ΤΟ ΠΑΡΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΡΙΟ ΣΤΟ "OBSCURO BARROCO"

Η Ευαγγελία Κρανιώτη είναι μια σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ. Το "Obscuro Barroco" του 2018 είναι η δεύτερη ταινία της, μια γαλλο-ελληνική παραγωγή και, τουλάχιστον σαν εικόνα, είναι όντως υποβλητική.
Το φιλμ μιλά για το Ρίο Ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας. Δεν μοιάζει όμως με ένα συνηθισμένο ντοκιμαντέρ για μια πόλη. Η Luana Muniz, διάσημο τραβεστί της πόλης (πέθανε το 2017, όπως διαβάζω) μας ξεναγεί εκεί με έναν διαρκή σχεδόν ποιητικό μονόλογο, που αναφέρεται στην πόλη του Ρίο ("εργοστάσιο ονείρων και εφιαλτών, μια πόλη διαδοχικών μεταμορφώσεων"), στα τραβεστί (αυτοί/ές, επίσης, είναι οι κατ' εξοχήν άνθρωποι που μεταμορφώνονται) και στη δική της ζωή, εμπειρία και προσωπικότητα. Προσοχή όμως: Δεν αφηγείται ιστορίες, περιστατικά, πώς ξεκίνησε κλπ. Καμία σχέση. Είπαμε: Ο λόγος είναι καθαρά ποιητικός.
Αυτό που, από την πρώτη κιόλας σκηνή με τα ομιχλώδη δάση - ζούγκλες που περιβάλλουν την πόλη ή βρίσκονται εντός της σε πάρκα, "πιάνει" τον θεατή, είναι η υπέροχη, επίσης ποιητική, εικόνα. Το αποκορύφωμα φτάνει στις ονειρικές σκηνές από το περίφημο καρναβάλι της πόλης (το διασημότερο στον κόσμο), με τα εξωπραγματικά άρματα, τις απίστευτες στολές, τα κορμιά που λικνίζονται ακατάπαυστα σε διονυσιακούς ρυθμούς... Τα πάντα αποπνέουν μαγεία και μια αύρα εξωπραγματικού, ενός οπτικού πλούτου που δεν πιστεύεις ότι υπάρχει κάπου σ' αυτόν τον κόσμο. Υπάρχουν όμως επίσης "πραγματικές" (δηλαδή απλούστερα κινηματογραφημένες) σκηνές από διαδηλώσεις γυναικών που ζητούν ισότητα και προστασία από την αρσενική επιβολή, καθώς και άλλες σε ειδικά κλαμπ. Οι σκηνές αυτές λειτουργούν ως αντίβαρα στην οπτική μαγεία των άλλων σκηνών και, κατά κάποιο τρόπο, προσγειώνουν στην πραγματικότητα.
Ίσως κάπου να έχανα το λόγο της "ξεναγού". Δεν έχει καμιά σημασία. Νομίζω ότι σοφότερο είναι να αφεθεί κανείς στη φαντασία των ονειρικών, υπνωτιστικών εικόνων, να έχει γενικά στο κεφάλι του την κυρίαρχη έννοια της μεταμόρφωσης και απλώς να απολαύσει το φιλμ, που ποιητικά (για μια ακόμα φορά το τονίζω) και απόλυτα αφαιρετικά μας μιλά για μια μυθική πόλη, για μια ιδιαίτερη ομάδα ανθρώπων και για μια συγκεκριμένη και ισχυρή περσόνα.

ΟΤΑΝ, ΣΕ "ΕΝΑ ΗΣΥΧΟ ΜΕΡΟΣ", Η ΣΙΩΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΧΡΥΣΟΣ, ΑΛΛΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Ευτυχώς κάπως συχνότερα τελευταία βλέπουμε ταινίες τρόμου όντως έξυπνες, μακριά από καταιγισμό εφέ και αδιάκοπων "μπου". Το πιστοποιεί (και) το "¨Ενα Ήσυχο Μέρος" (A Quiet Place) του 2018 του ηθοποιού και ενίοτε σκηνοθέτη John Krasinski, με τον ίδιο και την Έμιλι Μπλαντ στους βασικούς ρόλους.
Ο πολιτισμός έχει καταρρεύσει και οι άνθρωποι σχεδόν εξολοθρευτεί μετά την εισβολή (;) τυφλών τεράτων, τα οποία επιτίθενται και "καταναλώνουν" μόνο όπου (και όταν) υπάρχει ήχος. Μια οικογένεια από επιζήσαντες ζει σε απομονωμένη αγροτική περιοχή, έχοντας φροντίσει όσο μπορεί για την αυτάρκεια και την... ηχομόνωσή της. Αυτό όμως δεν θα εμποδίσει το ένα από τα παιδιά της να εξοντωθεί με εφιαλτικό τρόπο. Το πρόβλημα όμως που πρέπει να λυθεί λίγους μήνες μετά είναι ότι η γυναίκα είναι έγκυος. Μια σειρά από τρομακτικά και αγχώδη γεγονότα θα τους φέρει σε απελπιστική κατάσταση.
Η ταινία βασίζεται σε πρωτότυπη ιδέα και καταφέρνει να επιβάλλει  στον θεατή την δυστοπική - εφιαλτική για την ακρίβεια - ατμόσφαιρα από την πρώτη κιόλας σκηνή, αυτή στο εγκαταλειμένο σούπερ μάρκετ όπου πάει η οικογένεια για ανανέωση των προμηθειών της. Ο διαρκής αγώνας για μια ζωή δίχως ήχο - θέμα προφανώς ζωής ή θανάτου - διατηρεί το σασπένς αμείωτο (τι λέω; διαρκώς αυξανόμενο μάλλον) σε όλη τη διάρκειά της. Υποβλητικά σκηνοθετημένη, με σφιχτό σενάριο και αγχωτικό ρυθμό, θυμίζει κάπως το μετακαταστροφικό κλίμα του "Δρόμου" και - νομίζω - δίνει κι άλλη πνοή στο βαλτωμένο σε γενικές γραμμές είδος της ταινίας τρόμου. Αυτό που αποδεικνύει όμως περίτρανα είναι ότι δεν χρειάζονται πανάκριβα εφέ και εντυπωσιακές εκρήξεις για να σε κάνουν να τρομάξεις (αν και τα φριχτά πλάσματα, όταν τα βλέπουμε τελικά, είναι πολύ καλά κατασκευασμένα). Αυτό που χρειάζονται τα φιλμ του είδους είναι ιδέες και καλή σκηνοθεσία. Τα προς οπτικό εντυπωσιασμό "γεμίσματα" σε καμιά περίπτωση δεν κάνουν μια καλή ταινία (το αντίθετο μαλιστα συμβαίνει συνήθως). Κι όλα αυτά παρά το ότι διάφορα κλισέ του είδους υπάρχουν, τα βρήκα όμως έξυπνα χρησιμοποιημένα και καλά ενσωματωμένα στη δράση, ώστε να μην ενοχλούν.
Προσωπικά, όπως καταλάβατε, απόλαυσα το φιλμ. Μακάρι να υπάρξουν κι άλλα τέτοια, που θα συμβάλλουν στη πραγματική ανανέωση ενός είδους, το οποία εμφανέστατα πάσχει κάτω από την αφόρητη πίεση του σπλάτερ για το σπλάτερ και των ξαφνικών τιναγμάτων από το κάθισμα.
ΥΓ: Σίγουρα υπάρχουν κάποιες σεναριακές ευκολίες, με την έννοια ότι θα ήταν σχεδόν αδύνατο 4 άτομα να μην παράγουν απολύτως κανέναν ήχο. Όταν όμως μια ταινία αξίζει, μάλλον μπορούμε να το παραβλέψουμε αυτό.

ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΨΗΦΙΑΚΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ ΣΤΟ "READY PLAYER ONE"

Δυστυχώς έχω από καιρό πειστεί ότι ο Steven Spielberg δεν θα μας χαρίσει ποτέ ξανά τις 70ς και 80ς συγκινήσεις. Το "Ready Player One" του 2018 επιβεβαιώνει τους φόβους μου. Βέβαια εδώ τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά, αφού ο Spielberg (εκτός των κλασικών του γνωρισμάτων) επιχειρεί μια αληθινή βουτιά στον ψηφιακό κόσμο, στην ποπ κουλτούρα και, κυρίως, στη νοσταλγία των 70ς και 80ς (μεγάλο μέρος της κουλτούρας αυτής, ας μην το ξεχνάμε, την έχει δημιουργήσει ο ίδιος).
Στον δυστοπικό και ασταθή κόσμο του 2045, οι σχεδόν εξαθλιωμένοι άνθρωποι βρίσκουν παρηγοριά στο αχανές ψηφιακό περιβάλλον της εταιρίας OASIS, που δημιούργησε ο ιδιοφυής δημιουργός Χάλιντέι, όπου ο καθένας μπορεί να παίξει ό,τι θέλει, να κάνει ό,τι θέλει ή να γίνει όποιος θέλει. Ο δημιουργός όμως θα πεθάνει ξαφνικά, αφήνοντας ως διαθήκη το μυστικό ότι στον άπειρο κόσμο του OASIS βρίσκεται κρυμένο ένα "πασχαλινό αυγό". Όποιος το βρει (παίζοντας) κερδίζει την αμύθητη περιουσία του. Ο ήρωάς μας, ένας φανατικός και ταλαντούχος παίκτης, με τη βοήθεια κάποιων συμπαικτών του (όλοι ως άβαταρ βεβαίως), κυνηγούν το αδύνατο. Αντίπαλός τους όμως είναι ο αμείλικτος διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας, ο οποίος φυσικά δεν θα αφήσει τον κάθε τυχόντα να πάρει την εταιρία στα χέρια του.
Παρά τα εντυπωσιακά εφέ, την καταιγιστική δράση και την απαραίτητη συγκίνηση, το φιλμ προσωπικά μάλλον με κούρασε. Τα διαρκή "μπες-βγες" από τον αληθινό στον ψηφιακό κόσμο, η κυρίαρχη κομπιουτερέ αισθητική (την περισσότερα ώρα οι ήρωες δρουν με τη μορφή των άβατάρ τους), οι κάποιες σεναριακές αφέλειες... δεν μου φάνηκε ότι έδωσαν το ποθητό αποτέλεσμα. Φυσικά το ανθρώπινο στοιχείο και η παιδικότητα παραμένουν κυρίαρχα στοιχεία στο έργο του σκηνοθέτη, εδώ όμως θαμμένα κάτω από τόνους ψηφιακής αισθητικής. Η συμφιλίωση ψηφιακού (δηλαδή η επικράτεια των ονείρων και των επιθυμιών μας) και πραγματικού (δηλαδή με αληθινά συναισθήματα) κόσμου θα επέλθει, με κάποια μυστικιστικά κολπάκια βεβαίως, αλλά όχι προτού βαρεθώ αρκετά.
Κυρίαρχο ρόλο πάντως παίζουν εδώ οι διαρκείς αναφορές στην τεράστια (ποσοτικά εννοώ) ποπ κουλτούρα των 70ς και 80ς. Βιντεογκέιμς, τραγούδια, ταινίες, ντυσίματα, life style κι ό,τι άλλο φανταστείτε, όχι μόνο εμφανίζονται συνεχώς, αλλά και παίζουν καθοριστικότατο ρόλο στη σεναριακή εξέλιξη. Τώρα βέβαια εγώ δεν έπαιζα και πολλά βιντεοπαιχνίδια, οπότε χάνω πολλές αναφορές, ούτε και είμαι νοσταλγός των 80ς, πλην όμως το ατελείωτο παιχνίδι του "βρείτε την αναφορά" (από τη "Λάμψη" του Κιούμπρικ ως το κλασικό anime Ακίρα και από το παλιά παιχνίδια του Atari ως τα τραγούδια των A-Ha και των Depeche Mode και πάμπολλα άλλα) μου φάνηκε ότι είχε πλάκα (κι ας έχανα πολλά, όπως σας είπα).
