Κυριακή, Ιουνίου 25, 2017

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ "VICTOR FRANKENSTEIN" ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΙΓΚΟΡ

Να και μια άγνωστή μου ταινία που μου φάνηκεαρκετά καλή: "Victor Frankenstein", σε σκηνοθεσία του Paul McGuigan του 2015. Γνωστός τίτλος; Φυσικά, αφού πρόκειται για τον βασικό ήρωα του αθάνατου μυθιστορήματος "Φρανκενστάιν" της Mary Shelley, που παρά το ότι έχει γραφτεί τον 19ο αιώνα παραμένει νομίζω φρέσκο και επίκαιρο στον προβληματισμό του. Τώρα με τις περί κλώνων και άλλων σχετικών συζητήσεις μάλιστα...
Η ιστορία έχει ως γνωστόν γνωρίσει πλήθος μεταφορών στην οθόνη, από το ξεκίνημα σχεδόν του κινηματογράφου (από τον Whale ως τον Σκορσέζε και τον Μελ Μπρουκς). Τι προσθέτει λοιπόν το συγκεκριμένο φιλμ σε ένα τόσο πολυχρησιμοποιημένο θέμα; Την οπτική γωνία, θα σας απαντήσω. Θυμάστε την ιστορία; Ο βασικός ήρωας, μεγαλοφυής (και μεγαλομανής) επιστήμονας, πολύ μπροστά από την εποχή του, θέλει να δημιουργήσει ζωή από νεκρή σάρκα. Θα καταφέρει να δημιουργήσει το περίφημο και τρομαχτικό Τέρας του Φρανκενστάιν. Τι επιφυλάσει όμως η ανθρώπινη κοινωνία στο πλάσμα αυτό, που, όπως και να το κάνουμε, δεν ευθύνεται ούτε για τις πράξεις ούτε, φυσικά, για την ύπαρξή του; Θυμάστε όμως ίσως και το ότι ο επιστήμονας είχε έναν καμπούρη βοηθό, τον Ιγκόρ (στην παρωδία του Μπρουκς τον ενσάρκωνε ο αξέχαστος Μάρτι Φέλντμαν). Ε, λοιπόν το συγκεκριμένο φιλμ του 2015 κάνει βασικό ήρωα τον Ιγκόρ και βλέπει την ιστορία από τη δική του σκοπια. Πώς τον βρήκε ο βαρώνος να υποφέρει τα πάνδεινα σε ένα τσίρκο, πώς τον ελευθέρωσε, πώς τον έκανε βοηθό του... Και βάζει και αρκετούς νέους χαρακτήρες ή προσθέτει νέα στοιχεία στους ήδη υπάρχοντες: Έναν φανατικό και θρησκόληπτο (συχνά αυτά πάνε μαζί) αστυνομικό διώκτη, μια κοπέλα, την επιστημονική ιδιοφυία του Ιγκόρ κλπ.
Έτσι ο προβληματισμός του βιβλίου μετατοπίζεται.: Στη θέση της σχέσης δημιουργού / δημιουργήματος, πατέρα / γιου αν θέλετε, βάζει τη σχέση σωτήρα / σωζόμενου. Τι κάνει κάποιος όταν χρωστά απόλυτη ευγνωμοσύνη σε κάποιον άλλον που τον έσωσε και του πρόσφερε τα πάντα, ενώ συγχρόνως δεν είναι πάντα σύμφωνος με τις μεθόδους του; Και έως πού φτάνουν τα δικαιώματα του επιστήμονα για την ανακάλυψη της γνώσης; Μπορεί να μεταχειριστεί τα πάντα; Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Και η σχέση προσωπικής ευτυχίας / καθήκοντος; Και ο (θρησκευτικός εδώ) φανατισμός;
Αυτά και αρκετά άλλα ερωτήματα μπορεί κανείς να εντοπίσει και να προβληματιστεί. Όλα αυτά είναι δοσμένα με πολύ ενδιαφέροντα εικαστικά τρόπο, φτιάχνοντας μια εξαίρετη ατμόσφαιρα που παραπέμπει άμεσα στο steam punk. Όσο για την πλοκή, λειτούργησε άψογα για μένα και δεν με άφησε στιγμή να βαρεθώ, ενώ ο εξαιρετικός James McAvoy ως επιστήμων μάλλον κλέβει την παράσταση από τον Daniel Ratcliffe / Ιγκόρ. Να λοιπόν που ακόμα και μια σύγχρονη διασκευή πασίγνωστου θέματος μπορεί να κρύβει ευχάριστες εκπλήξεις.
ΥΓ: Γιατί άραγε η, αν μη τι άλλο, εντυπωσιακή αυτή ταινία δεν βρήκε διανομή στην Ελλάδα; Πιστέψτε με, προβάλλονται απέιρως χειρότερα φιλμ!

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Ιουνίου 19, 2017

Η "ΤΑΝΝΑ" ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΟΣ (;) ΠΡΩΤΟΓΟΝΙΣΜΟΣ

Διαβάζω (όχι, δεν το ήξερα από πριν) ότι η Τάνα είναι τροπικό νησί του συμπλέγματος νησιών Βανουάτου, στο απόλυτο πουθενά, στο μέσο δηλαδή του Νότιου Ειρηνικού και ότι το Βανουάτου έγινε ανεξάρτητο κράτος μόλις το 1980. Το απίστευτο είναι ότι κάποιες φυλές του νησιού επέλεξαν να διατηρήσουν τον πρωτογονισμό τους, το σύστημα αξιών Κάστομ, όπως το ονομάζουν οι ίδιοι, δίχως να έλθουν σε επαφή με λευκούς και με όποιο στοιχείο του πολιτισμού. Και ότι ζουν έτσι μεχρι σήμερα!
"Tanna" λέγεται και το φιλμ που γύρισαν το 2015 οι αυστραλοί μέχρι τότε ντοκιμαντερίστες Martin Butler και Bentley Dean, οι οποίοι έζησαν εκεί για μήνες και έπεισαν τα μέλη των φυλών να συμμετέχουν στο γύρισμα παίζοντας τους εαυτούς τους (σημειωτέον ότι έβλεπαν για πρώτη φορά κάμερα). Μεταφέρουν λοιπόν ουσιαστικά την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας στον άθικτο αυτόν τροπικό "παράδεισο". Το ακόμα πιο απίστευτο είναι ότι η ιστορία αυτή είναι αληθινή και συνέβει το 1987!!!
Δύο αντίπαλες φυλές (μη φανταστείτε, καμιά εκατοστή άτομα η καθε μία) βρίσκονται σε διαρκείς αψιμαχίες. Όταν η μία τραυματίζει βαριά τον σαμάνο της άλλης, η άλλη φυλή, οι Γιακέλ, αποφασίζουν ότι πρέπει επιτέλους να γίνει μεταξύ τους ειρήνη. Όπως συνηθίζεται, για να επισφραγιστεί αυτή, ο ηλικιωμένος φύλαρχος προσφέρει μια νεαρή ως νύφη σε έναν άντρα της αντίπαλης φυλής. Εκείνη όμως είναι ερωτευμένη με τον εγγονό του φύλαρχου. Οι δυο τους θα το σκάσουν, παρά το ότι γνωρίζουν ότι αυτό σημαίνει πόλεμο ανάμεσα στις φυλές. Μέλη αμφοτέρων αρχίζουν να τους κυνηγούν για διαφορετικούς λόγους...
Η ιστορία είναι απλή και συγκινητική. Την έχουμε ξαναδεί σε δεκάδες παραλλαγές (αυτή είναι βεβαίως από τις πλέον πρωτότυπες). Αυτό που μετρά όμως εδώ είναι η δυνατή, ντοκιμαντερίστικη  καταγραφή του αρχαίου τρόπου ζωής των φυλών, καθώς και το παρθένο, παραδεισένιο περιβάλλον (που βρίσκεται μάλιστα στους πρόποδες ενεργού ηφαιστείου, το οποίο λατρεύευται ως θεότητα). Τα πάντα είναι πρωτόγονα, πανάρχαια. Να φανταστείτε ότι μόνο όταν, αρκετά μετά τα μισά της ταινίας,  κάποιος φύλαρχος ανασύρει μια παλιά, άμεσα αναγνωρισιμη φωτογραφία, τότε μόνο κατάλαβα ότι βρισκόμαστε στον 20ό αιώνα (δεν είχα διαβάσει πριν και νόμιζα ότι παρακολουθούσα μια ιστορία που διαδραματίζεται σε προηγούμενους αιώνες). Και μόνο μετά τη σημείωση του τέλους αντελήφθην έκπληκτος ότι βρισκόμαστε στα 1987! Και κάπου υπάρχει και η πολιτική σπόντα, όταν ο φύλαρχος λέει ότι "αντισταθήκαμε στην αποικιοκρατία, στο χριστιανισμό, στη δύναμη του χρήματος".
Το καλό για μένα είναι ότι όλα αυτά δεν δίνονται μονόπλευρα, δεν πρόκειται δηλαδή για τον "παράδεισο" και τέρμα. Το πρωτόγονο σύστημα έχει κι αυτό όλα τα κακά κάθε οργανωμένου συστήματος: Πόλεμο, σκληρότητα, κατά παραγγελία γάμους, που αψηφούν κάθε συναίσθημα... Μόνο που είναι απόλυτα εναρμονισμένοι με τη φύση. Ποιος είπε λοιπόν ότι πρόκειται  για παράδεισο; Το τέλος το αποδεικνύει...
Όχι, δεν είναι μεγάλη ταινία. Αξίζει όμως πραγματικά για τα απίστευτα εθνογραφικά στοιχεία, για την υπέροχη φύση, για την ασύλληπτη γνώση ότι όσα βλέπουμε είναι ουσιαστικά σημερινά! Και μόνο αυτό αποζημειώνει.

Ετικέτες , ,

Κυριακή, Ιουνίου 18, 2017

ΕΝΑΣ "ΚΥΚΛΩΝΑΣ" ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΗΡΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΣΗΚΩΣΕ

Από τη δεκαετία του 70 οι ταινίες καταστροφής υπήρξαν προσφιλές και συνήθως προσοδοφόρο είδος για το Χόλιγουντ. Μέχρι τις μέρες μας άλλωστε. Και, βεβαίως, αρκετές από αυτές μάλλον δεν βλέπονται, ανεξαρτήτως των εκατομμυρίων που συσσωρεύουν στα ταμεία. Κατά τη γνώμη μου μία από τις πλέον προβλέψιμες είναι το "Twister", που γύρισε το 1996 ο εξπέρ στη δράση (θυμηθείτε τ,ο αν μη τι άλλο, σχετικά πρωτότυπο σαν ιδέα  "Speed") Jan De Bond, και ο οποίος, μετά από 5 φιλμ, μεταξύ των οποίων ηταν και το ριμέικ - κατακρεούργηση του κλασικού "The Haunting" εξαφανίστηκε. Μάλλον ευτυχώς.
Το "Twister" αναφέρεται βέβαια στους διαβόητους κυκλώνες που μαστίζουν συχνά τις αμερικάνικες πολιτείες, αφήνοντας πίσω τους πολλά θύματα και μεγάλες καταστροφές. Και έχει στο επίκεντρό του (το φιλμ εννοώ) μια ομάδα τρελαμένων "κυνηγών κυκλώνων", οι οποίοι προσπαθούν - με κίνδυνο της ζωής τους φυσικά - να πλησιασουν όσο πιο πολύ μπορούν το εφιαλτικό κέντρο τους και να τοποθετήσουν μηχανήματα για να τους μελετήσουν, ώστε η συμπεριφορά τους να γινει περισσότερο προβλέψιμη και, τελικά, να σωθούν ζωές . Εννοείται ότι οι τύποι είναι εθισμένοι στην αδρεναλίνη και, εν τέλει, αυτό που γουστάρουν πραγματικά είναι η ίδια η περιπέτεια, το ίδιο το πλησίασμα στον τρομαχτικό φαινόμενο. Κάπου εκεί καταφτάνει ο σούπερ κυνηγός κυκλώνων (ο Τομ Πάξτον) με τη φίλη του, ο οποίος έχει αποσυρθεί, για να πάρει τις τελευταίες υπογραφές από την πρώην σύζυγό του (Έλεν Χαντ) για το διαζύγιο, η οποία πρώην είναι ακόμα πιο φανατική απ' αυτόν στο ιδιόρυθμο αυτό κυνήγι και νυν επικεφαλής της ομάδας, και φυσικά η φίλη είναι ξενέρωτη και άσχετη με όλα αυτά, ενώ η χημεία των πρώην λειτουργεί ακόμα... και να και το αισθηματικό κομμάτι της υπόθεσης. Υπάρχει και η ομάδα των "κακών" αντίζηλων κυνηγών... και η συνταγή συμπληρώνεται.
Βρήκα το φιλμ μάλλον βαρετό, υπερβολικό σε πολλά σημεία και, κυρίως, αφόρητα προβλέψιμο, με τα κλισέ (στις σχέσεις κυρίως) να διαδέχονται το ένα το άλλο με ταχύτητα κυκλώνα. Οι πολλές σεναριακές υπερβολές / ευκολίες δεν βοηθούν ιδιαίτερα και, γενικά, μου φάνηκε μία από τις πλέον αδιάφορες ταινίες καταστροφής. Ίσως να μη βαρέθηκα ακριβώς, δεν νομίζω όμως ότι αυτό το "δεν βαρέθηκα" φτάνει για να κάνει ένα φιλμ ενδιαφέρον.
ΥΓ: Σε δευτερο ρόλο θα ανακαλύψετε έναν "σαλταρισμένο" (λόγω ρόλου εννοώ), άγνωστο τότε Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν.

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Ιουνίου 14, 2017

"WONDER WOMAN": Η ΠΡΩΤΗ ΣΟΥΠΕΡ-ΗΡΩΙΔΑ

Ωραία, έγινε κι αυτό: Η Wonder Woman, δημιούργημα του Ουίλιαμ Μούλτον Μάρστον, είναι η πρώτη γυναίκα πρωταγωνίστρια υπερηρωικών κόμικς και, όπως είναι φυσικό, είναι από τις πρώτες που μεταφέρονται στην οθόνη, από την "ιδιοκτήτρια" εταιρία - και αντίπαλο της Marvel - DC. Ωραία λοιπόν. Γυναίκα ηρωίδα, πλήρης αλλαγή (;;;), τι άλλο θέλετε; Σκηνοθέτης η Patti Jenkins (δεύτερη μόλις ταινία της μετά το καλό "Monster" του 2003) εν έτει 2017.
Η οποία Wonder Woman (κατά κόσμον Νταϊάνα) έχει... αρχαιοελληνική καταγωγή, καθότι Αμαζόνα, έχει στενή σχέση με τον Δία (ο οποίος έχει σκοτωθεί) και ο μεγάλος εχθρός της είναι ο Άρης, ο θεός του πολέμου. Με τα μπούνια στην ελληνική μυθολογία όπως βλέπετε. Η ηρωίδα μας λοιπόν, Αμαζόνα η ίδια, αποφασίζει να φύγει από το παραδεισένιο και προστατευμένο νησί των Αμαζόνων, όπου κατοικούν μόνο γυναίκες, αθάνατες προφανώς, και στο οποίο υπήρξε το μόνο παιδί που γεννήθηκε εδώ και αιώνες, για να βοηθήσει τους ανθρώπους που βασανίζονται από τον πρωτοφανή τότε Α' παγκόσμιο πόλεμο. Όλα αυτά μετά τη γνωριμία (και τον έρωτα βεβαίως) με τον πρώτο άντρα που συναντά ποτέ, έναν βρετανό κατάσκοπο που ναυαγεί στο μυθικό νησί. Η συνάντησή της με την ανθρωπότητα ωστόσο δεν είναι πάντοτε θετική, καθώς θα γνωρίσει εξ ίσου την καλή και την κακή πλευρά των θνητών.
Πέραν λοιπόν της θηλυκής ιδιαιτερότητας, θα επαναλάβω όσα βαρετά λέω για κάθε φιλμ του είδους: Όλα σχεδόν αυτά είναι καλογυρισμένα, εντυπωσιακά σε εφέ, φτιαγμένα με περισσή φροντίδα ώστε να κρατούν μέχρι τέλους τον θεατή, με μόνιμη σχεδόν μίξη δράσης και χιούμορ (εδώ χιούμορ με φεμινιστική διάθεση), με εντυπωσιακούς ηθοποιούς (ο ρόλος ταιριάζει γάντι στην μις Ισραήλ Γκαλ Γκαντότ). Και όλα καταλήγουν σε ένα κρεσέντο δράσης, καθώς ο... "αρχικαλός" και ο "αρχικακός" φτάνουν στην τελική σύγκρουση για πολλή πολλή ώρα δυστυχώς... Τα ίδια κι εδώ. Στα συν κάποια φιλοσοφική διάθεση περί της "καλής" ή "κακής" φύσης της ανθρωπότητας (ναι, μέσα μας αυτά συνυπάρχουν) και η αποφυγή του απόλυτου χάπι εντ. Αυτά.
Κατά τα άλλα, το είδα για μια ακόμα φορά ευχάριστα (εντάξει, δεν βαρέθηκα), προτίμησα το πρώτο μέρος, αυτό με το λιγότερο ξύλο... και μετά το τέλος είπα "ΟΚ, μία από τα ίδια, με σούπερ γυναίκα αυτή τη φορά". Δεν αμφιβάλλω πάντως ότι τους φίλους του απελπιστικά επαναλαμβανόμενου (και με κέρδη δις βεβαίως) υπερηρωικού είδους θα τους ενθουσιάσει.

Ετικέτες ,

Κυριακή, Ιουνίου 11, 2017

Η "ΚΥΡΙΑ ΣΛΟΑΝ" ΚΑΙ Η ΔΥΣΩΔΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Κατά καιρούς το Χόλιγουντ, το προοδευτικό Χόλιγουντ, γυρίζει ταινίες που στοχεύουν ενάντια στο σύστημα, ξεμπροστιάζουν τη βρωμιά και τη σαθρότητα της (αμερικανικής τουλάχιστον) πολιτικής και αποκαλύπτουν τα παρασκήνια των όσων συμβαίνουν σε "πρώτο πλάνο". Μια απ' αυτές τις ταινίες είναι και η "Κυρία Σλόαν" (Miss Sloane) που γύρισε ο John Madden το 2016, με μια εξαιρετική Τζέσικα Τσαστέιν στο βασικό ρόλο.
Η οποία είναι μια ιδιοφυής, δυναμική, μοναχική και αδίστακτη λομπίστρια. Τι είναι αυτό; Ας το περιγράψουμε κάπως έτσι: Μια κυβερνηση ή κάποιοι τέλος πάντων θέλουν να περάσουν ένα νομοσχέδιο. Στις ΗΠΑ το πράγμα δεν είναι τόσο απλό αν το θέμα του είναι αμφιλεγόμενο (όπως εδώ για τον περιορισμό της κατοχής όπλων) και, κυρίως, θίγει μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Πρέπει να ψηφιστεί από συγκεκριμένο αριθμό γερουσιαστών. Όπως λοιπόν ένα προϊόν αναθέτει σε μια διαφημιστική εταιρία την προώθησή του, έτσι ακριβώς τα ενδιαφερόμενα μέρη αναθέτουν σε ειδικά γραφεία την εκστρατεία ώστε να περάσει ή όχι το νομοσχέδιο. Τα στελέχη τους, οι λομπίστες που λέγαμε, πρέπει να πείσουν αυτούς που θα ψηφίσουν. Μερικές φορές (όπως η κ. Σλόαν, αλλά σαφώς δεν είναι η μόνη) θα χρησιμοποιήσουν και "ανορθόδοξα" (για να το πούμε κομψά) μέσα όπως η δωροδοκία ή ο εκβιασμός. Κάποτε η ηρωίδα μας θα υπερβεί λόγω απύθμενης φιλοδοξίας κάποιες "κόκκινες γραμμές" του ούτως ή άλλως βρώμικου αυτού παιχνιδιού και θα οδηγηθεί στο δικαστήριο. Το πράγμα όμως δεν τελειώνει εκεί...
