ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΑΡΚΤΙΚΟΥ ΚΥΚΛΟΥ, Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ

Ο ισπανός Julio Medem έκανε μερικές ενδιαφέρουσες ταινίες στην αρχή της καριέρας του, για να παρακμάσει κάθετα αργότερα και να γυρίσει φιλμς που σχεδόν προκαλούν γέλιο (άθελά τους φυσικά). Στην καλή εποχή του πάντως η μάλλον καλύτερη ταινία του ήταν "Οι Εραστές του Αρκτικού Κύκλου" (Los amantes del Circulo Polar) του 1998.
Πρόκειται για μια απόλυτα ρομαντική ταινία, που μιλά για την έννοια του αιώνιου έρωτα, αλλά και φλερτάρει με το μεταφυσικό στοιχείο. Βασικός άξονας του τελευταίου είναι οι διαρκείς συμπτώσεις που καθορίζουν τις ζωές των δύο ηρώων.
Ο Όττο και η Άνα (τα ονόματα των οποίων είναι αμφότερα καρκινικά, διαβάζονται δηλαδή το ίδιο και ανάποδα) συναντιούνται παιδιά, τη μέρα του θανάτου του πατέρα του κοριτσιού, ερωτεύονται αμέσως και, παρά το ότι οι ζωές τους πολύ αργότερα θα χωρίσουν, παραμένουν ερωτευμένοι σε όλη τους τη ζωή. Από σύμπτωση οι γονείς τους τα φτιάχνουν, οπότε η σχέση τους είναι κάτι σαν αδέλφια εξ αγχιστείας. Αυτό όμως δεν εμποδίζει το εφηβικό φούντωμα του κρυφού τους έρωτα, έως ότου... Δεν θα πω άλλα. Αλλά ο βοράς της Φινλανδίας, ο αρκτικός κύκλος, παίζουν μεγάλο ρόλο σε όλα αυτά.
Ο Medem κάνει πάνω απ' όλα μια πρωτότυπη άσκηση αφήγησης. Οι ίδιες σκηνές παρουσιάζονται από τη (διαφορετική) σκοπιά του καθ' ενός από τους ήρωες. Μόνο έτσι όμως τα κομάτια του παζλ κολλάνε και σχηματίζουν τη συνολική εικόνα. Άλλες φορές η ματιά μπορεί να είναι κοινή, όταν βιώνουν μαζί κάποιο γεγονός, ενώ τα μπρος - πίσω στο χρόνο δεν σταματάνε ποτέ. Ευτυχώς δεν υπάρχουν κενά στο μάλλον δύσκολο αυτό πείραμα. Η ιστορία δένει απόλυτα.
Εκτός από την έννοια του αιώνιου έρωτα, των ανθρώπων που "ο ένας είναι  πλασμένος για τον άλλο", ο σκηνοθέτης φιλοσοφεί πάνω στο φαινόμενο της σύμπτωσης. Είναι εξωφρενικές οι συμπτώσεις που καθορίζουν τις ζωές τους, και βέβαια ο Μέντεμ παίζει με το στοιχείο αυτό, προσθέτοντας όλο και περισσότερες και πιο πολύπλοκες, ώστε να αγγίξει, όπως είπαμε στην αρχή, τα όρια του μεταφυσικού. Αλλά ακόμα κι όταν οι δύο ήρωες δεν συναντιούνται, οι ζωές τους κινούνται διαρκώς παράλληλα, βρίσκονται τυχαία ο ένας πολύ κοντά στον άλλον (κυριολεκτικά εννοώ, στον ίδιο χώρο), ακόμα κι αν δεν θα το μάθουν ποτέ.
Παράδοξη, γοητευτική ταινία, με απροσδόκητες καμπές σε όσα συμβαίνουν, που την παρακολούθησα με αμείωτο ενδιαφέρον. Και, όχι. Όσοι φοβάστε τον τόσο ρομαντισμό μην ανησυχείτε. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια αισθηματική ταινία, αλλά για ένα φιλμ στα όρια του φανταστικού, όπου ιστορίες από το παρελθόν και από το παρόν δένονται αριστοτεχνικά μεταξύ τους για να φτιάξουν την πραγματικότητα που βλέπουμε στην οθόνη. Ακόμα κι αν δεν πιστεύετε τίποτα απ' όλα αυτά (είναι εξωφρενικά άλλωστε), το φιλμ εκπέμπει νομίζω μια πολύ ιδιαίτερη γοητεία.
Μετά από τους "Εραστές" ακολούθησε το χάος για τον δημιουργό αυτόν. Κρίμα.