Τέλος πάντων, το φιλμ προσπαθεί να είναι διασκεδαστικό και συγκινητικό και να κρατήσει τον θεατή, ο καταιγισμός εφέ και ψηφιακής αισθητικής όμως νομίζω ότι φτάνει στα όρια του overdose. Ας ξεκουραστώ λίγο...

ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑ ΣΤΟ "MEET JOE BLACK"

Ο Martin Brest είναι ένας συμπαθητικός σκηνοθέτης, δίχως όμως μια πραγματικά μεγάλη ταινία στο ενεργητικό του. Κάπως έτσι θα χαρακτήριζα και το "Meet Joe Black" που γύρισε το 1998, ένα αισθηματικό φιλμ φαντασίας.
Ένας βαθύπλουτος και ισχυρός μεγιστάνας του τύπου δέχεται την απρόσμενη επίσκεψη ενός γοητευτικού νεαρού, ο οποίος, όπως σύντομα θα διαπιστώσουμε, είναι ο Θάνατος που έχει δανειστεί το σώμα κάποιου που σκοτώθηκε τη μέρα εκείνη. Οι δυο τους θα έλθουν σε μια συμφωνία για μια κάποια... καθυστέρηση, όταν όμως η κόρη του πλούσιου - και πετυχημένη επαγγελματίας η ίδια - θα ερωτευτεί σφόδρα τον άγνωστο νεαρό, τα πράγματα θα περιπλακούν.
Φυσικά το φιλμ είναι πάνω απ' όλα ένα αισθηματικό δράμα, βουτηγμένο στο ρομαντισμό. Η πρωτοτυπία του έγκειται στην προσθήκη του στοιχείου του φανταστικού (θεμελειώδους βεβαίως για την πλοκή), το οποίο προσθέτει τη μεταφυσική διάσταση και κάποιους περί θανάτου στοχασμούς (το αναπόφευκτό του, την αξία της ζωής, αλλά και τη νίκη του έρωτα πάνω στο βόλεμα και τη συμβατικότητα, κλπ.). Ωστόσο δεν θεωρώ τους στοχασμούς αυτούς ιδιαίτερα βαθείς. Στο μεταξύ η ατμόσφαιρα χλιδής και πλούτου, οι επαύλεις, οι πισίνες, οι πολυτελείς δεξιώσεις, αλλά και οι μπίζνες, δίνουν και παίρνουν (διάχυτη και η κριτική στον σκληρό και άκαρδο κόσμο των μπίζνες). Υπάρχει βέβαια κάποια συγκίνηση, κάποια τρυφερότητα, οι "ευκολοι" σε συγκινήσεις μπορεί να δακρύσουν και λίγο... Και υπάρχουν και οι Άντονι Χόπκινς και Μπραντ Πιτ (στα πολύ νιάτα του) για να λαμπρύνουν κι άλλο το ήδη "λαμπρό" σκηνικό.
Τώρα βέβαια όλο το πράγμα βασίζεται σε μια εξωφρενική σύμπτωση (αν και φαίνεται από την αρχή, ας μην σας την αποκαλύψω), ενώ (κρίνοντάς το με ρεαλιστικά δεδομένα), το τέλος είναι επίσης προβληματικό αν το καλοσκεφτεί κανείς - και κάπως εύκολο. Αλλά αυτά, μπροστά στη γκλάμορους ατμόσφαιρα και τους ρομαντικούς έρωτες, μάλλον λίγους από τους φανς θα ενοχλήσουν. Οπότε οι ρομαντικές ψυχές ας αφεθούν να συγκινηθούν. Προσωπικά δεν το θεωρώ κακό, ωστόσο μάλλον λίγο με άγγιξε. Ο πολύς ρομαντισμός ενίοτε μπουχτίζει. Πάντως οι αντιδράσεις του "ψυχρού" Θανάτου που για πρώτη φορά δοκιμάζει - όντας σε... διακοπές - τις υλικές απολαύσεις της ζωής των θνητών, είναι ενίοτε διασκεδαστικές.

"ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΠΟΤΕ ΕΔΩ": ΕΝΑ ΘΡΙΛΕΡ "ΤΕΧΝΗΣ"

Η σκωτσέζα Lynne Ramsay είναι μια ενδιαφέρουσα και σημαντική σύγχρονη σκηνοθετης. Έτσι λοιπόν, όταν καταπιάνεται με ένα θρίλερ, το αποτέλεσμα, αν μη τι άλλο, σίγουρα θα είναι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Άσχετα αν θα αρέσει ή όχι. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το "Δεν Ήσουν Ποτέ Εδώ" (Υou Were Never Really Here) του 2017.
Ένας βετεράνος του Ιράκ, κάτι μεταξύ ντετέκτιβ και πληρωμένου δολοφόνου (μοναχικός, με μίζερη - ανύπαρκτη μάλλον - προσωπική ζωή, με σωματικά και ψυχικά προβλήματα ο ίδιος), αναλαμβάνει να βρει τα ίχνη της 13χρονης κόρης ενός φιλόδοξου γερουσιαστή, που δεν γύρισε ποτέ σπίτι της μια νύχτα... Σύντομα θα βρεθεί μπλεγμένος με μια αδίστακτη σπείρα προαγωγέων ανηλίκων και λοιπών εγκλημάτων. Σχεδόν στα όρια της παράνοιας, βασανισμένος από προσωπικούς εφιάλτες, ο ήρωας, που έχει τη φήμη του αδίστακτου, "αποτελεμστικού" επαγγελματία, θα βουτήξει σε μια αιματοβαμμένη κόλαση, όπου αλήθεια και ψευδαίσθηση μπλέκονται αξεδιάλυτα.
Την ταινία παίρνει ολόκληρη πάνω της ο εξαιρετικός Γιοακίν Φίνιξ, που είναι πολύ δυνατός στο ρόλο του. Από εκεί και πέρα η ιστορία παραπέμπει βεβαίως στον κλασικό "Ταξιτζή" του Σκορσέζε, ως μια πιο "ψυχεδελική" (και βίαιη) παραλλαγή. Λίγοι διάλογοι, παραισθητικές εικόνες, βία και τρέλα συνθέτουν τον καμβά στον οποίο φτιάχνεται η ιστορία. Φυσικά ο ήρωας, με την κατάδυσή του στη βία, προσπαθεί να ξορκίσει τους δικούς του δαίμονες, που κυρίως φωλιάζουν στη μνήμη του γεμάτη με τραύματα του παρελθόντος, να αναδυθεί σε μια πολυπόθητη γι' αυτό κανονικότητα. Και στο τέλος; Ε, αυτό η σκηνοθέτης το αφήνει αρκετά ανοιχτό... Πάντως η πάλη του πρωταγωνιστή με τα ποικίλα προβλήματα και φαντάσματά του μένει στη μνήμη. Όσο για τη βία, το σημειώσαμε, υπάρχει άφθονη.
Είπαμε : Ασυνήθιστη ταινία, οδυνηρή σε κάποιες στιγμές της, παραισθητική και βίαιη, σίγουρα θα ταράξει κάποιους. Προσωπικά τη βρήκα ιδιαίτερη, δίχως όμως να ενθουσιαστώ κιόλας. Σίγουρα πάντως αυτή που είναι ιδιαίτερη είναι η δημιουργός της, η Ράμσεϊ. Αυτή πρέπει να την έχουμε υπ' όψη μας σαν μια πολύ ενδιαφέρουσα σύγχρονη παρουσία.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΩΔΕΣ "ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ"

Ο γάλλος Albert Dupantel είναι κυρίως ηθοποιός, αλλά και κατά καιρούς σκηνοθέτης. Το 2017 λοιπόν σκηνοθετεί την 6η μεγάλου μήκους ταινία του, το "Ραντεβού Εκεί Ψηλά" (Au revoir la-haut), μια, αν μη τι άλλο, ευχάριστη ταινία.
Το φιλμ μας μεταφέρει στον 1ο παγκόσμιο πόλεμο, στα εφιαλτικά χαρακώματα. Εκεί δύο γάλλοι συμπολεμιστές, ένας νέος από πολύ πλούσια οικογένεια και ένας φτωχός μεγαλύτερός του θα καταφέρουν να τη γλυτώσουν από τη σφαγή που προκαλούν οι εγκληματικές και άνευ λόγου διαταγές του σαδιστή και στρατόκαυλου διοικητή του, πλην όμως ο νεαρός θα έχει παραμορφωθεί φριχτά στο πρόσωπο και θα σωθεί χάρη στην αυτοθυσία του φίλου του. Μετά τον πόλεμο οι δύο θα παραμείνουν αχώριστοι και θα συγκατοικήσουν (ο μεσήλικας θα εξακολουθήσει να φροντίζει τον άλλο, που χρειάζεται βέβαια βοήθεια), πλην όμως πάμφτωχοι, αφού ο νέος, από φρίκη για την κατάστασή του, θα αρνηθεί να εμφανιστεί στην οικογένειά του, η οποία τον θεωρεί νεκρό. Όντας όμως προικισμένος ζωγράφος και εκκεντρικός χαρακτήρας, θα επινοήσει διάφορες ανατρεπτικές ιδέες για πλουτισμό. Στο δρόμο τους όμως θα εμφανιστεί και πάλι απρόσμενα ο παλιός αδίστακτος διοικητής τους...
Παρίσι του μεσοπολέμου (δεκαετία του 20), απόλυτος αμοραλισμός και διαφθορά παντού, μια Ευρωπη που προσπαθεί να επουλώσει τις ανοιχτές πληγές της και τεράστιες αντιθέσεις φτώχιας και πλούτου, συνθέτουν το σκηνικό μιας καλογυρισμένης και αρκετά πρωτότυπης σε σύλληψη περιπέτειας (βασίζεται σε πετυχημένο μυθιστόρημα), η οποία συνδυάζει με έξυπνο τρόπο το διακριτικό χιούμορ και τις δραματικές (τραγικές θα έλεγα) καταστάσεις. Παράλληλα είναι και αρκετά θεαματική, κρατώντας, νομίζω, αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Λογικό κατά τη γνώμη μου να θριαμβεύσει εισπρακτικά στη Γαλλία (αντίθετα με τις βαρετές γαλικές κωμωδίες που μας κατακλύζουν τα τελευταία χρόνια, η επιτυχία των οποίων μάλλον κακο γούστο δείχνει). Εντάξει, οι χαρακτήρες, αν και συχνά πολύπλοκοι και παράξενοι, παραμένουν βασικά καλοί - κακοί (αν και όχι απόλυτα), αλλά αυτό δεν με πείραξε. Εξ άλλου οι περισσότεροι "καλοί" δεν είναι μονοδιάστατα καλοί.
Μόνη μου αντίθεση σε ένα αρκετά χορταστικό φιλμ η συχνή και βασικής σημασίας για την εξέλιξη της ιστορίας χρήση των συμπτώσεων, πράγμα που πάντοτε εύρισκα εύκολο (για να το πω κόσμια) ως σεναριακή λύση. Κατά τα άλλα το ευχαριστηθηκα. Και είναι από τις σπάνιες φορές που κάπως διαφωνώ με την πλειοψηφία των κριτικών, που μάλλον αρνητικές ήταν.
