ΠΑΡΑΞΕΝΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΣΤΗ "ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ"

Αυτή τη φορά ο άνισος Guillermo del Toro πέτυχε μια χαρά: "Η Μορφή του Νερού" (The Shape f Water) του 2017 αποτελεί μια από τις καλές ταινίες του (κατά τη γνώμη μου πάντοτε), καθώς τα προσφιλή του σκοτεινά παραμύθια μπολιάζονται τέλεια με την ευαισθησία, την τρυφερότητα, τη συγκίνηση και τα σαφή "μηνύματα". Όλα αυτά, βεβαίως, στα πλαίσια πάντοτε του σινεμά του φανταστικού.
Στην ψυχροπολεμική Αμερική της δεκαετίας του 50 μια κωφάλαλη, μοναχική καθαριστρια δουλεύει σε κυβερνητικό εργαστήριο μυστικών πειραμάτων. Κάποια στιγμή θα αντιληφτεί ότι ένα αλλόκοτο αμφίβιο πλάσμα με αρκετά ανθρωπόμορφη εμφάνιση κρατείται αιχμάλωτο και μάλιστα υποφέρει φριχτά βασανιστήρια από έναν σαδιστή επικεφαλής πράκτορα. Παρά το "αδύνατο" του πράγματος, ένας έρωτας θα αναπτυχθεί ανάμεσα στο πλάσμα και την κοπέλα. Όλα όμως θα είναι εναντίον τους και κυρίως η απύθμενη μισσαλοδοξία του κοινωνικού περιβάλλοντος. Και, κερασάκι στην τούρτα, οι ρώσοι ενδιαφέρονται για το πλάσμα και τις μυστηριώδεις ικανότητές του...
Φυσικά πάνω απ' όλα ο del Toro μιλά εδώ για την αποδοχή της διαφορετικότητας. Και στήνει έναν αληθινό χορό "διαφορετικών" χαρακτήρων, όλων αβάσταχτα μοναχικών: Το "πλάσμα" εννοείται, η ηρωίδα φυσικά, έγκλειστη σ' έναν κόσμο σιωπής, ο μοναδικός της φίλος, ένας ηλικιωμένος γκέι, η μοναδική της φίλη στη δουλειά, μια μαύρη, οπότε, εξ ορισμού βρίσκεται στο περιθώριο μιας ρατσιστικής κοινωνίας, ακόμα και ο ρώσος επιστήμονας, που είναι ο μόνος που συμπαθεί το τέρας και γι' αυτό διαφορετικός από τους άλλους ρώσους κατασκόπους... Όλοι τους μοναχικοί, αποκομμένοι από τους "κανονικούς ανθρώπους" για ποικίλους λόγους. Όσο για τους "κανονικούς ανθρώπους", χειρότεροι δεν γίνονται...
Φυσικά το φιλμ είναι και ρομαντικό και, σε αρκετά σημεία, συγκινητικό. Ταυτόχρονα όμως διατηρεί ατόφιο το σασπένς, τις βίαιες κορυφώσεις, την αγωνία. Όσο για τη σκηνοθεσία, σκοτεινή, ατμοσφαιρική, υποβλητική, προσθέτει πόντους στο τελικό αποτέλεσμα. Γι' αυτό σας είπα στην αρχή ότι ο del Toro πέτυχε να συνδυάσει πολλά σε ένα. Ουσιαστικά πρόκειται για λαϊκό σινεμά, με "καλούς" και "κακούς", με αναφορές και νοσταλγία των παλιών b-movies, με κάποιες απιθανότητες στην πλοκή... Κι όμως, εδώ νομίζω ότι όλα αυτά δένουν θαυμάσια. Και μας δίνουν μια αξιοπρόσεχτη ταινία, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ένα είδος "Αμελί" στο χώρο του φανταστικού. Προσωπικά την απόλαυσα.
ΥΓ: Πολλοί εθισμένοι στα multiplex και στα τρέχοντα (υπερηρωικά ως επί το πλείστον) αμερικάνικα μπλογκμπάστερ την βρήκαν αργή. Πρόβλημά τους.