ELVES, ORCS ΚΑΙ... ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ (ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ) ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΣΤΟ "BRIGHT"

Ο David Ayer είναι εξειδικευμένος σε ταινίες δράσης, συχνά αστυνομικές. Η καριέρα του απογειώθηκε με το "Suicide Squad", οπότε μπήκε και στο χώρο του φανταστικού (των υπερηρώων για την ακρίβεια). Έτσι το 2017 γυρίζει το "Bright" με τον Γουίλ Σμιθ, παραμένοντας μεν στο χώρο του φανταστικού, συνδυάζοντάς το όμως και την προσφιλή του αστυνομική δράση. Πώς; Η ταινία στηρίζεται σε μια πολύ έξυπνη ιδέα, η οποία έχει μεν πολύ ψωμί, πλην όμως παραμένει δυστυχώς μια κλασική περιπέτεια δράσης, άντε και με κάποια συνηθισμένα "μηνύματα".
Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο που μοιάζει με αυτόν της σύγχρονης εποχής, όπου η καθημερινότητα είναι περίπου όπως την ξέρουμε, αλλά... υπάρχει και η μαγεία. Είναι περίπου σα να εξελίχτηκε ο κόσμος του Τόλκιν σ' αυτόν της εποχής μας. Υπάρχουν Έλβς, οι οποίοι βέβαια αποτελούν την προνομιούχο, ανώτερη τάξη, άνθρωποι, οι οποίοι βρίσκονται κάπου στη μέση και Ορκς, οι οποίοι αποτελούν την "πλέμπα", έχουν φτιάξει συμμορίες, ζουν σε υποβαθμισμένα προάστια κλπ. Ο ήρωας, ένας μπάτσος, υποχρεώνεται να έχει παρτενέρ στις περιπολίες έναν Ορκ, τον πρώτο μάλλον που μπαίνει στην αστυνομία. Φυσικά ο δύστυχος Ορκ υφίσταται τον απροκάλυπτο ρατσισμό των συναδέλφων του (κάποιοι από τους οποίους μάλιστα αποδεικνύονται στη συνεχεια και διεφθαρμένοι). Στο μεταξύ μια τεράστιας σημασίας υπόθεση που σχετίζεται άμεσα με το "μαγικό" παρελθόν του κόσμου προκύπτει, καθώς κάποιοι ψάχνουν ένα αντικείμενο δύναμης με τελικό στόχο την αναβίωση του Σκοτεινού Άρχοντα. Οι ήρωές μας θα αναλάβουν δράση και θα γίνει χαμός...
Καλή ιδέα κατά τη γνώμη μου και σαφή αντιρατσιστικά και υπέρ της διαφορετικότητας μηνύματα. Έξυπνη και η προβολή των κλασικών "φυλών" της fantasy (του Τόλκιν ακριβέστερα) στη σύγχρονη εποχή, ως ένα είδος τάξεων σε μια εντονότατα ταξική και ρατσιστική κοινωνία. Από εκεί και πέρα όμως... αυτό που έλεγα πριν: Χαμός. Κυνηγητά, πυροβολισμοί, ξύλο, μαγικά μαραφέτια κλπ. κλπ. Αυτά που πάντοτε βλέπουμε δηλαδή σε μια μέση αμερικάνικη ταινία δράσης. Τελικά την είδα ευχάριστα, πέρασα καλά την ώρα μου, όπως είπα, όμως ποτέ δεν μου έφυγε η σκέψη ότι, λόγω αυτής της τόσο πολυειδωμένης αντιμετώπισης, χάθηκε μια καλή ευκαιρία για κάτι πολύ πιο πρωτότυπο και σύνθετο.

"ΟΜΑΔΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ": ΣΧΕΤΙΚΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΗ, ΑΛΛΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ

Έχουμε φτάσει στην εποχή όπου κοντεύει πλέον να παράγεται ένα σουπερηρωικό φιλμ το μήνα... Ο κορεσμός, για μένα τουλάχιστον, που δεν ήμουν ποτέ φαν του είδους ούτε στα κόμικς, είναι κάτι περισσότερο από προφανής. Το "Suicide Squad" (Ομάδα Αυτοκτονίας) του 2016 γυρίστηκε από τον David Ayer και κάπου υποσχόταν κάτι σχετικά διαφορετικό.
Αυτή τη φορά βρισκόμαστε στο σύμπαν της DC (και όχι της Marvel). Όταν προκύπτει μια υπερφυσική απειλή για ολόκληρο τον κόσμο από μια... κακιά μάγισα, μια πανίσχυρη μυστική κυβερνητική πράκτορας αναλαμβάνει να φτιάξει μια ομάδα από σούπερ - κακούς υπερήρωες, που όλοι τους βρίσκονται στη φυλακή με ισόβια, αφού αυτοί είναι οι μόνοι που μπορούν ίσως να αντιμετωπίσουν το χειρότερο από αυτούς κακό (μαθαίνουμε ότι κάπου ο Σούπερμαν έχει αποσυρθεί ή κάτι τέτοιο). Έτσι λοιπόν έχουμε την σεναριακή ανατροπή ότι όλοι οι ήρωες, που θα σώσουν τον κόσμο, είναι υπερ-κακοί, οι οποίοι αναγκάζονται άρον - άρον να συνεργαστούν.
Κάτι είναι κι αυτή η ανατροπή. Κάνει τα πράγματα κάπως πιο διασκεδαστικά και, βέβαια, γίνεται η πηγή του απαραίτητου τελευταία χιούμορ στο κινηματογραφικό αυτό είδος. Το θέαμα και η δράση προφανώς υπάρχουν (εντάξει, αυτό είναι πλέον μόνιμο στο είδος και δεν προκαλεί εντύπωση) και σούπερ σταρ αναδεικνύεται η ψυχοπαθής και πανέμορφη Harley Queen, γκόμενα, αν δεν το γνωρίζετε, του περίφημου Joker.
Γενικά, έχοντας σκυλοβαρεθεί τα διάφορα prequel, sequel ή επανεκκινήσεις, τουλάχιστον είδα κάτι κάπως πιο πρωτότυπο. Όχι σαν στυλ ταινίας, που είναι μια από τα ίδια, αλλά λόγω του ευρήματος των "κακών". Μέχρις εκεί όμως. Κατά τα άλλα οι αφέλειες, οι απιθανότητες, ακόμα και το μελό, περισσεύουν και το φινάλε, όπου η "ομάδα" και οι υπερφυσικοί κακοί "σφίγγονται" για το ποιος θα κάνει ισχυρότερα κόλπα, μου φάνηκε χαζό. Όσο για το ιδεολογικό μέρος... αφείστε να πάνε. Όχι δεν είμαι συνωμοσιολόγος και δεν ισχυρίζομαι ότι το σατανικό Χόλιγουντ έχει απώτατα σχέδια για τις ψυχές μας (απλώς δολάρια θέλει να βγάλει με κάθε τίμημα), αλλά, διάβολε, όλη αυτή η συμπάθεια που αναπόφευκτα νοιώθουμε για μια χούφτα καθάρματα... ε, κάτι μου κάνει.
Πάντως θα διαφωνήσω με την μεγάλη πλειοψηφία των κριτικών που έθαψαν πλήρως το φιλμ. Προσωπικά το βρήκα, όπως σας είπα, κάπως πιο διασκεδαστικό από άλλα του είδους. Μέχρις εκεί όμως και τίποτα παραπάνω.