ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΤΟΥ "MOON 44"

Το 1990 ο γερμανός Roland Emmerich, ένας από τους σκηνοθέτες που βαριέμαι αφόρητα, δεν είχε πάει ακόμα στο Χόλιγουντ για να κάνει τους διάφορους Γκοντζίλες, αλλά γύριζε ταινίες στη χώρα του. Το "Moon 44" είναι μεν αγγλόφωνο, αλλά είναι γερμανική παραγωγή. Φιλμ επιστημονικής φαντασίας, εμπλέκει τα συμφέροντα δύο διαγαλαξιακών πολυεθνικών που εκμεταλλεύονται ορυκτά πλανητών και βρίσκονται σε ανοιχτό πόλεμο μεταξύ τους, με τις μοίρες των ηρώων, που είναι σκληρά εργαζόμενοι στο "Φεγγάρι 44" και, δίχως να το ξέρουν, πρόκειται να δεχτούν άγρια επίθεση από την μία εταιρία. Οι εργαζόμενοι αποτελούνται από πιτσιρικάδες τεχνικούς και σκληροτάχηλους βαρυποινίτες που δέχονται την απάνθρωπη δουλειά εκεί με αντάλλαγμα την ελευθερία τους. Ανάμεσά τους και ένας πράκτορας της μιας εταιρίας, που πάει εκεί για να δει τι ακριβώς συμβαίνει στο φεγγάρι αυτό, όπου διάφορα πανάκριβα σκάφη εξαφανίζονται. Μεγάλο μέρος του φιλμ διαδραματίζεται στις εγκαταστάσεις της εταιρίας, που λίγο διαφέρουν από κανονική φυλακή, ενώ το υπόλοιπο είναι οι κλασικές μάχες με σκάφη, οι κλασικές ηρωικές πράξεις με τις αναπόφευκτες στιγμές αυτοθυσίας και όλα τα σχετικά. Ίσως το πρώτο μέρος να έχει (σχετικά) κάπως μεγαλύτρο ενδιαφέρον.
Σχηματική ταινία, δίχως ιδιαίτερες πρωτοτυπίες, ίσως διασκεδάσει κάπως τους φανατικούς των περιπετειών - και δη των διαστημικών - εμένα πάντως ελάχιστα μου είπε. Και νομίζω ότι γίνεται και αρκετά αστεία όταν παρουσιάζει τον ήρωα, που υποτίθεται ότι είναι κι αυτός κατάδικος και προσπαθεί να καμουφλαριστεί και να περάσει απαρατήρητος, να ξεχωρίζει από την πρώτη στιγμή σαν τη μύγα μεσ' το γάλα, καθώς, ανάμεσα σε σβατρσενεγκεροειδή κτήνη, αυτός διαβάζει ατάραχος βιβλία (Σέξπιρ μάλιστα και άλλα κλασικά)καπνίζοντας. Και τα γέλια γίνονται ακράτητα όταν μαθαίνουμε ότι το όνειρό του είναι να σπάσει το συμβόλαιό του με την εταιρία για να σπουδάσει ανενόχλητος... κλασική φιλολογία. Φανταστείτε δηλαδή τον Σβαρτσενεγκερ στα διαλείμματα μιας γκαγκαν περιπέτειας, να βγάζει από τον πολεμικό του σάκο ένα βιβλιαράκι και να διαβάζει ποιήση... Όσο για τους κακούς και τους προδότες, αυτοί έχουν ήδη αποκαλυφτεί κάπου στα μισά της ταινίας.
 Κάτι τέτοια βλέπει ο κόσμος και αποκτά κακή γνώμη για το είδος της επιστημονικής φαντασίας.
 Τέλος πάντων, θα τελειώσω λέγοντας ότι τον ρόλο του "κακού" διοικητή της βάσης του "Moon 44" παίζει ένας παρηκμασμένος και ήρωας όλο και χειρότερων ταινιών Μάλκολμ Μακ Ντόουελ.

