ΓΚΡΟΤΕΣΚΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ CULT "ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΔΕΣΜΟΣ"

 

Το "Love Lies Bleeding" (Ματωμένος Δεσμός) είναι ένα φιλμ του 2024, δεύτερο μεγάλου μήκους της Rose Glass, με τις Κρίστεν Στιούαρτ και Άννα Μπαρίσνικοφ, αλλά και τον Εντ Χάρις σε μια από τις πιο απίθανες εμφανίσεις του.

Μια κοπέλα που δουλεύει σε γυμναστήριο ερωτεύεται παράφορα μια περιπλανώμενη και άστατη body builder. Αμέσως θα αρχίσουν τα προβλήματα. Όχι ότι κάτι δεν πάει καλά με τον δεσμό τους, αλλά επειδή η δεύτερη αντιδρά... χμμμ.. κάπως βίαια θα έλεγα όποτε συμβαίνει κάτι αρνητικό...

Πολλή και γραφική βία - προσοχή, μερικές σκηνές είναι πραγματικά gore, γκροτέσκο κλίμα, κάποιο ύπουλο χιούμορ, τραβηγμένες καταστάσεις... και όλα αυτά σαφώς επίτηδες. Η ταινία από την αρχή έχει την πρόθεση να γίνει cult και το δείχνει. Είπαμε, οι καταστάσεις γίνονται όλο και πιο απίθανες, αλλά όλο αυτό είναι "μέσα στο παιχνίδι". Το καλό είναι ότι δεν παίρνει ποτέ τον εαυτό της στα σοβαρά και η σκηνή με τον... Hulk το αποδεικνύει. Όσο για την αισθητική όλων αυτών... δεν ξέρω. Είπαμε ότι η υπερβολή είναι κύριο χαρακτηριστικό της.

Εντάξει, το είδα ευχάριστα, δεν νομίζω όμως ότι είναι κάτι σπουδαίο. Μπράβο όμως στη Στιούαρτ που τολμά τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους ρόλους.

"DUNE 2": ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

 

Περί "Dune: Part Two" (2024). Του Denise Villeneuve και πάλι φυσικά και με το ίδιο καστ προφανώς (συν τη Λέα Σεϊντού και τον Κρίστοφερ Γουόκεν μεταξύ άλλων). 

Δεν έχω να προσθέσω πολλά στα όσα έγραψα για το πρώτο μέρος (2 Νοεμβρίου 2021). Άλλωστε πρόκειται για την ίδια 6ωρη, 7ωρη (ή κάτι τέτοιο) ταινία που συνεχίζεται. Εδώ έχουμε πλέον την αναγνώριση του βασικού χαρακτήρα ως τον αναμενόμενο μεσσία και την κυριαρχία του. Και μετά;

Θα πω απλώς ότι αυτό το δεύτερο μέρος έχει περισσότερη δράση (μάχες, μονομαχίες σκουλήκια κλπ.). Ενώ όμως αυτό του στερεί κάτι από τη σκοτεινή υποβλητικότητα του πρώτου μέρους - με την οποία είχα ενθουσιαστεί - παραδόξως αυτό δίνει περισσότερη τροφή για σκέψη. Δύο είναι τα σημεία που θα επισημάνω: 

Πρώτο : Η διαρκής αμφισβήτηση της απόλυτης εξουσίας και κυριαρχίας: Ο ήρωας όσο κερδίζει σε δύναμη χάνει σε προσωπική ζωή, σε καθημερινή ευτυχία. Ταυτόχρονα αμφισβητεί βαθιά το αν η απόλυτη δύναμη που του δίνεται είναι τελικά κάτι θετικό.Τα οράματα των πολέμων που αναπόφευκτα έρχονται, οι ποταμοί του αίματος, τον κρατούν άγρυπνο, λειτουργούν ως ένα είδος μελλοντικών τύψεων. 

Δεύτερο : Ποτέ δεν χώνευα την έννοια του μεσσία, αυτού που θα έρθει και θα μας σώσει. Αν δεν αντιδράσουμε μόνοι μας δεν πρόκειται να σωθούμε από τίποτα και από κανέναν (και μάλιστα ουρανοκατέβατο και μεταφυσικό). Όμως γιατί γράφω τόσο καλά λόγια για το "Dune", μια ταινία (και βιβλίο) που ακριβώς περιστρέφεται γύρω από αυτή την έννοια; Δεν μπορώ να πω πολλά, θα ήταν ασυγχώρητο spoiler, αλλά στο έπος αυτό η έννοια του μεσσία "προσγειώνεται", εξηγείται, προετοιμάζεται... Τίποτα μεταφυσικό στην συγκεκριμένη περίπτωση...

Και φυσικά απόλαυσα για μια ακόμα φορά τις διαρκείς ίντριγκες, τα σχόλια πάνω στην πολιτική, τα "σχέδια μέσα στα σχέδια" κλπ. κλπ.

Για μένα, που δεν ενθουσιάζομαι πλέον με τα blockbuster και που συνήθως τα θεωρώ το ένα χειρότερο από το άλλο, το Dune (συνολικά) είναι ίσως το καλύτερο αμερικάνικο blockbuster από το 2000 (και τον Villaneuve έναν από τους καλύτερους εν ζωή δημιουργούς).

ΕΦΙΑΛΤΙΚΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ "ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΑΡΑΜΟΝΕΥΕΙ"

 

Σε αρκετά κινηματογραφικά είδη (και όχι μόνο) όλο και πιο αξιόλογες ταινίες εδώ και χρόνια (ίσως πλέον και δεκαετίες) μας έρχονται από όλες τις γωνιές του πλανήτη. Πιθανόν και από την Αμερική, σίγουρα όμως όχι από το παρακμασμένο, διοικούμενο από αισθητικά ηλίθιους λογιστές ή CEO και παντελώς ανέμπνευστο πλέον Χόλιγουντ (εννοείται ότι υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά δυστυχώς πολύ λιγότερες από όσο παλιά). Το λέει κάποιος που ποτέ δεν περιφρόνησε το mainstream Χόλιγουντ - πάμπολλες αναρτήσεις μου το επιβεβαιώνουν - αν και πάντα παρακολουθούσα με το ίδιο ενδιαφέρον το παγκόσμιο και όχι μόνο το αγγλόφωνο σινεμά. Στο είδος του τρόμου σπάνια οι αξιόλογες ταινίες έρχονται από αμερικάνικα sequel, spin off και άλλα τέτοια. Τέλος πάντων, επειδή σας ζάλισα λέγοντας τον πόνο μου, λίγα λόγια για το αργεντίνικο "Εκεί που το Κακό Παραμονεύει" (Cuando acecha la maldad) (2023) του Demian Rugna.

Δύο αδέλφια ζουν σε απομονωμένη φάρμα. Όταν βρίσκουν ένα τεμαχισμένο πτώμα μοιάζουν να γνωρίζουν τι περίπου συμβαίνει και ανακαλύπτουν σχεδόν αμέσως την "πηγή του κακού": Έναν φριχτά παραμορφωμένο, κατάκοιτο δαιμονισμένο. Από εκεί και πέρα τα πράγματα γίνονται όλο και πιο ανεξέλεγκτα.

Πριν από οτιδήποτε άλλο θα τονίσω ότι η ταινία απευθύνεται α π ο κ λ ε ι σ τ ι κ ά σε φίλους του είδους. Για οποιονδήποτε που δεν είναι οικείος κρίνεται αυστηρώς ακατάλληλη. Πάμε τώρα στα μετά την προειδοποίηση: 

Πρόκειται για μια πρωτότυπη εκδοχή του θέματος του δαιμονισμού, πολύ μακριά από κάθε λογής εξορκιστές (υπάρχουν και εδώ, αλλά όχι όπως τους ξέρουμε). Αυτό που κάνει, νομίζω, "δύσκολη" τη θέαση του φιλμ είναι ο ωμός ρεαλισμός της. Δεν εννοώ στο σπλάτερ στοιχείο και στα αηδιαστικά εφέ (υπάρχουν τέτοια, αλλά σχετικά λίγα. Η ταινία σαφέστατα δεν βασίζεται σ' αυτά). Εννοώ τον ρεαλισμό στο περιβάλλον, στους χαρακτήρες, στο τοπίο... Όλα μοιάζουν αφόρητα καθημερινά και οικεία : Οι εκτάσεις στις φάρμες δεν είναι εξωτικές, οι άνθρωποι δεν είναι όμορφοι, είναι κοινοί και καθημερινοί, όπως και οι σχέσεις τους, το κοντινό χωριό δεν είναι γραφικό, μάλλον κοινότοπο και βαρετό είναι, η καθημερινότητα είναι πληκτική, οι περισσότερες σκηνές είναι ημερήσιες και όχι υποβλητικές... Κι όμως, αυτό ακριβώς το τετριμμένο, το ρεαλιστικό στοιχείο, είναι νομίζω αυτό που κάνει την ταινία πολύ πιο "απωθητική" από το αν γυριζόταν σε ένα περίτεχνα σκηνογραφημένο και επινοημένο περιβάλλον. Υπάρχει επίσης η πρωτοτυπία της πολύπλοκης αντιμετώπισης του "Κακού", που δεν μοιάζει με όσα έχουμε δει πολλάκις και δεν είναι καθόλου απλή. Υπάρχει το διάχυτο φολκλόρ στοιχείο (όλα αυτά μοιάζουν γνωστά σε πολλούς, τα έχουν ξαναζήσει ή ακούσει γι' αυτά) και, τελος, υπάρχει η μόνιμη αίσθηση ότι όλα αυτά γίνονται - ή μάλλον πολλαπλασιάζονται - από την ανθρώπινη ασυνεννοησία, τις κόντρες, τις συγκρούσεις τους...

Σας είπα: Πρωτότυπο, "ενοχλητικό", αξιόλογο για το είδος, αλλά μόνο για τους φίλους του τρόμου.

ΟΤΑΝ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΓΟΝΕΩΝ...ΚΛΠ, ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ "Η ΚΟΛΑΣΗ ΜΕΣΑ ΜΑΣ"

Το 2005 ο εκ Βοσνίας Ερζεγοβίνης (τότε Γιουγκοσλαβίας) Danis Tanovic - γνωστός από το πολύ δυνατό "No Man's Land" του 2001 - γυρίζει το "Η Κόλαση Μέσα μας" (L'Enfer) στη Γαλλία. Εμανουέλ Μπεάρ, Μαρί Γκιλέν, Καρόλ Μπουκέ, Γκιγιόμ Κανέ και άλλοι γνωστοί, σε μικρούς ρόλους, συνθέτουν το καστ. Το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι το σενάριο είναι του Kieslowski (με τον Piesiewicz), αλλά δεν γυρίστηκε ποτέ από τον ίδιο.

Τρεις αδελφές ζουν όχι ιδιαίτερα κοντά η μία στην άλλη. Ως παιδιά έχουν βιώσει τραυματικά συμβάντα που σχετίζονται με τον πατέρα τους και τώρα έχουν και οι τρεις διαφορετικής φύσης η κάθε μία ερωτικά προβλήματα. Ένα άλλο συμβάν, τωρινό αυτή τη φορά, θα τις φέρει πάλι κοντά - και κοντά στη μητέρα τους.

Ενδιαφέρον δράμα με γερό σενάριο, αρκετές απροσδόκητες αποκαλύψεις και ανατροπές, σχέσεις που αλλάζουν διαρκώς, συμβάντα που δεν είναι αυτά που αρχικά φαίνονται... Όλα αυτά παρακολουθούνται δίχως να κουράζουν, ενώ συγχρόνως ο χαρακτήρας της κάθε μίας εμβαθύνεται. Όταν κρυμμένα μυστικά θα αποκαλυφθούν και κάποια παλιά γεγονότα θα εξηγηθούν (και για τον θεατή) ειδωμένα από άλλη σκοπιά, αυτό που μένει είναι η αίσθηση της τυχαιότητας, που μπορεί να πάει τη ζωή μας όπου αυτή θέλει, αλλά και η πολύ έντονη απόδειξη ότι "αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα"...

Καλό δραματικό φιλμ που αξίζει να ψάξετε - αν σας ενδιαφέρει αυτό το είδος σινεμά, του οποίου η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί νομίζω καλό δείγμα.

ΟΙ "ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΜΕΡΕΣ" ΚΑΙ Η ΖΕΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 

Τις τελευταίες δεκαετίες ο Wim Wenders βρίσκεται σε μόνιμη παρακμή στις ταινίες μυθοπλασίας που φτιάχνει (τονίζω τη λέξη "μυθοπλασίας", διότι τα τα ντοκιμαντέρ που έχει γυρίσει από την εποχή ήδη του "Buena Vista..." έως σήμερα είναι εξαιρετικά). Και να που αιφνιδίως όλα αλλάζουν το 2023. Οι "Υπέροχες μέρες" του 2023, ταινία μυθοπλασίας, μπορεί ίσως να κουράσει το ευρύτερο κοινό, αλλά προσωπικά τη βρήκα θαυμάσια. 

Το φιλμ είναι γυρισμένο στην Ιαπωνία με αποκλειστικά ιάπωνες ηθοποιούς και σαφώς προτείνει μια ζεν αντιμετώπιση της ζωής. Ένας μεσήλικα δουλεύει καθαρίζοντας δημόσιες τουαλέτες, ζει μόνος χρησιμοποιώντας αποκλειστικά μη ψηφιακή τεχνολογία, ακολουθεί μια καθημερινή ρουτίνα και η μεγαλύτερη ψυχαγωγία του είναι το διάβασμα (αναλογική δραστηριότητα βεβαίως). Οι ελάχιστες - ανεπαίσθητες ίσως - αλλαγές που διαταράσσουν τη ρουτίνα αυτή λειτουργούν ως σημαντικά γεγονότα για τη ζωή του.

Ναι, είναι ένα φιλμ όπου πραγματικά δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα. Ο άνθρωπος αυτός, που μιλά ελάχιστα και μοιάζει με ερημίτη των πόλεων, είναι απόλυτα ευχαριστημένος από τη ζωή του. Όχι απλώς ευχαριστημένος, αλλά κάποια στιγμή θα αντιληφθούμε ότι ο ίδιος επέλεξε  συνειδητά τον "μινιμαλιστικό" και λιτότατο αυτόν τρόπο ζωής. Τρομερά δύσκολο για την συντριπτική πλειοψηφία ημών, λυτρωτικό όμως αν το καταφέρεις. Η λογική είναι απλή : Αν αγαπήσεις αυτό που κάνεις (ακόμα και τις τουαλέτες) και περιορίσεις τις ανάγκες σου στα μόνο υλικώς και πνευματικώς απαραίτητα, τότε οτιδήποτε αντιλαμβάνεσαι γύρω σου, ακόμα και η πιο ανεπαίσθητη αλλαγή φαίνεται ως κάτι νέο και πρωτόγνωρο. Αν μάλιστα οι αλλαγές αυτές είναι κάπως (στοιχειωδώς) σημαντικότερες (ένας συνάδελφος που παραιτείται, η επίσκεψη σε ένα vintage δισκοπωλείο, η άφιξη μιας έφηβης ανιψιάς που το έχει σκάσει προσωρινά από το σπίτι κλπ.) λειτουργούν στον κόσμο που δημιούργησε ο ήρωας για τον εαυτό του ως μεγάλες, αναπάντεχες περιπέτειες, άλλοτε ενοχλητικές, αφού διαταράσσουν την αγαπημένη του ρουτίνα, άλλοτε ευπρόσδεκτες ως ευκαιρίες απελευθέρωσης συναισθημάτων ή ακόμα και ως πολύ ενδιαφέρουσες. 

