιστών ανήκει στο χώρο του υπόκοσμου, σε μια συμμορία μικροακακοποιών, στην οποία εκείνος είναι αρχηγός. Όταν δέχεται δολοφονική επίθεση από αντίπαλη συμμορία, σώζεται χάρη στη γενναία επέμβαση της αγαπημένης του, η οποία, στη συνέχεια, τα παίρνει όλα πάνω της και καταδικάζεται σε 5 χρόνια φυλακή. Όταν βγαίνει όλα έχουν αλλάξει. Οι παλιοί της "αδελφοί" της συμμορίας είναι πλέον νόμιμοι επιχειρηματίες, ενώ εκείνος έχει ξαναφτιάξει τη ζωή του.
Μέσα από αυτή την ιστορία αγάπης (και αυτοθυσίας) ο σκηνοθέτης παρακολουθεί με αγωνία τις συνεχείς αλλαγές στη χώρα του, το ραγδαίο πέρασμα σε έναν παράξενο, κεκαλυμμένο, αδηφάγο καπιταλισμό - αν και οι επίσημες λέξεις που χρησιμοποιούνται από την πολιτεία παραμένουν μαρξιστικές. Ταυτόχρονα μελετά την ιδιάιτερη ηθική των συμμοριών και την αλληλεγγύη των μελών τους, πράγματα που κι αυτά χάνονται βαθμιαία με το νέο καθεστώς. Οι αλλαγές λοιπόν (πολλές απ' αυτές βγάζουν την αχανή χώρα από την απομόνωσή της και τη βάζουν στο κλίμα της νέας, σύγχρονης εποχής), αλλά κυρίως το τίμημά τους. Ναι, πολλές από τις αλλαγές μοιάζουν απαραίτητες. Το τίμημα όμως είναι ενίοτε βαρύ - έστω και σε ηθικό επίπεδο (αν και όχι μόνο).
Το φιλμ έχει ενδιαφέρον - και σε πραγματολογικό συν τοις άλλοις επίπεδο - ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Ίσως να με κούρασε λιγάκι. Ωστόσο δεν το απορρίπτω. Και το συνιστώ ιδιαίτερα σε όσους ενδιαφέρονται για τα τεκταινόμενα στη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, που, αργά ή γρήγορα, θα επηρεάσουν όλους μας. Και τις επιπτώσεις των αλλαγών στην ηθική των κατοίκων της.

ΜΠΑΙΝΟΒΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΕ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ ΣΤΟ "GATEWAY"

To "Gateway" (γνωστό και ως "Alpha Gateway") είναι ένα αυστραλέζικο φιλμ επιστημονικής φαντασίας που γύρισε το 2018 ο (άγνωστός μου) John V. Soto.
Μια επιστήμονας πειραματίζεται με έναν συνάδελφό της με την τηλεμεταφορά της ύλης και, από λάθος, ανοίγουν μια πύλη που οδηγεί σε παράλληλα σύμπαντα. Το πρώτο απ' αυτά είναι ένα σύμπαν που μοιάζει φαινομενικά με το δικό μας, περιέχει τους ίδιους ανθρώπους (άρα και ένα αντίγραφιο του εαυτού μας) αλλά... δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Όταν η γυναίκα θα χάσει σε ατύχημα τον αγαπημένο της σύζυγό της, θα αποφασίσει να μπει η ίδια στο παράλληλο σύμπαν και να μεταφέρει το εκεί αντίγραφο του συζύγου στον δικό μας κόσμο. Τα πράγματα όμως δεν θα είναι τόσο ειδυλιακά όπως αρχικά φαίνονται. Σύντομα κάτι θα αρχίσει να μην πάει και τόσο καλά...
Τα παράλληλα σύμπαντα - των οποίων η ύπαρξη, κατά τον Χόκινγκς τουλάχιστον, δεν μπορεί να αποκλειστεί - είναι ιδέα που έχει χρησιμοποιηθεί αρκετά στην επιστημονική φαντασία. Εδώ έχουμε μια ταινία δίχως πολλά πολλά εφέ, που βασίζεται κυρίως στο αρκετά ευρηματικό της σενάριο. Από ένα σημείο και μετά μάλιστα θα μετατραπεί σε αγωνιώδες θρίλερ, που λίγο απέχει απο το να χαρακτηριστεί ταινία τρόμου. Καλή ηθοποιία από την επίσης άγνωστή μου πρωταγωνίστρια, καλή ιδέα και, τελικά αρκετά συμπαθητικά συνολικά αποτελέσματα, συνθέτουν ένα φιλμ που, δίχως να καθόλου να βασίζεται στον οπτικό εντυπωσιασμό και δίχως να είναι κάποιο αριστούργημα, παρακολουθείται με ενδιαφέρον και, νομίζω, κάθε άλλο παρά κουράζει. Ο ταλαιπωρημένος χώρος της ΕΦ, που κατακλύζεται από κούφια ψηφιακά εφέ και νομίζει ότι από μόνα τους αυτά κάνουν την καλή ταινία, έχει νομίζω ανάγκη από τέτοια μικρά φιλμ, των οποίων το ενδιαφέρον έγκειται στις ιδέες των δημιουργών της. Οι οποίες, βεβαίως, αντέχουν πολύ πιο πολύ από την καθαρά οπτική μας δίψα.

