"BLUE CAR", ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΕΣ

Το "Blue Car" είναι ένα δραματικό φιλμ του 2002 της Karen Moncrieff (που αργότερα έκανε το ζοφερό "Dead Girl").
Ένας δάσκαλος προσπαθεί με κάθε τρόπο να ενισχύσει μια μαθήτριά του, η οποία δείχνει να έχει εξαιρετικό ταλέντο στην ποίηση. Ωστόσο έχει και μεγάλα οικογενειακά και οικονομικά προβλήματα, ζώντας με τη χωρισμένη μητέρα της και τη μικρή αδελφή της, της οποίας η ψυχική υγεία δεν δείχνει να βρίσκεται σε άριστη κατάσταση... Από ένα σημείο και μετά οι σχέσεις δάσκαλου - μαθήτριας θα πάρουν διαφορετική τροπή.
Καλό φιλμ, με καλές ηθοποιίες, που εξετάζει εφηβικά προβλήματα, δύσκολες οικογενειακές σχέσεις, αλλά και τη σχέση ταλέντου (και ανάδειξής του) με το οικονομικό επίπεδο του ταλαντούχου (μη γελιόμαστε, πολλές φορές καθαρά οικονομικοί / κοινωνικοί παράγοντες εξαφάνισαν πιθανές ιδιοφυίες). Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται βεβαίως στους χαρακτήρες, κυρίως της έφηβης και του δάσκαλου. Και υπάρχει και μια τελική ανατροπή (που αφορά και πάλι τον χαρακτήρα κάποιου από τους ήρωες). Εντέλει αυτό που ξεκινά ως ένα τυπικό φιλμ σχέσης δάσκαλου - μαθητή (ο φωτισμένος πρώτος που θα βοηθήσει τον φτωχό / άτολμο / καταπιεμένο δεύτερο) θα εξελιχτεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό.
Ενδιαφέρουσα ταινία, κυρίως αν σας αρέσουν τα κοινωνικά, ρεαλιστικά δράματα αυτού του είδους.

ΝΕΚΡΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΚΑΙ ΖΟΦΕΡΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Το Dead Girl (2006) της Karen Moncrieff αποτέλεσε για μένα μια ευχάριστη έκπληξη πραγματικά από το πουθενά. Το "Νεκρό Κορίτσι" είναι μια ταινία με σίριαλ κίλερ. Ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν είναι ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ταινία με σίριαλ κίλερ. Διότι, κατ' αρχήν, δεν είναι ταινία τρόμου, παρά την ζοφερή και "άρρωστη" ατμόσφαιρά της, αλλά ούτε και αστυνομική.
Υπάρχει λοιπόν και εδώ, όπως σε αμέτρητες άλλες αμερικάνικες κυρίως ταινίες, ένας δολοφόνος που σκοτώνει νεαρές γυναίκες. Εκεί όμως που επικεντρώνει το ενδιαφέρον του το φιλμ δεν είναι οι φόνοι, ούτε η αστυνομία που κυνηγά τον δολοφόνο, ούτε καν ο ίδιος ο δολοφόνος, ο οποίος απλώς είναι ένας από τους γύρω στους δέκα πρωταγωνιστές. Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο ερώτημα: Ποιές είναι οι επιπτώσεις της παρουσίας ενός σίριαλ κίλερ στον κοινωνικό περίγυρο γενικότερα και στα κάθε λογής άτομα που, ακούσια συνήθως, εμπλέκονται με οποιονδήποτε τρόπο με τον ίδιο ή τη δράση του; Ποια είναι τα αποτελέσματα της φριχτής αυτής δράσης πάνω σε άτομα όπως η σύζυγός του, η ιατροδικαστής που παραλαμβάνει το πτώμα, η κοπέλα που ανακαλύπτει το πτώμα, η μητέρα της δολοφονημένης κλπ.;
Τα κύρια πρόσωπα, αυτά που οι ζωές τους σημαδεύονται από τον δολοφόνο (έστω κι αν δεν είναι θύματα ή παραλίγο θύματά του), είναι γυναίκες, όπως και τα θύματα καθ΄εαυτά. Η ταινία παρακολουθεί με θαυμαστό ρεαλισμό, ψυχολογικό και κοινωνικό, τα όσα θα συμβούν από την ανακάλυψη του πτώματος και μετά. Κι όλες αυτές οι ιστορίες σκιαγραφούν με δυνατό τρόπο μίζερες, παράδοξες, μοναχικές ζωές και συνθέτουν ένα ζοφερό κλίμα που σε πιάνει από την πρώτη στιγμή και κορυφώνεται στην τελευταία ιστορία (σε flash back), αυτή του ίδιου του θύματος. Όσο για τον φόνο, αυτός δεν δείχνεται πουθενά. Όπως έχει χειριστεί το θέμα άλλωστε η Moncrieff, δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Μην περιμένετε ταινία τρόμου λοιπόν. Κι όμως, κινδυνεύετε να "κόψετε τις φλέβες σας" εξ αιτίας της ατμόσφαιρας. Αν αυτό σας απωθεί, μην κάνετε τον κόπο. Εγώ πάντως τη βρήκα πολύ καλή ταινία.