Η ΠΑΝΤΟΤΕ ΥΠΕΡΟΧΗ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΗ ΛΟΛΙΤΑ

Ακόμη απορούν πολλοί για το πώς ο Stanley Kubrick (1928-1999) κατάφερε να γυρίσει το 1962 μια ταινία σαν τη "Λολίτα", πάνω σε ένα θέμα τόσο ταμπού που νομίζω ότι και σήμερα θα υπήρχαν δυσκολίες και αντιδράσεις (ίσως και περισσότερες μάλιστα). Όπου ένας μεσήλικας καθηγητής ερωτεύεται παράφορα την ανήλικη κόρη της σπιτονοικοκυράς του, ζει μαζί της για αρκετό διάστημα, αλλά το πάθος του αυτό τον οδηγεί στην καταστροφή. Και όπου ένας μεγάλος συγγραφέας, ο Vladimir Nabokov, συναντά ένα μεγάλο σκηνοθέτη.
Η ταινία ξεκινά με τη δυνατή τελική σκηνή και είναι ολόκληρη ένα φλας μπακ, μέχρι να φτάσουμε πάλι στο τέλος. Στο ενδιάμεσο... ένας συνεχής κατήφορος. Και μια από τις καλύτερες κατά τη γνώμη μου μελέτες στην ιστορία του σινεμά πάνω στις ολέθριες επιδράσεις του ανεξέλεγκτου πάθους. Έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε εδώ ότι ότι παρά το ότι αναφερόμαστε σε έναν απαγορευμένο (και νομικά) έρωτα, η σταδιακή παρακμή του καθηγητή, η παθολογική του ζήλεια, το βαθμιαίο χάσιμο της αξιοπρέπειάς του και η τελική του κίνηση θα μπορούσαν να είχαν προκληθεί από οποιασδήποτε μορφής ερωτικού πάθους. Το "απαγορευμένο" απλώς περιπλέκει τα πράγματα και κάνει ακόμα δυσκολότερη τη θέση του, καθώς είναι υποχρεωμένος να κρύβεται και από τον ασφυκτικό κοινωνικό περίγυρο.
Φυσικά έχουμε εδώ ένα μεγάλο δημιουργό, από τους μεγαλύτερους της ιστορίας του σινεμά. Γι΄αυτό και με έκανε να βιώσω το σκοτεινό πάθος του ήρωα, που γίνεται όλο και πιο καταστροφικό. Γι΄αυτό και παρακολούθησα τις ασπρόμαυρες εικόνες της ταινίας με αμείωτο ενδιαφέρον από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Γι' αυτό έκανε τους ηθοποιούς του τόσο πειστικούς, από τον θαυμάσιο Τζέιμς Μέισον, τον διεστραμένο πνευματικά Πίτερ Σέλλερς και την στα όρια της υστερίας Σέλεϊ Γουίντερς μέχρι την ίδια τη Λολίτα (την Σου Λάιον, που μετά από τον μεγάλο αυτόν ρόλο έπαιξε σε σχετικά λίγες και μάλλον αδιάφορες ταινίες).
Τελικά η όλη ιστορία ξεπερνά το θέμα του καλού και του κακού. Το πραγματικό της θέμα είναι το πάθος και πού μπορεί αυτό να οδηγήσει, πράγμα που κάνει το φιλμ παγκόσμιο, πέρα από τις εποχές και τα ταμπού της κάθε μιας απ' αυτές. Και έχει ενδιαφέρον η παγκοσμιότητα αυτή του θέματος σε αντιπαράθεση με την εποχή, τα πρώτα 60ς, την ατμόσφαιρα των οποίων καταφέρνει να αιχμαλωτίσει θαυμάσια, δημιουργώντας έτσι μια διαρκή αντίστιξη: Από τη μία οι λεπτομερείς πινελιές που καταγράφουν την εποχή, από την άλλη η διαχρονική ιστορία.
Αποφύγετε το ανούσιο ριμέικ που γυρίστηκε το 1999 (διάβολε, γιατί πρέπει να κάνουν ριμέικ ακόμα και στα κλασικότερα φιλμ;) και απολαύστε το πρωτότυπο, αν δεν το έχετε ήδη κάνει.