Η ΕΦΙΑΛΤΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ ΤΟΥ "GUMMO"

Δεν ξέρω αν είσαστε εξοικειωμένοι με ταινίες του Larry Clark (όπως το "Kids" για παράδειγμα) και αν μπορείτε να αντέξετε το σινεμά αυτού του είδους. Σεναριογράφος αρχικά της παραπάνω ταινίας, ο Harmony Korine γυρίζει το 1997 το πρώτο του φιλμ, το περιβόητο "Gummo", οδηγώντας το πράγμα σε ακόμη πιο σοκαριστικά άκρα.
Τι ακριβώς είναι το "Gummo"; Ένα φιλμ δίχως υπόθεση, σχεδόν πειραματικό, δίχως γραμμική αφήγηση, που απαρτίζεται από σκόρπιες, τυχαία βαλμένες θαρρείς, σχεδόν πάντοτε όμως ενοχλητικές σκηνές, που η αισθητική τους και η "βρώμικη" φωτογραφία παραπέμπουν σε ντοκιμαντέρ. Όλα συμβαίνουν σε μια πόλη του Οχάιο που χτυπήθηκε από τυφώνα, με αποτέλεσμα να χαθούν οι μισοί κάτοικοι και να καταστραφεί η μισή πόλη. Το φιλμ παρακολουθεί τις ζωές διαφόρων κατοίκων, εφήβων κυρίως - αλλά και των μεγαλύτερών τους, των οποίων οι ποικίλες συμπεριφορές είναι τουλάχιστον σοκαριστικές. Στο επίκεντρο δυο έφηβοι φίλοι με απόλυτα παραβατική ζωή: Σκοτώνουν γάτες, σνιφάρουν κόλα, κάνουν έρωτα με μια καθυστερημένη, την οποία εκπορνεύει ο σύζυγός της... για να αναφέρουμε μερικά μόνο. Το κοινωνικό τους περιβάλλον μοιάζει να αποτελείται αποκλειστικά από τέρατα: Μια νεαρή καθυστερημένη, ένας μαύρος νάνος, ένα 12χρονο τραβεστί, ένα αγόρι ντυμένο μόνιμα ... ροζ κουνέλι... για να αναφέρουμε και πάλι μερικούς μόνο απ' αυτούς. Η συμπεριφορά των πάντων είναι - για να το χαρακτηρίσουμε με μια λέξη - μηδενιστική.
Με μια λέξη επίσης θα προσπαθήσω να χαρακτηρίσω την ταινία: Ενοχλητική (θα μπορούσα να πω απωθητική). Όλοι πασχίζουν να διασκεδάσουν με τρόπους από κοινωνικά απαράδεκτους έως απλώς ανεγκέφαλους. Το όλο περιβάλλον μοιάζει με κόλαση κατοικημένη από τέρατα. Κανένας δεν ενστερνίζεται την παραμικρή αξία. Εμείς παρακολουθούμε απλώς σκόρπιες, ασύνδετες φάσεις από τις μίζερες (εφιαλτικές καλύτερα) ζωές τους. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την έντονη αίσθηση ντοκιμαντέρ, κάνουν αυτό που αρχικά χαρακτήρισα σαν σημαντικότερη αίσθηση που αφήνει η παρακολούθηση της ταινίας: Απώθηση.
Ίσως ο Korine προσπαθεί να καταγράψει τον απόλυτο "πάτο" της Αμερικής. Ίσως πάλι να επινοεί ό,τι πιο νοσηρό - και καθημερινό ταυτόχρονα - μπορεί για να ενοχλήσει, δρώντας έτσι ως προβοκάτορας. Όποια κι αν είναι η πρόθεσή του, ο θεατής για το μόνο που είναι σίγουρος είναι ότι δεν θα ήθελε να ζει σ' αυτό το μέρος. Έτσι λοιπόν την ταινία ή τη μισείς βαθύτατα (πολλοί μάλιστα θα τη σταματήσουν στη μέση δίχως καν να τη δουν ολόκληρη) ή θαυμάζεις το θράσος, την τόλμη και τον απόλυτο μηδενισμό της (ηθικές αξίες; Τι διάβολο είναι αυτό;) Διαλέγετε και παίρνετε. Ό,τι και να αποφασισετε πάντως, δείτε το με δική σας ευθύνη. Αν αηδιάσετε, εγώ σας προειδοποίησα.