ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΗ ΠΙΑΦ

Η "Ζωή σαν τριαντάφυλλο" (La Mome) του Olivier Dahan είναι μια ακόμα βιογραφία. Αυτή τη φορά της μεγάλης Εντίθ Πιάφ, της γνωστότερης ίσως γαλλίδας τραγουδίστριας όλων των εποχών. Η ταινία είναι καλή, έχει σκηνοθετική άποψη και, πάνω απ' όλα, διαθέτει την απίστευτη ερμηνεία της Μαριόν Κοτιγιάρ (αν ήταν αγγλόφωνη σίγουρα θα ήταν υποψήφια για Όσκαρ). Ο Dahan υιοθετεί μια μη γραμμική αφήγηση, ένα συνεχές μπρος - πίσω στον χρόνο, που "φωτίζει" σκόρπια επεισόδια από την τραγική ζωή της (που υπήρξε γεμάτη από αλκοόλ, ναρκωτικά, αρρώστειες και άτυχους έρωτες). Σε κάποια σημεία μάλιστα, υπερβαίνει κάθε ρεαλισμό, βουτώντας σε ένα είδος "παράλογης", ποιητικής γραφής. Δημιουργεί έτσι ένα σκόρπιο παζλ, το οποίο όντως δεν μας ενδιαφέρει να συναρμολογήσουμε. Μένει η γενική αίσθηση, η γεύση, η οποία δίνεται απόλυτα.
Το πρόβλημα ίσως βρίσκεται ακριβώς σε όλη αυτή τη συσσωρευμένη μιζέρια, την αβάσταχτη δυστυχία, που δεν αφήνει να περάσει ούτε χαραμάδα φωτός. Θα μου πείτε ότι αυτό είναι αναμενόμενο, αφού έτσι ακριβώς υπήρξε η ζωή της Πιάφ, από τα στερημένα και πάμφτωχα παιδικά της χρόνια μέχρι την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά στα χρόνια της επιτυχίας. Το ξέρω. Δεν κατηγορώ την ταινία. Αλλά... είναι πολύ βαρειά, θλιβερή, σχεδόν αβάσταχτη κάποιες στιγμές. Είναι από τα καλά βιογραφικά φιλμ... αλλά εγώ σας προειδοποίησα.
ΥΓ: Αφού δείτε την ταινία και εντυπωσιαστείτε με την Κατιγιάρ, το πόσο έχει μπει στο πετσί του ρόλου, το πόσο τέλεια αποδίδει ακόμα και την κίνηση ή την έκφραση της Πιάφ, αφού θαυμάσετε τις μεταμορφώσεις της από νεαρή κοπελίτσα σε ετοιμοθάνατη, τσακισμένη γυναίκα, μπείτε στο 'Ιντερνετ και δείτε "κανονικές" φωτογραφίες της ηθοποιού. Θα μείνετε άναυδοι - ή μάλλον δεν θα πιστεύετε ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο.