ΠΟΣΟ ΚΑΚΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ;

Οι "Βόρειοι" (Σκανδιναυοί και άλλοι) είναι γνωστό ότι είναι μάστορες του δράματος. Οικογενειακού και όχι μόνο. Στα πλαίσια του "στενόχωρου" αυτού είδους συναντάμε τώρα τη φινλανδική ταινία "Κακή Οικογένεια" (Paha Perhe, 2010) του Aleksi Salmenperä. Όπου νεαρός ερωτεύεται την χαμένη του αδελφή όταν αυτή επανέρχεται στους οικογενειακούς κόλπους, κι όλα αυτά κάτω από τη μύτη ενός καταπιεστικού (στα όρια της παράνοιας) πατέρα, που μισεί την αδελφή και φτάνει να οργανώσει ακόμα και απαγωγή του ίδιου του του γιου για να τον γλυτώσει από την "καταστροφική" επιροή της.
Πρόκειται φυσικά για δράμα, αλλά δεν είναι τόσο βαρύ όσο πιθανόν θα συμπεράνετε από την παραπάνω περίληψη, που περιλαμβάνει καταπιεστικές σχέσεις, τρέλα και αιμομιξία. Κάποιες φορές μάλιστα (πολύ λίγες, μην ποντάρετε σ' αυτό) μπορεί και να γελάσετε, καθώς οι καταστάσεις αγγίζουν (ξώφαλτσα είναι η αλήθεια) τα όρια ακόμα και της παρωδίας, ενώ κάποιοι από τους χαρακτήρες βρίσκονται - στα όρια κι αυτοί - της καρικατούρας.
Η ταινία εξετάζει βέβαια μια παράδοξη και σπάνια περίπτωση, μπορεί να θεωρηθεί όμως και ότι μιλά για τις καταπιεστικές δομές της οικογένειας ή, αν προτιμάτε, της πατρικής πλευράς της οικογένειας. Παίρνει μάλιστα σαφώς τη θέση του νεαρού ζεύγους, καθώς ο εισαγγελέας πατέρας και οι ανεκδιήγητοι φίλοι του βρίσκονται στη θέση των αρνητικών ηρώων. Υπάρχει και κάποιο στοιχειώδες σασπένς (στοιχειώδες λέω, οπότε ούτε και σ' αυτό να ποντάρετε), και έτσι παρακολούθησα το φιλμ με κάποιο ενδιαφέρον. Διαθέτει μάλιστα και πολύ καλές ηθοποιίες, καθώς και όμορφη, μουντή φωτογραφία. Συνολικά πάντως δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Σίγουρα έχω δει πολύ καλύτερα και πυκνότερα - έως και σπαρακτικά - σκανδιναυικά δράματα.
Είναι, τέλος, φυσικό να αναρωτηθώ αν φταίει το βαρύ, μουντό και καθόλου ευχάριστο κλίμα της περιοχής για το γεγονός ότι οι σκηνοθέτες του βορρά ασχολούνται τόσο συχνά - και πολλές φορές και με τόση μαεστρία - με το εξ ίσου μουντό και ψυχοπλακωτικό αυτό είδος, το οποίο βεβαίως έχει κατά καιρούς δώσει αριστουργήματα. Και να σκεφτώ ότι τελικά πολύ πιθανόν βασικότατα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης να βασίζονται, πολύ απλά και κυνικά, σε τυχαίους παράγοντες, όπως το κλίμα που προαναφέραμε λόγου χάρη...