ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟΣ "DOCTOR STRANGE"

Ως γνωστόν δεν είμαι φαν των υπερηρωικών ταινιών (και κόμικς). Ωστόσο υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις. Ο "Doctor Strange" (2016), ας πούμε, του Scott Derrickson (τον οποίο αντιπαθούσα από την εποχή του κακού ριμέικ στο "Όταν η Γη Σταμάτησε") με διασκέδασε πραγματικά και, νομίζω ότι κάπου διέφερε από τον Marvel συρμό.
Πρόκειται για έναν όχι πολύ γνωστό ήρωα της Marvel, που ξεκίνησε στα κόμικς από το 1963. Ο ήρωας είναι ένας ιδιοφυής και πετυχημένος νευροχειρουργός, κλεισμένος στον εαυτό του, ασχολούμενος μόνο με τη δουλειά του και αρκετά υπερόπτης και σνομπ. Όταν τα χέρια του (το εργαλείο της δουλειάς του, την οποία υπεραγαπά δηλαδή) αχρηστεύονται μετά από ένα αυτοκινητικό ατύχημα και αφού μάταια αναζητήσει ποικίλους τρόπους θεραπείας, καταλήγει σ' ένα μοναστήρι στο Θιβέτ, όπου, υπό τη διδασκαλία της μυστηριώδους ηγουμένης Αρχαίας, η οποία διαθέτει υπερφυσικές δυνάμεις, διευρύνει το πνεύμα του, ανακαλύπτει νέα σύμπαντα και αποκτά σχετικές δυνάμεις και ο ίδιος. Τελικά πείθεται να πολεμήσει το υπέρτατο κακό που απειλεί τα πάντα από το Σκοτεινό Σύμπαν και, βέβαια, αλλάζει και εσωτερικά σαν άνθρωπος.
Κατ' αρχήν, αντίθετα από άλλους υπερήρωες,  εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν ήρωα που σχετίζεται άμεσα με τον ανατολικό μυστικισμό. Όλα εδώ έχουν μια κάπως "new age" διάσταση, την οποία προσωπικά δεν συμμερίζομια στην πραγματική ζωή, εδώ όμως γίνεται διακεδαστική και πρωτότυπη για το είδος. Από την άλλη έχουμε τον Μπάνεντικτ Κάμπερμπατς στον κεντρικό ρόλο, που αλλάζει με την παρουσία του τα δεδομένα (και την Τίλντα Σουίντον βεβαίως). Επίσης εδώ τα εφέ είναι και πραγματικά θεαματικά (στο νου μας έρχονται μεταξύ άλλων τα "Dark City" και "Inception"), αλλά και λειτουργικά. Φυσικά, όπως σε όλα σχεδόν τα φιλμ του είδους, οι χιουμοριστικές ατάκες υπάρχουν και σπάνε την όποια σοβαρότητα. Τέλος, αυτό που εμφανίζεται για πρώτη φορά σε τέτοιο φιλμ, είναι το ψυχεδελικό στοιχείο. Μερικές από τις εικόνες είναι θαρρείς βγαλμένες από αντίστοιχα οπτικά τριπ των 60ς. Άλλωστε μ' αυτό ταιριάζει και το όλο μυστικιστικό κλίμα που λέγαμε, που τόσο της μόδας ήταν την εποχή εκείνη.
Φυσικά τα κλισέ του είδους υπάρχουν και το όλο concept μάλλον αφελές είναι. Αλλά αυτά είναι δεδομένα. Όταν βλέπεις Marvel το ζητούμενο είναι η καθαρή διασκέδαση και όχι κάτι "υψηλότερο". Αντίθετα λοιπόν με τα περισσότερα άλλα φιλμ της, που προσωπικά βαριέμαι, ο "Doctor Strange" την διασκέδαση αυτή μου την προσέφερε απόλυτα. Γι' αυτό λοιπόν τελικά μου άρεσε και, όπως είπα, τον θεωρώ και κάπως διαφορετικό από τον ορυμαγδό τέτοιων φιλμ που μας έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια.

