ΟΤΑΝ ΒΑΡΙΕΣΑΙ ΣΕ ΜΙΑ "DROP ZONE"

Δεν ξέρω αν θυμάστε τον John Badham. Είναι αυτός που γύρισε το "Saturday Night Fever", αλλά και έναν συμπαθητικο "Δράκουλα" με τον Φρανκ Λανγκέλα. Ποτέ δεν υπήρξε μεγάλος σκηνοθέτης, αλλά μετά τη δεκαετία του 80 παρακμάζει απίστευτα. Σημάδι της παρακμής αυτής το μάλλον ανεκδιήγητο "Drop Zone" του 1994.

Όπου εγκληματική ομάδα από... sky divers (είναι αυτοί που πέφτουν από αεροπλάνα και κάνουν διάφορα ουράνια κόλπα πριν ανοίξουν τα αλεξίπτωτά τους) επιδίδεται σε αεροπλανικές ληστείες. Ο Γουέσλι Σνάιπς είναι σκληροτράχηλος μπάτσος, συνοδεύει με τον επίσης μπάτσο αδελφό του έναν πολύτιμο κρατούμενο χάκερ σε αεροπλάνο, γίνεται της τρελής και ο κρατούμενος το σκάει... αεροπορικώς. Από εκεί και πέρα ο ήρωάς μας θα συγκρουστεί με τη συμμορία, θα γίνει και ο ίδιος sky diver για να μπει πιο εύκολα στον κόσμο τους και άλλα ευτράπελα.
Εντάξει, πολύ λίγα έχω να πω για το φιλμ, το οποίο είδα απο περιέργεια, επειδή ουσιαστικά αγνοούσα ότι ο σκηνοθέτης ήταν ακόμα ενεργός το 94. Το σενάριο είναι γελοίο, οι απιθανότητες συμβαίνουν η μία μετά την άλλη, οι κακοί είναι πολύ κακοί, οι καλοί είναι ηρωικοί, αλεξίπτωτα ανοίγουν (ή δεν ανοίγουν), άλλοι κρέμονται από αεροπλάνα (εν κινήσει εννοείται) και πολλά άλλα τέτοια. Υπάρχει και το κλασικό χιούμορ για να σπάσουμε τη δράση και, φυσικά, δεν υπάρχει καμιά πρωτοτυπία στην ιστορία. Α, ναι, ξέχασα και τη σούπερ γκόμενα - πρωταθλήτρια κλπ. Και, μέσα σ' όλα, παρακολουθούμε και διάφορες επιδείξεις sky divers, των οποίων ο μικρόκοσμος υποτίθεται ότι "μελετάται" στην ταινία.
Το φιλμ προσπαθεί να είναι τουλάχιστον θεαματικό, λόγω των επιδείξεων και των σχετικών που προαναφέραμε. Αν σας αρέσει το συγκεκριμένο extreme sport μπορεί και να χαζέψετε τις σκηνές (και μόνο αυτές, όχι ολόκληρο το φιλμ). Κατά τα άλλα, μόνο με πολύ ποτό, πολλά ποπ κορν ή ό,τι άλλο, πολλούς φίλους που θέλουν να κάνουν χαβαλέ... και τίποτα παραπάνω.

Ο ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ ΣΤΑ 70ς

Ο John Badham υπήρξε σκηνοθέτης με μεγάλες επιτυχίες στα 70ς και 80ς κυρίως (θυμηθείτε την τεράστια επιτυχία του "Saturday Night Fever"). Στα 1979 λοιπόν, στην κορυφή της καριέρας του, γυρίζει έναν "Δράκουλα" με τον κλασικό γόη Φρανκ Λανγκέλα στον βασικό ρόλο και τους Λόρενς Ολίβιε (Βαν Χέλσινγκ) και Ντόναλντ Πλέζανς στους άλλους. Ο Μπάνταμ δεν ξεκινά από την αρχή την κλασική ιστορία του Μπραμ Στόουκερ, αλλά από τη στιγμή που ο φοβερός κόμης ταξιδεύει με το πλοίο (πλοίο - φάντασμα καλύτερα να πούμε) προς την Αγγλία. Από εκεί και πέρα παραμένει σχετικά πιστός στο πρωτότυπο. Θεωρώ το όλο εγχείρημα αrκετά πετυχημένο. Ο Δράκουλας διαθέτει σε σωστή αναλογία το μείγμα γοητείας - τρόμου, οι ερμηνείες είναι καλές, η ατμόσφαιρα γοητευτικά μπαρόκ και παρακμασμένη όταν χρειάζεται. Υπάρχει σαφώς περισότερος τρόμος και περισσότερος ερωτισμός από τις προηγούμενες βερσιόν, αλλά αυτό βέβαια είναι θέμα εποχής: Τα 70ς είναι πολύ πιο απελευθερωμένα από τα τέλη των 50ς - αρχές 60ς που έγιναν οι κλασικοί Δράκουλες της Χάμερ με τον Κρίστοφερ Λι. Πάντως αυτή εδώ η βερσιόν του κυριολεκτικά και μεταφοριά (για τη μεγάλη οθόνη) απέθαντου ήρωα επικεντρώνει στο ρομαντικό στοιχείο. Ρομαντικό με την έννοια της βαριάς, μπαρόκ και ενίοτε παρακμιακής ατμόσφαιρας, του πάθους που αψηφά τον θάνατο (η Μίνα παραμένει μέχρι τέλους αθεράπευτα ερωτευμένη με τον γοητευτικό κόμη, ακόμα κι όταν αποκαλύπτεται το τι πραγματικά είναι αυτός), του αέναου παιχνιδιού με τα άκρα. Και, βέβαια, το "ανοιχτό" τέλος δείχνει την υπόγεια συμπάθεια προς το "τέρας", το οποίο δεν είναι πλέον αποκλειστικά και μόνο, μονοδιάστατα δηλαδή, φορέας του κακού. Χαρακτηριστικό και το ότι το άσυλο των τρελών βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, αφού η οικογένεια της Μίνας κατοικεί σ' αυτό, αφού ο πατέρας της είναι ο γιατρός - ιδιοκτήτης, και σε πολλές σκηνές οι τρελοί μπερδεύονται με τους υγιείς, συμβάλλοντας έτσι στη δημιουργία ανησυχητικού κλίματος. Δεν μιλάμε φυσικά για ένα αριστούργημα όπως (κατά τη γνώμη μου βέβαια) ο μεταγενέστερος Δράκουλας του Κόπολα, σε καμία περίπτωση όμως δεν πρόκειται και για μια αδιάφορη βερσιόν, όπως πολλές που είχαν προηγηθεί. Πρόκειται για έναν τυπικό, καλό Δράκουλα - που μπορεί να μπαίνει ακάλεστος στα σπίτια και δεν φοβάται τον σταυρό όπως οι προηγούμενοί του. Αν σας ενδιαφέρει το θέμα και ο συγκεκριμένος ήρωας, θα σας τον πρότεινα ως μία αρκετά συμπαθητική εκδοχή του κλασικού μύθου.