Ο ΜΠΑΤΜΑΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΒΟΥΤΗΓΜΕΝΟΣ ΣΤΑ ΚΛΙΣΕ

Ξέρω ότι πολλοί έχετε ήδη εκνευριστεί από τον τίτλο. Ξέρω ότι οι περισσότεροι λάτρεψαν και το τελευταίο μέρος της τριλογίας του πολύ καλού (ούτως ή άλλως) Christopher Nolan. Εμένα όμως το "Dark Knight Rises" του 2012, που κλείνει την τριλογία του Μπάτμαν, δεν μου άρεσε. Ή, έστω, μου άρεσε πολύ, μα πολύ λιγότερο από το εκπληκτικό δεύτερο μέρος, το "The Dark Knight".
Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι γι' αυτό: Ο πρώτος είναι ότι ο Νόλαν, παρά το ότι αναμφισβήτητα είναι από τους εντυπωσιακότερους σκηνοθέτες του καιρού μας, έχει συχνά την τάση να βαρυφορτώνει τις ταινίες του, τόσο που για μένα γίνονται ενίοτε κουραστικές (το "Inception" ήταν για μένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πολύ ενδιαφέρουσας, αλλά και ταυτόχρονα "too much" ταινίας). Ο δεύτερος λόγος είναι η αδικαιολόγητη συσσώρευση κλισέ, πράγμα που δεν δικαιολογώ ούτε στον συγκεκριμένο δημιουργό ούτε στο μύθο του Βatman, που μέχρι τώρα έχει ευτυχήσει να μεταφερθεί στην οθόνη με θαυμάσιους τρόπους.
 Πρέπει εδώ να πω ότι, όπως ίσως καταλάβατε από τα προαναφερθέντα, θεωρώ ότι οι ταινίες του Μπάτμαν (τόσο του Μπάρτον όσο και του Νόλαν) είναι μακράν ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει το πολυχρησιμοποιημένο σε βαθμό κακουργήματος υπερηρωικό είδος στον κινηματογράφο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά θεωρώ τον προηγούμενο "Dark Knight" ένα από τα καλύτερα (αν όχι το καλύτερο) μπλογκμπάστερ που έχω δει. Μ' αυτά τα δεδομένα λοιπόν - και μ' αυτές τις απαιτήσεις - απογοητεύτηκα από την "Επιστροφή".
Η τρίωρη σχεδόν διάρκεια με κούρασε. Υπήρχε όμως βασικός λόγος γι' αυτό: Όσο περνούσε η ώρα, τόσο τα κλισέ κάθε είδους αυξάνονταν, έπνιγαν τη δράση: Ο μπάτλερ που θέλει να παντρέψει τον ήρωα, ο πυροκροτητής που, κλασικά, οδεύει αντίστροφα προς το εφιαλτικό μηδέν και όλοι τρέχουν σαν τρελοί να προλάβουν (αν ξαναδώ βόμβα ή ό,τι άλλο σε αντίστροφη μέτρηση, που απενεργοποιείται στο τελευταίο δευτερόλεπτο, θα ξεράσω), ο τέλειος συντονισμός της δράσης των πάντων, όπου όλα συμβαίνουν το δευτερόλεπτο ακριβώς που πρέπει να συμβούν, το γλυκανάλατο τέλος... Τι άλλο να πώ; Επειδή ακριβώς περίμενα πολλά, απογοητεύτηκα επίσης από την παντελή έλλειψη "ρεαλισμού". Ξέρω, "μιλάμε για ταινία του φανταστικού, σε ποιον ρεαλισμό αναφέρεσαι;" θα μου πείτε. Κι όμως, υπάρχει ρεαλισμός στα πλαίσια του φανταστικού. Μπορεί να βρισκόμαστε σε μελλοντικά, εξωγήινα ή ό,τι άλλο περιβάλλοντα, όταν όμως κάποιος τραυματίζεται βαριά, τραυματίζεται βαριά. Δεν μπορεί λίγο μετά να κάνει του κόσμου τις ταρζανιές (από τον ίδιο τον Μπάτμαν που στη μισή ταινία είναι τραυματισμένος - κουτσός στην αρχή, με σχεδόν σπασμένη μέση μετά - όμως θεραπεύεται σε χρόνο dt και μετά από κάμποση προπόνηση αναλαμβάνει φουλ δράση σα να μην τρέχει τίποτα, μέχρι τον ηλικιωμένο και μέχρι πρότινος τραυματία Γκάρι Όλντμαν που λίγο μετά πηδά σαν κατσίκι στα φορτηγά). Γι' αυτού του είδους την έλλειψη ρεαλισμού μιλώ, η οποία μπορεί να παραβλέπεται, να είναι ακόμα και ευπρόσδεκτη και χαβαλετζίδικη στον Green Hornet, όχι όμως και σε μια πολύ πιο σοβαρή σειρά όπως αυτή που εξετάζουμε. Αφείστε που με ολα αυτά τα ψυχικά και σωματικά βάσανα που τραβά, φοβάμαι ότι ο Μπάτμαν αναδεικνύεται πλέον σε Ξανθόπουλο των σούπερ - ηρώων... Α, και μια τελευταία κακή πινελιά: Η Cat Woman δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με τη θαυμάσια Μισέλ Φάιφερ!
Κατά τα άλλα υπάρχει βέβαια ο ρυθμός που κρατά τον θεατή, η εντυπωσιακή σκηνοθεσία του Νόλαν, η ευπρόσδεκτη πλήρης ανατροπή προς το τέλος, ο πολύ κακός Μπέιν, το εντυπωσιακό καστ... Φυσικά δεν πρόκειται να πλήξει ουδείς. Απλώς, επαναλαμβάνω, περίμενα πολύ περισσότερα και σε κάποια άλλα επίπεδα.