ΑΝΟΔΟΣ, ΠΤΩΣΗ ΚΑΙ ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΣΤΟ "ΚΑΖΙΝΟ"

Το 1995 ο Martin Scorsese γυρίζει ένα από τα τυπικά "σκορσεζικά" φιλμ του: Το "Καζίνο", με τους πολύ καλούς Ρόμπερτ Ντε Νίρο (που δεν έπαιζε ακόμα σε τόσο πολλές μπούρδες), την Σάρον Στόουν και τον Τζο Πέσι.
Ένας ικανότατος "executive" αναλαμβάνει, με την υποστήριξη της μαφίας, ένα καζίνο στο Λας Βέγκας και το οδηγεί σε μεγάλες δόξες και επιτυχίες. Ο καλύτερος φίλος του, που επίσης σχετίζεται με τη μαφία, προσπαθεί κι αυτός να δημιουργήσει τη δική του αυτοκρατορία, αυτός όμως με απίστευτα βίαιο τρόπο και πάνω σε σωρούς πτωμάτων. Κάποια στιγμή η φινέτσα στους τρόπους του πρώτου θα έρθει αντιμέτωπη με την κτηνώδη δράση του δεύτερου και οι παλιοί φίλοι θα συγκρουστούν. Όσο για τη γυναίκα του πρώτου, μια πρώην πόρνη, ο κατήφορος θα είναι από τους χειρότερους δυνατούς...
Με φόντο μια γιγάντια αυτοκρατορία τζόγου, ένα απαστράπτον δηλαδή Λας Βέγκας, του οποίου τα θεμέλια βεβαίως είναι βυθισμένα στο βούρκο, καθώς βασίζονται σε κάθε λογής έγκλημα, ο Scorsese στήνει μια ιστορία που, για μια ακόμα φορά, μας αποκαλύπτει το σκοτεινό πρόσωπο της Αμερικής. Προσφιλή του θέματα (τζόγος, μαφία, αντρική φιλία, χλιδή και απληστία, βία) βρίσκονται όλα εδώ και συγκλίνουν στην αφήγηση μιας κλασικής ιστορίας ανόδου και πτώσης. Όπως πάντοτε συμβαίνει με το τζόγο, στη βάση της καταστροφής βρίσκεται η απληστία, το να μη ξέρεις δηλαδή πού και πότε πρέπει να σταματήσεις. Και, φυσικά επίσης, όλα θα πνιγούν στο αίμα και την παρακμή. Ο σκηνοθέτης μελετά (και καταγγέλει) τους τρόπους πλουτισμού (νομίζω, εκτός αν κερδίσεις ξαφνικά το Λότο, 9 στις 10 φορές βασίζονται στην παρανομία και το έγκλημα). Και, ταυτόχρονα, την κενότητα όλων αυτών, με την έννοια ότι, προφανώς ο πλούτος δεν φερνει ευτυχία (μάλλον το αντίθετο). Εννοείται ότι κάθε ουσιαστικό στοιχείο της ζωής (έρωτας, φιλία, αίσθηση ασφάλειας) υποβαθμίζονται όσο βουτάμε στην αποχαυνωτική χλιδή και σε όσα συνεπάγεται.
Με εικόνα βουτηγμένη στη "γκλαμουριά", η ιστορία, που αποτελεί ένα διαρκές φλας μπακ σε σχέση με την πρώτη σκηνή της έκρηξης, εξελίσσεται και όσο προχωρά τα προβλήματα των ηρώων βαθαίνουν κι αυτοί που κινούν τα νήματα εκνευρίζονται... Παρά τη μεγάλη της διάρκεια, βρίσκω το φιλμ δυνατό και το θεωρώ από τα καλά του μεγάλου σκηνοθέτη. Και, εν τέλει, σε αφήνει με μια έντονη διάθεση να τινάξεις με τη σειρά σου στον αέρα όλη αυτή την αστραφτερή φρίκη, που άπαντες μοιάζουν να λατρεύουν. Όπως ακριβώς τινάζεται στον αέρα το πολυτελές αυτοκίνητο του βασικού ήρωα στην πρώτη μόλις σκηνή.

"SNOWFLAKE" : ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΣ ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΧΙΟΥΜΟΡ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ (!)

Να και μια απόλυτη έκπληξη από εκεί που δεν το περίμενα: Το "Snowflake" του 2017 ("Schneeflöckchen" στα γερμανικά, "Παγιδευμένοι στο Σενάριο" στη μοναδική προβολή του στην Ελλάδα) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του εκ Βενεζουέλας, που δουλεύει όμως στο Βερολίνο, βιντεοκλιπά έως τώρα Adolfo Kolmerer (με "guest" σκηνοθέτη - ό,τι κι αν σημαίνει αυτό - τον William James). Είναι γερμανικό φιλμ, με μαύρο χιούμορ, τρόμο, παράνοια κλπ. και μάλιστα, κατά τη γνώμη μου, σε πετυχημένο συνδυασμό.
Δύο αδέλφια πληρωμένοι δολοφόνοι βρίσκονται ξαφνικά παγιδευμένοι στο σενάριο που γράφει άγνωστός τους ερασιτέχνης σεναριογράφος... οδοντογιατρός, με την έννοια ότι διαπιστώνουν πως κάνουν ό,τι ακριβώς έχει γραφεί στο σενάριο από πριν κι ότι είναι αδύνατο να ελευθερωθούν από αυτή την κατάσταση. Ο ίδιος ο σεναριογράφος δεν έχει την παραμικρή ιδέα πώς γίνεται αυτό. Ταυτόχρονα έχουν αναλάβει την αποστολή να ανακαλύψουν και να εκδικηθούν τους δολοφόνους των ανύποπτων γονιών μιας κοπέλας, η οποία τους έχει προσλάβει για τον λόγο αυτό. Στη διαδρομή τους θα συναντήσουν σίριαλ κίλερς, ψυχοπαθείς κάθε είδους, υπερ-ήρωες, ναζί, αγγέλους και ό,τι άλλο φανταστείτε και, φυσικά, τον οδοντογιατρό, ο οποίος, άθελά του, κινεί τα νήματα όλης αυτής της παρανοϊκής ιστορίας. Όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα Βερολίνο του κοντινού μέλλοντος παραδομένο στη βία και την αναρχία.
Παρά το τόσο  πλημμυρισμένοα από πρόσωπα και καταστάσεις σενάριο, βρήκα την ταινία πολύ πρωτότυπη, απολαυστική θα έλεγα. Υπάρχει βεβαίως και το σπλάτερ (δεν δείχνεται, συνήθως υπονοείται). Ο ρυθμός πάντως είναι καλός και με κράτησε από την αρχή ως το τέλος, οι χαρακτήρες ο ένας πιο περίεργος από τον άλλον, οι εκπλήξεις συνεχείς και η αντιναζιστική πινελιά στο τέλος ευπρόσδεκτη. Τα λέω αυτά διότι συνήθως άπειροι σκηνοθέτες που διαθέτουν μια ή περισσότερες καλές ιδέες μένουν σ' αυτές, μη μπορώντας να τις "δέσουν" σε μια συμπαγή ιστορία. Συνήθως φτιάχνουν "παλαβές" ταινίες, οι οποίες ωστόσο, παρά το κάποιο ενδιαφέρον που έχουν, είναι κάπως "κολάζ". Εδώ δεν νομίζω ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όπως είπα στην αρχή η πρωτοτυπία και το κινούμενο στο χώρο του φανταστικού σενάριο δένουν με το χιούμορ με πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα.
Αν είστε φίλοι του παρανοϊκού χιούμορ και των αντίστοιχων καταστάσεων - και φίλοι του κινηματογράφου του φανταστικού βεβαίως - ψάξτε το άγνωστο αυτό φιλμ και νομίζω ότι δεν θα απογοητευτείτε.