2012: ΤΟ ΘΕΑΜΑ ΠΛΟΥΣΙΟ, ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΥΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ

Φυσικά ο Roland Emmerich έκανε μια ακόμα ταινία καταστροφής (αναρωτιέμαι αν ξέρει να κάνει και τίποτα άλλο). Φυσικά άρπαξε την ευκαιρία όλου αυτού του ηλίθιου θόρυβου περί "τέλους του κόσμου το "2012" (έχουν και ακριβή ημερομηνία οι προβλέψεις). Σιγά μην άφηναν τα στούντιο τέτοια ευκαιρία δίχως να βγάλουν κέρδη...
Στην ταινία τώρα: Πρώτα τα καλά, ή μάλλον το καλό, γιατί δεν νομίζω ότι διαθέτει οτιδήποτε άλλο. Φυσικά το θέαμα. Που έχει ξεπεράσει μάλλον οποιαδήποτε ταινία καταστροφής έχουμε δει μέχρι τώρα. Ουρανοξύστες πέφτουν, ηφαίστεια εκρήγνυνται, τσουνάμι ξεσπάν, πόλεις ολόκληρες βυθίζονται μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Φυσικά ζούμε τον απόλυτο θρίαμβο των εφφέ. Το είπα: Νομίζω ότι εδώ ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Έτσι, θέλοντας και μη, χαζεύειες επί σχεδόν τρεις ώρες, και μάλιστα ενίοτε με το στόμα ανοιχτό.
Αυτά. Οτιδήποτε άλλο αφορά το φιλμ βρίσκεται υπό το μηδέν. Ειλικρινά δεν περίμενα να δω τόσα, μα τόσα πολλά συσσωρευμένα κλισέ και μάλιστα από τα πλέον τετριμμένα. Δεν ξέρω από πού να πρωτοαρχίσω. Από τα αεροπλάνα, τα αυτοκίνητα ή οπουδήποτε τέλος πάντων επιβαίνουν οι πρωταγωνιστές, που γλιτώνουν πάντα, μα πάντα, στο παρά τρίχα, ενώ πίσω τους, σε απόσταση ενός μέτρου, όλα καταποντίζονται; Τον άσχετο πιλότο (έχει παρακολουθήσει μόνο μερικά μαθήματα), που κάνει απίστευτες ταρζανιές και γλυτώνει; Την εμμονή των αμερικάνων με την οικογένεια, που πρέπει ντε και καλά να μείνει ενωμένη (και φυσικά θα μείνει κι ας καταστραφεί ολόκληρος ο κόσμος); Α, εδώ έχουμε και τα κακά του διαζυγίου, αλλά η πρώτη (βλέπε νόμιμη) αγάπη πάντοτε θριαμβεύει. Τον (μαύρο) πρόεδρο της Αμερικής, που είναι ο πιο καλός άνθρωπος που έχετε δει ποτέ, που θυσιάζεται άνευ κανενός λόγου κατά τη γνώμη μου (ίσως για να μείνει μέχρι τέλους με τους... υπαλλήλους του Λευκού Οίκου!!!); Φυσικά την παγκόσμια συνεργασία, που την τελευταία στιγμή, μπροστά στον υπέρτατο κίνδυνο, λειτουργεί άψογα; Ή μήπως τους ρώσους (μοιχούς και μη), που, καλού - κακού, χάνονται όλοι; Και πολλά πολλά άλλα, που δεν θυμάμαι πια. Όλα τα λεφτά για μένα πάντως ήταν η ατάκα της κόρης του προέδρου των ΗΠΑ, η οποία, σε μια στιγμή που διακυβεύονται τα πάντα και παίζεται το αν θα ανοίξουν κάποιες πόρτες για να σωθούν εκατοντάδες άνθρωποι που έχουν μείνει απ' έξω (πιθανόν με τίμημα τον χαμό του ίδιου του σκάφους) λεει: "Πάντως ο πατέρας μου σίγουρα θα άνοιγε τις πόρτες για να τους σώσει". Και έτσι πείθονται και οι άλλοι παγκόσμιοι ηγέτες. Όπως ακριβώς δηλαδή μας έχουν συνηθίσει οι αμερικάνοι πρόεδροι εδώ και δεκαετίες. Αλλοίμονο τώρα μη δεν παίζουν πάντοτε κορώνα - γράμματα τη ζωή τους για να σώσουν αθώους ανθρώπους...
Χαρακτήρισαν το 2012 ένα είδος πορνό, με την έννοια ότι απευθύνεται στην όραση και μόνο του θεατή, περιφρονώντας ουσιαστικά τη νοημοσύνη του. θα συμφωνήσω. Ίσως όμως και να παίζει κάτι χειρότερο εδώ: Τα πορνό δεν προσβάλλουν τη νοημοσύνη σου, διότι απλούστατα, στερούνται "ιστορίας", σεναρίου, οπότε εξ ορισμού απευθύνονται μόνο στο μάτι (και στα σεξουαλικά ένστικτα), πράγμα που όλοι το γνωρίζουν πολύ καλά. Οπότε δεν σε κοροϊδεύουν. Αν όμως αρέσει οτιδήποτε άλλο στο 2012 πλην του πλούσιου θεάματος... μάλλον κάτι δεν παει καλά...

ΠΥΛΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΣΤΡΑ... ΠΟΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΟΙΓΕ

Θυμόμουν απλώς ότι όταν είχα δει παλιά το "Stargate" (1994) του Roland Emmerich δεν μου είχε αρέσει καθόλου. Έτυχε να το ξαναδώ πρόσφατα και η άποψή μου δεν άλλαξε. Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, που συσσωρεύει όμως τόσες απιθανότητες, αναληθοφάνειες και, το χειρότερο, κλισέ, ώστε η έντονη δράση δεν κατάφερε να απαλύνει την αρνητική εντύπωση.
Η ταινία συνδυάζει τα μυστήρια των αρχαίων Αιγυπτίων και τις πυραμίδες με εξωγήινους πολιτισμούς. Στην αρχή μάλιστα έχει και κάποιο ενδιαφέρον, καθώς οι επιστήμονες προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν τα μυστικά και τη χρησιμότητα της αλλόκοτης πύλης που βρέθηκε στην Αίγυπτο. Από τη στιγμή όμως που η ομάδα των κομάντος (σιγά μη λείπανε αυτοί) με τον επιστήμονα τηλεμεταφέρονται στον άγνωστο πλανήτη, το πράγμα βυθίζεται σε μια ατέλειωτη επανάληψη χιλιοειδωμένων κλισέ. Όσο για τις απιθανότητες, τι να πρωτοθυμηθώ; Τον επιστήμονα που λύνει σε δύο λεπτά (κυριολεκτικά) τον γρίφο που απασχολούσε στρατό και επιστήμονες από τη δεκαετία του 20; Τον ίδιο επιστήμονα που σε χρόνο dt μαθαίνει ιερογλυφικά και συντομότατα συνενοείται άριστα με τους ντόπιους σε μια "αρχαία αιγυπτιακή διάλεκτο (!)"; Τους "απολίτιστους" ντόπιους που χειρίζονται άριστα τα πολυβόλα σε ελάχιστο χρόνο, πολεμώντας τους "κακούς"; Και υπάρχουν ασφαλώς κι άλλα που δεν μπορώ (ή βαριέμαι) να θυμηθώ. Όσο για τις εντυπωσιακές εικόνες της ιπτάμενης πυραμίδας, δεν μου βγάζετε απ' το μυαλό ότι είναι κλεμένες από το φοβερό κόμικς "Η γιορτή των Αθανάτων" του Bilal. Αφείστε που όλα τελειώνουν με τους "αγαθούς ιθαγενείς" να χαιρετούν ευγνώμονες στρατιωτικά τους κομάντος που τους έσωσαν...
Η ταινία ήταν αφορμή για να εμφανιστεί στην οθόνη για δεύτερη και τελευταία φορά στη σύντομη καριέρα του (μετά εγκατέλειψε το σινεμά) ο Joey Davidson, που είχε τον βασικό ρόλο του τραβεστί στο θαυμάσιο "Παιχνίδι των Λυγμών" δύο χρόνια πριν. Αν αυτό αποτελεί λόγο για να τη δείτε, ΟΚ. Δύσκολα θα βρω κάποιον άλλον. Άλλωστε πάντοτε αντιπαθούσα τον Emmerich, που είναι υπεύθυνος για μερικές από τις χειρότερες κατά τη γνώμη μου υπερπαραγωγές (που γνώρισαν βέβαια μεγάλη επιτυχία, αλοίμονο). Το έχω ξαναπεί: Δεν είμαι ντε και καλά εναντίον των υπερπαραγωγών, ούτε των ταινιών που γίνονται με αποκλειστικό σκοπό να ψυχαγωγήσουν (μ' αρέσουν κάμποσες ταινίες του Σπίλμπεργκ, ας πούμε). Αλλά και σ' αυτόν τον τομέα (δεν σκόπευε άλλωστε και κάπου αλλού) νομίζω ότι το Stargate αποτυγχάνει.