Αν προσθέσετε και έναν γλυκύτατο πρωταγωνιστή, που αποδέχεται με αισιοδοξία ό,τι του συμβαίνει και το υπέροχο "κλασικό" ροκ που διαπερνά απ' άκρου σ' άκρου το φιλμ (ο ήρωας ακούει σχεδόν αποκλειστικά ροκ των 60ς και 70ς και μάλιστα από κασέτες) και αποτελεί ένα soundrack με μερικά από τα γνωστότερα και ωραιότερα κομμάτια του είδους (για μια ακόμα φορά η μεγάλη αγάπη του Wenders για το ροκ), έχετε να κάνετε με ένα μινιμαλιστικό ποίημα, που προσωπικά με συνεπήρε, δεν με κούρασε (αυτό κι αν είναι κατόρθωμα για μια τέτοια ταινία) και με συγκίνησε.

ΥΓ: Προσοχή: Βρισκόμαστε κυριολεκτικά στον αντίποδα, στο άλλο άκρο του σύγχρονου τουλάχιστον Χόλιγουντ με τους υπερήρωες και τις υπόλοιπες κάθε λογής βαβούρες. Προειδοποιώ, αφού οποιοσδήποτε εθισμένος σ' αυτό ή θα φύγει στο πρώτο τέταρτο ή θα τον βρουν σε κώμα στο τέλος.

"LOLA" : Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΛΛΙΩΣ...

 

Ο ιρλανδός Andrew Legge είναι ένας πολύ ενδιαφέρων σκηνοθέτης σκεπτόμενων ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Στο ενεργητικό του έχει μερικά μικρού μήκους φιλμ που ξεχώρισαν. Το 2022 γυρίζει την πρώτη μεγάλου μήκους του "LOLA", εξ ίσου ενδιαφέρουσα και ασυνήθιστη. Πρόκειται για ένα ασπρόμαυρο φιλμ επιστημονικής φαντασίας σε ρετρό κλίμα, παρουσιασμένο ως "παλιό φιλμ που βρέθηκε τυχαία", όπως δηλαδή το γνωστό "Blair Witch Project". Καμία σχέση βέβαια (θεωρώ το LOLA καλύτερο), αλλά για να καταλάβετε το ύφος.

Πρόκειται για ταινία εναλλακτικής ιστορίας / ταξιδιού στο χρόνο. Στις αρχές του πολέμου δύο νεαρές βρετανίδες αδελφές ζουν μόνες (οι γονείς έχουν πεθάνει) μάλλον ειδυλλιακά στο όμορφο σπίτι τους. Η μία, επιστημονική ιδιοφυία, εφευρίσκει μια μηχανή με οθόνη που λαμβάνει εικόνες από το μέλλον. Βλέποντας λοιπόν τι θα γίνει στο μέλλον, δίνουν τις ανάλογες πληροφορίες - αρχικά ανώνυμα - στους στρατιωτικούς και ο πόλεμος αλλάζει πορεία, καθώς από την αρχή οι άγγλοι, γνωρίζοντας τις προθέσεις των ναζί, τους αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά. Σιγά - σιγά όμως οι αρχικοί θρίαμβοι θα μετατραπούν σε εφιάλτη...

Εξαιρετικά ενδιαφέρον σενάριο, πολύπλοκο, ικανό να δώσει ατελείωτη τροφή για σκέψη πάνω σε θέματα χρόνου και διαμόρφωσης της ιστορίας. Πολύ καλή επίσης η απομίμηση των λήψεων από κάμερες εποχής, η επεξεργασία του φιλμ ώστε να δείχνει παλιό (ολόκληρη η ταινία που βλέπουμε υποτίθεται ότι είναι ένα φιλμ των αρχών των 40ς που βρέθηκε πρόσφατα) και η όλη παλιακή ατμόσφαιρα - συν το πολύ έξυπνο παιχνίδι με τη μουσική, παράλληλα με το σοβαρότερο προφανώς με το εναλλακτικό μέλλον της ανθρωπότητας. Ολόκληρο το εγχείρημα αισθητικά θυμίζει το υπέροχο "Zelig" του Woody Allen - πράγμα που έχει επισημανθεί και από άλλους και ίσως αποτελεί τη βασική επιρροή του δημιουργού.

Ρετρό επιστημονική φαντασία λοιπόν στα πιο πρωτότυπά της. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε σκεπτόμενους οπαδούς του είδους.