ΚΑΤΑΜΑΥΡΟΙ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟΙ "ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΟΙ"

 "Οι Εκκεντρικοί" (ελληνικός τίτλος του Retfærdighedens Ryttere) του 2020 είναι ένα σκανδιναβικό φιλμ του δανού Anders Thomas Jensen, που παλιότερα είχε γυρίσει τα ενδιαφέροντα "Μήλα του Αδάμ". Πρόκειται για μία βίαιη ταινία, που κατά βάθος είναι μια κατάμαυρη, άγρια κωμωδία, με τον Μαντς Μίκελσεν στο ρόλο ενός από τους πρωταγωνιστές.

Ένας σκληροτράχηλος και απόλυτα "ουγκ" μισθοφόρος, που ουσιαστικά έχει παρατήσει την οικογένειά του, αναγκάζεται να επιστρέψει από το Αφγανιστάν για να φροντίσει την έφηβη κόρη του όταν η γυναίκα του σκοτώνεται σε σύγκρουση τρένου στο μετρό. Ένας επιβάτης, παρόν κι αυτός στη μοιραία σύγκρουση, υποψιάζεται ότι δεν πρόκειται για ατύχημα, αφού στη σύγκρουση σκοτώνεται και ο μοναδικός μάρτυρας που θα οδηγούσε στη φυλακή μια εγκληματική οργάνωση. Πείθει το μισθοφόρο και, όπως - όπως φτιάχνεται μια ομάδα "περίεργων" (για να το πούμε ευγενικά) τύπων, που με αξιοθρήνητο τρόπο προσπαθούν να εκδικηθούν τους εγκληματίες.

Μπορώ να σας πω ότι πραγματικά το διασκέδασα. Οι σκανδιναβοί έχουν το δικό τους τρόπο να κάνουν κάτι ξεχωριστό από ένα σενάριο που στα χέρια του σύγχρονου ανέμπνευστου Χόλιγουντ θα γινόταν μια ακόμα βαρετότατη περιπετειώδης ταινία (από τις χιλιάδες τέτοιες) με κυνηγητά, εκρήξεις, ανατροπές και δε συμμαζεύεται. Εδώ όμως είναι τόσο ιδιαίτεροι, απολαυστικοί και ταυτόχρονα γελοίοι, τραγικοί, δυστυχισμένοι κατά βάθος, οι τύποι που απαρτίζουν την ομάδα των αυτοσχέδιων "εκδικητών", που οι άγριες, βίαιες και αγχωτικές καταστάσεις μπλέκουν ισορροπημένα με το μαύρο χιούμορ με πολύ καλά - για μένα τουλάχιστον - αποτελέσματα.  

Παράλληλα η ταινία εξετάζει με καυστικό τρόπο τη στάση της "πολιτισμένης" δυτικής κοινωνίας απέναντι στη βία, το κοινωνικό προφίλ των ηρώων, τις δυσλειτουργικές οικογένειες, αλλά και τον καθοριστικό ρόλο της τύχης και των συμπτώσεων στη ζωή μας (από εκεί ξεκινά η όλη ιστορία άλλωστε), καταλήγοντας σε ένα απρόβλεπτο, σαρκαστικό φινάλε. Το απόλαυσα, παρά τη μαυρίλα του.

Ο CARAX, Η "ANNETTE" ΚΑΙ ΤΟ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ

 

Ο Leos Carax είναι βεβαίως μια ιδιόρρυθμη περίπτωση της κινηματογραφικής ιστορίας. Είναι αυτό που λέμε "όλα να τα περιμένεις" απ' αυτόν. Πράγμα που επιβεβαιώνεται απόλυτα με το φιλμ του 2021 "Anette", το οποίο είναι καθαρό μιούζικαλ! Ναι, αλλά ποίων είναι η μουσική, αλλά και το στόρι; Των θρυλικών (και cult) Spaks, οι οποίοι εμφανίζονται σε κάποιες σκηνές, των αδελφών Mael δηλαδή από τα 70ς (οι οποίοι πάντως συνεχίζουν κανονικά ως σήμερα). Φανταζόσαστε μήπως κάποια πιο απρόσμενη συνεργασία; Και μάλιστα με δύο "καυτούς" σύγχρονους ηθοποιούς: Τη Μαριόν Κοτιγιάρ και τον Άνταμ Ντράιβερ.

