Ο ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΝΟΕ ΤΟΥ "LOVE"

Πάντοτε θεωρούσα τον αργεντινό - που δουλεύει στη Γαλλία - Gaspar Noe "προκλητικό για την πρόκληση". Κοινώς κάνει τα πάντα για να προκαλέσει και να κερδίσει έστω αρνητική δημοσιότητα. Σχεδόν κάθε φορά θα βρει ένα ταμπού (ή "ταμπού") και θα στηρίξει όλο το φιλμ στην απόλυτη αποκαθήλωσή του. Αν πολλοί ενοχληθούν (διευκρινίζω ότι δεν ανήκω σ' αυτούς), τόσο το καλύτερο!
Στο "Love" του 2015 επινοεί κάτι απλό: Να δείξει (σε απόλυτα χορταστικές δόσεις μάλιστα) αληθινό σεξ. Κοινώς οι πρωταγωνιστές του κάνουν πολλάκις έρωτα στ' αλήθεια, όπως ακριβώς στις ταινίες πορνό.
Η ταινία παρακολουθεί τη θυελλώδη σχέση ενός νεαρού αμερικανού που ζει στο Παρίσι σπουδάζοντας σινεμά με μια ανήσυχη και "περιπετειώδη" ζωγράφο. Ο έρωτάς τους είναι αληθινός, βαθύς και παθιασμένος. Η διαρκής αναζήτηση αμφοτέρων για όλο και περισσότερες και δυνατότερες εμπειρίες θα τους οδηγήσει σε διάφορες παραλλαγές του ελεύθερου σεξ και στα ναρκωτικά. Και όταν, με υπαιτιότητα του άντρα, όλα θα τιναχτούν στον αέρα, θα αρχίσει η πραγματική οδύνη.
Όχι, δεν είναι κακή ταινία (παρά την αδικαιολόγητα μακρά διάρκειά της). Ο Νοέ καταφέρνει να δώσει ανάγλυφα τόσο το σεξουαλικό πάθος (και το συνδυασμό σεξουαλικού πάθους και έρωτα), όσο και την απερίγραπτη οδύνη που ακολουθεί έναν ανεπιθύμητο χωρισμό. Ταυτόχρονα δίνει ανάγλυφα τους χαρακτήρες (κυρίως τον αντρικό εγωισμό, τη ζήλια και τη φαλλοκρατική αντίληψη που υπάρχει κρυμμένη κάπου στο βάθος και που σε πολλές σκηνές παίρνει το πάνω χέρι, ακόμα και σε μια τόσο προχωρημένη σχέση). Επίσης υπάρχει πολύ αυτοβιογραφικό στοιχείο (ουσιαστικά ο Νοέ μιλά για το σινεμά που αγαπά, για το γιατί έκανε αυτή την ταινία, για τις αντιλήψεις του για την τέλεια ερωτική σχέση κλπ.) Και, όπως είπα, η μετά το τέλος οδύνη ενός ερωτευμένου δίνεται με πραγματικά σπαρακτικό τρόπο (όταν μάλιστα γνωρίζεις ότι ουσιαστικά εσύ ευθύνεσαι για τον χωρισμό).
Όλα αυτά τα κάνει με την προσφιλή του μη γραμμική αφήγηση, με συνεχή φλας μπακ που σιγά - σιγά συμπληρώνουν το παζλ της σχέσης. Και, φυσικά, κάθε λίγο έχουμε και μια ακόμα σκηνή σκληρού σεξ. Ενδιαφέρον λοιπόν, αλλά δεν μπορώ να μην ενοχληθώ από την ακραία επιδειξιομανία του δημιουργού, για τη μανία να προκαλέσει με όποιον τρόπο μπορεί. Δεν το χρειάζεται. Είναι καλός σκηνοθέτης. Το σεξ δεν με ενόχλησε. Απλώς το βρήκα άνευ λόγου. Μόνο για να προκαλέσει. Ή, ίσως, για να πραγματοποιήσει την κρυφή επιθυμία του να γυρίσει πορνό. Θα μπορούσε όμως να το κάνει αν το θέλει, γυρίζοντας ένα γνήσιο τέτοιο, με όποιες φαντασιώσεις επιθυμεί, και να το ευχαριστηθεί  (τόσες χιλιάδες υπάρχουν άλλωστε εκεί έξω), δίχως να το εντάξει σε μια "κανονική" ταινία.

"CLIMAX": Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ ΕΝΟΣ BAD TRIP

Ο Gaspar Noe, όπως ο φον Τρίερ ή ο Αρονόφσκι, είναι νομίζω αυτό που θα αποκαλούσαμε (και αποκαλούνται συχνά) "κνηματογραφικοί προβοκάτορες". Εξαιρεικοί σκηνοθέτες αναμφισβήτητα, βασικό στόχο έχουν να προκαλέσουν ή/και να ενοχλήσουν τον θεατή, φτάνοντας συχνά στα άκρα. Όχι με τον τρόπο που θα το έκανε μια "άρρωστη" ταινία τρόμου ή σπάτερ - εκεί ενυπάρχει πάντα και ένα υπόγειο χιούμορ - αλλά με "σοβαρότερους" τρόπους ή θίγοντας "σοβαρότερα" θεματα. Το "Climax" του 2018 δεν αποτελεί εξαίρεση.
 Μια ομάδα χορού αποτελούμενη από ετερόκλητα άτομα απομονώνεται σε μια τεράστια, δαιδαλώδη  αποθήκη (ή κάτι τέτοιο) για να κάνει την τελική πρόβα για μια χορογραφία. Μετά το τέλος της πρόβας ακολουθεί πάρτι για χαλάρωση. Ωστόσο κάποιος ρίχνει LSD στη σαγκρία με αποτελέσματα... που είναι αδύνατο να περιγραφούν, καθώς παρακολουθούμε ένα εφιαλτικό bad trip.
Είπαμε: ΟΙ σκηνοθετικές ικανότητες του Νοέ είναι αναμφισβήτητες. Τα μακρά μονοπλάνα, η εξαιρετική πραγματικά χορογραφία της ομάδας (πριν τριπάρει) σε κλασικό ντίσκο κομμάτι, ο τρόπος κινηματογράφησης, είναι όλα, αν μη τι άλλο, από καθηλωτικά έως απόλυτα αποτελεσματικά. Ένα ξέφρενο πάρτι, που αρχικά υπόσχεται ιδιαίτερες ερωτικές καταστάσεις, μετατρέπεται βαθμιαία, με ευφάνταστο τρόπο, σε έναν αληθινά δυσβάσταχτο εφιάλτη, που πραγματικά ταρακουνά τον θεατή. Αποτύπωση ανεξέλεγκτων συμπεριφορών; Καταγραφή της απόλυτης κυριαρχίας του ενστίκτου πάνω σε κάθε λογική (ή ηθική); Απλή κατάδειξη του πού μπορεί να οδηγήσει η κατανάλωση ουσιών; (διότι ακόμα και ηθικοπλαστικά θα μπορούσε να εκλάβει κανείς το τυχόν "μήνυμα"). Δεν ξέρω. Ίσως πάνω απ' όλα κυριαρχεί η επιθυμία του σκηνοθέτη να σοκάρει πάσει θυσία.
Απολαύστε το ή μισείστε το. Θα καταλάβω απόλυτα και τις δύο ακραίες αντιδράσεις. Εμένα μου φαίνεται ότι μοναδικός στόχος είναι η πρόκληση. Πάντως πρόκειται για την εφιαλτικότερη απεικόνιση κακού τριπαρισματος που έχω δει ποτέ στην οθόνη...