MAD MAX ΠΟΥ ΚΟΒΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ

Έχω επανειλημμένα γράψει για τη βαρεμάρα που νοιώθω όταν βλέπω ταινίες που βασίζονται αποκλειστικά στη δράση, στο "ξύλο" και τα διαρκή κυνηγητά. Ε, λοιπόν καιρός να γράψω και για μια λαμπρή εξαίρεση (που, υποθέτω, επιβεβαιώνει τον κανόνα): Το "Mad Max : Ο Δρόμος της Οργής" του 2015, του αυθεντικού δημιουργού βεβαίως της πρώτης τριλογίας των Mad Max, του George Miller. Ο οποίος, να σημειώσουμε, το 2015 έκλεισε αισίως τα 70!
Το Mad Max λοιπόν διαθέτει στοιχειώδες σενάριο: Μια στρατηγός ενός κτηνώδους δικτάτορα μιας πολεμοχαρούς φυλής (θυμίζω ότι βρισκόμαστε σε μια μετακαταστροφική γη, που ουσιαστικά έχει μεταβληθεί σε έρημο, με το νερό και τα καύσιμα σε διαρκή έλλειψη) το σκάει απ' αυτόν κλέβοντας ένα "πολεμικό άρμα" γεμάτο πολύτιμα καύσιμα και ένα ακόμα πιο πολύτιμο μυστικό φορτίο. Φυσικά ολόκληρη η φυλή (όπως, άθελά του, και ο Mad Max, ο οποίος είναι αιχμάλωτός τους) αρχίζει να τους κυνηγά λυσσασμένα. Ο Mad Max θα συνεργαστεί με την φυγάδα, αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος επιβίωσης. Στο δρόμο θα συναντήσουν άλλες φυλές και διάφορα εμπόδια...
Όλη η ταινία λοιπόν - σας προειδοποιώ - είναι ένα διαρκές υπερ βίαιο κυνηγητό. Και γιατί μου άρεσε τόσο; Υπάρχει ένα σινεμά που βασίζεται στην εικόνα. Εδώ αυτό επιτυγχάνεται νομίζω στον υπέρτατο βαθμό. Τα φοβερά, μεταλλαγμένα οχήματα κλέβουν την παράσταση, όπως και στο κλασικό δεύτερο Mad Max του 1981. Πέραν αυτού όμως, η φοβερή εικόνα, τα κυρίαρχα τοπία και χρώματα της ερήμου, οι λήψεις, η άφθονη αδρεναλίνη, ζαλιστική ταχύτητα κυριολεκτικά κόβουν την ανάσα. Το παρακολούθησα εντυπωσιασμένος, δίχως να χαλαρώσω ούτε λεπτό. Ακριβώς αυτό θεωρώ τόσο μεγάλο επίτευγμα: Μια τόσο δυνατή ταινία με ένα σενάριο από το τίποτα!
Εκτός αυτών βεβαίως υπάρχουν και οι σαφείς και ευπρόσδεκτες φεμινιστικές νύξεις. Όχι μόνο η προσωπικότητα της στρατηγού (αγνώριστη η Σαρλίζ Θερόν) γίνεται ο χαρακτήρας που κινεί τα νήματα, αλλά υπάρχουν κι άλλα στον ίδιο φεμινιστικό άξονα. Αυτά όμως είναι ίσως "ψιλά γράμματα". Αυτό που προέχει είναι η καταιγιστική εικόνα και το διαρκώς αυξανόμενο σασπένς.
Νομίζω ότι με τον Mad Max του 2015 (30 χρόνια μετά δηλαδή) η τετραλογία πλέον γίνεται η εμβληματικότερη εικόνα μετακαταστροφικής κοινωνίας ολόκληρου του κινηματογράφου. Άλλωστε από τότε ήδη τον είχε επηρεάσει πολύ...