Οι οποίοι είναι ένα αταίριαστο φαινομενικά, πλην όμως πολύ ερωτευμένο ζεύγος. Εκείνος είναι ένας διάσημος stand up κωμικός (αν και συχνά όσα λέει στο κοινό δεν είναι καθόλου αστεία), με τεράστιο εγώ και μάλλον ασταθής ψυχολογικά. Εκείνη είναι μία εξ ίσου διάσημη ντίβα της όπερας. Εμείς παρακολουθούμε τη θυελλώδη μεταξύ τους σχέση και τις εξελίξεις όταν γεννηθεί το παιδί τους (όλα αυτά, εννοείται, υπό τη διαρκή υπόκρουση της μουσικής ή των τραγουδιών των Sparks, η οποία όμως, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, παραπέμπει σε μουσική μιούζικαλ και όχι σε ροκ).

Και τώρα τα κακά νέα. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται ενδιαφέροντα - προσωπικά είχα μεγάλη περιέργεια να το δω - πλην όμως βρήκα το αποτέλεσμα απογοητευτικό. Ιδιαίτερα στο πρώτο μισό βαρέθηκα κανονικά. Μετά η ιστορία είχε κάποιο μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αλλά και πάλι... Δεν κατάλαβα τον σεναριακό λόγο ύπαρξης. Ήθελαν να μας πουν το γνωστό από παλιά "ο άνθρωπος σκοτώνει αυτό που αγαπάει"; Ότι ο τερατώδης εγωκεντρισμός είναι (αυτο)καταστροφικός; Ότι η δημοσιότητα δημιουργεί παράνοια (στην προκειμένη περίπτωση μόνο στον άντρα του ζευγαριού); Δεν ξέρω. 

Η εικόνα είναι σε μερικές σκηνές όμορφη και υποβλητική, υπάρχουν ευρήματα (τα οποία όμως σύντομα απλώς επαναλαμβάνονται), αλλά ούτε η μουσική ούτε ολόκληρη η ταινία κατάφερε να με κρατήσει. Το προηγούμενο απρόσμενο (στα όρια του πειραματικού) φιλμ του Carax, το "Holy Cars" μου άρεσε αρκετά. Πολύ κρίμα που δεν μπορώ να πω το ίδιο και γι' αυτό...

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ "CANDYMAN"

 

Ο πρώτος "Candyman", βασισμένος σε διήγημα του Clive Barker, είχε γυριστεί το 1992 από τον Bernard Rose και είχε ως πρωταγωνίστρια την Βιρτζίνια Μάντσεν.

Η ιστορία είναι περίπου ίδια με την ταινία του 2021. Ο Candyman είναι μια υπερφυσική οντότητα με γάντζο στο ένα χέρι, που εμφανίζεται αν προφέρεις 5 φορές το όνομά του σε καθρέφτη. Είναι το "πνεύμα" εκδίκησης ενός μαύρου που είχε λιντσαριστεί άγρια πολλά χρόνια πριν επειδή είχε ερωτικές σχέσεις με λευκή. Φυσικά η πρωταγωνίστρια και η φίλη της, που διδάσκουν σε πανεπιστήμιο και κάνουν έρευνα για τις δοξασίες των μαύρων στη συγκεκριμένη γειτονιά του Σικάγο, θα προφέρουν για πλάκα το όνομα και ο τρόμος θα αρχίσει.

Πρόκειται για συμπαθητική ταινία τρόμου της παράδοσης των 80ς, που βλέπεται ευχάριστα από τους φίλους του είδους. Και υπάρχει κι εδώ το ίδιο μοτίβο της συλλογικής μαύρης εκδίκησης για όσα έχει υποφέρει η φυλή τους επί τόσους αιώνες, καθώς και το στοιχείο της πίστης: Ο Candyman υπάρχει μόνο αν πιστεύεις σ' αυτόν, αν διατηρείται δηλαδή στη συλλογική μνήμη. Αλλιώς θα εξαφανιστεί. Ωστόσο εδώ η επίκληση γίνεται από μια λευκή που δεν πιστεύει στο υπερφυσικό. Στην καινούρια ταινία η επίκληση γίνεται από μαύρο, ο οποίος προφανώς αγνοεί ή δεν πιστεύει στις παραδόσεις της δικής του φυλής. Πρόκειται λοιπόν για καλή ταινία τρόμου, δίχως όμως να διαθέτει το έντονα art στοιχείο του ριμέικ. Μπορώ όμως να σας πω ότι σεναριακά είναι πιο στρωτό από το νέο, που, όπως έγραψα, στο σενάριο τα μπερδεύει λιγάκι. Πάντως προτείνω οι φίλοι του είδους να το δουν. Έστω και μόνο για λόγους σύγκρισης.

