Η ΦΡΙΚΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ "ΓΕΛΑΣΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ"

Έχουμε μιλήσει ξανά για το ιταλικό giallo, ένα είδος που άνθισε τις δεκαετίες του 60 και 70 και που, δίχως να είναι ακριβώς, φλερτάρει συνήθως με την ταινία τρόμου. Από τα τελευταία δείγματα του είδους είναι το "Σπίτι με τα Γελαστά Πατράθυρα" (La casa dalle finestre che ridono) που γύρισε το 1976 ο παραγωγικός και όχι μόνο giallo Pupi Avato. Μόνο που εδώ μπαίνουμε για τα καλά στην ταινία τρόμου με γοτθική ατμόσφαιρα, οπότε μερικοί δεν το κατατάσουν ακριβώς στα giallo. Αλλά δεν νομίζω ότι ότι οι κατηγοριοποιήσεις έχουν και πολλή σημασία. Σημασία έχει το ίδιο το φιλμ.
Ένας συντηρητής φτάνει σε ένα μικρό χωριό καλεσμένος από τον δήμο για να αποκαταστήσει μια μεγάλη τοιχογραφία ενός μυστηριώδους ζωγράφου που θεωρούνταν τρελός, συνήθιζε να ζωγραφίζει ανθρώπους τη στιγμή του θανάτου τους και θεωρείται ο ίδιος νεκρός, αν και το πτώμα του δεν βρέθηκε ποτέ. Τα μυστήρια αρχίζουν να συσσωρεύονται (μαζί με τα πτώματα), κρυμένα μυστικά αποκαλύπτονται και η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και πιο τρομαχτική και σκοτεινή.
Αντίθετα με άλλους δημιουργούς του είδους όπως ο Mario Bava ή ο "μαθητής" του Dario Argento (όταν γύριζε giallo), ο Avati δεν βασίζεται στην "πειραγμένη" εικόνα, τους μη ρεαλιστικούς φωτισμούς και τα χρώματα, την ιδιόρυθμη σκηνοθεσία. Εδώ η εικόνα είναι σχετικά ρεαλιστική. Πολλά από τα εφιαλτικά συμβάντα διαδραματίζονται στο φως της μέρας. Όλο το βάρος της ταινίας πέφτει λοιπόν στην πλοκή. Οι ανατροπές έρχονται η μία μετά την άλλη, μέχρι το απροσδόκητο τέλος, το κλίμα γίνεται όλο και πιο βαρύ και τρομαχτικό. Δεν υπάρχει η γραφική βία ή το - άνευ λόγου πολλές φορές - γυμνό ή το φετιχιστικά ημίγυμνο άλλων δειγμάτων του είδους. Η φρίκη παραμονεύει περισσότερο σ' αυτά που συμβαίνουν - ή αποκαλύπτονται - και όχι στην ίδια την εικόνα.
Φυσικά σε κάποια σημεία η πλοκή είναι εξωφρενική και οι ηθοποίες (λες και οι ιταλοί του είδους είχαν ορκιστεί γι' αυτό) επιεικώς μέτρια. Οπότε, παρά τη ρεαλιστικότερη σχετικά εικόνα μην περιμένετε και άλλου είδους ρεαλισμούς. Αυτό όμως δεν μας πειράζει. Φιλμ σαν αυτό σε κάθε άλλο παρά σε πιστευτό ρεαλισμό προσβλέπουν. Η σύμβαση είναι γνωστή και αποδεκτή από την αρχή. Οπότε ας αφεθούμε και ας απολαύσουμε την πρωτότυπη και γεμάτη ανατροπές ιστορία και το - σχετικά - σοβαρό κλίμα γοτθικού τρόμου και ας περιμένει η πραγματικότητα. Αυτή υπάρχει άλλωστε εξαίρετα αποτυπωμένη σε πάμπολλα άλλα φιλμ.
Παρά τις κάποιες "αστείες" στιγμές λοιπόν, συνίσταται σαν μία από τις πιο πρωτότυπες ταινίες του είδους (ή όχι ακριβώς του είδους, αλλά τι μας νοιάζει;). Εννοείται για τους φίλους των ταινιών τρόμου μόνο.