ΟΖ: ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΣ

Φυσικά ο αυθεντικός "Μάγος του Οζ" του 1939, βασισμένος στο βιβλίο του Μπάουμ, είναι μια από τις γνωστότερες ταινίες όλων των εποχών και μέσα στις 10 σημαντικότερες παιδικές (και όχι μόνο, όπως συμβαίνει για πάμπολλες παιδικές ταινίες, βιβλία κλπ.) Στην εποχή μας λοιπόν, όπου το Χόλιγουντ δεν αφήνει τίποτα παλιό να πάει χαμενο (έλλειψη έμπνευσης κατά τη γνώμη μου), ήταν καιρός να (ξανα)πιάσουν και την κλασική αυτή ιστορία - η οποία, σημειωτέον, είχε αποτύχει σε παλιότερες κινηματογραφικές αναβιώσεις.
Το "Oz. The Great and Powerful" του 2013 έχει δύο πλεονεκτήματα: Έχει σαν σκηνοθέτη τον αν μη τι άλλο ικανότατο Sam Raimi και διαθέτει τη σοφία να μην είναι ένα ακόμα ριμέικ, αλλά ένα είδος prequel, οπότε δεν είναι εκ των προτέρων τα πάντα γνωστά για την πλοκή του. Πάλι καλά.
Κατά τα άλλα, πρόκειται για μια πολύ εντυπωσιακή, οπτικά τουλάχιστον, ταινία. Μιλάμε για ένα απόλυτο όργιο φανταστικών τοπίων, πλασμάτων και κυρίως χρωμάτων, που μοιάζουν να ξεπηδούν από την ψθυχεδέλεια του δεύτερου μισού των 60ς. Και, σαν αναφορά στον πρόγονό της, ξεκινά κι αυτή ασπρόμαυρα (πού αλλού, στο Κάνσας) για να καταλήξει σύντομα στο όργιο χρωμάτων που προαναφέραμε. Ο ήρωας είναι ένας μικροαπατεώνας ταχυδακτυλουργός, που το παίζει μάγος και δεν νοιάζεται παρά μόνο για τον εαυτό του. Όταν θα μεταφερθεί κηνυγημένος στη φανταστική (και φαντασμαγορική) χώρα του Οζ με ένα κλεμένο αερόστατο, όλοι εκεί θα νομίζουν ότι είναι ο μάγος που θα τους σώσει από την κακιά μάγισα, όπως λέει μια προφητεία. Η βασίλισσα της χώρας και η αδελφή της, μάγισες αμφότερες, θα τον καλοδεχτούν και θα του υποδείξουν πώς να εξοντώσει την κακιά μάγισα που καταδυναστεύει τη χώρα. Τα πράγματα όμως δεν είναι αυτά που δείχνουν με την πρώτη ματιά και σύντομα θα προκύψουν πολλές ανατροπές.
Θα χαρακτήριζα το φιλμ χορταστικό. Η Χώρα του Οζ είναι μαι καινούρια Χώρα των Θαυμάτων (όπως η αντίστοιχη της Αλίκης). Η ιστορία έχει το ενδιαφέρον της (με τις τρεις μάγισες και τους διαφορετικούς χαρακτήρες τους, τους αστείους κάτοικους των διαφόρων περιοχών του Οζ κλπ.). Ταυτόχρονα μιλά για τη δύναμη της εικόνας, αφού η "ψεύτικη" εικόνα καταφέρνει να νικήσει ακόμα και την αληθινή μαγεία και, φυσικά, και για μερικές τετριμένες χολιγουντιανές αξίες, όπως η δύναμη της πίστης, η καλοσύνη που κρύβεται ακόμα και μέσα σε έναν φαινομενικά άκαρδο, η νίκη του καλού πάνω στο κακό κλπ. Αυτό που προσωπικά μου άρεσε περισσότερο είναι οι αναφορές στο ίδιο το σινεμά, και μάλιστα στις αρχές του, στο τέλος του 19ου - αρχές 20ού αιώνα. Η επίδραση που έχει μια προβολή στους καλοκάγαθους κατοίκους της μαγικής χώρας είναι ανάλογη με το σοκ που ένοιωθαν οι πρώτοι θεατές του 1896 όταν έβλεπαν ένα τρένο να κινείται στην οθόνη, πράγμα που τους φαινόταν αδιανόητο. Η επίδραση αυτή μάλιστα στο φιλμ δεν δείχνεται απλώς σε κάποιο σημείο του, αλλά παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής. Για μένα η καθοριστική αυτή αυτοαναφορικότητα είναι γοητευτική.
Κατά τα άλλα με ξενέρωσε ο Τζέιμς Φράνκο στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν μου πήγαινε καθόλου και έυρισκα την ερμηνεία του κάπως χαζοχαρούμενη. Επίσης επιτρέψτε μου, παρά τον απίστευτο πλούτο του και το "χάσιμο" που προσφέρουν, να χαρακτηρίσω και κάπως κιτς όλο αυτό το όργιο των χρωμάτων και των αντικειμένων ή τοπίων που πλημμυρίζουν ασφυκτικά θα έλεγα την ταινία.
Δεν πειράζει όμως. Όπως είπα θεωρώ το φιλμ ένα απόλυτα χορταστικό παραμύθι, με τις κλασικές συμβάσεις του είδους βεβαίως. Δείτε το λοιπόν για λόγους φαντασμαγορίας κυρίως.