Ο ΜΠΑΡΟΝ ΚΟΕΝ ΤΑ ΒΑΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Νομίζω ότι από την αρχή πρέπει να ξεκαθαρίσω την άποψή μου για τον, αν μη τι άλλο, μοναδικό στο είδος του Σάσα Μπάρον Κοέν: Θαυμάζω την απίστευτη τόλμη του, το ότι δεν κολώνει μπροστά σε τίποτα, ισοπεδώνει κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας, καθωσπρεπισμού, "ιερών και οσίων", ταμπού. Ναι, για ορισμένα τουλάχιστον απ' αυτά που κάνει χρειάζεται ιδιαίτερη τόλμη. Από την άλλη, το χιούμορ του είναι τόσο χοντρό, αηδιαστικό ακόμα σε κάποια σημεία του, τόσο "κάφρικο", που, πολύ απλά, δεν μπορώ να γελάσω ιδιαίτερα. Δεν μου πάει αυτό το είδος.
Βεβαίως θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι με δεδομένη την απιστευτη ασέβεια του Κοέν, με το ότι δεν αφήνει τίποτα όρθιο, μόνο αυτό το είδος χιούμορ θα ταίριαζε, αυτό το βρώμικο, χοντρό είδος, που ίσως έχει σκοπό κι αυτό να ενοχλήσει, όπως ενοχλούν πολλούς όλα αυτά που καταγγέλει. Σε έναν οδοστρωτήρα που παρασέρνει τα πάντα, χρειάζεται εξ ίσου άκομψο χιούμορ. Δεν ξέρω. Διαλέγετε και παίρνετε. Το γεγονός πάντως παραμένει ότι μάλλον λίγο γελάω με τις ταινίες του.
Αφορμή για τα παραπάνω είναι βέβαια ο "Δικτάτορας" του 2012, η τρίτη του ταινία, που γύρισε ο μόνιμος συνεργάτης του Larry Charles. Είναι η πρώτη του που δεν ακολουθεί τη φόρμα του ψευδοντοκιμαντέρ, αλλά έχει "κανονική" πλοκή. Ο στόχος εδώ είναι η πολιτική. Ο Κοέν μεταμορφώνεται σε έναν ειδεχθή και αιμοσταγή δικτάτορα μιας φανταστικής, αραβόφωνης μάλλον χώρας της βόρειας Αφρικής, που όταν πηγαίνει στη Νέα Υόρκη για να μιλήσει στον ΟΗΕ πέφτει θύμα συνωμοσίας, χάνει τη ταυτότητά του και πασχίζει να ζήσει εκεί άγνωστος μεταξύ αγνώστων, προσπαθώντας πάντοτε να υποστηρίξει τα καλά της δικτατορίας απέναντι στη δημοκρατία(!).
Για μια ακόμα φορά ο Κοέν δεν χαρίζεται σε κανέναν. Εμπνέεται μάλλον από τη λεγόμενη "αραβική άνοιξη" και τα αλυσσιδωτά γεγονότα που συνέβησαν σε αραβικές χώρες με δικτατορία, πλην όμως βάζει στο στόχαστρό του τα πάντα: Τις ίδιες τις δικτατορίες φυσικά, αλλά και τη δυτική δημοκρατία με την υποκρισία και την διαφθορά της, τις ΗΠΑ (καταπληκτικός ο λόγος που περιγράφει το τι συμβαίνει σε δικτατορικά καθεστώτα, μιλώντας όμως για τις σύγχρονες ΗΠΑ), τους κινέζους, τους πολιτικοποιημένους ακτιβιστές και την "τυφλότητά" τους κάποιες φορές, τον φεμινισμό, τον ρατσισμό κι ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Ωστόσο στο τέλος δεν μπόρεσα να μην ενοχληθώ και λίγο: Μήπως όλα αυτά μας κάνουν ακόμα και να συμπαθήσουμε κάπως το κάθαρμα που ενσαρκώνει, αφού όλα τελικά πάνε "μέλι-γάλα" (με μια διφορούμενη μορφή της έκφρασης αυτής);
Το τι συμβαίνει τώρα στο φιλμ, με το μάλλον προσχηματικό σενάριο, που απλά τονίζει το βρώμικο χιούμορ, δεν περιγράφεται. Μόνο αν το δείτε θα το πιστέψετε. Πηγαίνετε λοιπόν με δικό σας ρίσκο, προετοιμασμένοι να μη σοκαριστείτε με όσα θα δείτε - από άποψη χοντράδας και ηθελημένης κακογουστιάς εννοώ. Πάντως, επαναλαμβάνω, προσωπικά δεν μπορώ να γελάσω και πολύ με αυτό το είδος χιούμορ.