Κατ' αρχήν έχουμε το δυνατό πορτρέτο ενός "άρρωστου" ατόμου: Μοναχική, εργασιομανής στα όρια της κατάρρευσης, αδίστακτη στις μεθόδους της, είναι σαφές ότι η Σλόαν βρίσκεται από την πλευρά των "καλών" (= αυτών που επιδιώκουν περιορισμούς στην οπλοκατοχή) όχι για ιδεολογικούς λόγους, αλλά επειδή πρέπει πάσει θυσία να "κερδίσει το στοίχημα", όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό. Πρέπει να αποδείξει (και στον ακόρεστο εαυτό της) ότι μπορεί να ανατρέψει τα προγνωστικά. Από εκεί και πέρα, αυτό που παρακολουθούμε είναι ένα απόλυτο ξεγύμνωμα του αμερικάνικου πολιτικού συστήματος και η αποκάλυψη του ότι τίποτα δεν βασίζεται στην ιδεολογία (πολιτική ή ηθική) ή στα πιστεύω των πολιτικών, αλλά είναι θέμα συνδυασμού προσεχτικών κινήσεων, σωστής "διαφήμiσης", χτυπημάτων μερικές φορές προσωπικών και "κάτω από τη ζώνη", και βέβαια χρημάτων που πέφτουν στην εκάστοτε καμπάνια. Έτσι το ποιος θα είναι ο κερδισμένος καμία σχέση δεν έχει με το αν είναι "καλός" ή "κακός" (το λέω επίτηδες απλοϊκά), αλλά πόσο σωστός παίχτης είναι.
Το φιλμ είναι καλογυρισμένο, γρήγορο σε ρυθμούς (και ατάκες), με πολύ καλές ηθοποιίες και σαφώς βγάζει τη βρωμιά και την απύθμενη υποκρισία του συστήματος και σε κάνει να αηδιάσεις με τα όσα συμβαίνουν κάτω από την επιφάνεια. Ωστόσο το σενάριο δεν είναι και πολύ ρεαλιστικό (απίθανο να συμβούν όλα αυτά στην πραγματικότητα) και βασίζεται σε διαρκείς ανατροπές, ακόμα και της τελευταίας στιγμής, ώστε τελικά να κρατά μεν τον θεατή, αλλά να λειτουργεί περισσότερο σαν θρίλερ (πολιτικό βεβαίως), όχι όμως απόλυτα πιστευτό. Πάντως δεν νομίζω ότι θα πλήξετε.
Όσο για το μεγάλο θέμα του απόλυτου ξεγυμνώματος του συστήματος... το έχω ξαναπεί: Φοβάμαι ότι το σινεμά (η τέχνη γενικότερα) σαφώς δεν είναι σε θέση να αλλάξει κάτι από τη ζοφερή πραγματικότητα που όλοι βιώνουμε. Γι' αυτό και μια κολοσιαία οικονομική μηχανή όπως το Χόλιγουντ δεν διστάζει να ξεσκεπάζει τη βρωμιά, να καταδύεται στα άδυτα του πολιτικού συστήματος και να δηλώνει απερίφραστα "να, έτσι ακριβώς παίζεται το παιχνίδι" και όμως, να μην ιδρώνει το αυτί κανενός και όλα να παραμένουν ακριβώς ίδια, παρά το ότι διαπιστώσαμε το πόσο βρώμικα είναι. Κρίμα...

