Ο "ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΚΕΡΑΤΑΣ" ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΝΟΪΚΗ ΖΗΛΕΙΑ

Οι εποχές που η ιταλική κωμωδία έβγαζε τη μία αξιόλογη ταινία μετά την άλλη έχουν βέβαια προ πολλού παρέλθει (από τη δεκαετία του 70 νομίζω). Το 1964 ωστόσο βρισκόταν στα πάνω της και αυτός εδώ ο ασπρόμαυρος "Υπέροχος Κερατάς" (Il Magnifico cornuto) το επιβεβαιώνει. Τον γύρισε ο Antonio Pietrangeli (1919-1968), ένας σκηνοθέτης που πέθανε νέος και του οποίου το υπόλοιπο έργο (όχι μεγάλο βεβαίως λόγω σύντομου βίου) αγνοώ.
Οι πρωταγωνιστές είναι ένα εύπορο ζευγάρι που αγαπιέται (στο παλιό ιταλικό στιλ, με τον σύζυγο να "έχει το πάνω χέρι" βεβαίως). Ώσπου εκείνος, παρά τον έρωτά του για τη γυναίκα του, κάνει την πρώτη και μοναδική του απιστία δίχως εκείνη να αντιληφθεί τίποτα... και από τότε όλα αλλάζουν. Από εδώ και πέρα του μπαίνει για τα καλά η ιδέα ότι, όπως εκείνος την απάτησε εύκολα, μπορεί κι εκείνη να κάνει το ίδιο (είναι βέβαια και φοβερή γυναίκα, αφού μιλάμε για την Κλαούντια Καρντινάλε). Καθώς οι φόβοι του αυξάνονται και η ζήλια του μεγαλώνει, από ένα σημείο και πέρα, οδηγείται στην απόλυτη παράνοια. Αυτό που συμβαίνει στο τέλος (το οποίο δεν θα σας αποκαλύψω βεβαίως), μου φάνηκε, εκτός από αστείο, και ιδιοφυές.
Με τον Ούγκο Τονιάτσι να σηκώνει το φιλμ στις πλάτες του, η θέαση καθίσταται νομίζω απολαυστική. Αστεία ταινία, που ωστόσο γίνεται όλο και πιο παρανοϊκή, διαθέτει και ένα ιδιαίτερο ψυχαναλυτικό βάθος: Ο σύζυγος προβάλλει τις δικές του ενοχές στη γυναίκα του και φτάνει να γίνεται κακός μαζί της για κάτι που ο ίδιος έπραξε. Κι όσο εκείνη αποδεικνύεται κάθε στιγμή όλο και πιο αθώα, τόσο εκείνος την υποψιάζεται περισσότερο. Το βρίσκω ενδιαφέρον. Φυσικά η ταινία μιλά πρώτιστα για τη ζήλια, που μπορεί να οδηγήσει σε αληθινή παράνοια, αλλά και σε απρόβλεπτη τροπή, όπως θα δείτε. Εκτός αυτού σχολιάζει την υποκριτική κοινωνία των ανώτερων τάξεων, με τα (παντρεμένα) ζευγάρια να "μπερδεύονται" διαρκώς το ένα με το άλλο και, επιφανειακά, να μη συμβαίνει τίποτα απολύτως καθώς οι "φιλίες", οι τυπικότητες και οι κοινωνικές σχέσεις εξακολουθούν να λειτουργούν άψογα.
Αν είστε φίλοι της παλιάς ιταλικής κωμωδιας, πρόκειται για αξιόλογο δείγμα, με έξυπνο σενάριο. Και, βεβαίως, ο Τονιάτσι παραμένει πάντοτε απολαυστικός ως κατά φαντασίαν κερατάς.