ΔΙΕΠΡΑΞΑ ΟΝΤΩΣ "ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΜΟΥ";

 Ο Francois Ozon από την αρχή της καριέρας του άλλαζε διαρκώς, κάνοντας ταινίες εντελώς διαφορετικές η μία από την άλλη (θυμηθείτε το αντίστοιχο παράδειγμα του Soderbergh). Συνήθως οι ταινίες του είναι ενδιαφέρουσες. Αυτή τη φορά κάνει μια κωμωδία - παρωδία κάποιων κινηματογραφικών ειδών.

Προσωπικά διασκέδασα πολύ με "Το Έγκλημά μου" (2023), με την Nadia Tereszkiewicz και την Ιζαμπέλ Ιπέρ. Στο μεσοπόλεμο μία φτωχή κοπέλα, επίδοξη ηθοποιός, που ζει με μια συγκάτοικο, επίδοξη δικηγόρο, κατηγορείται για τον φόνο διάσημου θεατράνθωπου. Δικάζεται, όμως η δίκη σύντομα θα πάρει μια ασυνήθιστη (για δίκες) τροπή. Η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο ασυνήθιστη.

Το φιλμ βασίζεται σε θεατρικό έργο των 30ς. Ο Ozon πολύ συνειδητά διατηρεί μια κάποια θεατρικότητα (δεν με ενόχλησε), αλλά και κάποιες ως καρικατούρες φιγούρες (ο μάλλον βλαξ αστυνομικός που "επιλύει" την υπόθεση, ο "κακός" θεατράνθρωπος κλπ.). Ούτε κι αυτό με ενόχλησε όμως, καθώς έκανε το όλο πράγμα πιο αστείο. Και πάμε στην ουσία: Πρόκειται για φεμινιστική ταινία, όπου οι γυναίκες, περισσότερο καταπιεσμένες βεβαίως την εποχή εκείνη, διεκδικούν την ανεξαρτησία τους, οικονομική, ερωτική κλπ. Και, κάτω από το αμείλικτο αντρικό / πατριαρχικό κατεστημένο, προσπαθούν να τα καταφέρουν με πονηριά και έμμεσους τρόπους, για να θριαμβεύσουν τελικά ξεγελώντας το ανδρικό κυρίαρχο φύλο, που εδώ περισσότερο ως ηλίθιο παρουσιάζεται παρά οτιδήποτε άλλο. 

Το στοιχείο όμως που (προσωπικά πάντοτε) μου άρεσε περισσότερο, είναι η πλήρης ανατροπή του είδους "αστυνομικό / δικαστικό δράμα". Ούτε λίγο ούτε πολύ στη δίκη, αλλά και σε όσα ακολουθούν μετά από αυτήν, οι βασικές ηρωίδες προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποδείξουν ότι είναι... δολοφόνοι και όχι αθώες. Γιατί; Θα το καταλάβετε αν δείτε την ταινία. Έτσι καταδεικνύεται (όχι άμεσα καταγγελτικά, αλλά με χαριτωμένο τρόπο), η ελαστικότητα της αστικής ηθικής - θεσμοθετημένη ή μη, η εύκολη διαστρέβλωσή της κλπ. κλπ.

Το είδα πολύ ευχάριστα. Δεν είναι κανένα αριστούργημα, αλλά πέρασα πολύ καλά και διασκέδασα την καλυμμένη και εύθυμη ανατρεπτικότητά του. Ό,τι πρέπει για θερινό! 

"VENUS"... Ή ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΤΗ "SUSPIRIA"

 

Το "Venus" είναι μια ισπανική ταινία τρόμου που γύρισε το 2022 ο Jaume Balaguero (είναι αυτός που το 2007 είχε κάνει το "Rec", το οποίο μάλιστα είχε και διάφορες συνέχειες που δεν έχω δει). Είναι από τους πιο σταθερούς δημιουργούς ταινιών του είδους.

