Η CLEO ΑΠΟ ΤΙΣ 5 ΩΣ ΤΙΣ 7 (ΣΕ REAL TIME)

Το 1961 η γαλλική nouvel vague βρισκεται στο αποκορύφωμά της. Τότε μια από τις πρωτεργάτιδές της, η Agnes Varda, γυρίζει το "Cleo de 5 a 7" με την πανέμορφη - και άγνωστη σχετικά - Corinne Marchant στον κύριο ρόλο.
Όπως ακριβώς λέει ο τίτλος, το φιλμ παρακολουθεί δύο ώρες από τη ζωή μιας νέας γυναίκας την μακρύτερη ημέρα του χρόνου. Είναι μια ανερχόμενη τραγουδίστρια, που πρόσφατα κυκλοφόρησε κάποιους μικρούς δίσκους. Η κοπέλα ανησυχεί για τα αποτελέσματα των ιατρικών της εξετάσεων. Στην αρχή είναι γεμάτη καπρίτσια, με τη διάθεσή της να αλλάζει διαρκώς, σχεδόν ενοχλητική θα λέγαμε. Η ζωή της είναι γεμάτη - σύντομες συναντήσεις με τον συνθέτη και τον στιχουργό της, τον αρκετά μεγαλύτερο - και βιαστικό - εραστή της, μια φίλη της μοντέλο ενός γλύπτη, ένα μηχανικό προβολής σε σινεμά, έναν νέο στο πάρκο... Όσο η ώρα προχωρά, και μέσα από τις ποικίλες αυτές συναντήσεις, η ηρωίδα θα γίνει πιο ανθρώπινη, πιο ανεκτική και, τελικά, πιο χαλαρή και φιλική στη ζωή και τον κόσμο.
Κλασικό δείγμα του πρωτοποριακού γαλλικού σινεμά της εποχής, η ταινία παρουσιάζει αυτό που θα λέγαμε "μια φέτα ζωής" - και ταυτόχρονα μια βόλτα στο Παρίσι της εποχής. Γλυκόπικρο, τρυφερό και απρόσμενα φρέσκο μετά από τόσο χρόνια, αποτυπώνει συγχρόνως το κλίμα και την ατμόσφαιρα της περιόδου. Τέχνη, έρωτας, ζωή, φιλία, δουλειά, καθημερινότητα, όλα θα προλάβουν να περάσουν από το φακό της Βαρντά τις δύο αυτές ώρες (οι οποίες θα μπορούσαν να είναι μια μικρογραφία της ζωής). Και μαζί (κλείσιμο ματιού σε φίλους και συναδέλφους της) σε guest εμφανίσεις ο μεγάλος συνθέτης Μισέλ Λεγκράν και ο Γκοντάρ (ως ήρωας μιας μικρού μήκους βωβής κωμικής ταινίας που παρακολουθεί σε ένα σινεμά η ηρωίδα). Η αέρινη σκηνοθεσία είναι γεμάτη ιδέες, η ματιά πρωτοποριακή για την εποχή, τα "εσωτερικά" παιχνίδια παρόντα. Και όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα κλασικό φιλμ της πρωτοπορίας.
Κλασικό για σινεφίλ, απολαυστικό μέχρι σήμερα, αλλά προσοχή σ' αυτό που είπα προηγουμένως: Για σινεφίλ. Ίσως το κοινό που αρέσκεται αποκλειστικά στο Χόλιγουντ (ιδίως στο σύγχρονο) να κουραστεί ή να μην καταλάβει τη φρέσκια, σχεδόν πειραματική ματιά της σημαντικής αυτής δημιουργού.