GLASS : ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ

Το 2000 ήταν ο "Άφθαρτος". Το 2017 ήρθε ο "Διχασμένος". Ήταν δύο από τις καλές ταινίες του M. Night Shyamalan (η δεύτερη μετά από πολλά χρόνια μετριοτήτων). Το 2019 επιστρέφει με το "Glass" στη μυθολογία των δύο (άσχετων μεταξύ τους) ταινιών και κάνει κάτι πρωτότυπο: Ενώνει τους κόσμους τους, φτιάχνοντας έτσι το οριστικό τέλος αμφοτέρων.
Ο "Άφθαρτος" του πρώτου φιλμ (άτρωτος ουσιαστικά) επανεμφανίζεται μετά τόσα χρόνια ως ένα είδος υπερήρωα, που πολεμά εθελοντικά το έγκλημα. Κάποια στιγμή θα συλληφθεί και θα κλειστεί στο άσυλο όπου βρίσκεται ο πολλαπλών προσωπικοτήτων "διχασμένος" του φιλμ του 2017, αλλά και ο "Mr. Glass", ο ιδιοφυής αντίπαλος του Άφθαρτου. Οι ιστορίες τους θα μπλεχτούν, ο "καλός" και ο "κακός" θα συγκρουστούν, κάποιος απ' όλους θα κινεί τα νήματα για να χρησιμοποιήσει τους άλλους, ενώ στο τέλος, όπως στα περισσότερα φιλμ του Shyamalan, θα υπάρχει ανατροπή.
Ο σκηνοθέτης σχεδόν πάντα ξεκινά από ευφάνταστες ιδέες (όπως αυτή να ενώσει τα σύμπαντα δύο άσχετων μεταξύ τους ταινιών του). Το πρόβλημα είναι ότι σπάνια τα καταφέρνει απόλυτα μέχρι τέλους. Εδώ είναι πολύ ενδιαφέρων και ο προβληματισμός πάνω στο θέμα των υπερηρώων (που είχε ξεκινήσει από τον "Άφθαρτο") και το ότι φτιάχνει ένα φιλμ που θέλει να είναι "σκεπτόμενα" υπερηρωικό και διαρκώς κλείνει το μάτι στα άπειρα κλισέ του είδους, χρησιμοποιώντας τα, αλλά και σχολιάζοντάς τα ταυτόχρονα, δηλώνοντας διαρκώς ότι εν γνώσει του τα χρησιμοποιεί. Το πρόβλημα είναι ότι το σενάριο είναι πρόχειρο και μπάζει από διάφορες μεριές, το πρώτο μέρος κυλά μάλλον δύσκολα και, εντέλει, ακόμα και την τελική έκπληξη κάπου την έχουμε ξαναδεί, ενώ η τελική τελική λύση είναι ελάχιστα πειστική.
Συνολικά το παρακολούθησα με (σχετικό) ενδιαφέρον και βρήκα κάποια καλά σημεία, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε συνολικά ως ταινία.