"MAVERICK" Ή ΤΟ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ ΩΣ ΚΩΜΩΔΙΑ

Στα 1994 ο Richard Donner, δίχως ποτέ να είναι ο μεγάλος σκηνοθέτης, είχε ήδη στο ενεργητικό του μια μεγάλη σειρά επιτυχιών ("Προφητεία", οι δύο πρώτοι Σούπερμαν, "Goonies", "Leathal Weapon" κλπ.). Τότε λοιπόν στρέφεται και προς το γουέστερν, επιλέγοντας ωστόσο την κωμική πλευρά του είδους. Διότι το "Maverick" θέλει πρώτα - πρώτα να είναι μια ανάλαφρη γουέστερν - κωμωδία, με (απίθανη) ανατροπή μάλιστα στο τέλος. Και βέβαια οι Μελ Γκίμπσον, Τζόντι Φόστερ, Τζέιμς Γκάρνερ, Τζέιμς Κόμπερν κάνουν ό,τι μπορούν για να προσθέσουν λάμψη.
Ο ομώνυμος ήρωας είναι ένας τυχοδιώκτης - επαγγελματίας χαρτοπαίκτης, που περιπλανιέται στις πόλεις του Φαρ Ουέστ κερδίζοντας τα προς το ζην από το πόκερ. Σε κάποια απ' αυτές θα συναντήσει την λίγο πόρνη και πολύ επαγγελματία κλέφτρα (και wannabe σταρ του πόκερ επίσης) Αναμπέλ (και φυσικά θα αποκτήσουν σχέσεις έλξης - απώθησης). Εκείνος θέλει να μαζέψει ένα σεβαστό ποσόν που αποτελεί προϋπόθεση για να μπορέσει να συμμετάσχει σε έναν σούπερ αγώνα που θα γίνει σε ποταμόπλοιο εν πλω, και είναι αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να το βρει. Ακριβώς το ίδιο κι εκείνη. Κάπου εκεί θα συναντήσουν εναν μεσήλικα που είναι κάτι σαν "εκπρόσωπος του νόμου" και, τελικά, θα αποδειχτεί ότι είναι ο "διαιτητής" του μεγάλου ματς. Προφανώς οι μοίρες όλων αυτών των (συμπαθών, όπως σε όλες τις κωμωδίες του είδους) απατεώνων θα μπερδευτούν δίχως τρόπο απεμπλοκής.
Κατ' αρχήν βρίσκω το φιλμ διασκεδαστικό - και δίχως ίχνος ρεαλισμού βεβαίως (ας μη ξεχνάμε ότι ο βασικός ήρωας "τα κάνει όλα" ή μάλλον είναι σούπερ σε όλα). Αλλά έτσι είναι οι συμβάσεις των χιουμοριστικών φιλμ του είδους. Καλά θα κάνουμε να το ξέρουμε και να το αποδεχόμαστε από την αρχή. Από την άλλη δεν βρήκα το ίδιο "εμπνευσμένες" όλες τις απίθανες καταστάσεις που συμβαίνουν. Σαν βασικό μειονέκτημα θεωρώ πάντως τη μεγάλη διάρκεια του φιλμ (127 λεπτά), που νομίζω ότι είναι αχρείαστη. Τέλος πάντων, ενώ συνολικά μου φαίνεται ρουτινιάρικο, βασισμένο σε πάμπολλα κλισέ (που υποτίθεται ότι ανατρέπει) και ένας ακόμα "ύμνος" στον μάλλον ανύπαρκτο τύπο του  "συμπαθητικού καθάρματος" (;), πιστεύω ότι μπορεί να διασκεδάσει αρκετά κανείς ή, τουλάχιστον, να περάσει δύο (και κάτι) ανώδυνες ώρες. Ελπίζω να μη βαρεθείτε.

ΕΝΑΣ ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟΣ "ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΦΙΛΟΣ"

Ο γάλλος Philippe Lioret είναι ένας χαμηλότονος, ευαίσθητος σκηνοθέτης (έχω δει το δικό του "Welcome"). Το 2016 γυρίζει τον "Οικογενειακό Φίλο" (Le fils de Jean), εξ ίσου τρυφερό και συγκινητικό - και με καλές ηθοποιίες.
Ένας χωρισμένος με παιδί γάλλος (διατηρεί πάντως καλές σχέσεις με την (πρώην) οικογένειά του), ο οποίος δεν έχει ποτέ γνωρίσει πατέρα, μαθαίνει ξαφνικά ότι ο πατέρας του μόλις πέθανε - και κάτι του άφησε μάλιστα - κι ότι όλα αυτά τα χρόνια ζούσε στο μακρινό (γαλλόφωνο όμως) Κεμπέκ του Καναδά. Υπάρχουν μάλιστα και δύο ετεροθαλή αδέλφια. Εκείνος θα ταξιδέψει στο Κεμπέκ σε μια προσπάθεια να γνωρίσει το παρελθόν του (στο κάτω - κάτω τίποτα συγκλονιστικό δεν τον κρατά στη χώρα του), όπου θα γνωρίσει τα αδέλφια του παριστάνοντας τον "οικογενειακό φίλο" (τα αδέλφια δεν ξέρουν τίποτα για όλα αυτά) καθώς και τον καλύτερο φίλο του νεκρού πατέρα, αυτόν δηλαδή που τον ειδοποίησε για το θάνατό του. Ωστόσο τίποτα δεν είναι όπως ακριβώς το περίμενε και, σιγά σιγά, μυστικά και ανατροπές θα (ξανα)έρχονται στην επιφάνεια (οπότε επίσης τίποτα δεν είναι όπως εκ πρώτης όψεως φαίνεται).
Μιλήσαμε για μυστικά, για ανατροπές, μην περιμένετε όμως θέαμα και ακραίες καταστάσεις ή ξεσπάσματα, δακρύβρεκτα ή μη. Είπαμε ότι ο Lioret είναι χαμηλότονος σκηνοθέτης, που κυρίως παίζει με τα αισθήματα. Και νομίζω ότι τα καταφέρνει. Η αναζήτηση ενός ανθρώπου που ψάχνει τις ρίζες του, το παρελθόν του (ίσως απλώς και μόνο επειδή το παρόν του δεν είναι και τίποτα σπουδαίο...) κατάφερε να με συγκινήσει - προσοχή: δίχως να έχει τίποτα μελό. Ίσως, υποψιαζόμεστε στο τέλος, βαθιά μέσα του θα ήθελε να τα παρατήσει όλα και να ζήσει στο καινούριο περιβάλλον και κοντά στα όσα πρώην μυστικά μόλις έμαθε. Ίσως.
Γενικά, δίχως να τη θεωρώ σπουδαία, τη βρήκα συμπαθητική ταινία και δεν μετάνιωσα που την είδα. Ίσως υπερβολικά χαμηλών τόνων και δίχως μεγάλες εξαρσεις, αλλά δεν με πείραξε. Γενικά τη συνιστώ σε όσους αρέσουν τα ευαίσθητα, με ανθρωπιά δράματα (και όχι μελό, θα επαναλάβω).

ΠΕΡΙ ΣΗΜΑΙΑΣ, ΣΤΡΑΤΟΥ, ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΩΝ ΣΤΟ "LAST CASTLE"

Συμπτωματικά (και δυστυχώς βεβαίως) θα γράψω για άλλη μία ταινία που, ιδεολογικά τουλάχιστον, βρίσκεται κοντά στο "Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν". Πρόκειται για το "The Last Castle" που γύρισε το 2001 ο αδιάφορος (τηλεοπτικός κυρίως) Rod Lurie. Με Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο βασικό ρόλο, αλλά και τους Μαρκ Ράφαλο και Τζέιμς Γκαντολφίνι.
Βρισκόμαστε σε μια απόρθητη στρατιωτική φυλακή, που διοικείται από έναν όχι και τόσο καλό και δίκαιο - όπως αποδεικνύεται - διοικητή. Εκεί καταφτάνει ένας μεσήλικας φυλακισμένος, πρώην στρατηγός και επανειλημμένως ήρωας πολέμου, ο οποίος σε κάποιον από τους "εξωτικούς" αμερικάνικους πολέμους παράκουσε διαταγές ανωτέρων για να σώσει τους άντρες του. Όλοι οι φυλακισμένοι τον σέβονται και τον εκτιμούν και, καθώς εκείνος τους οργανώνει και τους εμψυχώνει, θα έρθει μοιραία σε σύγκρουση με τον διοικητή που, περισσότερο  από κάθε άλλο, ανησυχεί μήπως χάσει την εξουσία του. Τα πράγματα θα γίνονται όλο και πιο σοβαρά, μέχρι την τελική αιματηρή σύγκρουση.
Στο φιλμ προβάλλεται απόλυτα ο στρατιωτικός ηρωισμός και η στρατιωτική πειθαρχία ως υπέρτατη αρετή. Φυσικά ο κακός διοικητής είναι απαράδεκτος σε πολλά και οι άντρες, με τη βοήθεια του γενναιότατου και σοφού στρατηγού φυσικά, θα νοιώσουν το ηθικό τους να αναπτερώνεται και ο "καλός εαυτός" των πάντων θα βγει στην επιφάνεια (άσχετα με την όποια εγκληματική αιτία βρισκόμαστε φυλακισμένοι, ο καλός στρατιώτης, που αγαπά την πατρίδα, εννοείται ότι πάντοτε κρύβει μέσα του έναν "καλό εαυτό", έτοιμο να θυσιαστεί γι' αυτήν). Υπάρχει πολύ μπλα μπλα για ηρωισμό, σημαία, στρατιωτική αρετή, στρατηγική (πολεμική και όχι μόνο) κλπ. Και βέβαια, εντάξει, με τον ηρωικό και γεμάτο αυταπάρνηση στρατηγό είμαστε και όχι με το κάθαρμα διοικητή, αυτό όμως που ποτέ δεν λέγεται είναι το γιατί πρέπει να θαυμάζουμε έναν τύπο που πολέμησε στου διαόλου τη μάνα "για την πατρίδα και τη σημαία" (για την Αμερική δηλαδή) σκορπίζοντας θάνατο στους "εχθρούς" (που κρύβονται φυσικά σε μακρινές ηπείρους). Δεν υπάρχειι πουθενά η παραμικρή αμφισβήτηση: "Γιατί βρισκόμαστε εκεί; Για ποιους και γιατί πολεμάμε;" Μα για την τιμη φυσικά. Α, όλα κι όλα, είναι πραγματικά υπέροχος διοικητής και κάνει τους άντρες του να τον αγαπάνε και να του είναι απόλυτα αφοσιωμένοι (και να σκοτώνουν, υποθέτω, αποτελεσματικότερα). Χεστήκαμε. Όλα αυτά βεβαίως είναι απόλυτα φτιαγμένα για Άντρες σε έναν καθαρά Αντρικό κόσμο. Μάλιστα...
Κατά τα άλλα η ταινία κυλά δίχως εκπλήξεις, με προβλεπόμενα στάνταρ ταινιών φυλακής, με τυπικά κακό διοικητή και με τυπικά φυλακισμένο που εξεγείρεται και αντέχει όλες, μα όλες τις δοκιμασίες (όχι παίζουμε). Και όσο περνά η ώρα η σύγκρουση ανάμεσά τους κορυφώνεται. Κλασικά πράγματα. Ζήτω η στρατοκαυλίαση!

