ΤΟ "EASTER PARADE" ΚΑΙ ΤΑ ΚΛΑΣΙΚΑ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ

 

Το "Easter Parade" που γύρισε το 1948 ο Charles Walters (1911-1982) είναι ένα ακόμα κλασικό χολιγουντιανό μιούζικαλ της χρυσής εποχής του είδους και, φυσικά, όπως όλα τα μιούζικαλ, συστήνεται μόνο στους λάτρεις του σπάνιου σήμερα είδους αυτού. Και μόνο το πρωταγωνιστικό ζεύγος θα μπορούσε να το κάνει κλασικό: Φρεντ Αστέρ και Τζούντι Γκάρλαντ. Αλλά βεβαίως υπάρχουν και τα υπέροχα (μερικά πολύ γνωστά) τραγούδια του μεγάλου Irving Berlin.

Υπόθεση: Ο Αστέρ και η παρτενέρ του (Αν Μίλερ) είναι ένα διάσημο χορευτικό ζεύγος. Εκείνος θα ήθελε να είναι και πραγματικό ζεύγος, εκείνη όμως, ψηλομύτα γαρ, τον εγκαταλείπει για να "μεγαλοπιαστεί" σε μια πιο σοβαρή χορευτική παράσταση. Εκείνος οργισμένος δηλώνει ότι μπορεί να κάνει σταρ στη θέση της οποιαδήποτε άσημη κοπελίτσα. Πάει λοιπόν σ' ένα κλαμπ, διαλέγει στην τύχη μια άσημη νεαρή χορεύτρια (η οποία πέφτει από τα σύννεφα όταν μαθαίνει ποιος είναι αυτός που τη διάλεξε), αρχίζει να την εκπαιδεύει και μαζί ξεκινάν τα δικά τους νούμερα. Και φυσικά οι ερωτικές καταστάσεις μπλέκονται, καθώς η πρώην παρτενέρ προσπαθεί να τα φτιάξει με τον πλούσιο καλύτερο φίλο του Αστέρ.

Αυτά. Όπως συχνά συμβαίνει στα παλιά μιούζικαλ, η ιστορία είναι μάλλον χαζή. Ερωτικές ίντριγκες, ψυχολογία μηδέν. Πώς ακριβώς αλλάζουν γνώμη όλοι την τελευταία στιγμή και βολεύονται άπαντες και είναι ευτυχισμένοι (σιγά μη δεν ήταν) είναι απορίας άξιο. Αλλά, είπαμε, σ' αυτά τα μιουζικαλ τέτοιου είδους συμβάσεις πρέπει να τις έχουμε δεχτεί εξ αρχής. Όσοι τα απολαμβλανουν τα απολαμβάνουν για τα τέλεια χορευτικά νούμερα, για τα τραγούδια, τα σκηνικά, τα κοστούμια... για το ιδιότυπο θέαμα τέλος πάντων και όχι για το βάθος τους. Εδώ επίσης τίθεται και πάλι (το έχω ξαναδεί στο είδος) της σύγκρισης ""σοβαρής" και "ελαφράς" τέχνης (χορού για να είμαστε ακριβείς). Παραδόξως το φιλμ δεν παίρνει θέση (όλα καλά είναι, μοιάζει να λέει), αλλά είναι σαφές ότι όλοι θα αγαπήσουμε περισσότερο τα "ελαφρά" θεάματα, αυτά με τον Αστέρ και τη Γκάρλαντ δηλαδή. Επίσης κάπου υπάρχει και το πολυχρησιμοποιημένο θέμα του Πυγμαλίωνα (του φτασμένου που εκπαιδεύει μια άσχετη επαρχιοτοπούλα). Θυμηθείτε το "Ωραία μου Κυρία"...

Αυτά. Είπαμε ότι είναι κλασικό, αλλά μόνο για τους φίλους του είδους, που ξέρουν πολύ καλά και αποδέχονται τις συμβάσεις για τις οποίες μιλήσαμε.