ΓΙΑ ΓΚΕΪΣΕΣ ΚΑΙ ΚΙΜΟΝΟ

Οι "Αναμνήσεις μιας γκέισας" (Geisha) του Rob Marshall δεν είναι σε καμία περίπτωση αριστούργημα. Καλογυρισμένο, κρατά αρκετά τον θεατή, δεν παύει όμως κατά βάθος να είναι ένα χολυγουντιανό μελό. Συγκινήσεις, δράματα, κεραυνοβόλοι έρωτες και ερωτικός πόνος και - μπορούμε πιστεύω να το αποκαλύψουμε μετά από τόσες εβδομάδες που παίζεται η ταινία - το απαραίτητο χάπι εντ. Το κύριο ενδιαφέρον, κατά συνέπεια, μένει στο "ντοκιμαντερίστικο" στοιχείο. Όλα αυτά δηλαδή που μαθαίνουμε για τον αλλόκοτο για τους δυτικούς θεσμό των γκεϊσών - οι οποίες δεν είναι ακριβώς πόρνες, από κάποιες σκοπιές όμως είναι κιόλας... Ακούγεται μπερδεμένο, αν δείτε όμως την ταινία (ή αν διαβάσετε σχετικά) θα καταλάβετε. Πάντως για τους γιαπωνέζους της εποχής, ο διαχωρισμός τους από τις κοινές πόρνες, όπως τις εννοούμε και εδώ, είναι σαφέστατος.
Ο εξωτισμός λοιπόν, η καταβύθισή μας σε μια εντελώς ξένη κουλτούρα, σίγουρα εξάπτουν την περιέργειά μας. Μένουν ακόμα και οι πολύ όμορφες μερικές φορές εικόνες και τα υπέροχα κιμονό... Μέχρις εκεί. Προτιμώ το Chicago, την προηγούμενη ταινία του Μάρσαλ.