"ΙΠΤΑΜΕΝΟΣ, ΤΖΕΝΤΛΕΜΑΝ", ΣΤΡΑΤΟΚΑ...ΛΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΚΑ

Λίγες είναι οι ταινίες που απεχθάνομαι τόσο όσο ο "Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν" (An Officer and a Gentleman) που γύρισε ο Taylor Hackford το 1982 (με τον Ρίτσαρντ Γκιρ και την Ντέμπρα Γουίνκερ βεβαίως) και η οποία έγινε και μεγάλη επιτυχία.
Ο ήρωας, με τραυματική παιδική ηλικία και "αλήτης", αποφασίζει να αλλάξει (προς το καλό υποτίθεται) και να πραγματοποιήσει το όνειρό του να γίνει πιλότος της πολεμικής αεροπορίας, πράγμα καθόλου εύκολο φυσικά. Παρακολουθούμε λοιπόν την απάνθρωπη εκπαίδευσή του, μαζί με όλη τη "σειρά" του, το "υπέροχο" πείσμα του να πετύχει, τις σχέσεις του με τους συνυποψήφιούς του, με τον σκληρό και σκαιό εκπαιδευτή του, καθώς και τον έρωτά του με μια ντόπια κοπέλα, από αυτές που συστηματικά τα φτιάχνουν με υποψήφιους πιλότους στο στάδιο της σκληρής δοκιμασίας τους, ελπίζοντας ότι όταν γίνουν επιτέλους πιλότοι (πράγμα, κατά τη γνώμη τους φυσικά, απόλυτα high) θα τις παντρευτούν.
Κατά βάση το φιλμ είναι αισθηματικό. Παρακολουθεί τις παράλληλες ερωτικές σχέσεις του ήρωα και του καλύτερου φίλου του στο στρατό με δύο ντόπιες κοπέλες. Σχέσεις με εντελώς διαφορετική έκβαση. Μέχρις εδώ θα μπορούσε να είναι μια ακόμα νερόβραστη αισθηματική ιστορία, από τις τόσες που σκαρώνει ο αμερικάνικος και όχι μόνο κινηματογράφος (καλογυρισμένη βεβαίως). Είναι όμως οι άλλες, οι μη αισθηματικές ιστορίες που τρέχουν ταυτόχρονα, που μου προκαλούν τόση απέχθεια. Η εκπαίδευση των πιλότων δείχνεται ξεκάθαρα. Τόσο ωμή, τόσο βάρβαρη, τόσο άγρια... Τα πάντα είναι απαράδεκτα. Κι όμως, εκεί που ο Κιούμπρικ (ας μη συγκρίνουμε βεβαίως τις πο..τσες με τις βούρτσες) έδειξε το ίδιο ακριβώς πράγμα θέλοντας να το καταγγείλει στο "Full Metal Jacket", εδώ όλη αυτή η μαλακία περνά ως "φυσιολογική", απαραίτητη για "να γίνουν άντρες" και καλοί πιλότοι, και το βάρος πέφτει στην προσωπική ζωή των υποψηφίων, τους έρωτές τους κλπ., δηλώνοντας έμμεσα ότι "κατά βάθος είναι καλά παιδιά". Όσο για τα πατριωτικά συναισθήματα, αυτά πάνε σύννεφο...
Οι άνθρωποι αυτοί θέλουν να γίνουν επαγγελματίες δολοφόνοι και για το prestige, και επειδή είναι προσοδοφόρο επάγγελμα και επειδή είναι πατριώτες! Είναι απίστευτο το να βλέπεις να ουρλιάζουν ομαδικά, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του εκπαιδευτή τους, ότι "θα σκοτώσουμε δίχως καθόλου να συγκινηθούμε τη μητέρα στο τριτοκοσμικό χωριό που βυζαίνει το παιδί της" κι αυτό να θεωρείται καλό και να περνά δίχως την παραμικρή κριτική!!! Διότι έτσι μόνο θα γίνουν προφανώς καλοί βομβαρδιστές, όταν καταφέρουν να είναι απρόσβλητοι από συναισθήματα για να μπορούν να κάψουν ζούγκλες και ερήμους στου διαόλου τη μάνα (στο Βιετνάμ, στο Ιράκ, στον Παναμά κλπ. κλπ.). Και βέβαια, παρά το μίσος που γεννά στον ήρωά μας ο εκπαιδευτής, καταλαβαίνει κάποια στιγμή ότι "όλο αυτό γίνεται για το καλό του" (για να γίνει καλός πιλότος και άντρας δηλαδή) και κατά βάθος το κάθαρμα έχει δίκιο (γι' αυτό τα βρίσκουν στο... συγκινητικό τέλος).
Τέλος πάντων, σπάνια έχω δει τόσο βαθιά στρατόκαυλη, αμοραλιστική ταινία, όπου το ζητούμενο και το πρέπον είναι να μετατρέψεις ένα νεαρό σε πολεμική μηχανή (α, συγνώμη, όχι και αμοραλιστική... Μπορεί να σκοτώνουμε παιδιά και μανάδες και να καίμε χωριά, αλλά, όλα κι όλα, την κοπέλα μας την αγαπάμε τρυφερά και θα θυσιαστούμε αν χρειαστεί γι' αυτήν. Διότι είμαστε τζέντλεμαν! Τι να πω; Σκατά!

"ΤΟ ΑΠΩΤΑΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ" ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ!

Το 1977 η ανθρωπότητα (για να είμαστε ακριβείς η NASA) αποφασίζουν να κάνουν ένα τεράστιο βήμα για την επιστήμη και τον ανθρώπινο πολιτισμό γενικότερα: Να στείλουν το μικρό μη επανδρωμένο σκάφος Voyager σε ολόκληρο το ηλιακό σύστημα και πολύ πέρα απ' αυτό... Η Emer Reynolds, μια ιρλανδή δημιουργός ντοκιμαντέρ, γύρισε το 2017 "Το  Απώτατο Σημείο της Ανθρωπότητας" (The Farthest) καταγράφοντας το παράτολμο εγχείρημα.
Το φιλμ κινηματογραφικά ακολουθεί τις πεπατημένες των κλασικών ντοκιμαντέρ. Εικόνες αρχείου από την εποχή της προετοιμασίας και της εκτόξευσης, συνεντεύξεις από τους τότε επιστήμονες (ηλικιωμένους βεβαίως σήμερα), φωτογραφίες και υλικό από το διάστημα κλπ. Παρά το συμβατικό του στιλ ωστόσο παρακολουθείται νομίζω με αμείωτο ενδιαφέρον λόγω του ίδιου του θέματός του. Αυτό θα προσπαθήσω να αναλύσω οσο συντομότερα γίνεται:
Το 1977 η τεχνολογία ήταν κυριολεκτικά πρωτόγονη σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα. Αυτή ωστόσο ήταν η μόνη στιγμή που θα μπορούσε να εκτοξευτεί ένα σκάφος, το οποίο θα περνούσε όσο πιο κοντά γινόταν από τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος δίχως να αιχμαλωτιστεί για πάντα από τη βαρύτητα οποιουδήποτε απ' αυτούς, και στη συνέχεια να φύγει έξω από το σύστημα, διότι τη χρονιά αυτή η πλανήτες ευθυγραμμίζονταν (πράγμα που συμβαίνει κάθε 100τόσα χρόνια). Ή τότε ή ποτέ λοιπόν. Το μικρό σκάφος κατασκευάστηκε, οι πρωτόγονοι τότε υπολογιστές βοήθησαν, οι δύο Voyager (υπήρχε κι ένας δεύτερος προωρισμένος να μείνει στο δικό μας σύστημα) εκτοξεύτηκαν με επιτυχία... και η περιπέτεια άρχισε και συνεχίζεται! Στο σκάφος υπάρχει και ένας ηχητικός δίσκος (όπως ακριβώς οι δίσκοι βινυλίου) από χρυσάφι, για να μη φθείρεται, ο οποίος περιέχει φράσεις σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και μουσική κάθε είδους, από Μπετόβεν μέχρι Τσακ Μπέρι και εθνικές μουσικές χωρών (μιάμιση ώρα μουσικής συνολικά), για την (εντελώς απίθανη) περίπτωση που νοήμονες εξωγήινοι βρουν το σκάφος.
Το ταξίδι είναι απίστευτα μακρύ. Κάθε μερικά χρόνια (!) ο Voyager πέρναγε "ξυστά" από κάθε πλανήτη του συστήματος (από τον Δία μέχρι τον Ποσειδώνα), στέλνοντας κοντινές φωτογραφίες και άλλα πολύτιμα στοιχεία για κάθε έναν απ' αυτούς και για τους δορυφόρους τους (σ' αυτούς κρύβονταν μερικές από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις, όπως ένας δορυφόρος από πάγο ή άλλος του Ποσειδώνα με έντονη ανεξήγητη ηφαιστειακή δραστηριότητα, διότι ως ο πλέον απομακρυσμένος από τον ήλιο θα έπρεπε να είχε παγώσει). Στο φιλμ καταγράφεται η χαρά (τα "επιστημονικά πάρτι") κάθε μερικά χρόνια, όταν η δραστηριότητα ανέβαινε στο κατακόρυφο καθώς το σκάφος έφτανε σε έναν πλανήτη. Πολλά χρόνια μετά, το 2012, o Voyager έγινε το πρώτο ανθρώπινο κατασκεύασμα που εγκατέλειψε το ηλιακό μας σύστημα. Από τότε (η επικοινωνία υπάρχει ακόμα) μεταδίδει μόνο "μαύρες" εικόνες αχανούς διαστήματος. Κάποια στιγμή η επικοινωνία θα χαθεί αφού θα έχουν διανυθεί πάμπολλα έτη φωτός. Το συγκλονιστικό είναι ότι το σκάφος θα συνεχίσει να ταξιδεύει επ' άπειρον (δεν υπάρχουν τριβή ή άλλες φθορές στο απόλυτο κενό του διαστήματος).
Όλα αυτά δίνονται με συγκίνηση, χιούμορ, συναίσθημα. Σας είπα: Δεν είναι ότι πρόκειται για κάτι συγκλονιστικό ως φιλμ. Συγκλονιστικό είναι αυτό που πραγματεύεται. Όσοι ενδιαφέρεστε για θέματα διαστήματος μην το χάσετε.
ΥΓ: Σας είπα μόνο λίγα απ' όσα σχετίζονται με τη θαυμαστή αποστολή του Voyage. Υπάρχουν κι άλλα εξ ίσου ενδιαφέροντα που θα δείτε και που δεν χωράνε εδώ.

ΟΙ ΝΑΖΙ, ΤΟ ΑΛΚΟΟΛ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΣΤΟ ΧΙΤΣΚΟΚΙΚΟ "NOTORIOUS"

Το 1946 οι Σύμμαχοι μπορεί να είχαν κερδίσει τον πόλεμο και ο Χίτλερ να είχε ήδη ξεκουμπιστεί από τον κόσμο αυτόν, η ναζιστική απειλή όμως ήταν κάτι παραπάνω από νωπή και παρέμενε τρομακτική. Κι αν κάπου τα καθάρματα ξανάπαιρναν την εξουσία; Έτσι στο περίφημο "Notorious" του Alfred Hitchcock (1899-1980) η απειλή αυτή κυριαρχεί.
Μια γυναίκα "αμφιβόλων ηθών" και στα πρόθυρα του αλκοολοσμού, κόρη ναζί που καταδικάστηκε, εξωθείται από έναν αμερικανό πράκτορα να εισέλθει στους κύκλους μυστικής ναζιστικής οργάνωσης και να ανακαλύψει τι μαγειρεύεται εκεί. Ο πράκτορας και η κοπέλα  (η οποία δεν είναι ναζί και απεχθάνεται τον πατέρα της) ερωτεύονται αμοιβαία, αυτό όμως δεν την εμποδίζει να παντρευτεί (παρά τη θέλησή της) τον βασικό ύποπτο για να συλλέξει πληροφορίες "από μέσα". Ο κλοιός όμως αρχίζει να σφίγγει γύρω της...
Μπορούμε να θαυμάσουμε πολλά στο κλασικό αυτό φιλμ: Το αριστοτεχνικό σασπένς (σήμα κατατεθέν βεβαίως του Χίτσκοκ), που γίνεται ολοένα και εντονότερο όσο προχωρά η ώρα. Το λαμπρό καστ της Ίνγκριντ Μπέργκμαν, του Κάρι Γκραντ και του Κλοντ Ρέινς. Την θαυμάσια ασπρόμαυρη φωτογραφία του Gregg Toland. Και, φυσικά, τους ποικίλους συμβολισμούς και τα  "παράπλευρα" για τα οποία θέλει να μας μιλήσει. Τον αλκοολισμό, από τα βασικά χαρακτηριστικά της ηρωίδας. Το θέμα της καταπιεστικής, ευνουχιστικής μητέρας (του επίσης ερωτευμένου με την Μπέργκμαν συζύγου) - σας θυμίζει μήπως το μεταγενέστερο "Ψυχώ"; Τον διχασμό ανάμεσα στην επιθυμία (τον έρωτα των δύο πρωταγωνιστών) και το απεχθές καθήκον (εδώ φτανει ακόμα και στον γάμο με τον "κακό"), ο οποίος μπορεί να εκληφτεί και ως βάναυση εισβολή στην ιδιωτικότητα και τη ζωή του ατόμου. Εδώ θα αναρωτηθούμε για τον ρόλο και τα μέσα που χρησιμοποιούν οι "καλοί", οι οποίοι είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν το άτομο (εδώ την κοπέλα) για να επιτύχουν τους στόχους τους. Και βέβαια πολλά άλλα στοιχεία, ψυχαναλυτικά και μη, που πάντοτε ενυπάρχουν στο έργο του μεγάλου δημιουργού.
Από τα κλασικά φιλμ του σκηνοθέτη, απ' αυτά που όσο προχωρά ο φιλμικός χρόνος τόσο "σφίγγεται" ο θεατής, αποτελεί must για τους φίλους του παλιού κινηματογράφου. Και μη φοβάστε. Οι μη γνωρίζοντες δεν πρόκειται να πλήξουν επειδή η ταινία είναι "παλιά". Είπαμε: Το σασπένς είναι το βασικό χιτσκοκικό γνώρισμα!

"ΚΑΛΠΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ" ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η Chloe Zhao μπορεί να είναι κινεζικής καταγωγής, ζει ομως και δουλεύει στην Αμερική. Το "Καλπάζοντας με το Όνειρο" (The Rider) του 2017 είναι η δεύτερη ανεξάρτητη μεγάλου μήκους ταινία της και ασχολείται με εντελώς αμερικάνικο θέμα : Τους σύγχρονους κάουμπόις και ιδιαίτερα όσους ασχολούνται με το ροντέο.
Ήρωας του φιλμ είναι ένας νεαρός κάουμπόι που ζει με τον πατέρα του και την ελαφρά καθυστερημένη μικρή αδελφή του. Είναι από τους καλύτερους δαμαστές αλόγων, είναι πολύ ταλαντούχος στο ροντέο και, γενικά, τα άλογα είναι η ζωή του, αλλά μετά από πρόσφατο βαρύ τραυματισμό στο κεφάλι (σε ροντέο φυσικά), συναντά όλο και περισσότερες δυσκολίες για να ασχοληθεί μ' αυτά (οι γιατροί ουσιαστικά του το έχουν απαγορεύσει). Συχνά επισκέφτεται τον ακόμα πιο άτυχο από τον ίδιο φίλο του, πρώην πρωταθλητή στο ροντέο και νυν ανάπηρο, επίσης από τραυματισμό. Στο φιλμ παρακολουθούμε την πάλη του ήρωα ανάμεσα στην επιθυμία του για έναν τρόπο ζωής που αγαπά και γνωσρίζει και την ανάγκη για συμβιβασμό με τη σκληρή και αμείλικτη πραγματικότητα.
η ταινία είναι γυρισμένη με ντοκιμαντερίστικο τρόπο. Ακολουθούμε τον πρωταγωνιστή στη μίζερη καθημερινότητά του στο πληκτικό περιβάλλον του απομονωμένου μέρους όπου ζει, τις (όποιες) διασκεδάσεις με τους φίλους του, τη σχέση με τον πατέρα, την αδελφή του, κυρίως όμως με τα άλογα, πάνω απ' όλα όμως τον πόνο του όταν αργά και βασανιστικά συνειδητοποιεί ότι είναι πλέον αδύνατο να κάνει αυτό που αγαπά πάνω απ' όλα: Να δουλεύει με τα ζώα αυτά. Το φιλμ εστιάζει στη ζωή κάποιων ξεχασμένων ανθρώπων ης σύγχρονης Αμερικής, που παραμένουν λες στην εποχή των κλασικών γουέστερν, και, συγχρόνως, γίνεται απόλυτα συγκινητικό (σε πολλά επίπεδα): Η μικρή αδελφή, ο ανάπηρος νεαρός φίλος που κάποτε ήταν σταρ και είχε (νόμιζε ότι είχε) όλη τη ζωή μπροστά του, η ανάγκη για ρεαλισμό - ζήτημα πλέον ζωής και θανάτου - και η άγρια προσγείωση στην πραγματικότητα... Ίσως να πρόκειται για μια παραβολή της σκληρής διαδικασίας ενηλικίωσης, η οποία, βεβαίως, απαιτεί να πάψουμε να "καλπάζουμε με τα όνειρα"...
Τρυφερό, συγκινητικό φιλμ, δίχως ιδιαίτερη δράση και δραματικές κορώνες, συνίσταται σε ευαίσθητους θεατές, τους οποίους, νομίζω, θα συγκινήσει βαθιά, δίχως όμως να γίνεται μελό. Οι φανς των πολυσινεμά φοβαάμαι ότι θα πλήξουν. Κρίμα γι' αυτούς.

