Η ΚΥΡΙΑ, ΤΟ ΦΟΡΤΗΓΑΚΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΡΕΣΙΤΑΛ ΗΘΟΠΟΙΙΑΣ

"Η Κυρία και το Φορτηγάκι" (Lady In the Van) βασίζεται σε αληθινή ιστορία, που ενέπνευσε τον θεατρικό συγγραφέα Άλαν Μπένετ για να γράψει το ομώνυμο έργο το 1999, το οποίο αποτέλεσε μεγάλη θετρική επιτυχία με την Μάγγι Σμιθ στο βασικό ρόλο. Το 2015 η ιστορία αυτή μεταφέρεται και στην οθόνη απο τον Nicholas Hytner, πάλι με την ίδια σαν πρωταγωνίστρια, η οποία αισίως έχει φτάσει τα 81 της χρόνια!
Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 60. Μια παράξενη άστεγη ηλικιωμένη ζει στο σαραβαλιασμένο φορτηγάκι της, το οποίο μετακινεί πού και πού. Κάποια στιγμή το παρκάρει έξω από το σπίτι που μόλις έχει αγοράσει ένας θεατρικός συγγραφέας στο Κάμντεν του Λονδίνου. Μετά από κάμποσες μέρες, κατά τις οποίες αρνείται να μετακινηθεί, οι θορυβημένοι γείτονες προσπαθούν να τη διώξουν. Τότε ο συγγραφέας δέχεται να την "φιλοξενήσει" στον ιδιωτιό χώρο του πάρκινγκ του, πιστεύοντας ότι θα φύγει σε λίγο καιρό. Η αλήθεια όμως είναι ότι η γηραιά, εκκεντρική και συχνά πολύ ενοχλητική κυρία εγκαθίσταται εκεί για 15 ολόκληρα χρόνια, αναπτύσσοντας μια παράδοξη σχέση αγάπης - μίσους με τον μοναχικό συγγραφέα.
Φυσικά, θα το πούμε από τη  αρχή, η ταινία στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην εξαιρετική ερμηνεία της γηραιάς Μάγγι Σμιθ, που τα δίνει ολα στα 81 της χρόνια! (και του Άλεξ Τζένινγκς βεβαιως, που υποδύεται τον συγγραφέα, για να μην τον αδικούμε) Από εκεί και πέρα όμως φοβάμαι ότι μάλλον λίγα πράγματα έχει να προσφέρει. Βρήκα την ιστορία κάπως "επίπεδη", δίχως κορυφώσεις, αν και κρύβει πίσω της ένα μυστικό για τη ζωή της κυρίας, εντάξει, όχι και τόσο συγκλονιστικό κατά τη γνώμη μου. Υπάρχουν στιγμές με χιούμορ και άλλες που βγάζουν συγκίνηση, ο κοινωνικός κομφορμισμός καυτηριάζεται στα πρόσωπα των γειτόνων κυρίως, και υπάρχουν και κάποια ευρήματα, χαρακτηριστικότερο των οποίων είναι νομίζω η συχνή εμφάνιση ενός alter ego του συγγραφέα, με το οποίο συνομιλεί, συμφωνεί και διαφωνεί και το οποίο αποτελεί την καταπιεσμένη και αόρατη "ενεργητική" και δραστήρια πλευρά ενός κατά βάσιν παθητικού χαρακτήρα (με αποτέλεσμα στην οθόνη να συνυπάρχουν συχνά δύο Jennings). Υπάρχει και το επίσης σουρεαλιστικό τέλος, αλλά αυτό δεν μου φάνηκε να λειτουργεί και τόσο.
Καλά όλα αυτά, αξιοπρεπής προσπάθεια, αλλά δεν νομίζω ότι έστω και ένα ρεσιτάλ ηθοποιίας μπορεί να στηρίξει ένα μάλλον άχρωμο φιλμ. Το οποίο βεβαίως αφηγείται μια σαφώς ασυνήθιστη ιστορία και προσπαθεί να ξεφύγει από την στεγνή ρεαλιστική αφήγηση, αλλά, παρ΄όλα αυτά, δεν κατάφερε να μου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον.