Ο "ΠΑΛΑΙΣΤΗΣ" ΚΑΙ ΟΙ ΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ

Τελικά ο Darren Aronofsky αποδεικνύεται ένας εντελώς απρόβλεπτος σκηνοθέτης. Διότι, τι σχέση έχει το σαλταρισμένο "π" με το εφιαλτικό "Ρέκβιεμ..." ή το μεταφυσικό / ρομαντικό "Fountain" με τον σπαρακτικό "Παλαιστή"; Εδώ ο Aronofsky "προσγειώνεται" ηθελημένα στο ρεαλισμό, βλέπει όμως τα πράγματα με μια εξαιρετική τρυφερότητα. "Τρυφερότητα μέσα σ' όλη αυτή την κτηνωδία που ονομάζεται κατς"; θα μου πείτε. Κι όμως!
Ο "Κριός" είναι πρωταθλητής του εν λόγω βάρβαρου "αθλήματος" (;;;) στη δεκαετία του 80, είναι απεχθώς φουσκωτός και καταναλώνει κάθε πιθανή ουσία που βρίσκει μπροστά του για να φουσκώσει κι άλλο τους μυς του (και όχι μόνο). Όπως είναι φυσικό αυτού του είδους η δόξα είναι εφήμερη. Η κατάρευση θα έρθει με μαθηματική ακρίβεια, στην δεκαετία του '00 δεν του επιτρέπεται να ανέβει στο ριγκ... και τα δύσκολα αρχίζουν. Με πρώτη και καλύτερη τη μοναξιά.
Ο σκηνοθέτης εξετάζει την ανθρώπινη, καθημερινή πλευρά του ήρωα, όταν πια τα φώτα της δημοσιότητας έχουν σβήσει. Και τότε διαπιστώνουμε ότι οι φτηνοί αυτοί ήρωες (εδώ με το κυριολεκτικό νόημα της λέξης ήρωας, όχι αυτό που σημαίνει τον πρωταγωνιστή μιας ταινίας) είναι στην πραγματικότητα παρίες, απόβλητοι του αμερικάνικου (και παγκόσμιου πλέον) ονείρου, πεταμένοι στα αζήτητα. Θα μου πείτε "μα είναι το παν μια συμβατική ζωή, με οικογένεια, γυναίκα, παιδάκια και μπάρμπεκιου"; Πιθανότατα όχι. Μόνο που για να ψάξει κανείς εναλλακτικές ή να αρνηθεί συνειδητά κάθε συμβατικότητα πρέπει να διαθέτει κάτι παραπάνω (ή, τέλος πάντων, διαφορετικό) απο τον μέσο όρο και φυσικά κάτι πολύ πολύ παραπάνω από το υπό το μηδέν IQ των ανθρώπων που εξετάζουμε. Οπότε γι' αυτούς αυτό που απομένει είναι το καθημερινό, το οικείο. Είναι όμως πολύ αργά πια γι' αυτό...
Από μια άλλη σκοπιά η ταινία θα μπορούσε να μιλά και για το τίμημα της εφήμερης δόξας γενικότερα, για το αναπόφευκτο τέλος, για το κενό της "μετά το πάρτι" εποχής. Γενικά πάντως κατόρθωσε να με συγκινήσει με έναν καθόλου μελό τρόπο (ο Κριός βλέπετε, εκτός από θύμα είναι και αυτοκαταστροφικός). Και βέβαια σ' ολόκληρο το φιλμ κυριαρχεί ένας συγκλονιστικός, στραπατσαρισμένος, πρώην γόης Μίκι Ρουρκ, που αν το δει κανείς γενικότερα παίζει ουσιαστικά τον εαυτό του. Είναι ένας από τους σημαντικότερους, αν όχι ο σημαντικότερος ρόλος του. Και σας προειδοποιώ, χρειάζονται γερά νεύρα για να αντέξετε την αιματηρή σκηνή της πάλης του πρώτου μέρους. Αλλά για να προσγειωθούμε και λίγο στο πρώτο επίπεδο των όσων βλέπουμε στο φιλμ, δεν μπορώ να μη μείνω άναυδος με όλη αυτή τη στημένη κτηνωδία του κατς, τη φτηνή διασκέδαση για απόλυτα ηλίθιους, το αδίστακτο γαργάλημα των χαμηλότερων ενστίκτων. Ο αντίπαλος του "δυνατού αμερικάνου" Κριού λέγεται... Αγιατολάχ και κουνά αραβικές σημαίες προκαλώντας το έξαλλο πλήθος - και φυσικά ηττάται προσχεδιασμένα από τον λευκό αμερικάνο. Είναι ό,τι πιο φτηνό και φασιστικό θα μπορούσε να υπάρξει. Και επειδή στο φιλμ καταγράφονται οι ανθρώπινες πλευρές όλως αυτών των "κτηνών", η μεταξύ τους συμπάθεια, οι φιλικές, συναδελφικές τους σχέσεις, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι τα αληθινά κτήνη, οι αληθινά επικίνδυνοι, είναι όλο αυτό το ανεγκέφαλο πλήθος που ουρλιάζει υστερικά γύρω από το ριγκ.
Χάρηκα που ο Aronofsky ξαναγύρισε στις πολύ καλές ταινίες (σας θυμίζω ότι εμένα το Fountain δεν μου άρεσε), έστω και με κάτι απρόβλεπτο για τα μέχρι τώρα δεδομένα του. Γιατί θεωρώ πολύ καλή ταινία τον "Παλαιστή". Από τις πιο δυνατές της χρονιάς.