Μια κοπέλα που κάνει στριπτίζ σε μπαρ κλέβει κάτι πολύτιμο από τα αφεντικά της. Κυνηγημένη από τη μαφία θα καταφύγει στο σπίτι της αδελφής της, που ζει σε μια σχεδόν άδεια πολυκατοικία. Να όμως που εκεί συμβαίνουν παράξενα και ανησυχητικά πράγματα...

Τη θεωρώ καλή ταινία τρόμου (μεταφυσικού τρόμου, για να είμαι ακριβής και για να ξέρετε τι σας περιμένει). Διαθέτει ατμόσφαιρα, αλλά και "διπλό" σασπένς, καθώς η ηρωίδα βρίσκεται παγιδευμένη - με όλο και πιο αγχωτικό τρόπο - ανάμεσα στον υπερφυσικό τρόμο της πολυκατοικίας και στον πιο πεζό, αυτόν της συμμορίας που διαρκώς την ψάχνει και ολοένα σφίγγει τον κλοιό γύρω της. Και, φυσικά, οι ανατροπές υπάρχουν... Το όλο κλίμα θυμίζει κάπως την κλασική "Σουσπίρια" του Argento, στην οποία πιθανόν γίνονται συνειδητές αναφορές.

Θα μου άρεσε μάλιστα ακόμα περισσότερο αν δεν τα χάλαγε σεναριακά στο τέλος. Αυτό που θα συμβεί - και που φυσικά δεν θα σας αποκαλύψω - είναι μάλλον ξεκάρφωτο και δεν εξηγείται με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα μέχρι τότε. Γιατί άραγε η.... δεν σας λέω άλλα. Πάντως παρά το άνευ ερμηνείας φινάλε, η ταινία μου άρεσε αρκετά, όπως είπα. Μια καλή ταινία τρόμου με ικανοποιεί διότι - το έχω γράψει πολλές φορές - η μεγαλύτερη ίσως σαβούρα σύγχρονων b movies συγκεντρώνεται στο είδος αυτό.

"ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΚΙ ΟΜΩΣ ΑΛΗΘΙΝΟ", ΑΛΛΑ ΕΠΛΗΞΑ...

 

Διάβασα ότι ο γάλλος Quentin Dupier (δεν τον ήξερα) κάνει παράξενες, σουρεαλιστικές κωμωδίες εδώ και πολλά χρόνια. Το "Απίστευτο κι Όμως Αληθινό" (Incroyable mais vrai) του 2022 είναι μία απ' αυτές. Χμμμ...

Ένα μεσήλικο ζευγάρι αγοράζει σπίτι σε ήσυχο προάστιο. Ο μεσίτης όμως τους αποκαλύπτει ένα μυστικό που διαθέτει το σπίτι, καθώς ένα συγκεκριμένο σημείο του είναι ένα είδος πύλης στο χρόνο που σε κάνει μεν να βρίσκεσαι 12 ώρες μπροστά, αλλά σε κάνει συγχρόνως και κατά 3 μέρες νεότερο. Το γεγονός αυτό, που στην αρχή θα είναι ένα απρόσμενο δώρο, σύντομα θα μετατραπεί σε ανεξέλεγκτη εμμονή και θα αλλάξει για πάντα τις ζωές τους.

Ακούγεται ενδιαφέρον και έτσι ακούστηκε και σε μένα. Πλην όμως βλέποντας το φιλμ απογοητεύτηκα. Με τα αστεία δεν γέλασα - μερικά μάλιστα μου φάνηκαν χοντροκομμένα, η πλοκή δεν κατάφερε να με κρατήσει ιδιαίτερα... γενικά διέβλεπα ένα είδος προχειρότητας. Καταλαβαίνω αυτό με την πρωτοτυπία των ιδεών του δημιουργού αυτού, αλλά δεν πολυενθουσιάστηκα με το αποτέλεσμα. Εντάξει, θίγει τη σύγχρονη μανία της κοινωνίας μας με την ει δυνατόν αιώνια νεότητα (ένας από τους χαρακτήρες προσθέτει ηλεκτρονικό πέος για να είναι διαρκώς λειτουργικός) και η οποία μανία οδηγεί ακόμα και στην παράνοια... αλλά ούτε ο χειρισμός του βασικού αυτού θέματος με ικανοποίησε. Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι δεν μου άρεσε συνολικά ως ταινία.

ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟΤΑΤΟΣ "RENFIELD", ΩΣ ΑΠΡΟΘΥΜΟΣ ΒΟΗΘΟΣ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥΛΑ

 Όσοι έχετε διαβάσει τον κλασικό "Δράκουλα" του Στόουκερ ή έχετε δει ταινίες όπως ο "Δράκουλας" του Copola , θα θυμάστε τον Ρένφιλντ, τον πιστό άνθρωπο (και όχι βαμπίρ) βοηθό του που τρέφεται με έντομα, μισότρελο από την συντριπτική επιρροή που ασκεί πάνω του το τέρας. Αυτός λοιπόν ο δεύτερος χαρακτήρας, ο απλός βοηθός, γίνεται ο ήρωας του ομώνυμου "Renfield" (2023) του Chris McKay. Και μια και είχα κάτι χρόνια να δω ταινία του Νίκολας Κέιτζ που να βλέπεται, εδώ χάρηκα διπλά που τον συμπάθησα ως Δράκουλα (δεύτερο ρόλο στο φιλμ).

Ο Ρένφιλντ λοιπόν, αφού έχει σώσει το αφεντικό του ξαναζωνατεύοντας το, έχει εγκατασταθεί στη σύγχρονη εποχή στη Νέα Ορλεάνη (μαζί του φυσικά) και η δουλειά του είναι να τον προμηθεύει με θύματα. Κάποια στιγμή όμως θα επαναστατήσει αηδιασμένος, θα γνωρίσει και μια συμπαθητική αστυνομικίνα που ίσως να είναι η μόνη μη διεφθαρμένη στο τμήμα της, και επιθυμεί να αποκτήσει επιτέλους μια δική, κανονική του ζωή. Σιγά όμως μην τον αφήσει το αφεντικό του... Κι όλα αυτά ενώ εμπλέκεται και η άγρια μαφία της περιοχής, για να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο αιματηρά...

Βρήκα το φιλμ πολύ διασκεδαστικό - και πολύ αιματηρό, για να προειδοποιήσω όσους δεν αντέχουν το σπλάτερ. Ωστόσο ακόμα και οι βίαιες σκηνές με τα μέλη να εκτινάσσονται ασταμάτητα, ήταν καλογυρισμένες και, ναι, διασκεδαστικές. Έξυπνη ιστορία με μερικές ευφάνταστες σκηνές και καταστάσεις (όπως το ότι ο δύστυχος Ρένφιλντ έχει καταφύγει σε ομαδική ψυχοθεραπεία για απεξάρτηση από τοξικές σχέσεις), απόλυτα ταιριαστός στο όλο κλίμα με τη γκροτέσκα ερμηνεία του ο Κέιτζ (τον οποίο, σημειωτέον, δεν συμπαθώ ιδιαίτερα και ο οποίος, παρ' όλα αυτά, εδώ κλέβει την παράσταση) και σχόλιο για τη διαφθορά των μπάτσων (όλοι τους σχεδόν καλύπτουν ή / και συνεργάζονται με τη μαφία). Το ευχαριστήθηκα, ενώ δεν το περίμενα.

ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΗ "ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΣΕΟΥΛ"

 

Όπως διαβάζω ο σκηνοθέτης Davy Chou έχει παρόμοια βιώματα με αυτά της ηρωίδας του: Γεννήθηκε στη Γαλλία από καμποτζιανούς γονείς και πήγε για πρώτη φορά στην Πνομ Πενχ στα 25 του. Η Φρεντί, πρωταγωνίστρια της ταινίας του "Επιστροφή στη Σεούλ" (2022) έχει υιοθετηθεί από γάλλους γονείς αμέσως μόλις γεννήθηκε και ουσιαστικά πάει για πρώτη φορά στη γενέτειρα πόλη της για να συναντήσει τους βιολογικούς της γονείς. Στο μεταξύ όμως αυτοί έχουν χωρίσει, οπότε εκείνη ψάχνει τον καθένα χωριστά.

Η ταινία είναι αρκετά ρεαλιστική και μάλλον ασυνήθιστη όσον αφορά την προσωπικότητα της ηρωίδας. Συχνά παρορμητική, χαμένη ανάμεσα σε δύο κόσμους (Ευρώπη - Ανατολή), οργισμένη, ανοιχτή σε προκλήσεις, ελεύθερη στον έρωτα, μάλλον δίχως ιδιαίτερους ηθικούς φραγμούς (φαίνεται από το επάγγελμα που αμέσως διαλέγει και της αρέσει κιόλας και το οποίο ουδεμία σχέση με πορνεία ή κάτι σχετικό, όπως ίσως υποθέσατε), άλλοτε λυπημένη κι άλλοτε απότομη, δεν γίνεται πολύ συμπαθής στα μάτια του θεατή. Και όταν μπορεί να κάνει σούπερ καριέρα σε αμφιλεγόμενο χώρο, αρπάζει την ευκαιρία απ' τα μαλλιά... Αλλά όλο αυτό το "ωμό" στοιχείο είναι που κάνει ρεαλιστικό το φιλμ, όπως προανέφερα. Είναι μια σύγχρονη κοπέλα μερικές φορές αντιπαθής, που έχει ωστόσο και τις ευαίσθητες πλευρές της.

Η ταινία, ψυχογράφημα κυρίως και δίχως ακραίες εξάρσεις, διαθέτει κάποια ιδιαιτερότητα, δεν μπορώ να πω πάντως ότι με ενθουσίασε. Ωστόσο - να το σημειώσω αυτό - πήρε το Βραβείο Κοινού στις Νύχτες Πρεμιέρας, που σημαίνει ότι άρεσε στους θεατές.

ΚΑΤΑΜΑΥΡΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΣΤΟΝ "ΧΡΥΣΟΧΟΟ"

 

Να και ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο (τρόμου) που μου άρεσε αρκετά: "Ο Χρυσοχόος" (L'Orafo), πρώτη ταινία του ιταλού Vincenzo Ricchiuto, γυρισμένη το 2022, με την παλιά ιταλίδα ηθοποιό Stefania Casini (της Suspiria μεταξύ άλλων).

Τρεις επίδοξοι ληστές, δύο άντρες και μία κοπέλα, αποφασισμένοι για όλα αφού είναι απελπισμένοι, θα μπουκάρουν μια νύχτα σε απομονωμένο σπίτι στο δάσος όπου κατοικεί ένα ανυπεράσπιστο ηλικιωμένο ζεύγος. Εκείνος ήταν περίφημος χρυσοχόος και οι ληστές έχουν αποκλειστικές πληροφορίες για τα πολύτιμα χρυσαφικά που κρύβονται στο ξεχασμένο σπιτάκι. Όταν όμως μπουν θα ανακαλύψουν ότι οι συμπαθείς γέροι δεν είναι και τόσο ανυπεράσπιστοι...

Καλογυρισμένο, έξυπνο, με κατάμαυρο χιούμορ, συνδυάζει τη σαρδόνια σάτιρα με τη φρίκη  - είπαμε ότι πρόκειται για ταινία τρόμου. Ε, ναι, κάποιες στιγμές προς το τέλος είναι όντως δυσβάσταχτες... Επιπλέον διαθέτει και μια σειρά από απρόσμενες ανατροπές, καθώς αυτό που ξεκινά ως μια εύκολη υπόθεση θα μετατραπεί σε αληθινό εφιάλτη. Όλα τα λεφτά η γηραιά σύζυγος του συνταξιούχου χρυσοχόου! 

Ευχάριστη έκπληξη, όταν μάλιστα έχουμε υπ' όψιν ότι πρόκειται για πρώτη ταινία του δημιουργού της. Ας το ψάξουν οι φίλοι του είδους και ας μη ξεχνάμε: Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται με την πρώτη ματιά!

"ΜΑΥΡΑ ΓΥΑΛΙΑ"... ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

 

Κάπου είχα ξαναγράψει ότι ποτέ δεν υπήρξα φανατικός του Dario Argento. ΟΚ κάποιες ταινίες των 70ς, άντε και λίγο 80ς (με σημαντικότερη τη "Suspiria"), αλλά μέχριw εκεί. Στη συνέχεια ακολουθεί μια αδιάκοπη παρακμή, της οποίας οι καλύτερες στιγμές είναι ταινίες που απλώς βλέπονται... Τα "Μαύρα Γυαλιά" (Occhiali Neri) του 2022 αποτελούν την επιστροφή του στο είδος από το οποίο ξεκίνησε στις αρχές των 70ς, δηλαδή στα giallo. Πλην όμως δεν τη θεωρώ καθόλου ικανοποιητική επιστροφή...

Μία εντυπωσιακή σε εμφάνιση πόρνη γίνεται στόχος ενός σίριαλ κίλερ. Καταφέρνει να γλυτώσει, αλλά μένει τυφλή. Έχοντας "χρεωθεί" άθελά της ένα παιδί από την Κίνα προσπαθεί απεγνωσμένα να διαφύγει όταν ο δολοφόνος επανεμφανίζεται...

Μέτριο σενάριο, πολλές απιθανότητες, μέτριες ηθοποιίες, κακοί διάλογοι... όλα συντρέχουν για να συμβάλλουν στη γενική μετριότητα του φιλμ. Το περίεργο είναι ότι, κατά τη γνώμη μου, όλα αυτά υπήρχαν ανέκαθεν στο έργο του 82χρονου πλέον σκηνοθέτη. Απλώς σε κάποιες ταινίες του ήταν λιγότερο εμφανή ή καλύπτονταν από την εντυπωσιακή εικόνα. Το συγκεκριμένο δεν συγκαταλέγεται σ' αυτά. Υπάρχουν μάλιστα στιγμές που προκαλεί ακούσιο γέλιο (όπως αυτή με το τέρμα του λεωφορείου σε άγνωστο μέρος στου διαόλου τη μάνα μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, όπου η τυφλή πρωταγωνίστρια κατεβαίνει και... τι έχει μπροστά της; Έναν πάγκο που πουλά μαύρα γυαλιά νυχτιάτικα. Αυτό ακριβώς που ήθελε!) Και άλλα τέτοια.

Πάντως ταινίες σαν αυτή επιβεβαιώνουν τη μάλλον αρνητική εικόνα που έχω γενικά για το έργο του ιταλού καλτ (αναμφισβήτητα) δημιουργού. Α, για να παρηγορηθείτε (ίσως) η αγαπημένη σε πολλούς κόρη του Asia Argento κρατά τον δεύτερο ρόλο.

ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟ "THE OTHER CHILD"

Κι άλλο κορεάτικο φιλμ, κι άλλες τρομακτικές παρουσίες, απ' αυτές που βλέπεις με την άκρη του ματιού... "The Other Child" (2022), πρώτη ταινία του Jin-Young Kim.

Θρησκευόμενη (χριστιανική) οικογένεια με πάτερ φαμίλια πάστορα υιοθετεί παιδάκι με προβλήματα στην όραση, ουσιαστικά για να αντικαταστήσει το αγοράκι (τρίτο παιδί της οικογένειας) που πνίγηκε σε λίμνη. Το μισότυφλο όμως αγοράκι μπορεί να "βλέπει" περίεργα πράγματα... και κυρίως τη συχνή παρουσία του πνιγμένου αγοριού.

