ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΣ

Ο γάλλος Sylvain Chomet μας είχε χαρίσει το 2003 τις υπέροχες "Τριπλέτες της Μπελβίλ". Το 2010 κάνει τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, τον "Θαυματοποιό" (L'Illussionniste), στο ίδιο "χειροποίητο" στιλ με την πρώτη, και με μια ιδιομορφία: Το σενάριο είναι ένα αδημοσίευτο του Ζακ Τατί. Ο ίδιος ο Τατί σαν φιγούρα γίνεται ο πρωταγωνιστής της ταινίας (και μάλιστα με το όνομα Tatiscef, που ήταν το αληθινό του όνομα) και όλα είναι σα να βλέπεις μια κανονική ταινία του μεγάλου γάλλου κωμικού σε κινούμενο σχέδιο.
Βρισκόμαστε μίλα μακριά από το 3D της Disney και της Pixar, από τον καταιγισμό δράσης και τη βροχή από έξυπνες ατάκες που επικρατούν στα φιλμ τους. Εδώ όλα κινούνται αργά, το χιούμορ είναι διακριτικό και αυτό που κυριαρχεί είναι η μελαγχολία. Το ίδιο υπάροχα παλιομοδίτικο κλίμα με τις "Τριπλέτες", το ίδιο θαυμάσιο σχέδιο, το ίδιο βουβό στιλ, καθώς κι εδώ δεν υπάρχουν διάλογοι. Όλα γίνονται αντιληπτά με κινήσεις και επιφωνήματα.
Ο μοναχικός θαυματοποιός στη δύση της καριέρας του, στωικός, σιωπηλός παρατηρητής των πάντων, που παίρνει μαζί του τη μικρή φτωχή καθαρίστρια από ένα ξεχασμένο χωριό της Σκοτίας και ως άλλος Πυγμαλίων την κάνει "κυρία" με φριχτές οικονομίες, για να τη δει στο τέλος... (αλλά ας μη σας αποκαλύψω το τέλος), είναι μια σπαραχτική φιγούρα με τη χαρακτηριστική, ψιλόλιγνη μορφή του Τατί - ή μάλλον του μόνιμου alter ego που επινόησε, τον κύριο Ιλό.
Όπως καταλάβατε, πολύ λίγα πράγματα συμβαίνουν στο φιλμ. Ούτε καταιγισμός από γκαγκς ούτε λεκτικά αστεία (είπαμε, δεν υπάρχουν διάλογοι). Μόνο η πανταχού παρούσα μελαγχολική διάθεση (μελαγχολικοί έως τραγικοί είναι και οι άλλοι "θεατρίνοι" που περιστοιχίζουν τους βασικούς ήρωες), που σπάει πού και πού από μερικά χαμόγελα, κι αυτή η ζεστασιά, η γλυκύτητα, η ανθρωπιά. Υπάρχει και η μόνιμη στον Τατί ειρωνία και σατιρική διάθεση προς το μοντέρνο και τη σύγχρονη τεχνολογία, που εδώ φαίνεται με την πλάκα που κάνει στο καινοφανές ροκ (η ιστορία διαδραματίζεται τέλη 50 αρχές 60) και στα τεχνολογικά επιτεύγματα της εποχής. Αυτό που αληθινά μαγεύει ωστόσο είναι η πραγματικά υπέροχη εικόνα. Δισδιάστατη, παλιομοδίτικη κι αυτή, είναι τόσο εκφραστική στις κινήσεις των ηρώων και τόσο μαγευτική στα τοπία, φυσικά ή αστικά, που κόβει την ανάσα. Θεωρώ τον Chomet μεγάλο καλλιτέχνη στο σχέδιο (και στο χρώμα φυσικά) και τον προτιμώ χιλιάδες φορές από οποιοδήποτε σύγχρονο εντυπωσιακό κομπιουτερέ 3D (σαν εικόνα, τονίζω, γιατί τα στόρι των φιλμ της Pixar τουλάχιστον είναι κι αυτά εκπληκτικά).
Αν είστε συνηθισμένοι στο αμερικάνικο πνεύμα του σύγχρονου animation ίσως το φιλμ σας φανεί κουραστικό ή/και βαρετό. Προσωπικά, εθισμένος στο κλίμα τόσο του Τατί όσο και του Chomet, το απόλαυσα απόλυτα.