ΑΥΤΟΣ, ΑΥΤΗ ΚΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΤΟ ""40 POUNDS OF TROUBLE"

Ο γνωστός αμερικανός σκηνοθέτης Norman Jewison ξεκίνησε από την τηλεόραση. Την πρώτη του κινηματογραφική ταινία τη γύρισε το 1962 και είναι μια κωμωδία, το "40 Pounds of Trouble" (στην Ελλάδα είχε μάλλον παιχτεί ως "40 Τόνοι Γορουσουζιά"), με τον Τόνι Κέρτις στο βασικό ρόλο.
Ένας καπάτσος και γοητευτικός τύπος διευθύνει ένα καζίνο στη Νεβάδα, ενώ στη γειτονική Καλιφόρνια διώκεται διότι αρνείται (από πείσμα) να πληρώσει διατροφή στη στρίγγλα και πλούσια πρώην σύζυγό του. Η ζωή του αλλάζει ριζικά όταν ένας πατέρας "ξεχνά" το 5χρονο κοριτσάκι του στο καζίνο. Σκανταλιάρικο, αλλά και πολύ γοητευτικό, αρχικά θα γίνει αφόρητο βάρος στο διευθυντή, στη συνέχεια όμως οι σχέσεις τους θα αλλάξουν βαθμιαία. Η ιστορία θα κορυφωθεί όταν το κοριτσάκι θα απαιτήσει να επισκεφτεί τη Ντίσνείλαντ, η οποία βεβαίως βρίσκεται στη Καλιφόρνια...
Κωμωδία καταστάσεων αρχικά  - με θέμα που έχουμε ξαναδεί, θα εξελιχτεί από ένα σημείο και πέρα σε screwball, αποτίοντας μάλιστα συνειδητό φόρο τιμής στα βουβά δείγματα του είδους, και ιδιαίτερα στις παλαβές καταδιώξεις με τους Keystone Cops της δεκαετίας του 1910. Η δράση κορυφώνεται φυσικά στην περίφημη Ντίσνεϊλαντ (ίσως το φιλμ αποτελεί και έμμεση διαφήμισή της), όπου ο ρυθμός γίνεται ξέφρενος.
Εντάξει, χαριτωμένο φιλμ είναι, πλάκα έχει σε ορισμένα σημεία, σε γενικές γραμμές όμως θα το τοποθετούσα μάλλον στην κατηγορία των ξεπερασμένων κωμωδιών, που έχουν - άθελά τους - γίνει παλιομοδίτικες. Δεν το θεωρώ από τα καλύτερα του σκηνοθέτη.