Ετικέτες ,

Σάββατο, Ιουνίου 10, 2017

ΤΟ ΚΑΤΑ ΣΑΜΠΡΟΛ "ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ"

Από τους πρωταγωνιστές της περίφημης νουβέλ βάγκ ο Claude Chabrol (1930-2010) συνέχισε μετά το τέλος της συγκεκριμένης πρωτοπορίας να γυρίζει χαμηλότονα φιλμ, συχνά με ένα είδος αστυνομικού περιεχομένου. "Το Άνθος του Κακού" (La fleur du mal) που γύρισε το 2003 δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιο, αν και περιέχει ένα φόνο.
Ο σκηνοθέτης παρακολουθεί τρεις γενιές μιας εύπορης οικογένειας του Μπορντό, οι οποίες συνυπάρχουν στο πλούσιο σπίτι τους. Όταν η σύζυγος αποφασίζει να ασχοληθεί ενεργά (και με επιτυχία) με την πολιτική, ένας λίβελος εμφανίζεται άγνωστο από ποιον και διανέμεται σε φυλλάδια, ο οποίος ξεθάβει παλιά, βρώμικα μυστικά της οικογένειας. Στο μεταξύ τα δύο νεαρά παιδιά (γιος και κόρη του πατέρα και της μητέρας από άλλους γάμους) νοιώθουν την ανάμεσά τους ερωτική έλξη να δυναμώνει, ακολουθώντας ίσως τη μοίρα των δύο οικογενειών τους...
Το φιλμ είναι και πάλι (Σαμπρόλ γαρ) χαμηλότονο. Ο σκηνοθέτης μοιάζει να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα (ακόμα κι αν αυτά είναι τραγικά) αποστασιοποιημένα, από κάποια απόσταση, με απόλυτα "ευθεία" και απλή ματιά. Δεν υπάρχουν κορυφώσεις, ξεσπάσματα παθών, κραυγές κυριολεκτικές ή μεταφορικές. Όλα προχωράνε με έναν γραμμικό, "στρωτό" ρυθμό, μέχρι την βίαιη κορύφωση, που περιέχει φόνο και αποκάλυψη παλαιού, φοβερού μυστικού, η οποία όμως (ή μάλλον ακόμα κι αυτή) δίνεται με τον απλούστερο των τρόπων, σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Στο μεταξύ ο Chabrol προλαβαίνει να θίξει κάμποσα θέματα: Η αδυναμία της πολιτικής να λύσει ουσιαστικά προβλήματα και η συγκαταβατική ματιά ακόμα και καλοπροαίρετων πολιτικών στους φτωχούς, είναι ένα από αυτά. Περισσότερο κυρίαρχη όμως είναι η αίσθηση των όσων κρύβονται κάτω από ένα απόλυτα καθώς πρέπει, άψογο προσωπείο, κάτω από μια ασάλευτη, στιλπνή επιφάνεια, η οποία όμως κρύβει τρικυμίες. Το τέλος μας δείχνει καθαρά τη διπλή αυτή εικόνα, όλα δηλαδή να βαίνουν απόλυτα ομαλά, ενώ κάπου στο σπίτι υπάρχει ένα πτώμα... Ναι, πολλά σιγοβράζουν κάτω από ήρεμες επιφάνειες. Ταυτόχρονα ο Chabrol μοιάζει να επιμένει στο θέμα της μοίρας, μιας προκαθορισμένης πορείας που επαναλαμβάνεται απο γενιά σε γενιά, μια υπόκωφη σύγκρουση γενεών που συνεχίζεται στο σήμερα. Το στοιχείο της μοίρας φαίνεται να προσθέτει και κάποιο σχεδόν μεταφυσικό στοιχείο στο φιλμ.
Αν αγνοείτε το σινεμά του Chabrol ίσως να ξαφνιαστείτε ή / και να ενοχληθείτε από το πόσο άτονα, δίχως νεύρο, συμβαίνουν όλα, από την αποστασιοποιημένη δηλαδή ματιά που λέγαμε. Όσοι όμως συμπαθείτε το χαμηλότονο σινεμά του γάλλου δημιουργού, θα βρείτε μια ακόμα αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία του.

Ετικέτες ,

Τρίτη, Ιουνίου 06, 2017

"ALIEN: COVENANT": Η SAGA ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ...

