ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΤΗ "ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ 12ης" ;

 

Τον Dominik Moll τον γνώρισα με το "Μόνο τα Ζώα είδαν το Δολοφόνο" του 2019, που μου άρεσε πολύ. Επανέρχεται λοιπόν δριμύτερος το 2022 με τη "Νύχτα της 12ης", που τη θεωρώ ένα από τα καλύτερα φιλμ της χρονιάς.

Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη μια νεαρή κοπέλα δολοφονείται καθώς επιστρέφει νύχτα από το σπίτι μιας φίλης της. Ένας νέος επιθεωρητής με τους βοηθούς του εγκαθίσταται στην πόλη ανακρίνοντας τους πάντες - πολλοί θα μπορούσαν να το έχουν κάνει, προσπαθώντας να κατανοήσει τι συνέβη τη μοιραία νύχτα. Ωστόσο όλες οι ενδείξεις που μοιάζουν να οδηγούν κάπου, καταρρέουν η μία μετά την άλλη...

Υπάρχει φυσικά η αστυνομική δομή, με τον επιθεωρητή να ψάχνει το δολοφόνο. Όμως υπάρχουν και πολλά άλλα: Η ήσυχη, ανιαρή ζωή της επαρχίας, που ωστόσο κρύβει πολλά μυστικά και αθέατες πλευρές. Η μεθοδική, λεπτομερής έρευνα της αστυνομίας, με τα προβλήματα και τα εμπόδια που αντιμετωπίζει, και η οποία συχνά δεν οδηγεί πουθενά. Η ανατομία των πολύ διαφορετικών χαρακτήρων των αστυνομικών που ερευνούν. Ο ρεαλισμός, δίχως την παραμικρή ωραιοποίηση ή "ευκολία" των παραπάνω. Η πατριαρχική κοινωνία που πάντα υπάρχει στο βάθος, όσες προσπάθειες κι αν έχουν γίνει για αλλαγή. Αλλά και η συνεχής υπενθύμιση "Ποιος είπε ότι το δίκιο θριαμβεύει πάντοτε;". Είδατε εσείς κάτι τέτοιο στην αληθινή ζωή;

Η ιστορία με κράτησε από την αρχή ως το τέλος καθώς οι ύποπτοι παρελαύνουν, οι υποψίες αλλάζουν διαρκώς στόχο, η κούραση καταλαμβάνει τους πάντες (όχι όμως και τους θεατές)... Φυσικά βρισκόμαστε πολύ μακριά από τα εύπεπτα χολιγουντιανά πρότυπα (αν και υπάρχουν κι εκεί κάποιες εξαιρέσεις που δεν θα αναφέρω για να μην κάνω spoiler), καθώς βασικός στόχος της ταινίας μοιάζει να είναι το να μην απομακρυνθεί καθόλου από την αλήθεια των όσων δείχνει.

Θα ψάξω κι άλλες ταινίες του Moll.

"SEULES LES BETES": ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ ΕΠΑΡΧΙΑΚΗ ΜΙΖΕΡΙΑ

 

Το "Seules les Bêtes" (Only the Animals ή ῾῾Μόνο Αυτοί Είδαν το Δολοφόνο) είναι ένα ενδιαφέρον γαλλικό φιλμ του Dominik Moll του 2019. Διαθέτει αστυνομικού τύπου μυστήριο και αρκετές προεκτάσεις.

Κάπου στην απομονωμένη, χιονισμένη γαλλική επαρχία, στην καρδιά του χειμώνα, μια γυναίκα εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Βρίσκουν μόνο το αυτοκίνητό της παρατημένο στο πουθενά. Η ιστορία, όπως είπα, έχει μεν αστυνομική υφή, πλην όμως δεν υπάρχει ένας κλασικός ντετέκτιβ που ερευνά την υπόθεση ή κάτι τέτοιο (υπάρχει βέβαια ο τοπικός μπάτσος που ψάχνει, αλλά είναι δευτερεύον πρόσωπο). Αντίθετα, βλέπουμε την ιστορία από τη διαφορετική ματιά μερικών (εμπλεκόμενων με διάφορους τρόπους) κατοίκων της περιοχής. Συχνά βλέπουμε τα ίδια γεγονότα όπως τα παρακολούθησε ή τα αντιλήφτηκε καθένας απ᾽αυτούς, ώσπου στο τέλος ο θεατής συμπληρώνει, κομμάτι - κομμάτι, το παζλ της αληθινής, απροσδόκητης εικόνας.

Ένα μέρος των όσων συμβαίνουν στηρίζονται σε ατυχείς παρεξηγήσεις. Στο τέλος υπάρχει μια απίστευτη σύμπτωση, η οποία, σαφώς αποτελεί ένα είδος κλεισίματος ματιού στο θεατή. Η σύμπτωση αυτή δεν μου ήταν καθόλου ενοχλητική, αφού δεν είναι καθοριστική για τα γεγονότα, δεν τα επηρεάζει (ήδη γνωρίζουμε τα πάντα και το μυστήριο για μας έχει λυθεί), απλώς έρχεται σαν κερασάκι στην τούρτα, σαν κλείσιμο ματιού όπως σας είπα. Με αυτό και με όλα όσα έχουν προηγηθεί όμως, ο δημιουργός μοιάζει να τονίζει το ρόλο του τυχαίου (οι παρεξηγήσεις οφείλονται σ᾽αυτό) στη ζωή μας. Συγχρόνως μιλά για μια σειρά ανθρώπων που βιώνουν μοναξιά - διαφορετικών ειδών μοναξιές -  και επικεντρώνει στις πολύπλοκες μεταξύ τους σχέσεις. Ένα μέρος πάντως της μοναξιάς αυτής οφείλεται (ή έστω επαυξάνεται) λόγω της γενικότερης απομόνωσης, της πλήξης, της μιζέριας θα λέγαμε της επαρχίας, μιας επαρχίας όπου τονίζεται το μπανάλ στοιχείο και η ομοιομορφία, τόσο στο μόνιμα λευκό, αχανές τοπίο, όσο και στα κτίρια και τα εσωτερικά των κατοικιών. Δείχνει επίσης πώς οι ζωές διαφορετικών, συχνά παντελώς άγνωστων ανθρώπων, ακόμα και κάποιων που βρίσκονται στην άλλη άκρη της γης (εδώ στην Αφρική) μπορεί να συνδεθούν με αναπάντεχο και μοιραίο τρόπο.

Η ιστορία είναι έξυπνη, οπότε τη παρακολούθησα με ενδιαφέρον. Γενικά τη βρήκα καλή ταινία.