"ΣΙΩΠΗΛΟΣ (ΚΑΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΣ) ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ"

Ο Daryl Duke (1929-2006) ήταν ένας καναδός τηλεοπτικός σκηνοθέτης. Ωστόσο το 1978 γυρίζει τον "Σιωπηλό Δολοφόνο" (Silent Partner), ένα καλό θρίλερ με τον Έλιοτ Γκουλντ στο βασικό ρόλο, τον ανατριχιαστικό εδώ Κρίστοφερ Πλάμερ και τη Σούζαν Γιορκ.
Όπου ο ήρωας είναι ένας μοναχικός τραπεζικός υπάλληλος, με κενή ερωτική ζωή. Όταν όμως του δίνεται η ευκαιρία, αποδεικνύεται ιδιαίτερα έξυπνος και με μια πονηρή κόνηση, όταν γίνεται ληστεία στην τράπεζά του, τσεπώνει αυτός τα περισσότερα λεφτά, δίνοντας ψίχουλα στο ληστή. Μόνο που δεν έχει υπολογίσει τον δράστη: Δεν πρόκειται για κάποιον απλό ληστή, αλλά για έναν σαδιστή, εμμονικό δολοφόνο, ο οποίος, όταν καταλαβαίνει ότι του τη φέρανε, δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να πάρει πίσω τα λεφτά "που του ανήκουν" (τα λεφτά της ληστείας δηλαδή).
Το φιλμ ξεκινά σαν απλό αστυνομικό, με ληστεία τράπεζας και τα σχετικά κόλπα, και σύντομα μετατρέπεται σε αγωνιώδες και αιματηρό θρίλερ με τον δολοφονο να κυνηγά τον ήρωα και όσους σχετίζονται μ' αυτόν. Ωστόσο δεν λείπει και το υπόγειο χιούμορ, κυρίως όσον αφορά τις (περίπου) ερωτικές σχέσεις του ήρωα με μια συνάδελφό του και τις απροσδόκητες ανατροπές που προκύπτουν εξ αιτίας του δολοφόνου. Και υπάρχει καιο ενδιαφέρον χαρακτήρας του ήρωα. Και, βεβαίως και η πανταχού παρούσα στην ατμόσφαιρα "σεβεντίλας" για τους νοσταλγούς της δεκαετίας αυτής. Γενικά το φιλμ μας λέει ότι οι άνθρωποι δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνονται με την πρώτη ματιά και συγχρόνως καταφέρνει και απολαυστικό στην παρακολούθησή του να είναι και αυξανόμενο σασπένς να διαθέτει.
Το αγνοούσα πλήρως πριν το δω. Μπορώ να πω ότι το απόλαυσα.

ΑΓΑΠΩΝΤΑΣ ΤΟ "ΚΤΗΝΟΣ"

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Michael Pearce "Κτήνος" (Beast) του 2017 υπόσχεται πολλά για τη συνέχεια του σκηνοθέτη αυτού. Είδομεν.
Σε μια απομονωμένη, κλειστή κοινότητα σε βρετανικό νησί μια νεαρή κοπέλα (που θεωρείται ότι έχει παραβατική συμπεριφορά) ασφυκτιά κάτω από το άγρυπνο μάτι της καταπιεστικής μητέρας της - αλλά και της μικρής, συντηρητικής κοινωνίας γενικότερα. Θα ερωτευτεί παράφορα έναν μυστηριώδη ξένο που φτάνει εκεί. Όταν όμως μια σειρά από φριχτά εγκλήματα ταράζουν τη μικρή κοινωνία, οι υποψίες πέφτουν στον ξένο. Η κοπέλα αρχικά τον υπερασπίζεται, σιγά σιγά όμως αρχίζει να αμφιβάλλει για την αθωότητά του.
Το φιλμ δεν είναι ακριβώς θρίλερ, αν και έχει στοιχεία, είναι περισσότερο ψυχολογικό - δραματικό. Εξαιρετικά καλογυρισμένο, με την πολύ καλή πρωταγωνίστρια Τζέσι Μπάκλει να "το παίρνει πάνω της", θέτει σειρά προβλημάτων δίχως να απαντά καθαρά. Αφήνει τον θεατή να κρίνει: Τι γίνεται όταν το ένστικτο (ο παράφορος έρωτας) συγκρούεται με τη λογική (η γνώση ότι ο αγαπημένος μπορεί να είναι το κακό, το κτήνος); Η ερωτική ιστορία συνυπάρχει με την αγωνία, τα ερωτήματα περί καλού και κακού πληθαίνουν, ενώ η καταπιεστική κοινωνία σκιαγραφείται έντονα (οικογενειακή καταπίεση, ξενοφοβία, υπερβάλλων καθωσπρεπισμός κλπ.) Η επανάσταση και η έκρηξη είναι αναμενόμενες, τι θα συμβεί όμως όταν συναντηθεί με ένα άλλου είδους κακό, διαφορετικό απ' αυτό που κρύβει η ήσυχη και επιφανειακά ειδυλλιακή, πλην όμως ασφυκτική κοινότητα;
Πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, και μάλιστα πρωτοεμφανιζόμενου. Αναμένουμε συνέχεια.