ΥΓ: Ενδιαφέρον, για όσους γνωρίζουν το θέμα και ενδιαφερονται, το "εσωτερικό" παιχνίδι με τη ζωγραφική. Ο ταλαντούχος ήρωας ζωγραφίζει με στιλ που παραπέμπει άμεσα στον Σίλε, ενώ το σπίτι του ζάπλουτου τραπεζίτη είναι μια αληθινή πινακοθήκη μοντέρνας ζωγραφικής. Προσπαθείστε αν θέλετε να εντοπίσετε πίνακες και καλλιτέχνες...

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΜΑΦΙΑ ΣΤΑ "ΜΤΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΙΚΕΛΙΑΣ"

Οι ιταλοί (σικελοί μάλιστα) Fabio Grassadonia και Antonio Piazza μας είχαν δώσει πριν μερικά χρόνια το "Salvo", μια ταινία για τη μαφία, εντελώς διαφορετική όμως από ό,τι έχουμε συνηθίσει στις σχετικές ιστορίες (απόλυτα σινεφίλ ματιά σε ένα θέμα που συνήθως δεν...). Η μαφία αποτελεί  και πάλι βασικό θέμα στην ταινία τους του 2017 "Τα Μυστήρια της Σικελίας" (Sicilian Ghost Story), και πάλι όμως επιχειρούν μια διαφορετική προσέγγιση. Εδώ παίζουν έντονα με το μεταφυσικό, αλλά και το ποιητικό στοιχείο.
Κάποιοι μαφιόζοι απάγουν ένα 13χρονο αγόρι, του οποίου ο πατέρας "μιλά" πολύ στην αστυνομία για την εγκληματική οργάνωση, ώστε να τον εκβιάσουν και να τον κάνουν να σωπάσει. Ο περίγυρος δεν αντιδρά (ο γνωστός νόμος της σιωπής), η αστυνομία το ίδιο, ωστόσο ένα συνομίληκό του κορίτσι, το οποίο είναι ερωτευμένο μαζί του, αποφασίζει να δράσει μόνο του και να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης.
Πάνω σ' αυτή την ιστορία (η οποία μάλιστα είναι αμυδρά βασισμένη σε αληθινό περιστατικό απαγωγής αγοριού στη Σικελία, που συνεβει στη δεκαετία του 90), οι δύο σκηνοθέτες στήνουν ένα είδος παραμυθιού με αρκετά μεταφυσικά στοιχεία, με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού, με ποιητική διάθεση... γενικά με βλέμμα που ελάχιστα θυμίζει φιλμ σχετικά με τη μαφία. Η αφήγηση περνά αυθαίρετα από τα σκληρά αληθινά γεγονότα (αυτά της βάρβαρης κράτησης του αθώου αγοριού, της σχέσης της κοπέλας με την οικογένειά της και την ακούραστη αναζήτησή της, την απραξία αρχών και κατοίκων κλπ.) στην ονειρική ατμόσφαιρα της φαντασίας, των ποιητικών εικόνων, του πώς φαντάζονται (ή θα ήθελαν να είναι) τα πράγματα οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές. Ταυτόχρονα ακόμα και στο επίπεδο της αμείλικτης πραγματικότητας ο ρομαντισμός παίζει σημαντικό ρόλο. Ο ρομαντισμός όπως αυτός αποτυπώνεται στον τόσο δυνατό, νεανικό, πρώτο έρωτα.
Σίγουρα ασυνήθιστο φιλμ ή μάλλον ασυνήθιστη ματιά σ' ένα θέμα που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε εντελώς διαφορετικά. Και βέβαια και καταγγελία για τα όσα συμβαίνουν σε σχέση μ' αυτή την αειθαλή και πανταχού παρούσα εγληματική οργάνωση που, πολύ φοβαάμαι, είναι πλέον αδύνατο να ψοφήσει με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν μπορώ να πω ότι η ταινία με ικανοποίησε απόλυτα, ωστόσο, λόγω των όσων ανέφερα - του παράδοξου συνδυασμού στοιχείων βασικά - νομίζω ότι αξίζει την προσοχή μας. Όπως και γενικότερα η πρωτότυπη δουλειά των δύο αυτών δημιουργών.

