RINGU 2 Ή ΤΑ ΦΡΙΧΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ

Μετά τη μεγάλη επιτυχία στην Ιαπωνία του πρώτου Ring (Ringu) του 1998, πάλι ο Hideo Nakata γυρίζει το 1999 και το απαραίτητο νο 2, το "Ringu 2" φυσικά, το οποίο είναι απόλυτη συνέχεια του πρώτου. Η ιστορία της εφιαλτικής Sadako με τις τεράστιες ψυχικές δυνάμεις, που τις χρησιμοποιεί ακόμα και νεκρή, συνεχίζεται, τα θύματα πληθαίνουν, η περίφημη βιντεοκασέτα εξακολουθεί να κάνει καλά τη δουλειά της σκοτώνοντας ακριβώς σε μια εβδομάδα όποιον την έχει δει. Μόνο που εδώ ο μικρός Γιοϊτσι έχει πλέον κεντρικό ρόλο στα τεκταινόμενα.
Η ταινία διαθέτει κάποιες ανατριχιαστικές στιγμές, διατηρεί το σασπένς του πρώτου, αλλά έχει το προφανές βασικό μειονέκτημα: Δεν είναι παρά ένα νο 2 κι αυτό ποτέ (σχεδόν ποτέ τέλος πάντων) δεν είναι πολύ καλό. Η συγκίνηση της πρώτης θέασης, η βαθμιαία ανακάλυψη του τι συμβαίνει, έχει εξ ορισμού χαθεί. Στο τέλος δε, στη σκηνή με το πείραμα, τα πράγματα μπερδεύονται αρκετά και διάφορα σεναριακά ερωτήματα μένουν αναπάντητα (αλήθεια, γιατί δεν σκοτώνεται η ηρωίδα;), ενώ σε κάποια άλλα οι λύσεις είναι μάλλον απλοϊκές ("από μηχανής" βοήθεια του νεκρού πατέρα κλπ.). ΟΚ, βλέπεται με σχετικό ενδιαφέρον, δεν θα το κατέτασα όμως και στα καλύτερά μου.
Προσοχή: Μην το δείτε αν δεν έχετε δει το νο 1, αφού αυτή η δεύτερη ταινία προϋποθέτει ότι γνωρίζει ο θεατής τι έχει συμβεί πριν. Είναι εντελώς συνέχεια, ξεκινά ακριβώς από εκεί που τελείωνε το πρώτο, οι χαρακτήρες (και οι ηθοποιοί) είναι ίδιοι, οπότε όσοι επιχειρήσουν να δουν το νο 2 και μόνο θα έχουν τεράστια κενά.

RINGU Ή ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ

Αρχικά ήταν το ομώνυμο βιβλίο του γιαπωνέζου Koji Suzuki. Η ταινία "Ringu" του Hideo Nakata γυρίστηκε το 1998, ήταν σχετικά πιστή στο βιβλίο και, λόγω της μεγάλης επιτυχίας της στην Ιαπωνία, απέκτησε ένα σίκουελ, ένα πρίκουελ και 2 ριμέικ: Το γνωστό αμερικάνικο και ένα κορεάτικο.
Το αυθεντικό γιαπωνέζικο Ring του Nakata λοιπόν, κατέχει για μένα ένα μοναδικό αρνητικό ρεκόρ: Είναι η μοναδική φορά (απ' όσο θυμάμαι τυλάχιστον) που ένα αμερικάνικο ριμέικ μου αρέσει περισσότερο από το πρωτότυπο. Όχι ότι το γιαπωνέζικο ορίτζιναλ είναι κακό, αλλά να, το αμερικάνικο ήταν πιο ατμοσφαιρικό και πιο τρομακτικό ενίοτε. Πάντως η ιδέα παραμένει πρωτότυπηκαι βασίζεται στην ύπαρξη ενός μυστηριώδους βίντεο με ασπρόμαυρες, δίχως ειρμό και νόημα εικόνες, που όποιος το δει πεθαίνει σε μια εβδομάδα.
Πάνω σ' αυτό το μοτίβο ο σκηνοθέτης χτίζει και σασπένς - αφού εξ ορισμού υπάρχει dead line - και τρόμο, καθώς σιγά - σιγά ξετυλίγεται η τρομαχτική, υπερφυσική αλήθεια και μια αστυνομικού τύπου ίντριγκα, αφού το καταδικασμένο (εφόσον έχει δει το μοιραίο βίντεο) πρώην ζεύγος κλιμακώνει τις έρευνές του για να αποκαλύψει το σκοτεινό μυστικό. Βέβαια δεν βρήκα την τελική εξήγηση ιδιαίτερα ξεκάθαρη και το όλο φιλμ μου φάνηκε ίσως κάπως πιο "επίπεδο" απ' όσο η έξυπνη ιδέα θα μπορούσε να το κάνει. Ίσως όμως και πάλι, όλη αυτή η γκρίνια να οφείλεται στο ότι θεωρώ, όπως έλεγα, καλύτερο το ριμέικ. Αν δεν υπήρχε αυτό, πιθανόν θα μιλούσα για μια από τις πιο πρωτότυπες ταινίες τρόμου, που εμπλέκει έξυπνα τις γιαπωνέζικες παραδόσεις για κατάρες και φαντάσματα με τη σύγχρονη τεχνολογία και ερευνά το πώς η δεύτερη μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν "όχημα" από τις πρώτες. Έτσι, συνολικά και παρά την εις βάρος του σύγκριση, παραμένει μια ενδιαφέρουσα ταινία τρόμου.