ΟΤΑΝ Η ΓΗ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΞΑΝΑ... ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΙΔΙΟ

Ίσως θα έπρεπε να υπάρχει μια αστυνομία (μετά συγχωρήσεως) κινηματογράφου που να απαγορεύει τα ριμέικ. Η οποία να μη δωροδοκείται, να μην κάνει τα στραβά μάτια όταν της συμφέρει, να μη πουλά παράνομα ριμέικ και τα λοιπά. Φυσικά, αν υπήρχε θα ήμουν ο πρώτος που θα έκανε αγώνα για την κατάργησή της... αλλά να μην πούμε και κάτι για πλάκα;
Τέτοιες σκέψεις μου γεννήθηκαν όταν είδα το "Όταν η γη σταμάτησε" του Scott Derrickson, που "διασκευάζει" το κλασικό πρωτότυπο του Robert Wise του 1951. Ή μάλλον του αλλάζει τα φώτα. Η παλιά ταινία ήταν τολμηρή και ερχόταν σε έντονη αντίθεση με το ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής. Διότι θέλει τόλμη εν μέσω μακαρθισμού και "κακών ρώσων παντού", να καταγγέλεις την ηλιθιότητα του αθρώπινου είδους εν γένει και να προειδοποιείς ότι βαδίζει προς την καταστροφή. Στη σύγχρονη ταινία ο φόβος της βόμβας έχει αντικατασταθεί από τον φόβο της οικολογικής καταστροφής. Δεν είναι κακό αυτό. Αυτό που με χαλάει είναι η έλλειψη εξηγήσεων για τη δράση του "καλού" εξωγήινου στον κόσμο μας, για τη σχέση του με το παντοδύναμο ρομπότ κλπ. Αυτό που με χαλάει όμως κυρίως είναι η κυριολεκτικά αφόρητη και αφελέστατη συναισθηματικότητα του τελευταίου τρίτου περίπου της ταινίας, οι τόννοι σιροπιών για τον πατέρα που χάσαμε και τη θετή μάνα που αγαπά το παιδί της, το οποίο δεν είναι ως εκ τούτου μόνο στον κόσμο, όπως νόμιζε, και γι' αυτό το παιδί μετανοιώνει και γίνεται καλό, η με το ζόρι συγκίνηση, το φριχτά προβλέψιμο και αναμενόμενο όλων αυτών, ο εξωγήινος που συγκινείται ακούγοντας Μπαχ (λες και έχουν ίδια μουσικά γούστα οι εξωγήινοι, οι οποίοι στην πραγματικότηα έχουν και εντελώς διαφορετική φυσική κατασκευή από τους ανθρώπους, όπως σαφώς λέγεται), και οι διαπιστώσεις του στιλ "τώρα βλέπω ότι οι άνθρωποι έχουν και μια φωτεινή πλευρά" και άλλα τέτοια νερόβραστα. Αφείστε που "έρχεται να σώσει τη γη απ' τους ανθρώπους", αλλά όπως όλα δείχνουν θα καταστρέψει και τα ζώα και όλο το φυσικό περιβάλλον, γι' αυτό άλλωστε φτιάχνει κάτι σαν κιβωτό. Καλά, τα ζώα και τα φυτά τι φταίνε; Διαπιστώνω λοιπόν για μια ακόμα φορά ότι το μέσο Χόλιγουντ - ή, αν επιθυμείτε, ο μέσος αμερικάνος ή/και ο μέσος παγκόσμιος άνθρωπος - παραμένει εξαιρετικά αφελής, για να μη χρησιμοποιήσω βαρύτερες έκφράσεις. Μα καλά, δεν σκυλοβαρέθηκαν ακόμα με όλα αυτά τα ηλίθια ηθικοπλαστικά;
Μένουν κάποια καλά εφφέ, μερικές σκηνές έντασης (λίγες) και ο ανέκφραστος Κιάνου Ριβς, που λόγω ακριβώς αυτού του ανέκφραστου είναι πολύ πειστικός στο ρόλο του. Μικρή συγκομιδή. Αν μπορείτε δείτε την παλιά ταινία και ξεχάστε ότι ξαναγυρίστηκε.