HONDO : ΚΛΑΣΙΚΟ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ ΜΕ ΚΑΟΥΜΠΟΪΔΕΣ ΚΑΙ ΙΝΔΙΑΝΟΥΣ

Υπάρχουν πάμπολλα γουέστερν με καουμπόιδες και ινδιάνους. Σε πολλά απ' αυτά πρωταγωνιστεί ο Τζον Γουέιν, πάντοτε σχεδον σκληροτράχηλος, αλλά και τίμιος. Ένα απ' αυτά είναι το "Hondo" ("Ο Άνθρωπος της Ερήμου" ο ελληνικός τίτλος), βασισμένο σε μυθιστόρημα του κλασικού στο είδος Louis L'Amour, που γύρισε το 1953 ο John Farrow (1904-1963). Όπου ο προαναφερθείς Τζον Γουέιν είναι ο άνθρωπος που γυρίζοντας από τη έρημο και μεταφέροντας ένα σημαντικό μήνυμα στο στρατό (ότι οι ινδιάνοι της περιοχής ετοιμάζονται για πόλεμο), συναντά απομονωμένο ράντσο όπου ζει μόνη μια γυναίκα με τον μικρό γιο της και φιλοξενείται απ' αυτούς. Και φυσικά την ερωτεύεται και αποφασίζει να κατασταλάξει πλέον εκεί. Αλλά, μετά από άλλες περιπέτειες και υποπλοκές, οι ινδιάνοι όντως θα κατέβουν σε πόλεμο και, σημειωτέον, το ιππικό δεν είναι τόσο ηρωικό όσο ξέρουμε από άλλα γουέστερν και θα αποδεκατιστεί εξ αιτίας της απειρίας του διοικητή του.
Πρόκειται, όπως σας είπα, για κλασικό γουέστερν, τόσο στη δομή και (σχετικά) στη σκηνοθεσία, όσο και στο σενάριο. Χορταστικό, με μάχες, πυροβολισμούς, το τυπικό για τα αμερικάνικα γουέστερν κυνηγητό αμαξών από ινδιάνους και όλα τα σχετικά. Οι φίλοι του είδους θα το απολαύσουν, ενώ όσοι βαριούνται τα γουέστερν πιθανόν θα το θεωρήσουν μία από τα ίδια. 
Ωστόσο, εγώ θα ήθελα να μείνω λίγο στην ανάλυση της ιστορίας. Γενικά γνωρίζουμε και θεωρούμε ότι το τυπικό αμερικάνικο γουέστερν διαθέτει "καλούς" καουμπόιδες και "κακούς" και βάρβαρους ινδιάνους. Εδώ τα πράγματα δεν είναι και τόσο μαύρα - άσπρα. Κατ' αρχήν ο ίδιος ο ήρωας, ο Χόντο, είναι μισός λευκός μισός ινδιάνος (εξ ου και το παράξενο όνομα) και έχει ζήσει για χρόνια σε ινδιάνικη φυλή, με ινδιάνα γυναίκα. Οι ινδιάνοι διαθέτουν "κακούς" (τον πολεμοχαρή υπαρχηγό της φυλής), αλλά η ταινία δείχνει απόλυτο σεβασμό στον αρχηγό, τον Βιτόριο, ο οποίος διαθέτει στέρεα τιμιότητα, κρατά πάντα τον λόγο του και δεν διστάζει να τιμωρήσει δικούς του αν αυτοί φερθούν με δόλο. Σε κάμποσα σημεία η ταινία μιλά με θαυμασμό για την ινδιάνικη ηθική. Κάπου δηλώνεται ότι οι ινδιάνοι δεν γνώριζαν το ψέμα κι ότι αυτό το εισήγαγαν οι λευκοί. Δεν διστάζει μάλιστα να πει ότι για τους πολέμους φταίνε σαφώς οι λευκοί, οι οποίοι πήραν τη γη και σκότωσαν τα θηράματά τους, αλλά και τους ίδιους τους ινδιάνους, κι αυτοί ουσιαστικά κατεβαίνουν σε διαρκείς πολέμους αμυνόμενοι. Στο τέλος του φιλμ υπάρχει μια διάχυτη μελαγχολία, καθώς όλοι διαπιστώνουν ότι έρχεται με σιγουριά το τέλος του ινδιάνικου πολιτισμού και τρόπου ζωής. Μάλιστα η τελευταία φράση που προφέρει ο Γουέιν στην ταινία είναι "Ήταν ένας καλός τρόπος ζωής".
Για όλα αυτά βρίσκω μια ιδιαιτερότητα στο φιλμ και, τελικά, πιστεύω ότι οι αληθινοί πρωταγωνιστές είναι οι ινδιάνοι και ένας πολιτισμός που χάνεται για πάντα (ο οποίος, βεβαίως, εμπεριέχει και στοιχεία αγριότητας), καθώς και η κριτική για την εγκληματική συμπεριφορά των λευκών.