"Η ΛΕΟΠΑΡΔΑΛΗ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ" ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΕΝΑΤΕΝΙΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

 

Το 2021 οι γάλλοι Marie Amiguet και Vincent Munier (έχουν ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν) γυρίζουν τη "Λεοπάρδαλη του Χιονιού" (La panthère des neiges), ένα υποβλητικό ντοκιμαντέρ γυρισμένο στα Ιμαλάια.

Δύο παθιασμένοι με τη φύση (και με τον σκοπό τους) άντρες αναζητούν στο ορεινό Θιβέτ τη σπάνια λεοπάρδαλη του χιονιού, ένα ζώο που πολλοί θεωρούσαν εξαφανισμένο, με (εμμονικό) σκοπό να τη φωτογραφίσουν / κινηματογραφήσουν.

Η φύση των Ιμαλαϊων είναι προφανώς εντυπωσιακή. Ωστόσο η ταινία δεν στοχεύει στα "ωραία τοπία". Υπάρχουν κι αυτά, μεγάλο μέρος όμως είναι γυρισμένο σε γυμνά, βραχώδη, άχαρα θα λέγαμε σημεία. Σημεία όπου οι δύο άντρες περιμένουν υπομονετικά για πολλές ώρες την πιθανή εμφάνιση του ποθητού ζώου - σε ασφαλή απόσταση βεβαίως. Στο μεταξύ κινηματογραφούν κάθε είδους ζωή που εμφανίζεται μπροστά τους από τα λίγα είδη που μπορούν να ζουν σ' αυτές τις ερημιές, σχεδόν απάτητες από άνθρωπο (εκτός από λίγους νομάδες κτηνοτρόφους που εμφανίζονται σποραδικά και φιλοξενούν τους γάλλους): Γιακ, λαγοί, κάποια πτηνά, κάποια τρωκτικά, μια αρκούδα... Όλα αυτά τα πλάσματα μας δίνουν όμορφες και παράξενες εικόνες.

Το μότο του φιλμ (αφορά τα άγρια πλάσματα βεβαίως και κυρίως την πρωταγωνίστρια λεοπάρδαλη) είναι "Εμείς δεν τη βλέπουμε, αυτή όμως μας βλέπει". Όλο το φιλμ το διαπερνά κυρίως μια "οικολογική" φιλοσοφία, που μιλά για τη ζωή σε αρμονία με τη φύση, για την ανισορροπία που έχει προκαλέσει ο άνθρωπος κλπ. Αλλά και μια άλλη, παράλληλη, που εξυμνεί την ηρεμία, την ησυχία, την αναμονή, την απόσυρση - για ένα διάστημα τουλάχιστον - από τα εγκόσμια, που οδηγεί σε βαθιά (και μάλλον αναγκαία) ενδοσκόπηση και περισυλλογή, κάτι που έχει χαθεί στη σύγχρονη αγχώδη ζωή μας. Όλα αυτά "υποβοηθούνται" από την ατμοσφαιρική μουσική των Nick Cave / Warren Ellis, που βεβαίως θυμίζει και άλλα παρόμοιου ύφους σάουντρακ τους.

Μόνη μου αντίρρηση η συχνά επαναλαμβανόμενη "Χρυσή Εποχή", που έχει χαθεί και αναφέρεται στον πρωτόγονο ουσιαστικά άνθρωπο, ο οποίος προφανώς ζούσε σε αρμονία με τη φύση (και στο έλεός της βεβαίως). Ασφαλώς και υποστηρίζω την οικολογική ισορροπία, η οποία σημαίνει συμβίωση με τη φύση και όχι καταστροφή της, όπως με παντελώς ηλίθιο τρόπο συμβαίνει στην ανθρωπότητα σήμερα (σα να πριονίζει η ίδια το κλαδί στο οποίο κάθεται). Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν με κάνει να θεωρώ "Χρυσή Εποχή" τα σπήλαια...

Ωραίο και υποβλητικό ντοκιμαντέρ, με αργούς, ταιριαστούς με το θέμα του ρυθμούς, που συνίσταται στους λάτρεις της φύσης.