"THE CORPSE VANISHES" 'Η Ο ΜΠΕΛΑ ΛΟΥΓΚΟΖΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΠΙΑ Νο 2

Το είπαμε και προηγουμένως: Μετά τους θριάμβους του ως Δράκουλας ο Μπέλα Λουγκόζι γύρισε ουκ ολίγες b-moviες, εκ των οποίων πολύ λίγες είναι αξιόλογες. Στη σειρά των κακών ταινιών του ανήκει νομίζω και το "The Corpse Vanishes" που γύρισε το 1942 ο παραγωγικός Wallace Fox (1895-1958). Για το οποίο ισχύουν τα ίδια περίπου πράγματα που γράψαμε και για το "Devil's Bat".
Εδώ ο Λουγκόζι είναι κάτι σαν βρικόλακας (δεν ξεκαθαρίζεται ποτέ), ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, σκοτώνει (ή μάλλον οδηγεί σε καταληψία)... νύφες, την ώρα του γάμου τους, όταν μυρίζουν μια δηλητηριασμένη ορχιδέα που τους στέλνει ως δώρο. Στη συνέχεια κλέβει τα πτώματά τους και τα χρησιμοποιεί για να παίρνει το αίμα, με το οποίο κρατά νέα και όμορφη την αγαπημένη του κόμισα, η οποία στην πραγματικότητα, δίχως την "τροφή" της, δείχνει γριά 80 χρονών! Και πάλι δημοσιογράφος θα είναι ο πρώτος που θα υποψιαστεί κάτι, αυτή τη φορά όμως γυναίκα και όμορφη. Όπως είπα, το κολασμένο ζεύγος δεν ξεκαθαρίζεται ποτέ αν είναι βρικόλακες ή όχι, πάντως κοιμούνται σε (ανοιχτά) φέρετρα.
Το απίστευτα πρόχειρο και κουφό σενάριο εδώ ξεπερνά κάθε κρυφό πόθο όσων λατρεύουν τις παλιές κακές ταινίες. Και, για να αναφέρουμε το σημαντικότερο και πλέον εξόφθαλμο, διάβολε, γιατί πρέπει να κάνει όλη αυτή την πολύπλοκη ίντριγκα με νύφες τη στιγμή που παντρεύονται, να τις κάνει να λιποθυμούν μπροστά στο συγκεντρωμένο για το γάμο πλήθος και μετά να τις κλέβει κάτω απο τις μύτες τόσων ανθρώπων και, πολύ απλά, δεν απαγάγει από το σπίτι τους ή απ' όπου αλλού τις νέες και όμορφες κοπέλες που χρειάζεται; Όσο για τη γριά υπηρέτριά του, που είναι και χαροκαμένη μάνα δύο "τεράτων", ενός νάνου και ενός γιγάντιου τύπου σαν το τέρας του Φρανκενστάιν (!), αυτή δεν χύνει ούτε δάκρυ όταν τα παιδιά της πεθαίνουν. Απλώς εκδικείται. Υπάρχουν πλήθος άλλων λεπτομερειών που κάνουν το σενάριο ασυνάρτητο, τόσο που μια προσεχτική μελέτη του θα βγάλει φοβερό γέλιο. Όσο για τις ηθοποιίες... φαντάζεστε.
Μένουν μόνο λίγες ατμοσφαιρικές σκηνές, που θυμίζον φιλμ κλασικού γοτθικού τρόμου και μπορούν να προκαλέσουν κάποια μικρή ανατριχίλα, είναι όμως τόσο λίγες που δεν μπορούν τίποτα να σώσουν. Για μια ακόμα φορά δείτε το για πλάκα ή για να γνωρίσετε πώς είναι έναν κακό, παλιό b-movie τρόμου.