Καταλάβατε ίσως. Λίγο "Έκτη Αίσθηση", λίγο "Others", προσπάθεια δημιουργίας ατμόσφαιρας "υπόγειου" και υποβλητικού τρόμου, αποκαλύψεις για το παρελθόν και άλλα παρόμοια που έχουμε ξαναδεί συνθέτουν το φιλμ αυτό. Φοβάμαι όμως δίχως ιδιαίτερη επιτυχία. Εντάξει, κάτι πάει να γίνει με την ατμόσφαιρα, νομίζω όμως ότι η σεναριακή διαχείριση της όλης ιστορίας είναι - ας το πω κομψά - αμήχανη. Κάπου δεν καταλαβαίνεις αν το φάντασμα είναι "κακό" ή απλώς δυστυχισμένο, τα νέα στοιχεία προστίθενται άγαρμπα και άλλα παρόμοια, συν η σχετικά μεγάλη διάρκεια, με κάνουν τελικά να πιστεύω ότι, ακόμα κι αν είσαστε φίλοι του ατμοσφαιρικού τρόμου, δεν θα χάσετε πολλά αν δεν το δείτε. Εξ άλλου έχετε δει πολλά παρόμοια κι αυτό αποτελεί κάπως συνονθύλευμα από προϋπάρχουσες ιδέες. Τουλάχιστον δεν είναι σε καμία περίπτωση απ' αυτά που προσπαθούν να σε τρομάξουν είτε με συνεχή "μπου!" είτε με τη χρήση ψηφιακών εφέ με ανήκουστα τέρατα και σπλατεριές.

"PROJECT WOLF HUNTING" : ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΝ ΑΝΤΕΞΕΤΕ ΤΟ ΣΠΛΑΤΕΡ ΤΟΥ

Μια ομάδα από εξαιρετικά επικίνδυνους και αδίστακτους κορεάτες κακοποιούς πρέπει να μεταφερθεί από τις Φιλιππίνες, όπου κρατούνται, στη Νότια Κορέα. Για το σκοπό αυτό ναυλώνεται ένα πλοίο με συνοδεία πάνοπλων αστυνομικών και κάθε λογής μέτρα ασφάλειας. Ωστόσο τίποτα δεν θα πάει σύμφωνα με το σχέδιο και όλα θα καταλήξουν σε λουτρό αίματος. Κι όμως, ακόμα βρισκόμαστε στα μισά της ταινίας...

Αυτά - και άλλα πολλά - συμβαίνουν στο κορεάτικο φιλμ "Project Wolf Hunting" (Neugdaesanyang ο κορεάτικος τίτλος) που γύρισε το 2022 ο Hongsun Kim. Είναι καλογυρισμένο και κρύβει - σεναριακά - πολλά μυστικά που δεν μπορείτε να φανταστείτε. Πρωτότυπο φιλμ, που ξεκινά ως ταινία ακατάσχετης βίας για να κάνει ένα απροσδόκητο γύρισμα και να μετατραπεί σε φιλμ επιστημονικής φαντασίας! Predator, Frankenstein και διάφορα άλλα συνυπάρχουν με το κλασικό μοτίβο της ναυτικής ανταρσίας. 

Προσοχή όμως! Παρ΄όλα τα παραπάνω ενδιαφέροντα σας προειδοποιώ: Η ταινία δεν είναι για όλους! Πρόκειται για μια από τις πιο αιματοβαμμένες και σπλάτερ ταινίες που έχω δει. Από την αρχή ως το τέλος (είναι και γεμάτες 2 ώρες) το αίμα κυλά άφθονο, τα μέλη - κεφάλια, χέρια και ό,τι φανταστείτε - εκσφενδονίζονται με ταχύτητα πολυβόλου προς όλες τις κατευθύνσεις. Η οθόνη παραμένει επί δύο σχεδόν ώρες κατακόκκινη. Βουνό τα πτώματα... 

Ωστόσο... - άλλο ένα στοιχείο στα συν του φιλμ - κανείς δεν μπορεί να μαντέψει ποιος θα πεθάνει. Από την αρχή ο θεατής φαντάζεται ότι ο τάδε από το πολυπρόσωπο καστ θα είναι ο "καλός" και ο δείνα ο "κακός" που θα συγκρουστούν στο τέλος. Λάθος. Από τα μισά όλοι οι (πιθανοί) πρωταγωνιστές έχουν... καταναλωθεί και πάμε γι' άλλους. Θα περάσει πολλή ώρα για να αντιληφθείτε ποιος/α  είναι ο/η ήρωας...

Αυτά. Αρκετά πρωτότυπο, όπως σας είπα... αλλά δέστε το με δική σας ευθύνη. Σας προειδοποίησα!