Ο "ΚΑΥΤΟΣ ΗΛΙΟΣ" ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

Ο σκηνοθέτης είναι Κροάτης, αλλά η ταινία είναι συμπαραγωγή Σερβίας, Κροατίας και Σλοβενίας. Μιλάμε για τον Dalibor Matanic και το φιλμ του 2015 "Καυτός Ήλιος" (Zvizdan). Μια ταινία η οποία, βεβαίως, μιλά για τον εφιαλτικό γιουγκοσλαβικό εμφύλιο της δεκαετίας του 90 και τα πάμπολλα τραύματα άφησε πίσω του.
Πρόκειται για σπονδυλωτό φιλμ με τρεις ιστορίες. Και στις τρεις "πρωταγωνιστεί" ο έρωτας (ανεκπλήρωτος ή μη) ανάμεσα σε έναν κροάτη και μια σέρβα. Η πρώτη διαδραματίζεται λίγο πριν ξεσπάσει ο αιματηρός πόλεμος, η δεύτερη λίγο μετά το τέλος του και η τρίτη στο σήμερα. Η κάθε μία απέχει δέκα χρόνια από την άλλη. Και οι τρεις διαδραματίζονται σε γειτονικά χωριά, διαφορετικής όμως εθνικότητας, κοντά στα σύνορα Σερβίας - Κροατίας δηλαδή. Η πρώτη, πιθανόν και η δυνατότερη συναισθηματικά, μας δίνει την εικόνα στην αρχή του ξεσπάσματος της σύγκρουσης. Η δεύτερη στα ερείπια που άφησε αυτή και βέβαια αναφέρεται στο μίσος που παραμένει άσβηστο. Η τρίτη στα σύγχρονα κατάλοιπα αυτού του μίσους, στις μακροπρόθεσμες δηλαδή επιπτώσεις της σφαγής - και αφήνει και μια αισιόδοξη "χαραματιά".
Η ταινία διαθέτει κάποιες καλές ιδέες: Και οι τρεις ιστορίες, παρά το ότι απέχουν 10 χρόνια η μία από την άλλη, ερμηνεύονται από το ίδιο πρωταγωνιστικό ζευγάρι νέων. Ο πόλεμος καθ΄εαυτός δεν δείχνεται ποτέ. Δείχνονται οι τραγικές επιπτώσεις του στην ανθρώπινη καθημερινότητα και κυρίως στον έρωτα, οι επιπτώσεις του φριχτού εθνικιστικού μίσους για να είμαστε ακριβέστεροι. Η σκηνοθεσία είναι μινιμαλιστική, εστιάζει στις λεπτομέρειες, στους χαρακτήρες, στον ψυχικό τους κόσμο και στα εσωτερικά τους τραύματα. Και, φυσικά, καταγγέλλει τον πόλεμο και το μίσος που προαναφέραμε.
Καλά όλα αυτά και θετικοί οι στόχοι, αλλά πρέπει να πω ότι η ταινία συνολικά με κούρασε. Οι αργοί ρυθμοί, ο μινιμαλισμός της, όλα παραπέμπουν στο χαρακτηριστικό αυτό είδος που προορίζεται κυρίως για φεστιβάλ (δεν με χαλάει αυτό υποχρεωτικά, απλώς δεν μου πολυάρεσε στο συγκεκριμένο φιλμ). Έτσι, ενώ νομίζω ότι οι στόχοι της ιδεολογικά εκπληρώνονται απόλυτα (οι επιπτώσεις του μίσους ακόμα κι όταν η φωτιά έχει προ πολλού σβήσει), δεν θα μπορούσα να πω ότι συνολικά μου άρεσε.