Εντάξει. Το ότι είμαι αρχικά εναντίον των sequel, prequel και δεν συμμαζεύεται το εχω γράψει περί τις 100 φορές. Έτσι ένα ακόμα Alien (το 5ο μετά το κλασικό αυθεντικό του 1979) δεν είναι εξ ορισμού δυνατόν (για μένα τουλάχιστον) να προσθέσει κάτι ουσιαστικό στη σειρά. Το συγκεκριμένο "Alien: Covenant" είναι του 2017, το υπογράφει ο πρώτος διδάξας Ridley Scott και είναι η δεύτερη συνέχεια των prequel του αυθεντικού, μετά το απογοητευτικό (κατά τη γνώμη μου και πάλι) "Prometheus". Για να μη μπερδεύεστε με όλα αυτά, διαδραματίζεται χρόνια μετά το προαναφερθέν "Prometheus" και μερικά χρόνια πριν το πρώτο κλασικό Alien.
Το σκάφος Covenant μεταφέρει 2000 επιβάτες σε ύπνωση με σκοπό να εποικίσει έναν συγκεκριμένο πλανήτη, που έχει κριθεί απόλυτα κατάλληλος για την ανθρώπινη επιβίωση και στον οποίο θα φτάσουν κάμποσα χρόνια μετά. Όταν το σχετικά ολιγομελές πλήρωμα ξυπνά αιφνιδίως εξ αιτίας μιας βλάβης, θα διαπιστώσει έκπληκτο ότι εκεί κοντά βρίσκεται ένας παντελώς άγνωστος πλανήτης, ο οποίος μοιάζει τέλειος για εποικισμό και δεν είχε ανακαλυφτεί ποτέ. Για να μην ξανακοιμηθούν άλλα 9 χρόνια, το πλήρωμα αποφασίζει να αποβιβαστεί στον κοντινό πλανήτη για μια πρώτη εξερεύνηση (δίχως φυσικά να ξυπνήσει τους άποικους)... αλλά από την αρχή κιόλας τίποτα εκεί δεν πάει καλά. Πολύ σύντομα ο απόλυτος εφιάλτης ξεκινά (και δεν υπάρχει επιστροφή).
Η ταινία μάς αποκαλύπτει την αληθινή προέλευση του εφιαλτικού τέρατος και προετοιμάζει, όπως είπαμε, για όσα συνέβησαν στο κλασικό Alien του 1979. Κατ' αρχήν θα πω ότι προσωπικά το βρήκα καλύτερο, πιο "στρωτό" θα έλεγα, από το πρώτο prequel "Prometheus". Το φιλμ με κράτησε, η αναλογία δράσης - τρόμου ήταν ευτυχώς σωστή (κοινως δεν υπήρχαν η κλωτσοπατινάδα και οι ατελείωτες θεαματικές εκρήξεις που φοβόμουν), οι σχεδόν σπλάτερ σκηνές δεν έλειπαν (προειδοποιώ) και γενικά το είδα ευχάριστα. Μέχρις εκεί. Σεναριακά τώρα, για μια ακόμα φορά το βρήκα σχετικά βαρυφορτωμένο, καθώς ο Scott εμμένει απαράλλαχτα στην ίδια προβληματική που ανέπτυξε ήδη και στο αυθεντικό Alien, αλλά και στο αριστούργημά του, το Blade Runner, αφού τα περί cyborg / κλώνων και τα ερωτήματα της ανθρώπινης ή μη φύσης τους καταλαμβάνουν εδώ ένα πολύ βασικό μέρος της πλοκής, που μπαίνει εμβόλιμα στην καθαρή ιστορία τρόμου με τα τέρατα (γι' αυτό το χαρακτήρισα κάπως βαρυφορτωμένο). Όσο για τον "κακό" (δεν σας αποκαλύπτω ποιός είναι), η παραπομπή στα απόλυτα ναζιστικά πρότυπα είναι κάτι παραπάνω από σαφής.
Λοιπόν, ανακεφαλαιώνοντας, το είδα μεν ευχάριστα, καμιά σχέση όμως με την αυθεντική, συγκλονιστική εμπειρία του πρώτου φιλμ. Η αρχική έκπληξη / θαυμασμός έχει εξ ορισμού χαθεί, αφού σε όλα τα pre- και seq- η ίδια ιδέα επαναλαμβάνεται και παραλλάσσεται μέχρι τελικής πτώσης (και απόλυτου ξεζουμίσματος). Πάλι καλά που μου άρεσε περισσότερο από τον "Προμηθέα".

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker