῾ὉΙ ΥΠΗΡΕΤΡΙΕΣ῾῾ΚΑΙ Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

῾Ὁι Υπηρετριες῾῾ του Tate Taylor γυρίζονται το 2011 και είναι ένα φιλμ πάνω στο ρατσισμό ενάντια στους μαύρους της Αμερικής. Στις νότιες πολιτείες, βεβαίως, όπου το φαινόμενο ακμάζει. Διαδραματίζεται στις αρχές της δεκαετίας του 60.
Εκεί τα μεσοαστικά και πάνω νοικοκυριά συνήθιζαν να έχουν μια μαύρη υπηρέτρια. Πολλές φορές αυτή τύχαινε να είναι εγγόνι σκλάβων που κάποτε ανήκαν στην οικογένεια και των οποίων οι απόγονοι, με πληρωμή πλέον, εξακολουθούν να δουλεύουν γι᾽αυτή. Οι υπηρέτριες, εκτός από τις δουλειές του σπιτιού, ουσιαστικά ανέτρεφαν τα παιδιά, με τα οποία δένονταν ιδιαίτερα, αφού οι κυρίες ασχολούνταν με άλλα (από εξόδους με φίλες έως διοργάνωση φιλανθρωπικών εκδηλώσεων). Πολύ συχνά βεβαίως η ζωή των υπηρετριών δεν ήταν καθόλου ρόδινη. Μια νεαρή λευκή από ευκατάστατη οικογένεια, δημοσιογράφος, επίδοξη συγγραφέας και, παραδόξως, καθόλου ρατσίστρια, αποφασίζει να πάρει συνέντεύξεις από υπηρέτριες και να καταγράψει αληθινές ιστορίες εκμετάλευσης και ρατσισμού σε ένα βιβλίο που θα γράψει. Ωστόσο αυτό κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Οι υπηρέτριες φοβούνται να μιλήσουν, όχι μόνο γιατί το δικαστικό σύστημα είναι κι αυτό απόλυτα ρατσιστικό (έχει δικαιώσει πάντοτε λευκούς σε παρόμοιες περιπτώσεις), αλλά υπάρχει και ο άγραφος νόμος των ΚουΚλουςΚλανοειδών με πολύ χειρότερες για τους μαύρους συνέπειες...
Το φιλμ είναι καλογυρισμένο, με καλές ηθοποιίες (Έμμα Στόουν, Βαϊολα Ντέιβις, Τζέσικα Τσαστέιν και πολλές άλλες) και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Και βέβαια, περιττό να το πούμε, είναι στρατευμένο στη σωστή κατεύθυνση. Καταγράφει μάλιστα με δυνατό τρόπο όχι τις πολύ τρανταχτές περιπτώσεις (φόνοι, εμπρησμοί κλπ.), αλλά την καθημερινή εκμετάλλευση και ρατσιμό που υφίσταντο οι γυναίκες αυτές από ῾῾κανονικές῾῾, καθημερινές λευκές κυρίες της διπλανής πόρτας (για να παναφέρουμε μια πολύ απλή κατάσταση, θεωρούνταν απόλυτα νορμάλ, και μάλιστα ῾"in῾῾για μια καθώς πρέπει οικογένεια, η υπηρέτρια να έχει ξεχωριστή τουαλέτα έξω από το σπίτι, για να μη ῾῾μολύνει῾῾την οικογενειακή).
Όλα αυτά είναι απόλυτα αληθινά και η ιστορία είναι επισης αληθινή (το βιβλίο όντως έκανε πάταγο τότε). Ωστόσο δεν μπορώ να μην επισημάνω την εγγενή στο μεγαλύτερο μέρος της χολιγουντιανής παραγωγής ῾ἁμερικανιά῾῾: Τους μονοδιάστατους χαρακτήρες, την ηρωική δημοσιογράφο που αψηφά τα πάντα, την ως καρικατούρα κακιά, ρατσίστρια καθώς πρέπει νέα κυρία, που είναι η βασική αντίπαλος, τις πάντοτε συγκινητικές μαύρες υπηρέτριες κλπ. κλπ. Ναι, είναι πολύ σχηματικό (και αποτελεσματικό βεβαίως, δεν λέω). Και πολύ εύκολο. Και, φυσικά, κατορθώνει με τον τρόπο αυτόν να βγάλει τη συμπάθεια του θεατή (και το σασπένς που επιδιώκει).

ΤΙ (ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ) ΒΛΕΠΕΙ ΕΝΑ "ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΟ ΤΡΕΝΟ";

Μια χωρισμένη και μόνη γυναίκα (που σύντομα αντιλαμβανόμαστε ότι είναι και προχωρημένη αλκοολική), κάνει κάθε πρωί την ίδια διαδρομή με το τρένο πηγαίνοντας στη δουλειά της. Κάπου στα προάστια παρακολουθεί εμμονικά το ίδιο πάντοτε σπίτι, όπου ζει νεαρό και ερωτευμένο ζευγάρι. Φευγαλέα φυσικά κάθε μέρα, για λίγα μόλις δευτερόλεπτα, όσο διαρκεί δηλαδή το πέρασμα του τρένου μπροστά από το σπίτι. Σύντομα επίσης μαθαίνουμε ότι το σπίτι αυτό βρίσκεται πολύ κοντά στο δικό της παλιό σπίτι, στο οποίο τώρα ζει ο πρώην σύζυγός της και η νέα του γυναίκα. Ώσπου μια μέρα θα δει τη γυναίκα του νεαρού ζεύγους στην αγκαλιά ενός άλλου, ενώ ένας φόνος θα συμβεί στην περιοχή. Εκείνη θα προσπαθήσει να αποκαλύψει τι είδε και σε ανύποπτο χρόνο θα βρεθεί μπλεγμένη σε έναν εφιάλτη...
Αυτά συμβαίνουν στο "Κορίτσι του Τρένου" (2016) του Tate Taylor, που βασίζεται σε βιβλίο της Πολα Χόκινς. Αυτό που έρχεται αμέσως στο μυαλό είναι η σχετική ομοιότητα με το "Κορίτσι που Εξαφανίστηκε" του Φίντσερ, μόνο που θεωρώ το δεύτερο ανώτερο. Ωστόσο και το "...Τρένο" είναι κατά τη γνώμη μου ένα καλό θρίλερ, με ανατροπές και αρκετή αγωνία. Η αφήγησή του δεν ακολουθεί γραμμική σειρά, αλλά μας πάει μπρος - πίσω στο χρόνο, αποκαλύπτοντας βαθμιαία τι έχει συμβεί και συμπληρώνοντας σιγά - σιγά το παζλ. Έτσι θα ανακαλύψουμε τις προσωπικότητες και τα μυστικά όλων των εμπλεκόμενων: Της ηρωίδας, του πρώην συζύγου, της νυν γυναίκας του και του ζεύγους των γειτόνων. Διότι όντως όλοι εμπλέκονται κάπως...
Πορτρέτο μιας γυναίκας στα όρια της (αυτο)καταστροφής, πιθανότατα μη ισορροπημένης θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε, αλλά και της "μυστικής ζωής" και των μυστικών των αμερικάνικων προαστείων, όπου κάποιοι δεν είναι αυτό που αρχικά δείχνουν, το φιλμ μπερδεύει αρκετά τα πράγματα καθώς η νυν σύζυγος και η γκουβερνάντα είναι αμφότερες ξανθιές και κάποιες στιγμές δεν είσαι σίγουρος για το ποια είναι ποια. Η ταινία καταλήγει τελικά να γίνει (συνειδητά ή ασυνείδητα) έντονα φεμινιστική, καθώς οι γυναίκες θριαμβεύουν, ενώ οι άντρες... αφήστε το καλύτερα... Θεωρώ επίσης πολύ καλή την ηθοποιία της Έμιλι Μπλαντ.
Ξαναλέω ότι το "Κορίτσι του Τρένου" δεν είναι "Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε", ούτε και Τέιλορ είναι Φίντσερ (σαφώς όχι). Ωστόσο πιστεύω ότι πρόκειται για ένα καλό θρίλερ, που παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον. Και, εμένα τουλάχιστον, με εντυπωσίασε αρκετά ο τσακισμένος χαρακτήρας της ηρωίδας και η μελέτη (μέχρι τέλους) της μοναξιάς στον σύγχρονο κόσμο. Ενδιαφέρον!