Ο WALTER MITTY ΜΕΤΑΞΥ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

"Η Κρυφή Ζωή του Walter Mitty" υπήρξε αρχικά διήγημα του Τζέιμς Θέρμπερ και στη συνέχεια ταινία του 1947 με τον Ντάνι Κέι. Το 2013 γυρίζεται ξανά, προσαρμοσμένη σε σύγχρονα δεδομένα, από τον Ben Stiller, ο οποίος είναι φυσικά και ο πρωταγωνιστής.
Ο ήρωας είναι παθολογικά δειλός και παθολογικά ονειροπόλος. Έχει την ιδιότητα να αφαιρείται στα καλά καθούμενα και να φαντάζεται ότι είναι ήρωας σε μια σειρά από ηρωικούς κόσμους, όπου φυσικά πραγματοποιεί ηρωικές πράξεις. Στην πραγματικότητα είναι απλός εμφανιστής φωτογραφικών φιλμ και δουλεύει για το περίφημο περιοδικό Time, το οποίο ετοιμάζει το τελευταίο έντυπο τεύχος του πριν μετατραπεί σε ψηφιακό. Η μετατροπή ατυή σημαίνει βέβαια απολύσεις... για να πατήσουμε για τα καλά στον δυσάρεστο πραγματικό κόσμο. Όταν χάνεται το αρνητικό του τελευταίου εξωφύλου, ο Γουόλτερ βγαίνει για πρώτη φορά από το καβούκι του και ζει μια σειρά από εξωφρενικές περιπέτειες στις άκρες του κόσμου για να το βρει.
Είναι αλήθεια ότι η ταινία είναι κάπως "λίγο απ' όλα". Είναι και περιπέτεια φαντασίας (όταν ο ήρωας αποδρά σε φανταστικούς κόσμους) και περιπέτεια σκέτο και κωμωδία και αισθηματική κομεντί και σχόλιο για τη σκληρή πραγματικότητα και διδακτική για την ανάγκη να αδράξουμε την αληθινή ζωή και να πάψουμε να κρυβόμαστε στις φαντασιώσεις μας και λίγο δράμα και... Και ίσως όλα αυτά μαζί κάπου να μη δένουν αρμονικά. Ωστόσο συνολικά, και παρά τα σκαμπανεβάσματά της, τη βρήκα διασκεδαστική, ενώ ο Stiller αποδεικνύει ότι είναι και αρκετά καλός σκηνοθέτης (δεν είναι η πρώτη φορά) και, στο συγκεκριμένο φιλμ τουλάχιστον, καλός ηθοποιός.
Θα πρότεινα πάντως, για να το απολαύσετε, να μην πάρετε πολύ στα σοβαρά τα "πραγματικά" συμβάντα, από εκεί δηλαδή που ξεκινά η περιπέτεια του ήρωα, καθώς αυτά είναι τραβηγμένα απ' τα μαλιά (ποιος φιλήσυχος και κουμπωμένος υπαλληλάκος, που δεν έχει ποτέ στη ζωή του ταξιδέψει, θα σηκωνόταν από τη μια στιγμή στην άλλη να πάει στη... Γροιλανδία και μετά στην Ισλανδία και μετά να περιπλανηθεί στο Αφγανιστάν;) Νομίζω ωστόσο ότι όλα αυτά είναι φτιαγμένα απόλυτα συνειδητά με μη ρεαλιστικό τρόπο. Στην ουσία ο ήρωας ζει τις φαντασιώσεις του για πρώτη φορά, τις κάνει πραγματικότητα, ενηλικιώνεται επιτέλους! Γι' αυτό και η τόση υπερβολή. Και όλα αυτά βέβαια γίνονται για να αποδιχτεί το δίδαγμα που προανέφερα: Τολμείστε και ζείστε την πραγματική ζωή!
Ίσως κάπως αφελές και διδακτικό, αλλά, το ξαναείπα, για μένα αρκετά ευχάριστο και με κάμποση φαντασία.

ΤΡΟΠΙΚΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤΙΑΝΩΝ ΚΛΙΣΕ

Για πολλοστή φορά το Χόλιγουντ δείχνει την εξυπνάδα του (ή την πονηριά του, αν προτιμάτε): Αν πρόκειται να κάνουμε επιτυχία, γιατί να μην χλευάσουμε μέχρι τελικής πτώσης τον ίδιο μας τον εαυτό; Ίσως ακριβώς η τόση ευελιξία του είναι που τελικά το κάνει να επιβιώνει και να κυριαρχεί παγκόσμια εδώ και ένα σχεδόν αιώνα.
Η "Τροπική Καταιγίδα" του ενός εκ των πρωταγωνιστών της Ben Stiller δεν αφήνει τίποτα όρθιο προκειμένου να καννιβαλίσει κάθε πτυχή του Χόλιγουντ. Η ιδέα είναι καλή και ενίοτε ξεκαρδιστική. Έχοντας σα βάση τις πολεμικές ταινίες σε όλη τους τη γκάμα, από "Ράμπο" μέχρι "Αποκάλυψη Τώρα" και "Πλατούν", βάζει αδίστακτα χέρι και σε άλλα χολιγουντιανά είδη, φτάνοντας μέχρι τις (χολιγουντιανές πάντα) "ταινίες ποιότητας", που στηρίζονται σε ηθοποιούς της σχολής των Actor's Studio (Πατσίνο, Ντε Νίρο κλπ.) Και ταυτόχρονα παίζει και με το σπλάτερ σε αρκετές σκηνές που θα μπορούσαν να θεωρηθούν αποκρουστικές από μη μυημένους στο είδος. Το εγχείρημα υποστηρίζεται από μια πλειάδα πασίγνωστων ηθοποιών, μερικοί από τους οποίους σατιρίζουν τον ίδιο τους τον εαυτό, ενώ η ταινία κατακλύζεται κυριολεκτικά από κάθε είδους αναφορές - παρωδίες διάσημων σκηνών του αμερικάνικου κινηματογράφου, τόσο που μερικές δεν προλαβαίνεις να τις πιάσεις ή, ενώ αναρωτιέσαι ακόμα "τι μου θυμίζει αυτό, πού το έχω ξαναδεί;" έρχεται η επόμενη. Όλα τα λεφτά επίσης η απροσδόκητη εμφάνιση του αγνώριστου Τομ Κρουζ (θα αργήσετε πολύ να καταλάβετε ποιος είναι). Το έχω ξαναπεί νομίζω: Του πάει πολύ να παίζει τον μαλάκα.
Τα πλεονεκτήματα υπάρχουν: Είπαμε και στην αρχή ότι πολλά σημεία της είναι ξεκαρδιστικά, με κορυφαία τα τρέιλερ - παρωδίες της αρχής. Επίσης τα πάντα λέγονται με το όνομά τους: Ο Ράμπο (ή ο ηθοποιός που τον ενσαρκώνει) είναι ηλίθιος, οι κωμωδίες του Έντι Μέρφι επιεικώς κακόγουστες που το "χιούμορ" τους βασίζεται στο... πόσο κλάνει ο ευτραφής πρωταγωνιστής, οι μεγάλοι ηθοποιοί μπαίνουν "στο πετσί του ρόλου τους" μέχρις αηδίας (ή γελοιότητας), οι παραγωγοί είναι ακαλλιέργητα κτήνη που τους νοιάζουν μόνο τα φράγκα, οι εθνικοί ήρωες είναι απατεώνες κλπ. κλπ... Το κακό είναι ότι μεγάλο μέρος του φιλμ διαθέτει επίσης χοντρό και παρατραβηγμένο χιούμορ - πλάκα μάλλον - που προσωπικά τουλάχιστον δεν μου έβγαλε το γέλιο που υποσχόταν, λες και η ταινία μιμόταν τις κακογουστιές που σατίριζε. Επίσης στα πλην και η αποσπασματικότητα: Πρόκειται μάλλον για συρραφή αστείων που πολλά πολύ σύντομα θα ξεχάσετε, παρά για ολοκληρωμένη ταινία.
Καλή διασκέδαση πάντως - όσο αντέξετε τις τόσες χοντράδες που διανθίζονται από πολλές έξυπνες σκηνές.