ΤΟ "ΜΑΓΚΝΟΥΜ 44" ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΤΟΝ "ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗ ΚΑΛΑΧΑΝ"

Ο πρώτος "Επιθεωρητής Κάλαχαν" (Dirty Harry) γνωρίζει επιτυχία. Έτσι, δύο χρόνια μετά, το 1973, γυρίζεται ένα σίκουελ, πράγμα καθόλου "αυτονόητο" την εποχή εκείνη, όπως συμβαίνει με όλο και πιο κουραστικό τρόπο σήμερα. Αυτή τη φορά σκηνοθέτης είναι ο κυρίως τηλεοπτικός Ted Post (1918-2013) και η ταινία λέγεται "Magnum Force" (Ένα Μάγκνουμ 44 για τον Επιθεωρητή Κάλαχαν). Και εδώ η φιλοσοφία του φιλμ αλλάζει ρότα σε σχέση με αυτή της πρώτης, σαφώς αντιδραστικής ταινίας.
Σ' αυτό εδώ το φιλμ ο γνωστός επιθεωρητής (ο Κλιντ Ίστγουντ πάντοτε βεβαίως) είναι πάντα... ο γνωστός επιθεωρητής. Με τους δικούς του τρόπους δράσης και την δική του προσωπική περί δικαίου αντίληψη (αυτοδικία λέγεται κανονικά). Πλην όμως εδώ τα γεγονότα είναι too much ακόμα και γι' αυτόν αφού, όπως σύντομα θα διαπιστώσουμε, κάποιος ή κάποιοι έχουν πάρει το νόμο στα χέρια του/τους σκοτώνοντας με το παραμικρό διάφορους "κακούς". Ο ατρόμητος επιθεωρητής αυτή τη φορά λοιπόν δεν θα πάρει το νόμο στα χέρια του, αλλά θα βαλθεί να ανακαλύψει αυτόν / ούς που τον έχουν ήδη πάρει με το έτσι θέλω. Και βέβαια  η δράση θα αρχίσει για τα καλά.
Η ταινία είναι, όπως και η πρώτη, καλογυρισμένη και κρατά νομίζω τον θεατή. Και υπάρχει πάντοτε κι αυτή η νοσταλγική (για κάποιους, τέλος πάντων) "σεβεντίλα", οπότε κερδίζει κι άλλους πόντους. Ο Κλιντ θα επαναλάβει τις θανατηφόρες ατάκες του (μερικές προηγούνται αληθινών θανάτων), το πιστολίδι και τα κυνηγητά με αυτοκίνητα θα έχουν την τιμητική τους και όλοι θα το ευχαριστηθούμε.
Το εντυπωσιακό όμως είναι, όπως έγραψα στην αρχή, η αλλαγή ματιάς. Δεν ξέρω τι συνέβει.  Ίσως κάποιοι να μην άντεξαν την αντιδραστική θέση του πρώτου φιλμ και να συμβούλευσαν για αλλαγή. Έτσι εδώ ο σκληροτράχηλος Κάλαχαν, ο οποίος πάντοτε κατηγορείται για αυτοδικία, κυνηγά τύπους που θεωρούν την αυτοδικία αυτονόητη, πολύ περισσότερο από τον ίδιο, και μάλιστα ξεστομίζει και λογύδρια για να τους βάλει στη θέση τους. Φυσικά και ο ίδιος εξακολουθεί να αυτοδικεί (οπότε κάπου υπάρχει και μια αυτοαναίρεση), πλην όμως, όπως και να το κάνουμε, ο εχθρός είναι πολύ χειρότερος...
Τέλος πάντων, πέρα από τις ιδεολογικές συζητήσεις, η ταινία παραμένει νομίζω απολαυστική, αν μάλιστα λάβουμε σοβαρά υπ΄όψιν ότι γυρίστηκε σε μια εποχή που ουδείς είχε ακόμα μπαφιάσει από όλες αυτές τις "καταιγιστικές δράσεις" που έχουν τον πρώτο ρόλο στα μισά σύγχρονα χολιγουντιανά φιλμ.

ΟΙ ΠΙΘΗΚΟΙ ΚΑΙ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΟΥΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΟΥΝ...

Μετά την επιτυχία του πρώτου και κλασικού στο είδος του "Πλανήτη των Πιθήκων" του 1968, ακολούθησε μια σειρά συνεχειών. Η πρώτη απ' αυτές γυρίστηκε το 1970 από τον (τηλεοπτικό κυρίως) Ted Post (1918-2013) και λεγόταν "Beneath the Planet of Apes". Και, όπως γίνεται συνήθως, ήταν νομίζω κατώτερη από την πρώτη ταινία.
Εδώ ένας άλλος αστροναύτης φεύγει για αναζήτηση και σωτηρία του αγνοούμενου στη γη Τέιλορ. Ακολουθεί τα χνάρια του, πέφτει στην ίδια χρονική δίνη και, φυσικά, καταλήγει κι αυτός στον Πλανήτη των Πιθήκων, όπου θα συναντήσει τη Νόβα, την κοπέλα του Τέιλορ, θα αιχμαλωτιστεί από τους πιθήκους, θα ζήσει περιπέτειες, αλλά το κλου θα είναι η ανακάλυψη και άλλης μιας φυλής στον πλανήτη, καθώς και η εμφάνιση του Τσάρλτον Ίστον από το προηγούμενο φιλμ.! Όσο για τους πιθήκους, ας μην ξεχνάμε ότι οι γορίλες είναι οι πολεμοχαρείς και οι χιμπατζήδες οι "καλοί", ειρηνικοί επιστήμονες.
Γενικά δεν θεωρώ καλές ταινίες την πρώτη σειρά των "Πιθήκων". Η πρωτότυπη βέβαια είναι σχεδόν cult σήμερα - και λόγω της γενικής ιδέας και λόγω του σεναριακής φύσης σοκ του τέλους. Στη δεύτερη όμως το "μυστικό" αυτό είναι εξ ορισμού γνωστό από την αρχή, το περιβάλλον το ξέρουμε, οπότε, όπως και να το κάνουμε, κάπου η ιστορία αδυνατίζει. Και γενικότερα όμως νομίζω ότι οι σεναριακές αφέλειες είναι πολλές και, όπως είπαμε, το όλο σκηνικό το έχουμε ξαναδεί. Μένει, σε σεναριακό επίπεδο πάντα, η ανακάλυψη των άλλων κατοίκων του πλανήτη. Εδώ το πράγμα έχει κάποιο ενδιαφέρον. Η λατρεία της Βόμβας, που γίνεται με σχεδόν χριστιανικό θρησκευτικό τελετουργικό, η αποκάλυψη της μορφής τους και κάποια άλλα στοιχεία, είναι σχετικά πρωτότυπα. Το τέλος, το οποίο δεν θα αποκαλύψω φυσικά, είναι σοκαριστικό. Είναι ένα τέλος που ταιριάζει στις συνθήκες της εποχής (ο  φόβος για πυρηνικό ολοκάυτωμα ήταν τότε διάχυτος) και το οποίο πιστεύω ότι δεν θα τολμούσε το σημερινό Χόλιγουντ.
Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν βέβαια ότι πρόκειται για καλή ταινία - το είπα. Απλώς μια περιπέτεια για να περάσουμε την ώρα μας και να δούμε ένα πρώιμο σίκουελ, πολύ πριν αυτά κατακλύσουν τις οθόνες.