"HALOWEEN"... 40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Το "Haloween" (Η νύχτα με τις μάσκες) του 1978 του Τζον Κάρπεντερ αποτελεί βεβαίως σταθμό στην ιστορία του σινεμά τρόμου. Τα διάφορα σίκουελ ατύχησαν εντελώς, με αποτέλεσμα όσοι δεν πολυξέρουν την κινηματογραφική ιστορία να  ταυτίζουν σχεδόν τη σειρά με τις διάφορες "Παρασκευές και 13" και άλλες τέτοιες αθλιότητες. Ακριβώς 40 χρόνια μετά, το 2018, ο απρόβλεπτος David Gordon Green (από ανεξάρτητος μέχρις ό,τι θέλετε) γυρίζει το (αντιφατικό ως όρος βεβαίως) "αυθεντικό σίκουελ" με τον ίδιο τίτλο, με την Τζέιμι Λι Κέρτις και πάλι - γιαγιά πλέον - στο βασικό ρόλο.
Ο εφιαλτικός Μάικλ Μάγιερς, ο σίριαλ κίλερ του πρώτου και καλύτερου φιλμ, βρισκόταν αυτά τα 40 χρόνια κλεισμένος σε ψυχιατρείο. Ανήμερα του Χάλογουιν όμως δραπετεύει και, φυσικά, σκορπά και πάλι τον τρόμο και τον θάνατο. Ωστόσο η Τζέιμι, ως άλλη Σάρα Κόνορ, προετοιμαζόταν όλα αυτά τα χρόνια γι' αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο, και είχε προετοιμάσει και την κόρη της - όχι όμως και την έφηβη εγγονή της...
Το φιλμ είναι σίγουρα καλογυρισμένο. Καταφέρνει να δημιουργήσει αγωνία και κάποιες ανατριχίλες. Το εμφανές σπλάτερ αποφεύγεται, διαδραματίζεται συνήθως εκτός πλάνου (εμείς βλέπουμε τα αποτελέσματα). Επίσης σημαντικό είναι νομίζω το έντονα συμβολικό - και ευπρόσδεκτο - φεμινιστικότατο φινάλε. Ωστόσο όλα τα άλλα είναι νομίζω επαναλήψεις της πρώτης ταινίας. Από την ιστορία (οι συνεχείς φόνοι και η αγωνία του θεατή για το ποιοι θα πεθάνουν και ποιοι θα επιβιώσουν), από τον "απέθαντο" φριχτό ήρωα (με την ίδια φυσικά μάσκα), από το ίδιου τύπου σασπένς, έως τα νοήματα (η ενσάρκωση του απόλυτου και απρόσωπου Κακού στο πρόσωπο του Μάγιερς, η ανατροπή κάθε ειδυλλιακής οπτικής της αμερικάνικης μέσης καθημερινότητας  κλπ.) Δεν ξέρω γιατί τόσοι κριτικοί έγραψαν τόσο καλά λόγια.
Προσοχή: Δεν το θεωρώ κακή ταινία. Απλώς το βρίσκω μια καλή επανάληψη (του καλού πρώτου, όχι των ηλίθιων σίκουελς). Αν αρκείστε σε καλές επαναλήψεις...

"SHRECK": ΑΝΑΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ

Όταν το 2001 είχε βγει το γνωστό animation "Shrek" των Andrew Adamson και Vicky Jenson, πολλοί είχαν ενθουσιαστεί. Ο λόγος δεν ήταν μόνο η καθαρή διασκέδαση. Είχε να κάνει και με την ανατρεπτικότητα της ταινίας.
Ο Σρεκ είναι ένας μάλλον βρώμικος γίγαντας (ένα ogre για όσους γνωρίζουν σε βάθος τα είδη των φανταστικών πλασμάτων) και ζει μόνος στο σπίτι του δίπλα στον αγαπημένο του βάλτο. Όλοι τον φοβούνται, δίχως να ξέρουν ότι κατά βάθος είναι καλός. Όταν όλα τα μυθικά πλάσματα του βασιλείου αρχίζουν να εκδιώκονται από τον άρχοντα και κατακλύζουν τον βάλτο του, αποφασίζει, με βαριά καρδιά και σε συνεννόηση με τον ύπουλο άρχοντα, να σώσει μια όμορφη πριγκίπισσα, που, όπως συνήθως κάνουν αυτές, κοιμάται σε κάποιο κάστρο μαγεμένη ώσπου να τη γλυτώσει κάποιος γενναίος. Ο άρχοντας δειλιάζει να πάει ο ίδιος, ενώ, εκτελώντας την αποστολή, ο Σρεκ θα ξαναβρεί την ησυχία του.
Όπως καταλαβαίνετε το στόρι είναι ένα συνειδητό συνονθύλευμα από στερεότυπα παραμυθιών (οι αναφορές άλλωστε σ΄αυτά είναι πολλές - Χιονάτη, Σταχτοπούτα, Πινόκιο κλπ.) Αυτό που αλλάζει εδώ δεν είναι οι ιδέες στην πλοκή, αλλά η πλήρης ανατροπή ή σάτιρα όλων των στερεοτύπων που προαναφέραμε (με τα  οποία στερεότυπα παίζουν συνεχώς αυτές οι ιδέες). Ο ήρωας, π.χ., κάθε άλλο παρά ωραίος είναι, πολλά παραμύθια έχουν διαφορετική κατάληξη, το τέλος κρύβει μια μεγάλη έκπληξη κλπ. Φυσικά υπάρχουν και τα κλασικά μηνύματα : αποδοχή της διαφορετικότητας, αλλά και "μην κρίνετε κάποιον από την εμφάνισή του ή από την πρώτη εικόνα, ψάξτε πρώτα μέσα του". Όμως η ουσία δεν βρίσκεται στα παραπάνω, σωστότατα βεβαίως, αλλά χιλιοδιατυπωμένα μηνύματα, αλλά στην ανατρεπτικότητα και τη διαρκή πλάκα με τα στερεότυπα που λέγαμε πριν. Και, τέλος, ξεχνώντας όλα τα παραπάνω, είναι ένα φιλμ που βλέπεται πολύ ευχάριστα και βγάζει αρκετό γέλιο (δεν είναι τυχαίο που γυρίστηκαν δύο συνέχειες).

ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΟΝ "ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ"

Μετά την "Ida" o Pawel Pawlikowski  γυρίζει το 2018 τον "Ψυχρό Πόλεμο" στην Πολωνία. Πρόκειται για μια ταινία που, αισθητικά τουλάχιστον, θυμίζει πολύ την προηγούμενή του, την προαναφερθείσα δηλαδή "Ida".
Η ιστορία ξεκινά από το 1949 και απλώνεται μέχρι τη δεκαετία του 60. Εκείνη είναι τραγουδίστρια σε φολκλορικό πολωνικό συγκρότημα, εκείνος πιανίστας και υπεύθυνος για την επιλογή ταλέντων. Στο πρόσωπό της βλέπει μια μελλοντική σταρ και έχει απόλυτο δίκιο. Σύντομα θα γίνουν ζευγάρι. Όταν όμως αυτός αποφασίζει να αυτομολήσει στη Δύση, μετά την πολιτιστική καταπίεση από το καθεστώς, που του επιβάλλει ωμά ποιο πρέπει να είναι το ρεπερτόριό του, εκείνη αρνείται να τον ακολουθήσει. Στα πολλά επόμενα χρόνια, πάντοτε ερωτευμένοι, θα εξακολουθήσουν περίοδοι παθιασμένων ενώσεων και μακρών χωρισμών, άλλοτε στο εξωτερικό κι άλλοτε στην Πολωνία, μέχρι...
Εκείνο που ξεχωρίζει με την πρώτη ματιά είναι η εξαιρετική, ασπρόμαυρη αισθητική. Υπέροχα κάδρα, θαυμάσια φωτογραφία, άψογες συνθέσεις... Και καλή μουσική, από φολκλορικά τραγούδια διαφόρων βόρειων χωρών έως νοσταλγική τζαζ και γαλλικό τραγούδι. Αυτό που κυριαρχεί βεβαίως  στο φιλμ είναι ο βαθύς ρομαντισμός. Μ' αυτόν όμως ο Pawlikowski συνδυάζει και το έντονο πολιτικό στοιχείο - την κατάσταση στα κράτη του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού δηλαδή και την άγρυπνη παρακολούθηση κάθε μορφής τέχνης (αφού με την τέχνη της μουσικής ασχολείται το συγκεκριμένο φιλμ). Οι επιπτώσεις βεβαίως είναι βαριές και στην καθημερινή ζωή. Τέλος η αφήγηση είναι κάπως ιδιόρυθμη: Ενώ παραμένει απόλυτα γραμμική, κάνει αυθαίρετα χρονικά άλματα - ακόμα και αρκετών χρόνων - αφήνοντας τον θεατή να συμπληρώσει τα κενά. 
Γενικά τη βρήκα γοητευτική και - θα το ξαναπώ - αισθητικά πανέμορφη.  Όσο για το τόσο έντονο ρομαντικό στοιχείο... ε, ο ρομαντισμός είναι κάτι που λείπει από την εποχή μας. Αν τον αναζητάτε, πρόκειται για την ταινία σας.

"ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΜΕΝΕΙ" : ΜΙΑ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ ΣΚΥΛΑΔΙΚΑ

Ο Νικος Παναγιωτόπουλος (1941-2016) γυρίζει το "Αυτή η Νύχτα Μένει" το 1999, δηλαδή πριν την κρίση, σε μια εποχή, φαινομενικά τουλάχιστον, παχιών αγελάδων. Και "καταδύεται" στους χώρους της κατ' εξοχήν διασκέδασης μεγάλης μερίδας των "πλούσιων" τότε ελλήνων της επαρχίας, στα σκυλάδικα.
Η Στέλα, μια όμορφη και ταλαντούχα γυναίκα, έχει σαν όνειρο ζωής να γίνει τραγουδίστρια. Για να το εκπληρώσει δεν θα διστάσει να εγκαταλείψει αυτόν που την αγαπά και να υπογράψει συμβόλαιο ως τραγουδίστρια σε κέντρα της επαρχίας. Σύντομα θα ανακαλύψει ότι τα "κέντρα" δεν είναι παρά εξαθλιωμένα σκυλάδικα όπου συχνάζουν μεθυσμένοι (με ουίσκι φυσικά) αγρότες για να ξοδέψουν τα πολλά τότε λεφτά τους (από κρατικά ή ευρωπαϊκά επιδόματα κλπ.) με σκοπό κατά βάθος να πηδήσουν τις τραγουδίστριες. Ο παλιός φίλος της όμως θα την αναζητήσει στα χωριά και τις πόλεις της Θράκης.
Ενδιαφέρουσα ταινία, μια από τις λίγες (μετά το καλύτερο κατά τη γνώμη μου "Όλα Είναι Δρόμος") ελληνικές που πιάνουν το θέμα αυτό (των σκυλάδικων εννοώ) και συγχρόνως "ψηλαφούν" την παθογένεια των ελλήνων, της μίζερης επαρχίας κυρίως, που, θαμπωμένοι από λεφτά, βγάζουν το χειρότερο εαυτό τους - και το χειρότερο δυνατό γούστο. Ταυτόχρονα φτιαχνει το πορτρέτο μιας αποφασιστικής γυναίκας που κυνηγά το όνειρό της μέχρι τα άκρα. Το κυνήγι του ονείρου είναι βασικό θέμα, αλλά η συντριβή του δεν θα επιφέρει υστερικές μελοδραματικές κορυφώσεις - απλώς θα συντριβεί το όνειρο (ενδιαφέρουσα προσέγγιση κι αυτή, όπως δηλαδή συμβαίνει συνήθως. Οι άνθρωποι περισσότερο συμβιβάζονται παρά αυτοκτονούν ή κάτι τέτοιο).
Το καλύτερο κομμάτι θεωρώ ότι είναι το δεύτερο μέρος, με την περιήγηση στη χειμωνιάτικη Θράκη και στα διάφορα σούπερ κιτς κέντρα. Ωστόσο το φιλμ πάσχει νομίζω από κάτι που το βρίσκω κάπως "ψεύτικο", κατασκευασμένο. Διακρίνεται σε διάφορα σημεία η αναπαράσταση, η κατασκευή και όχι το αυθεντικό βίωμα κάποιων καταστάσεων. Στα μείον και οι μέτριες ηθποιίες και η μερικές φορές κακή ηχοληψία. Παρ' όλα αυτά πάντως τη βρίσκω μια από τις αξιόλογες ταινίες του ελληνικού σινεμά, που έχει την τιμιότητα να πιάσει τα θέματα που λέγαμε. Και βλέπεται ευχάριστα.

ΟΝΤΩΣ "ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΩΡΕΣ ΣΤΟ ΕΛ ΡΟΥΑΓΙΑΛ"

Ο Drew Goddard είναι κυρίως γνωστός σεναριογράφος. Παλιότερα ωστόσο είχε γυρίσει το καλό, γεμάτο αναφορές φιλμ τρόμου "Το Μικρό Σπίτι στο Δάσος". Το 2018 επιστρέφει στη σκηνοθεσία με το εξ ίσου "παιχνιδιάρικο" "Δύσκολες Ώρες στο Ελ Ρουαγιάλ" (Bad Times at the El Royale).
Ακριβώς πάνω στα σύνορα Καλιφόρνια και Νεβάδα, στο πουθενά, βρίσκεται ένα παράξενο, κάποτε ακμάζον μοτέλ. Μια νύχτα με βροχή στα τέλη της δεκαετίας του 60 καταφτάνουν εκεί (άσχετα ο ένας με τον άλλον) μια ομάδα ετερόκλητων ανθρώπων. Όσο η νύχτα προχωρά καταλαβαίνουμε ότι κάθε ένας απ' αυτούς βρίσκεται εκεί για διαφορετικό, μάλλον σκοτεινό, λόγο. Όλοι σχεδόν παίζουν κάποιο ρόλο, κρατώντας κρυμμένο τον αληθινό εαυτό και τις προσθέσεις τους. Και, βεβαίως, πριν φύγει η νύχτα θα ξεκινήσει ένα λουτρό αίματος...
Να το πούμε από την αρχή: Η ταινία κάθε άλλο παρά αληθοφανής είναι, αφού, πριν από οτιδήποτε άλλο, βασίζεται σε μια δεν-υπάρχει σύμπτωση (να βρεθούν τυχαία όλοι αυτοί οι κάθε άλλο παρά συνηθισμένοι χαρακτήρες την ίδια νύχτα και ώρα, ταυτόχρονα, στο πουθενά). Αυτή όμως η έλλειψη αληθοφάνειας γίνεται εντελώς συνειδητά. Ο Goddard δεν ενδιαφέρεται για ρεαλισμό, αλλά για ένα συνεχές, πολύπλοκο και άκρως διασκεδαστικό παιχνίδι με διαρκείς ανατροπές, διαφορετικές οπτικές γωνίες, εναλλαγές αθωότητας - ενοχής, μπρος πίσω στο χρόνο (προσοχή: η αφήγηση κάθε άλλο παρά γραμμική είναι) κλπ. Πολλές ιδέες είναι έξυπνες, η αγωνία για τον θεατή δεν σταματά, ταυτόχρονα όμως υπάρχει παντού διάχυτη η κριτική του τέλους της δεκαετίας του 60, όταν η εποχή της ευδαιμονίας, του ηδονισμού, των ονείρων και των χίπις πέρναγε και η πραγματικότητα έπαιρνε τη ρεβάνς δείχνοντας το αληθινό, ανηλεές και σκοτεινό της πρόσωπο. Να το Βιετνάμ, να οι παράνομες παρακολουθήσεις του FBI (υπό τον διαβόητο Χούβερ), να ο ρατσισμός και η καταπίεση των μαύρων, να οι παλιοί χίπις που μετατρέπονται σε φανατικές σέχτες και δολοφόνους (αναφορά στον Μάνσον) ... όλα είναι εδώ. Ο κόσμος δεν είναι πια λουλούδια και ειρήνη, είναι σκοτεινός και αιματοβαμμένος.
Μην το πάρετε σοβαρά και ψάχνετε για ρεαλισμό. Όλο το φιλμ, αν αφαιρέσεις τα νοήματα που ανέφερα, είναι ένα παιχνίδι απίθανων ανατροπών, αποκάλυψης κρυμμένων μυστικών και συμπτώσεων. Ωστόσο, με αυτά τα δεδομένα, προσωπικά το ευχαριστήθηκα. Και υπάρχει και ο cult Τζεφ Μπρίτζες...

Ο ΒΟΥΡΚΟΣ "ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ"

Το "Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου" (1976) του συχνά πολιτικοποιημένου Alan Pakula (1928-1998) αναφέρεται βεβαίως στους ανθρώπους του Νίξον (μαζί με τον Τραμπ οι δύο πιο μισητοί πρόεδροι των ΗΠΑ σύμφωνα με κάποιο γκάλοπ) και στο διαβόητο σκάνδαλο του Γουοτεργκέιτ, το οποίο αφορούσε την κατασκοπεία του Δημοκρατικού κόμματος από τους Ρεπουμπλικάνους και οδήγησε στην πτώση του Νίξον πριν ολοκληρωθεί η θητεία του. Ευτύχησε να έχει ως πρωταγωνιστές τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και τον Ντάστιν Χόφμαν (αλλά και τον Τζέισον Ρόμπαρτς και τον Μάρτιν Μπάλσαμ κ.ά.).
Δύο νεαροί δημοσιογράφοι της Washington Post αναλαμβάνουν την κάλυψη μιας ελάσσονος είδησης: Κάποιοι διαρρήκτες συλλαμβάνονται επ' αυτοφόρω μια νύχτα να σκαλίζουν τα γραφεία των Δημοκρατικών. Όσο όμως κοσκινίζουν την υπόθεση, ανακαλύπτουν έκπληκτοι ότι τα ίχνη (από ποιους έχουν πληρωθεί, ποιοι δικηγόροι θα τους υπερασπιστούν κλπ.) οδηγούν όλο και ψηλότερα και, τελικά, κατ' ευθείαν στον ίδιο τον Λευκό Οίκο.
Κλασική ταινία λεπτομερειακής καταγραφής μιας εξονυχιστικής δημοσιογραφικής έρευνας (προφανώς βασισμένη στα πραγματικά γεγονότα), σήμερα μας θυμίζει το πώς γίνεται (ή πώς γινόταν κάποτε) μια απόλυτα τίμια, εμπεριστατωμένη, τεκμηριωμένη και διασταυρωμένη τέτοια έρευνα. Ίσως η ταινία, με το ντοκιμαντερίστικο στιλ, τη μεγάλη διάρκεια και την πληθώρα ονομάτων κουράσει κάποιους. Ωστόσο, στο θέμα της έρευνας που λέγαμε πριν, μάλλον θα στενοχωρηθούμε αφάνταστα αν κάνουμε την προφανή σύγκριση με τις αντίστοιχες έρευνες (;;;), κυρίως αυτές των πάμπολλων σύγχρονων τηλεοπτικών βόθρων που μας περιβάλλουν ασφυκτικά.
Παραμένει λοιπόν η ιστορική αξία, οι καλές ηθοποιίες, το "δημοκρατικό" μήνυμα, αλλά σας επαναλαμβάνω ότι μπορεί και να κουράσει. Εξ άλλου το φιλμ δεν μιλά καθόλου για τις προσωπικές ζωές των ηρώων, τους εκτός δουλειάς χαρακτήρες τους κλπ. Είναι σα να παρακολουθούμε δύο ανθρώπους δοσμένους 100% στη δουλειά τους και πουθενά αλλού. Αλλά, είπαμε, αλλού βρίσκεται η αξία της ταινίας.