ΤΟ "CANDYMAN" ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ ΦΥΛΕΤΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ

 Το "Candyman" ήταν ένα φιλμ τρόμου του 1992. Το 2021 η νέα μαύρη σκηνοθέτης Nia DaCosta κάνει ένα ενδιαφέρον ριμέικ του παλιού φιλμ και μας πείθει ότι στις μέρες μας υπάρχει και σκεπτόμενος κινηματογράφος τρόμου.

Ένας καλλιτέχνης και η κοπέλα του μετακομίζουν σε πολυτελές λοφτ εργατικής συνοικίας που αναβαθμίζεται. Ωστόσο στη γειτονιά υπάρχει ο "αστικός μύθος" του Κάντιμαν, ενός υπερφυσικού όντος με τη μορφή μαύρου με ένα γάντζο αντί για χέρι. Όταν κάποιος πει 5 φορές το όνομά του σε καθρέφτη, το ον εμφανίζεται και τον σκοτώνει. Ο καλλιτέχνης, αν και μαύρος ο ίδιος, αγνοεί την ιστορία και όταν επικαλεστεί το όνομα εκείνου ένας νέος αιματηρός κύκλος θα ξεκινήσει.

Η ταινία μιλά σαφώς για φυλετικά θέματα. Οι περισσότεροι ήρωες είναι μαύροι, όπως και ολόκληρη η γειτονιά όπου δρα η φοβερή οντότητα.Οι παλιές εργατικές πολυκατοικίες γκρεμίζονται για να αντικατασταθούν με πολυτελέστερες και ακριβότερες. Ο ίδιος ο Candyman δημιουργήθηκε από άγριο λιντσάρισμα (τα παλιά χρόνια) ενός μαύρου που τόλμησε να συνάψει σχέση με λευκή. Έτσι ουσιαστικά ενσαρκώνει ένα είδος συλλογικής εκδίκησης της μαύρης κοινότητας για όσα έχουν υποστεί επί τόσους αιώνες. 

Καλογυρισμένο, με σασπένς και κάποιες τρομακτικές σκηνές, το φιλμ έχει ενδιαφέρουσα εικόνα (σε κάποια σημεία η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από θέατρο σκιών που θυμίζει παλιές εποχές) και θέτει αρκετά θέματα. Το σενάριο είναι κάπως μπερδεμένο και "άγαρμπο", ωστόσο τόσο η εικόνα όσο και το νόημα όσων βλέπουμε νομίζω ότι διορθώνουν τα πράγματα. Ενδιαφέρον!

ΥΓ: Σεναριακά στο φιλμ είναι ανακατεμένος και ο Jordan Peele του "Τρέξε" και του "Εμείς", εκείνος δηλαδή που έβαλε στο χάρτη "σκεπτόμενες" ταινίες τρόμου που μιλάνε για φυλετικά θέματα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο βεβαίως.

ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ "ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ"

 

Είσαι έφηβος, αριστούχος μαθητής (τελειόφοιτος), που προορίζεσαι για μεγάλο πανεπιστήμιο. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, σκέφτεσαι λίγο και τα κορίτσια. Και ξαφνικά στο δίπλα σπίτι εμφανίζεται μια απίστευτη κοπέλα και παθαίνεις πλάκα. Γνωρίζεστε, συμπαθεί ο ένας τον άλλον... αλλά εκείνη κρύβει ένα μεγάλο μυστικό (όχι, δεν είναι τραβεστί, αν αυτό φανταστήκατε). Και φυσικά το μυαλό φεύγει, και πού όρεξη για διάβασμα...

Αυτά συμβαίνουν στη... σέξι κωμωδία του Luke Greenfield "Το Κορίτσι της Διπλανής Πόρτας" (The Girl Next Door) του 2004. Κλασική αμερικάνικη νεανική κωμωδία, λίγο πικάντικη, λίγο ασεβής,  λίγο ανατρεπτική και, όπως είπαμε, σέξι, ... Αρκετά διασκεδαστική (εγώ τουλάχιστον την είδα ευχάριστα), με το μυστικό να αποκαλύπτεται λίγο πριν τα μισά και από εκεί και πέρα τα πράγματα να περιπλέκονται (έως και να γίνονται μπάχαλο). Πλάκα έχει η νερντ παρέα, ωραία είναι η Elisa Cuthbert και μέχρις εκεί. Προσφέρεται για βράδυ δίχως προβληματισμούς, με πίτσες, μπύρες και ό,τι άλλο.

ΕΝΑΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ "STILLWATER" ΣΤΑ... ΠΛΟΚΑΜΙΑ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ

 

Το "Stillwater" (άσχετος ελληνικός τίτλος "Ζήτημα Χρόνου") του 2021 είναι ένα ακόμα καλό φιλμ του αξιόλογου Tom McCarthy (The Visitor, Spotlight κ.ά.), με τον Ματ Ντέιμον απόλυτα πειστικό στο ρόλο του "βλάχου" αμερικάνου.

Ένας "βλάχος" αμερικανός λοιπόν χαμηλής μόρφωσης, χήρος, εργάτης και, κατά περιόδους, άνεργος, επισκέπτεται τακτικά τη Γαλλία για να βλέπει την κόρη του η οποία, ενώ σπούδαζε εκεί, κατηγορείται ότι σκότωσε τη συγκάτοικό της και τώρα βρίσκεται σε φυλακή της Μασσαλίας. Εκεί ο αμερικανός θα βοηθηθεί (δεν ξέρει καθόλου γαλλικά γαρ) από ντόπια "αβανγκαρντ" ηθοποιό του πειραματικού θεάτρου και μαζί θα προσπαθήσουν να αποδείξουν ότι η νεαρή είναι αθώα.

Η ταινία μπλέκει με πολύ καλό - κατά τη γνώμη μου - τρόπο το αστυνομικής φύσης μυστήριο (τι ακριβώς συνέβη με τη δολοφονία της συγκατοίκου) και τις προσπάθειες του πανάσχετου αμερικανού να διαλευκάνει την ιστορία με μια κοινωνική ματιά πάνω στις διαφορές της "βαθιάς" Αμερικής με την ευρωπαϊκή κουλτούρα (κάπως σα να βάζεις έναν πιτσιρικά που μόλις βγήκε ενθουσιασμένος από τον 18ο ή κάτι τέτοιο Spiderman να δει Αγγελόπουλο). Ο Ντέιμον είναι ταιριαστός στο ρόλο του και νομίζω ότι η ιδιοσυγκρασία ανθρώπων σαν κι αυτόν (που αφθονούν βεβαίως στις ΗΠΑ) αναλύεται εξαιρετικά. Άσχετος με όλα, απολιτικός, αφελής, βαρύς και ατσούμπαλος, ταπεινών αισθητικών γούστων, κάποιες φορές βίαιος, τις πολύ περισσότερες όμως λιγομίλητος, υπομονετικός και αποτραβηγμένος στον εαυτό του, πλην όμως καλόκαρδος και με μια αφελή τιμιότητα. Ουσιαστικά δίχως καθόλου ενδιαφέροντα, μπορεί να αφοσιωθεί σε ένα σκοπό, φτάνει όμως να τον αφορά προσωπικά (όπως εδώ με την τύχη της κόρης του). 

Αστυνομικό σασπένς, ανατροπή στο τέλος, όλα αυτά όμως κάτω από μια ρεαλιστική, κοινωνική ματιά στο χάσμα επικοινωνίας που υπάρχει ανάμεσα σε διαφορετικής κουλτούρας ανθρώπους, αλλά και σύγκριση Ευρώπης και Αμερικής, κατάφερε να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μου. Θεωρώ τον McCarthy πολύ καλό και ευαίσθητο ανατόμο διαφόρων κοινωνικών θεμάτων και ελπίζω να συνεχίσει έτσι. 

Προσοχή: Παρά το ότι η ιστορία κάπως θυμίζει, δεν έχει ουδεμία απολύτως σχέση με παρόμοιας υπόθεσης, αλλά με αβυσσαλέες διαφορές αισθητικής, φιλμ όπως του Λίαμ Νίσον, ας πούμε, όπου ο αντίστοιχος άσχετος και μέχρι πρότινος "συνηθισμένος, μέσος άνθρωπος" θα τινάξει στον αέρα τη μισή πόλη και θα κάνει ασύλληπτες ταρζανιές προκειμένου να πετύχει τον δίκαιο σκοπό του. Καμιά απολύτως σχέση. επαναλαμβάνω.    

ΕΝΑΣ "ΚΟΥΡΙΕΡ" ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΨΥΧΡΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

 "Ο Κατάσκοπος του Ψυχρού Πλέμου" (The Courier) γυρίστηκε το 2020 από τον Dominik Cooke και έχει πρωταγωνιστεί τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς (με μουστάκι). 

Πρόκειται για ένα κατασκοπικό ψυχολογικό θρίλερ που διαδραματίζεται, όπως καταλάβατε, στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Οι βρετανικές και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες πιέζουν έναν υπεράνω πάσης υποψίας συνηθισμένο άνθρωπο, που έχει την ιδιαιτερότητα να πηγαινοέρχεται ως επιχειρηματίας στην αρκετά κλειστή τότε Σοβιετική Ένωση, ώστε να γίνει κατάσκοπος και να μεταφέρει μηνύματα από ένα σοβιετικό αξιωματικό που προσπαθεί να πείσει τον κόσμο για τον κίνδυνο ενός επερχόμενου θερμού πολέμου λόγω της πυρηνικής εξάπλωσης της χώρας του. Φυσικά αυτό θα βάλει τον άσχετο με τέτοια θέματα επιχειρηματία σε τεράστιους κινδύνους.

Πρόκειται για "παλιομοδίτικης", κλασικής γραφής βρετανικό θρίλερ με άψογη ατμόσφαιρα εποχής, όπως αυτά που ξέρουν να φτιάχνουν πάντα οι άγγλοι. Όντως η ατμόσφαιρα είναι υποβλητική, καθώς το μουντό γκρίζο και το βάρος του τότε σοβιετικού κόσμου μεταδίδει στο θεατή την συνεχή αίσθηση κινδύνου και άγχους. Η ταινία δεν είναι σε καμία περίπτωση ταινία δράσης. Αντίθετα ρίχνει το βάρος στον ψυχολογικό τομέα : Το διαρκές άγχος και ο φόβος μέσα στον οποίο ζει ο πρωταγωνιστής διαβρώνει σιγά σιγά την καθημερινότητά του. Οι πράξεις του δεν έχουν τίποτα το ηρωικό, αντίθετα ο άνθρωπος αυτός ζει διαρκώς με το άγχος της σύλληψής του από τους ρώσους και αυτό είναι κάτι πραγματικά δυσβάστακτο. Έτσι το φιλμ λειτουργεί αντιπολεμικά σε όλα τα επίπεδα, τονίζοντάς μας ότι όσο εφιαλτικός είναι ένας κανονικός πόλεμος, άλλο τόσο ψυχοφθόρος υπήρξε ο αντίστοιχος "ψυχρός". Το τέλος του φιλμ γίνεται σχεδόν εφιαλτικό...

Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, η ταινία θα αρέσει σίγουρα σε όσους δεν αποζητούν τη διαρκή δράση και τις non srtop εκρήξεις, αλλά κάτι πιο εσωτερικό, υποβλητικό και κλασικό.

"MONDAY" : ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΡΕΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟ

 Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος είναι από τους καλούς νέους έλληνες σκηνοθέτες και συνήθως φαίνεται να έχει κέφι (γενικότερα). Το 2020 γυρίζει το "Monday", την πρώτη αγγλόφωνη ταινία του και με αφήνει με εντυπώσεις που είναι διχασμένες.

Δύο αμερικάνοι, που βρίσκονται στην Αθήνα για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετικές προθέσεις (ο ένας θέλει να ζήσει εκεί μόνιμα, η άλλη ετοιμάζεται να γυρίσει στις ΗΠΑ μετά από παραμονή λίγων χρόνων) γνωρίζονται και ερωτεύονται παράφορα. Η ταινία παρακολουθεί τα έργα και τις ημέρες τους, τις εντάσεις και τις αρμονικές τους φάσεις.

Το φιλμ και καλογυρισμένο είναι και ένα είδος γνήσιας τρέλας διαθέτει. Αυτό που κυρίως θέλει ο δημιουργός του είναι να καταγράψει μια Αθήνα που, μέσα ή/και παρά (σ)την κρίση σφύζει από ζωή, από παρέες, από πάρτι, από αλληλεγγύη μεταξύ φίλων... Επιδιώκοντας αυτό περνά σε κάποιες συνειδητά σουρεαλιστικές φάσεις (από αυτά που "δεν γίνονται"), όπως το αυτοσχέδιο, στα καλά καθούμενα, πάρτι με dj στην Κυψέλη, το γυμνό δικάβαλο χριστουγεννιάτικα κλπ.) Παράλληλα, με την Αθήνα ως βασικό πρωταγωνιστή πάντα, παρακολουθεί τις φάσεις της σχέσης των δύο ηρώων. Το φιλμ διαθέτει πολλές cameo εμφανίσεις γνωστών από διάφορους χώρους τύπων και καλές ηθοποιίες. Κυρίως οι δεύτεροι (έως και ελάχιστοι) ρόλοι παραμένουν εξαιρετικά πειστικοί. Προσωπικά μου άρεσε το έξυπνο τέλος, που φέρνει απότομα τους ήρωες μπροστά στη σκληρή καθημερινότητα και τους προσγειώνει από μια παρατεταμένη περίοδο πλάκας (και πηδήματος). 

Υπάρχουν αρκετά θετικά στοιχεία, η πολύ καλή αίσθηση ότι τεχνικά τουλάχιστον το ελληνικό σινεμά δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα ξένα (ναι, όσοι έβλεπαν (και) ελληνικά στα 80ς και 90ς δικαίως αισθάνονται ανακουφισμένοι από τη θετική αυτή εξέλιξη), αρκετός χαβαλές, αλλά και μια γενικότερη αίσθηση μιας απλής, feel good στο μεγαλύτερο μέρος της φούσκας. Γι' αυτό λέω ότι οι εντυπώσεις μου είναι διχασμένες. Προσωπικά πάντως θεωρώ το "Suntan" του 2016 την καλύτερη ταινία του σκηνοθέτη.

ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΑ ΣΙΡΙΑΛ ΚΙΛΕΡ ΣΤΟ "THE LITTLE THINGS"

 

Το 2021 ο John Lee Hancock γυρίζει το θρίλερ "Προσοχή στις Λεπτομέρειες" (The Little Things) με τους Ντέντζελ Ουάσινγκτον, Ράμι Μάλεκ και Τζάρεντ Λέτο. 

Ένας "τελειωμένος" σερίφης, πρώην καλός μπάτσος, καλείται στο Λος Άντζελες για μια υπόθεση ρουτίνας. Εκεί όμως θα πέσει στα ίχνη ενός σίριαλ κίλερ που του θυμίζει μια παλιά, σκοτεινή υπόθεση. Ένας ντετέκτιβ, παρά τις συμβουλές των συναδέλφων του, θα δεχτεί να συνεργαστεί μαζί του, αλλά αμφότεροι θα εμπλακούν σε έναν εφιαλτικό φαύλο κύκλο.

Δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί σε δεκάδες παραλλαγές, αλλά παρ' όλα αυτά είδα ευχάριστα το σχετικά αργό αυτό θρίλερ. Φυσικά δείχνει τις προσωπικές ζωές αυτών που ασχολούνται με το έγκλημα, δείχνει την ύπουλη διάβρωση της προσωπικής ζωής όσων είναι υποχρεωμένοι να ασχολούνται με τις πλέον άρρωστες πτυχές της ανθρώπινης φύσης, δείχνει τις μεταξύ των δύο ηρώων σχέσεις, αποκαλύπτει παλιά, σκοτεινά μυστικά κλπ. κλπ. Ξαναλέω ότι έχω δει πολλά παρόμοια φιλμ. Χαρακτηριστικό εδώ ότι ο (πιθανός) δολοφόνος αποκαλύπτεται περίπου στα μισά της ταινίας και από εκεί και πέρα αρχίζει ένα άλλο είδος παιχνιδιού γάτας και ποντικού. 

Παρά το ότι είναι σχετικά αργό όπως είπα (δεν επικεντρώνεται στη δράση, κάθε άλλο, και αυτό προσωπικά το εκτιμώ) μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Δίχως βέβαια, νομίζω, να χρειάζονται οι 2 ώρες και 8 λεπτά της διάρκειάς του.

"Ο ΠΑΤΕΡΑΣ" ΚΑΙ Η ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΑΣ

 "Ο Πατέρας" (2020), αν και βρετανική, είναι η πρώτη ταινία του γάλλου Florian Zeller. Φυσικά την κρατά κυρίως η δυνατή ερμηνεία του Άντονι Χόπκινς, αλλά και της Ολίβια Κολμαν.

Ένας ηλικιωμένος που ζει μόνοςβυθίζεται όλο και περισσότερο στην άνοια. Ο κόσμος του γκρεμίζεται σιγά - σιγά, οι παραισθήσεις μπαίνουν όλο και συχνότερα στη ζωή του, η μνήμη του τον εγκαταλείπει βαθμιαία.  Η κόρη του προσπαθεί να τον βοηθήσει, να του βρει μια μόνιμη κοπέλα για να τον φροντίζει στο σπίτι παρά την τυπική οργισμένη αντίδρασή του ("Γιατί; Μια χαρά είμαι!"), αλλά τα όρια ανάμεσα στη φαντασία του και την πραγματικότητα γίνονται όλο και πιο θολά.

Το έξυπνο στο φιλμ είναι ότι, παρακολουθώντας τις εμπειρίες του άρρωστου, κάνει για μεγάλο διάστημα και τον θεατή να μπερδευτεί και να μην αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει. Έτσι, δομείται σχεδόν ως ένα είδος θρίλερ καθώς το μυστήριο μεγαλώνει. Φυσικά το θέμα της άνοιας είναι κυρίαρχο - και είναι εφιαλτικό. Όντως ο κόσμος των ανθρώπων που πάσχουν από τη φοβερή - και όλο με περισσότερα θύματα παγκοσμίως - είναι τρομακτικός, καθώς συνδυάζεται και με την αίσθησή τους ότι "κάτι δεν πάει καλά", αλλά είναι αδύνατο να εντοπίσουν τι είναι αυτό. Δυστυχώς πολλές φορές τα πράγματα στην ασθένεια είναι ακριβώς έτσι (όχι πάντοτε όμως, υπάρχουν διάφορες παραλλαγές των συμπτωμάτων).

Δυνατό δράμα, ανατριχιαστικό αν σκεφτούμε ότι όλα αυτά είναι αληθινά και συμβαίνουν σε χιλιάδες ανθρώπους που ζουν ανάμεσά μας, και καλοφτιαγμένο, στηρίζεται όπως είπαμε στην καταλυτική παρουσία του Χόπκινς. Αν δεν θέλετε πάντως να "τρομάξετε", αποφύγετέ το. Αν και είναι καλή ταινία.   

"DIG": ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ

 Η βρετανική "Ανασκαφή" (Dig) είναι ένα φιλμ εποχής που γύρισε το 2021 ο Simon Stone (είναι η 2η ταινία του). Το δυνατό της σημείο είναι οι πολύ καλές ερμηνείες της Κάρι Μάλιγκαν και του Ρέιφ Φάινς, βασίζεται δε σε αληθινή ιστορία.

Λίγο πριν ξεσπάσει ο Β' παγκόσμιος, κάπου στη βρετανική επαρχία μια πλούσια, καλλιεργημένη, νέα χήρα χρηματοδοτεί ανασκαφές σε αρχαίους τύμβους που βρίσκονται στα απέραντα κτήματά της. Ως επικεφαλής των ανασκαφών προσλαμβάνεται ένας ντόπιος, ο οποίος δίχως να έχει επίσημες σπουδές, είναι αφ' ενός βαθύς γνώστης της αρχαιότητας της περιοχής και αφ' ετέρου πολύ έμπειρος, αφού έχει πάρει μέρος σε πολλές άλλες ανασκαφές. Ωστόσο αυτό που θα ανακαλυφτεί σε έναν τύμβο ξεπερνά τη δικαιοδοσία των άμεσα εμπλεκόμενων...

Καλογυρισμένο, πειστικό, με καλές ερμηνείες, όπως είπαμε, είναι ένα κλασικό, άψογο σε αναπαράσταση της εποχής, βρετανικό φιλμ. Εκτίμησα το ότι είναι χαμηλότονο, αποφεύγοντας και το μελό και τον πειρασμό να εισάγει κάποια ερωτική σχέση ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές, αλλά και την κριτική ματιά που ρίχνει στις κάθε λογής "αυθεντίες". Οπότε αν είσαστε λάτρης των άρτιων, κλασικών βρετανικών δραμάτων εποχής, αυτό εδώ αποτελεί ένα καλό δείγμα. Σημειωτέον ότι αυτό που θα δείτε αποτελεί όντως μια από τις μεγαλύτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις της Βρετανίας και σήμερα φυλάσσεται στο Βρετανικό Μουσείο.

"NEWS OF THE WORLD" Ή Η ΣΚΟΤΕΙΝΙΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Ο Paul Greengrass είναι καλός σκηνοθέτης. Το 2020 γυρίζει ένα "περίπου" γουέστερν με τον Τομ Χανκς στο βασικό ρόλο, το "News of the World" (Του Κόσμου τα Νέα). Πικρό γουέστερν, που κάθε άλλο παρά ηρωοποιεί ή εξωραϊζει την εικόνα της Αμερικής του 19ου αιώνα.