"SERENITY" Ή Ο JOSH WHEDON ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ

Ο Josh Whedon ήταν βέβαια κυρίως σεναριογράφος, αλλά και ο δημιουργός - σταρ των σειρών Buffy και Angel. To 2005 περνά για πρώτη φορά στον κινηματογράφο ως σκηνοθέτης (δικό του και το σενάριο βέβαια) με το φιλμ επιστημονικής φαντασίας "Serenity". Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι τα καταφέρνει αρκετά καλά.
Ένα "σαράβαλο" διαστημόπλοιο με μάλλον τυχοδιώκτη κυβερνήτη "φιλοξενεί" για κάποιο διάστημα και απασχολεί μαζί με τα άλλα μέλη του πληρώματος έναν γιατρό και την μικρότερη αδερφή του. Σύντομα θα αποδειχτεί οτι η κοπέλα κρύβει στην πραγματικότητα ένα επτασφράγιστο μυστικό και... έχει και κάποιες "ιδιότητες", με αποτέλεσμα να την κυνηγά  η ίδια η "αυτοκρατορία" που κυβερνά τον γαλαξία, η οποία μάλιστα στέλνει γι' αυτόν το σκοπό έναν πανίσχυρο δολοφονο. Στο μεταξύ, κάπου στα σκοτάδια του διαστήματος, κάποια φρικιαστικά και αιμοδιψή πλάσματα (ανθρώπινα σημειωτέον) περιφέρονται ζητώντας ακατάπαυστα αίμα και τροφή...
Όπως καταλάβατε πρόκειται για μια φιλόδοξη διαστημική περιπέτεια. Αν ψάξετε πάντως προσεκτικά θα δείτε ότι ο ευφυής Whedon κάνει αυτό που έκανε πάντοτε (ιδιαίτερα στη Buffy) : Δανείζεται από παντού: Ο "Πόλεμος των Άστρων " (η αυθεντική τριλογία εννοώ, όχι οι... εβδομαδιαίες πλέον συνέχειες) βρίσκεται στη ραχοκοκαλιά της ιδέας (η πανίσχυρη "κακιά" κυβέρνηση, το σαράβαλο σκάφος με τον τυχοδιώκτη πλην όμως συμπαθή καπετάνιο, ο "γκουρού" με τις βαθυστόχαστες ατάκες κλπ.), αλλά συναντάμε και πλήθος άλλων στοιχείων από τα στάνταρ του είδους της ΕΦ. Το θέμα όμως εδώ είναι ότι, ενώ τίποτα σχεδόν δεν το βλέπουμε για πρώτη φορά, το "κολάζ" είναι τόσο έξυπνο και καλοφτιαγμένο, ώστε να μετατρέπει την όλη ιστορία σε μια απολαυστική περιπέτεια. Υπάρχει και ο χαρακτήρας του δολοφόνου, ο οποίος είναι αρκετά ενδιαφέρων, οπότε, με λίγα λόγια, δίχως να μπορώ να εντοπίσω κάποια πρωτοτυπία, απόλαυσα απόλυτα μια καλοστημένη διαστημική περιπέτεια, με κάποια (όχι φοβερά πάντως) "κρυμμένα μυστικά" και ανατροπές.
Γενικά, αν σας αρέσει το είδος, θα την συνιστούσα. Όχι, δεν θα σας προβληματίσει, δεν θα σας προκαλέσει βαθιές σκέψεις (περιέχει βέβαια κάποια θετικά πλην όμως κλισέ μηνύματα), πιστεύω όμως ότι θα την ευχαριστηθείτε. Το ευχάριστο δίωρο θα το έχετε κερδίσει.
ΥΓ1: Κρίμα που στη συνέχεια ο Whedon έπεσε με τα μούτρα στο υπερηρωικό είδος (δύο Avengers μέχρι στιγμής), είδος που προσωπικά βαριέμαι αφόρητα.
ΥΓ2: Και... όχι. Παρά την αφίσα, δεν πρόκειται για ταινία καράτε...

"UNEARTHLY STRANGER" Ή ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΕΙΣΒΟΛΗ "ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΣΑ"

