ROMASANTA": ΜΙΑ (ΣΧΕΔΟΝ) ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟ

Ο Paco Plaza είναι ο ισπανός σκηνοθέτης που το 2007 είχε γυρίσει το τρομακτικό "Rec". Πριν απ' αυτό όμως, το 2004, είχε κάνει μια μάλλον περίεργη ταινία: Το αγγλόφωνο "Romasanta: The Werewolf  Hunt" με πρωταγωνιστή τον σχετικά ξεχασμένο ηθοποιό κυρίως των 80ς Τζούλιαν Σαντς. Περίεργη διότι βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, αλλά και επειδή "παίζει" ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό.
Στα μέσα του 190υ αιώνα σε επαρχία της Ισπανίας βρίσκονται κατακρεουργημένα πτώματα γυναικών. Πολλοί αποδίδουν τους φόνους σε λυκάνθρωπο. Σύντομα αποκαλύπτεται (στο φιλμ εννοώ) ότι ένοχος είναι ο γοητευτικός γυρολόγος Ρομασάντα, που έχει παντρευτεί κάμποσες γυναίκες με... κρυφούς σκοπούς. Η αδελφή μιας από τα θύματα, που αρχικά τον έχει κι αυτή ερωτευτεί, αποφασίζει να τον κυνηγήσει μέχρι τέλους συνεργαζόμενη με έναν δκαστή. Το ερώτημα που πλανάται ωστόσο παραμένει: Είναι ο Ρομασάντα λυκάνθρωπος ή ένας κοινός δολοφόνος;
Όποια κι αν είναι η απάντηση ωστόσο, στο φιλμ δείχνεται ώς ο απόλυτος, συνειδητός φορέας του κακού. Ακόμα κι αν μεταμορφώνεται δηλαδή, δεν έχει τύψεις μετά (οπως συνήθως συμβαινει στις ιστορίες με λυκάνθρωπους), αλλά είναι ευτυχής γι' αυτό, για τη δύναμη που αποκτά, για το αίμα που χύνει, για την εξουσία πάνω στη ζωή των άλλων... Η ταινία παρακολουθεί την ιστορία αυτή με αρκετά ρεαλιστικό τρόπο και ο στόχος της δεν είναι τόσο να τρομάξει τον θεατή.
Τα αληθινά γεγονότα στα οποία βασίστηκε είναι ότι ο εφιαλτικός Ρομασάντα ήταν υπαρκτό πρόσωπο, ήταν όντως γυρολόγος και δικάστηκε το 1852 για τους φόνους 13 ανθρώπων, τους οποίους ομολόγησε, πλην όμως ισχυρίστηκε ότι τους διέπραξε επειδή μεταμορφωνόταν σε λυκάνθρωπο!
Τώρα, παρά το ότι παρακολούθησα την ταινία με αρκετό ενδιαφέρον, ομολογώ ότι είχε κάμποσα αδιευκρίνιστα σημεία. Η σχέση του Ρομασάντα με τον κυνηγό του, στον οποίο είχε παλιά επιτεθεί, δεν ξεκαθαρίζεται ποτέ ακριβώς ενώ κάποια φλας μπακ εξακολουθούν να αφήνουν σκοτεινα σημεία... Γενικά υπάρχει κάτι ελλειπτικό στην αφήγηση, το οποίο δεν ξέρω αν είναι συνειδητό. Πάντως το φιλμ τείνει να υποστηρίξει το μεταφυσικό στοιχείο στην όλη ιστορία: Τον λυκανθρωπισμό, την κυριαρχία του ήρωα στο μυαλό των άλλων... γενικά την παραδοχή, όπως είπαμε, ότι αυτός προσωποποιεί το απόλυτο κακό, τον διάβολο ίσως. Όλα αυτά πάντως, όπως επίσης είπα, παραμένουν κάπως "θαμπά" δοσμένα.
Παρ΄ όλα αυτά το σχετικό ενδιαφέρον υπάρχει. Αν μη τι άλλο το θέμα του λυκανθρωπισμού δίνεται με διαφορετικό τρόπο από άλλες (πολλές) φορές που το έχουμε δει και, τελικά, η περιρέουσα ρεαλιστική ατμόσφαιρα και τα αληθινά γεγονότα που έχουν όντως συμβεί, κάνουν το φιλμ  αξιοπερίεργο και σχετικά πρωτότυπο.

REC Ή ΤΙ ΚΡΥΒΟΥΝ ΟΙ ΙΣΠΑΝΙΚΕΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ

Ας ξεκινήσουμε λέγοντας ότι το ισπανικό Rec (2007) των Jaume Balagueró και Paco Plazaείναι μια καθαρή ταινία τρόμου, και μάλιστα με αρκετές δόσεις σπλάτερ. Οπότε όσοι από σας δεν είσαστε φίλοι του είδους, αλλάξτε καλύτερα σινεμά. Ας πούμε επίσης ότι είναι μια ακόμα ταινία της «μόδας» που ξεκίνησε από το Blair Witch Project, τα δήθεν ντοκιμαντέρ δηλαδή, με την ανοιχτή, ανεξέλεγκτη κάμερα που υποτίθεται ότι καταγράφει τα πάντα (κουνημένη εικόνα, κόκκος στο φιλμ, περίεργες λήψεις και ό,τι άλλο αυτό συνεπάγεται). Και μπορώ να γκρινιάξω και λίγο, γιατί η μόδα αυτή έχει παραγίνει τελευταία και δεν ξέρω πόσο ακόμα μπορεί να κρατήσει δίνοντας ενδιαφέροντα αποτελέσματα.
Πέραν αυτών όμως, νομίζω ότι το Rec είναι μια καλή ταινία του είδους, που, αν και χρησιμοποιεί κάποια κλισέ, εκμεταλλεύεται στο έπακρο το απόλυτα κλειστοφοβικό της υπόθεσης (ένοικοι, πυροσβέστες, αστυνομικοί και… κάτι άλλο, παγιδευμένοι σε μια πολυκατοικία από την οποία δεν μπορούν να βγουν). Υπάρχουν αρκετές τρομακτικές σκηνές, ενίοτε σοκαριστικές, υπάρχει η «βρώμικη», αρρωστημένη ατμόσφαιρα, το διαρκώς κορυφούμενο σασπένς… οπότε νομίζω ότι οι φίλοι του είδους θα ικανοποιηθούν απόλυτα. Ακόμα πάντως κι αν κάποιοι γκρινιάξουν ότι «τα έχουμε ξαναδεί όλα αυτά», παραμένει ο θαυμασμός μου για το ισπανικό σινεμά, που δίνει συνεχώς από πολύ καλές έως απλώς αξιοπρόσεχτες ταινίες από άγνωστους, νέους και συχνά πρωτοεμφανιζόμενους δημιουργούς (οι συγκεκριμένοι πάντως δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενοι).