Η ΜΑΙΡΗ, Ο ΜΑΞ ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Το "Mary and Max" είναι ένα animation του αυστραλού Adam Elliot, ο οποίος, όπως διαβάζω, έχει στο παρελθόν βραβευτεί για μικρού μήκους ταινίες του. Είναι φτιαγμένο με την σπάνια στις μέρες μας τεχνική του πηλού (φιγούρες φτιαγμένες από πηλό ή πλαστελίνη) και προορίζεται αποκλειστικά για ενήλικες.
Η δυνατή ιστορία του αναφέρεται σε δύο μοναχικούς ανθρώπους, που αλληλογραφούν δίχως να έχουν ποτέ συναντηθεί: Ένα άσχημο 8χρονο κοριτσάκι από την Αυστραλία και ένας ιδιόρυθμος και υποχόνδριος (ελαφρά καθυστερημένος θα ήταν η πιο ακριβής έκφραση) ενήλικας από τη Νέα Υόρκη. Αυτό που τους ενώνει είναι η απόλυτη μοναξιά, η απόρριψη από την υπόλοιπη κοινωνία. Καθώς τα χρόνια περνούν η πάντοτε εξ αποστάσεως σχέση τους περνά κι αυτή από ποικίλα στάδια και δοκιμασίες, για να καταλήξει σε ένα δυνατό φινάλε.
Καταλάβατε ίσως γιατί η ταινία προορίζεται αποκλειστικά για ενήλικους. Πέρα από το κυρίαρχο θέμα της μοναξιάς και της διαφορετικότητας, θίγονται θέματα όπως οι απογοητεύσεις της ζωής, ο αλκοολισμός, η ομοφυλοφιλία, το κοινωνικό περιθώριο. Μη νομίζετε όμως ότι όλα είναι μαύρα. Υπάρχει αρκετό χιούμορ στο φιλμ, έστω και συχνά πικρό, που εναλλάσσεται με τη συγκίνηση.
Όπως ίσως φαντάζεστε, βρισκόμαστε μίλα μακριά τόσο από τη γλυκερή ντισνεϊκή αισθητική, όσο και από τις υπέροχες, αλλά πάντοτε καλογυαλισμένες αισθητικά δημιουργίες της Pixar και από τους 3-D εντυπωσιασμούς. Η εικόνα εδώ είναι ακατέργαστη, οι φιγούρες χοντροκομένες και έντονα καρικατουρίστικες, η κίνηση όχι τόσο πλαστική όσο στα παραπάνω φιλμ, η ασχήμια δείχνεται δίχως δισταγμό, όπως και κάθε λογής σκοτεινές πλευρές της ζωής. Τι να κάνουμε; Στον κόσμο μας υπάρχουν και άσχημοι και μοναχικοί άνθρωποι. Εντυπωσιακό είναι και το καθαρά εκτελεστικό μέρος: Ο Elliott δούλεψε για χρόνια στο χέρι, με παλιά και σπανιότατα χρησιμοποιούμενη σήμερα τεχνική, κινηματογραφώντας καρέ - καρέ τις φιγούρες του. Όσοι ξέρουν λίγο από τεχνικές animation γνωρίζουν πόσο χρονοβόρο και δύσκολο είναι αυτό. Γι' αυτό και το φιλμ έχει αυτή την πατίνα του χειροποίητου, που, όπως είπαμε, το ξεχωρίζει αμέσως από τα animation που μας κατακλύζουν (πολλά από τα οποία, για να μη με παρεξηγήσετε, αγαπώ ιδιαίτερα).
Σκοτεινή - παρά το πικρό χιούμορ - ταινία, μόνο για ενήλικους (δεν πειράζει που το ξαναλέω, καλό είναι να το χωνέψουμε), δείχνει για μια ακόμα φορά ότι το animation συχνά δεν έχει τίποτα παιδικό, ούτε έχει τίποτα να ζηλέψει από το κανονικό σινεμά. Δείτε το σίγουρα αν ψάνετε για κάτι διαφορετικό στον χώρο αυτό.