Ένας βετεράνος του αμερικάνικου εμφύλιου έχει επινοήσει έναν πρωτότυπο τρόπο να βγάζει το ψωμί του: Ταξιδεύει από πόλη σε πόλη στο Φαρ Ουέστ με ένα πάκο εφημερίδες και... διαβάζει επί αμοιβή στο απομονωμένο και πιθανόν αναλφάβητο κοινό τα νέα από τη χώρα και τον κόσμο. Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν θα δεχτεί να παραδώσει στους θείους του ένα ορφανό λευκό κοριτσάκι που είχε μεγαλώσει σε ινδιάνικη φυλή. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να διανύσουν εκατοντάδες μίλα επικίνδυνης και αφιλόξενης (για νόμο ούτε λόγος) χώρας... Και επί πλέον το κοριτσάκι δεν επιθυμεί καθόλου κάτι τέτοιο. Το μόνο που θέλει είναι να γυρίσει στη φυλή, που θεωρεί φυλή της και σπίτι της.

Αργοί ρυθμοί, κακουχίες και περιπέτειες και κάτι σαν ταξίδι στην κόλαση σε μια ύπαιθρο που κατοικείται από κακοποιούς, παράνομους, αγροίκους, ρατσιστές ή εξαθλιωμένους ανθρώπους που δουλεύουν σε αδίστακτους γαιοκτήμονες, γεμάτη με άθλιες, πνιγμένες στη λάσπη μικρές πόλεις που μόνο απέχθεια προκαλεί ακόμα και η όψη τους μόνο. Και ινδιάνικες φυλές που λιμοκτονούν και αναγκάζονται να μεταναστεύουν. Καθόλου κολακευτική εικόνα για τη μετέπειτα υπερδύναμη, που για μια ακόμα φορά παρουσιάζεται ως μια χώρα θεμελιωμένη στον άκρατο ατομικισμό, τη βία, τη λεηλασία του πλούτου των αυτοχθόνων...

Φυσικά υπάρχει και το συναισθηματικό στοιχείο, με τη σχέση που σταδιακά αναπτύσσεται ανάμεσα στον μεσήλικα σκληροτράχηλο πρώην αξιωματικό και το φοβισμένο κορίτσι. Ωστόσο η συνολική μουντάδα - σκοτεινιά θα έλεγα μάλλον - παραμένει ως κυρίαρχη εικόνα.
Δεν θα το έλεγα αριστούργημα, ωστόσο μου άρεσε αρκετά. 

ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΑΣ ΜΕ... "F"

 

Υπάρχουν ταινίες που αναρωτιέσαι γιατί έγιναν ή μάλλον γιατί έγιναν όπως έγιναν. Χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση είναι το άγνωστο βρετανικό "F" (λέγεται και "The Expelled") που γύρισε το 2010 ο Johannes Roberts. Πρόκειται για θρίλερ, αλλά...

Ένα σχολείο, μετά το τέλος των μαθημάτων, καθώς βραδιάζει, δέχεται αιματηρή επίθεση από μασκοφόρους αγνώστους. Οι λίγοι μαθητές και καθηγητές που έχουν ξεμείνει πασχίζουν όπως όπως να αμυνθούν. Ανάμεσά τους βρίσκεται και ένας σχεδόν αλκοολικός μεσήλικας καθηγητής, αλλά και η μαθήτρια κόρη του. Οι σχέσεις τους δεν ήταν και πολύ καλές πριν συμβούν όλα...

Το περίεργο είναι ότι το φιλμ δεν είναι κακό ως φιλμ. Ενδιαφέροντες χαρακτήρες, περιγραφή πιο περίπλοκων σχέσεων των ηρώων απ' όσο έχουμε συνηθίσει σε πληθώρα από μακελάρικα θρίλερ, κάποιο σασπένς κλπ. ΟΚ. Και ξαφνικά, δίχως τίποτα απολύτως να εξηγηθεί, δίχως να καταλάβουμε πώς και γιατί συμβαίνουν όλα, η ταινία... τελειώνει, αφήνοντάς με μέ την πιο ξεκάθαρη εκπλήρωση της έκφρασης "μείναμε στα κρύα του λουτρού" που έχω ζήσει ποτέ... Μη με ρωτήσετε γιατί συνέβη αυτό. Αγνοώ. Πάντως σπάνια έχω δει πιο ανολοκλήρωτο πράγμα στο σινεμά. Κρίμα, γιατί είχε αρχίσει καλά...