O βρετανός John Krish (1923-2016) είναι ένας από τους πάμπολλους άγνωστους σκηνοθέτες, οι οποίοι, ωστόσο, πρόσθεσαν κι αυτοί το λιθαράκι τους... Αυτός εδώ γύρισε πολλά μικρού μήκους ντοκιμαντέρ (εκπαιδευτικά κυρίως) και έκανε και μερικές μεγάλου μήκους ταινίες. Στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας γυρίζει το 1963 το "Unearthly Stranger" ("Αόρατος Εχθρός" στην Ελλάδα), μια αρκετά συμπαθητική ταινία, με πρωταγωνιστή τον σπάνιο στον κινηματογράφο Τζον Νέβιλ (δεν είναι άλλος από τον βαρώνο Μυγχάουζεν στο γνωστό φιλμ του Γκίλιαμ, πολλά χρόνια αργότερα).
Ο οποίος είναι κυβερνητικός επιστήμονας που δουλεύει σε ένα μυστικό project. Στις διακοπές του συναντά μια άγνωστη, όμορφη γυναίκα, της οποίας το παρελθόν αγνοεί πλήρως, και πολύ σύντομα παντρεύονται και επιστρέφουν στην Αγγλία. Ωστόσο, τόσο ο ίδιος όσο και κάποιος άλλος φίλος και συνάδελφός του, θα παρατηρήσουν σημάδια αλλόκοτης συμπεριφοράς στη γυναίκα. Στο μεταξύ ένας άλλος συνάδελφος έχει πεθάνει μυστηριωδώς, ενώ οι ήρωές μας μαθαίνουν ότι και άλλοι επιστήμονες που ασχολούνται με παρόμοιο project σε άλλα μέρη του κόσμου, έχουν επίσης πεθάνει. Σύντομα το ζευγάρι θα βρεθεί στο επίκεντρο υποψιών και οι μυστικές υπηρεσίες αρχίζουν να ερευνούν...
Τυπικό φιλμ ΕΦ όπου κάποιοι πάιρνουν τη θέση οικείων μας προσώπων και "μας αλώνουν από μέσα". Εδώ βέβαια δεν παρατηρούμε τόσο έντονα την σχεδον υστερική φοβία των αντίστοιχων αμερικάνικων φιλμ (πρόκειται, βλέπετε, για βρετανική ταινία)  για τους "κακούς ξένους" (βλέπε "κόκκινους") που θα μας καταλάβουν, ωστόσο το κλίμα είναι παρόμοιο. Πάντως η ταινία έχει τις αρετές της: Την υποβλητική ασπρόμαυρη φωτογραφία, το σασπένς και την αγωνία (συχνά η ιστορία φλερτάρει με ταινία τρόμου), το μυστήριο... Και, βέβαια, η κλασική στο υποείδος αυτό της ΕΦ αίσθηση ότι αυτός που βλέπουμε και αγαπάμε δεν είναι αυτός που νομίζουμε... Ή, εν πάσει περιπτώσει, στην πραγματικότητα ελάχιστα γνωρίζουμε γι' αυτόν.
Άγνωστη, ξεχασμένη ταινία, όχι όμως από τις κακές. Αν είστε φαν των παλιών φιλμ του είδους και αγαπάτε την ασπρόμαυρη, δίχως πολλά - πολλά εφέ "παλιομοδίτικη" ατμόσφαιρα, ψάξτε την και δώστε της μια ευκαιρία. Δεν είναι αριστούργημα (όπως, ας πούμε, το Body Snatchers με παρόμοιο θέμα), το βρήκα όμως συμπαθητικό.

"ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ" ΚΑΙ Ο ΕΥΡΗΜΑΤΙΚΟΣ ΚΥΡΙΟΣ WES ANDERSON

Μετά τον "Απίθανο κύριο Φοξ" ο απίθανος Wes Anderson ξαναγυρίζει το 2018 στην τεχνική του animation με κούκλες και στη χρήση του stop motion για να μας δώσει το απολαυστικό "Νησί των Σκύλων". Με τις φωνές μάλιστα μιας πραγματικής πλειάδας ηθοποιών και όχι μόνο, από τον Έντουραντ Νόρτον και τον Χάρβεϊ Καϊτέλ μέχρι την Σκάρλετ Γιόχανσον και τη... Γιόκο Όνο (και πολλών άλλων)!
Βρισκόμαστε στην Ιαπωνία. Ο... γατόφιλος και διεφθαρμένος δήμαρχος μιας μεγαλούπολης εξορίζει όλους τους σκύλους της πόλης σε νησί - σκουπιδότοπο (όπου λιμοκτονούν), ισχυριζόμενος ότι "μεταδίδουν ασθένειες" και παρά το ότι το φάρμακο γι' αυτές έχει ήδη βρεθεί (φυσικά αυτό το αποκρύπτει). Όταν στο νησί μεταφέρεται και ο πιστός σκύλος - σωματοφύλακας του 12χρονου ανιψιού του Ατάρι, ο τελευταίος το σκάει και πάει ο ίδιος εκεί για να τον βρει. Μια εξωφρενική περιπέτεια αρχίζει...
Ο Άντερσον είναι και εδώ ευρηματικός, τόσο αισθητικά όσο και σεναριακά. Η εικόνα του είναι μινιμαλιστική, συχνά συμμετρική, ενώ η ιστορία συνδυάζει το σασπένς, την περιπέτεια, τη συγκίνηση και το χιούμορ (και κάποια σκληρότητα, που δεν την καθιστά ιδιαίτερα παιδική). Ταυτόχρονα βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει με απλό τρόπο για αρκετά πράγματα: Από τη σύγχρονη προσφυγική κρίση έως τη διαφθορά και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα της εξουσίας και των οικονομικά ισχυρών και την πρόθεση της πρώτης (της εξουσίας εννοώ) να κερδίσει οικονομικά, αγνοώντας οτιδήποτε άλλο. Εκτός αυτού πάντως, το φιλμ δίνει την αφορμή στον Άντερσον να αποτίσει φόρο τιμής σε ολόκληρη τη γιαπωνέζικη κουλτούρα και αισθητική, που, όπως φαίνεται γνωρίζει και αγαπά: Από τα υπέροχα γιαπωνέζικα χαρακτικά περασμένων αιώνων και τα χαϊκού έως τα anime, τους κώδικες τιμής, τους διάσημους ιάπωνες σκηνοθέτες και τη σύγχρονη υπερτεχνολογία, αλλά και την επιρροή της αμερικάνικης κουλτούρας στη σύγχρονη γιαπωνέζικη (και αντιστρόφως). Και σε όσα άλλα στοιχεία εντοπίσετε ενδιάμεσα.
Πέραν αυτών των αναλύσεων, το φιλμ παραμένει πρώτιστα απολαυστικό, έξυπνο και πρωτότυπο. Η μουσική του Desplat, αλλά και η χρήση άλλων κομματιών, είναι υπέροχη (και συχνά υποβλητική) και εν γένει το όλο αποτέλεσμα ταυτόχρονα ψυχαγωγικό και αφορμή για σκέψεις και προβληματισμούς με τις απλές αλληγορίες του. Και μη ξενάτε: Μπορεί να πρόκειται για animation, σε καμιά όμως περίπτωση δεν απευθύνεται (μόνο) σε παιδιά. Δείτε το όλοι άφοβα!