STAR WARS ΞΑΝΑ: Η ΔΥΝΑΜΗ (ΚΑΙ ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ) ΞΥΠΝΑΝΕ

Φυσικά και θα γινόταν. Η μυθολογία των Star Wars, μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες της ποπ κουλτούρας από τη δεκαετία του 70 μέχρι σήμερα, έχει ακόμα πολύ ψωμί και εκατομμύρια φανς παγκοσμίως. Μετά τη μέτρια δεύτερη πρίκουελ τριλογία λοιπόν, που σκηνοθέτησε με αδιάφορο τρόπο ο ίδιος ο Λούκας μεταξύ 1999 - 2005, η ιστορία ξεκινά και πάλι από εκεί που είχε μείνει στο τέλος της πρώτης κλασικής τριλογίας - 30τόσα χρόνια μετά για την ακρίβεια. Αυτή τη φορά σκηνοθέτης είναι ο ικανότατος σε περιπέτειες J.J. Abrams και έτσι το 2015 "προσγειώνεται" το "Star Wars: Η Δύναμη Ξυπνάει" και κυριολεκτικά σπάει ταμεία και ρεκόρ εμπορικότητας.
Η Αυτοκρατορία έχει αντικατασταθεί από το αντίστοιχο, παντοδύναμο (και φασιστικό. Η σκηνή όπου ο στρατηγός μιλά στα πλήθη παραπέμπει κατευθείαν σε ναζιστικές συγκεντρώσεις) Πρώτο Τάγμα. Υπάρχει η Δημοκρατία, υπάρχουν επαναστάτες που αντιστέκονται με όσα μέσα διαθέτουν, αλλά ο τελευταίος Τζεντάι, ο Λουκ Σκάιγουόκερ, έχει εξαφανιστεί (έχει κάπου αποσυρθεί). Το φιλμ κινείται γύρω από τις προσπάθειες καλών και κακών να τον εντοπίσουν, ενώ η νέα ηρωίδα είναι μια ρακοσυλλέκτρια από έναν ξεχασμένο πλανήτη - έρημο, η οποία σιγά-σιγά θα ανακαλύψει ότι μέσα της υπάρχει η, ανεξέλεγκτη ακόμα, Δύναμη.
Φυσικά η περιπέτεια, η δράση, το σασπένς, τα εφέ, οι μάχες με διαστημόπλοια, είναι απόλυτα εγγυημένα και κάτι παραπάνω από χορταστικά. Και το ρομάντσο επίσης, και οι συγκινητικές σκηνές. Ο Abrams σοφά (όπως αποδεικνύουν τα ταμεία) επιλέγει όχι μόνο να μην πρωτοτυπήσει σεναριακά, αλλά και να επαναφέρει με απόλυτα νοσταλγικό τρόπο τους γερασμένους πλέον ήρωες της πρώτης κλασικής τριλογίας. Λέα, Χανς Σόλο, Λουκ, Τσουμπάκα, ρομπότ, σκάφη, είναι και πάλι εδώ (και ο Χάρισον Φορντ και η Κάρι Φίσερ βεβαίως). Προφανως ο συνδυασμός νοσταλγίας και φρέσκων προσώπων (η κοπέλα και ο έγχρωμος αποστάτης των Στορμτρούπερ) λειτούργησε άψογα.
Δεν υπήρξα ποτέ φανατικός των Star Wars και δεν θα δώσω 4 αστεράκια όπως έκαναν πολλοί κριτικοί. Ωστοσο διασκέδασα και δεν βαρέθηκα καθόλου και σίγουρα θεωρώ την επανεκκίνηση αυτή καλύτερη από τη δεύτερη τριλογία που προαναφέραμε. Μέχρις εκεί. Και με δεδομένο βέβαια ότι αποδεχόμεστε μια σειρά σεναριακών ευκολιών (από δραπετεύσεις έως οι "καλοί πάντα ευστοχούν ενώ οι κακοί όχι"). Εντάξει όμως. Από πάντοτε η αφέλεια ήταν χαριτωμένη και "μέσα στο παιχνίδι" των Star Wars. Γι' αυτό άλλωστε και το πρώτο φιλμ του 77 είχε θεωρηθεί ότι επαναφέρει στο σινεμά μια ξεχασμένη τότε παιδικότητα και ευπρόσδεκτη, απολαυστική αφέλεια.
Και μια τελευταία παρατήρηση: Η ταινία σεναριακά είναι σχεδόν όμοια με τον πρώτο κλασικό "Πόλεμο των Άστρων" του 1977: Μια εφιαλτική "Αυτοκρατορία", αντάρτες που αντιστέκονται, επίθεση στο κολοσιαίο διαστημόπλοιο - αρχηγείο των κακών,  συγγένειες που αποκαλύπτονται σιγά - σιγά (ποιος είναι γιος ποιου κ.ο.κ.), μασκοφόρος και μαυροφορεμένος αρχι-κακός στη θέση του Νταρθ, ηρωίδα που βαθμιαία ανακαλύπτει τη Δύναμη μέσα της, μονομαχία με φωτόσπαθα... όλη η δομή του φιλμ είναι καρμπόν της πρώτης ταινίας και βέβαια αυτό γίνεται συνειδητά. Να λοιπόν που η επανάληψη αποδείχτηκε ασφαλέστερη και καλύτερη (και σαν ταινία και εισπρακτικά) από τα πρίκουελ ή τα τυχόν εντελώς διαφορετικά σίκουελ. Η νοσταλγία είναι προφανώς ακατανίκητη.

ΤΟ STAR TREK ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΛΑ

Τελικά ο J.J. Abrams νομίζω αποδεικνύεται καλός στο είδος του, αυτό της θεαματικής περιπέτειας (επιστημονικής φαντασίας συνήθως). Το Star Trek βεβαίως υπήρξε η κλασική τηλεοπτική σειρά των 60ς και μεταφέρθηκε με μέτρια επιτυχία θα έλεγα στην οθόνη με 5-6 ταινίες μεταξύ 1979 - 1996. Το 2009 αναλαμβάνει την αναβίωσή του και το 2013 κάνει τη δεύτερη ταινία της αναβίωσης αυτής, το "Star Trek into Darkness".
Πάμε λοιπόν να δούμε μια περιπέτεια ΕΦ,  μεγαλη παραγωγή και προφανώς με όσα συνεπάγεται αυτό. Αν λοιπόν τα ξέρουμε από την αρχή αυτά, νομίζω ότι αυτό το Star Trek είναι από τα καλά δείγματα. Φυσικά το θέαμα και τα εφέ είναι εξασφαλισμένα. Ευτυχώς όμως (χίλιες φορές ευτυχώς) το project δεν σταματά σ' αυτά, όπως τόσες άλλες χολιγουντιανές υπερπαραγωγές. Διαθέτει αρκετά ενδιαφέρον σενάριο, αρκετές καλοδεχούμενες για μένα τουλάχιστον ανατροπές, αρκετό σασπένς. Οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες και η διαρκής αντιστροφή των ρόλων καλών - κακών διατήρησε αμείωτη την προσοχή μου.
Η ταινία εμπνέεται κυρίως από τη δεύτερη της αρχικής σειράς, την "Οργή του Καν". Ο ("καλός" ή "κακός";) Καν είναι άλλωστε και ο ουσιαστικός πρωταγωνιστής στο ρόλο ενός τρομοκράτη με αιτία. Αλλά και οι χαρακτήρες που τον περιβάλουν (εκτός των σταθερών μελών του πληρώματος του Enterprise βεαβίως)  παλλινδρομούν κι αυτοί ανάμεσα στο καλό και το κακό, αποκτώντας έτσι ενδιαφέρον. Και κάτω απ' όλα αυτά υπάρχουν και κάποια πολιτικά ή φιλοσοφικά σχόλια, ένας προβληματισμός πάνω στο - αξίωμα για κάποιους - "πυροβόλησε και μετά ρώτα", αλλά και πάνω στη διαφθορά που προκαλεί αναπόφευκτα σχεδόν η εξουσία.
Μη φανταστείτε πάντως ότι γλυτώσαμε από τα κλισέ. Όπως σε κάθε δαπανηρή περιπέτεια αυτά υπάρχουν και μερικές φορές είναι χιλιοειδωμένα (όπως οι σχεδόν "από μηχανής θεός" λύσεις της τελευταίας στιγμής, όταν όλα φαίνονται να έχουν χαθεί). Τι διάολο άλλωστε; Δεν μπορεί να πεθάνουν όλοι, αφού η σειρά αφήνει δολάρια, άρα πρέπει να συνεχιστεί!  Ωστόσο το πετυχημένο σασπένς, όπως είπαμε και πριν, και κάποιες δόσεις χιούμορ ελαφρύνουν τα πράγματα. Γενικά λοιπόν μπορώ να πω ότι το διασκέδασα. Δίχως βέβαια να μιλώ σε καμιά περίπτωση για αριστούργημα.
Άφησα τελευταία μια μικρή παρατήρηση που δεν θα σχολιάσω θετικά ή αρνητικά, απλά θα την αφήσω να αιωρείται σαν αφορμή προβληματισμού για τις εποχές που αλλάζουν: Ο περίφημος Σποκ υπήρξε βέβαια η πιο εμβληματική μορφή της σειράς χάρη στον χαρακτήρα του: Ένας εξωγήινος από τον οποίο λείπει εντελώς κάθε συναίσθημα, πλην όμως, μάλλον γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, είναι απαραίτητος και λειτουργικός σαν μηχανή. Ο παράδοξος αυτός χαρακτήρας, με αυτή ακριβώς την τερατώδη ιδιαιτερότητα, έγινε αποδεκτός και αγαπητός από τα 60ς και καθ' όλη την μακρά πορεία τηλε- και σινε- συνεχειών. Εν έτει 2013 για πρώτη φορά "βάζει νερό στο κρασί του". Φυσικά παραμένει σε γενικές γραμμές δίχως συναισθήματα, πλην όμως είναι από την πρώτη σκηνή ερωτευμένος και, για πρώτη φορά, σε μια σκηνή προς το τέλος, κλαίει. Άλλοι θα πουν ότι ο χαρακτήρας εξανθρωπίζεται κάπως. Άλλοι πάλι ότι ίσως η εποχή μας, παρά την επιφανειακά αντίθετη άποψη, δεν αντέχει κατά βάθος την απόλυτη διαφορετικότητα και θέλει να φέρνει τα πράγματα όσο πιο κοντά γίνεται στον μέσο όρο, στο κοινώς αποδεκτό. Διαλέξτε και πάρτε ή βρείτε τη δική σς τρίτη ερμηνεία...

SUPER 8: ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΕΣ

Ο J.J. Abrams αγαπά φαίνεται τόσο την παλιά τηλεόραση όσο και το παλιό σινεμά (των 70ς-80ς εννοώ). Και πρώτο και καλύτερο τον Σπίλμπεργκ, ο οποίος εδώ είναι παραγωγός. Το "εδώ" είναι το "Super 8" του 2011, μια καλογυρισμένη, αν μη τι άλλο, ταινία.
Τοποθετείται χρονικά στα τέλη των 70ς και παρακολουθεί μια ομάδα παιδιών που γυρίζουν κρυφά απ' τους γονείς τους μια ταινία τρόμου με super 8 (πρωτοποριακή κάμερα στο χέρι της εποχής, που επέτρεπε σε "κοινούς θνητούς" να γυρίσουν ταινίες δίχως τη συμβολή στούντιο και σούπερ μηχανημάτων). Τυχαία λοιπόν κινηματογραφούν ένα φοβερό σιδηροδρομικό δυστήχημα που συμβαίνει μπρος στα έντρομα μάτια τους. Αυτό όμως, όπως και το τι κρύβεται πίσω του, είναι μόνο η αρχή.
Η αγάπη και οι αναφορές στον παλιό, καλό παραμυθά Σπίλμπεργκ είναι εμφανείς. Ακόμα και η εποχή δράσης δίνει μια νοσταλγική διάσταση και συμπίπτει - καθόλου τυχαία - με την εποχή που αυτός έκανε τις πρώτες τεράστιες επιτυχίες του. Άλλωστε τότε ήταν η χρυσή εποχή των b-movies (συνήθως) τρόμου, στα οποία γίνονται αναφορές. Υπάρχει ακόμα το αρκετά πρωτότυπο σενάριο, που κρατά σε αγωνία τον θεατή και δεν αποκαλύπτει καν τι ακριβώς τρέχει μέχρι τα μισά περίπου της ταινίας. Γι' αυτό κι εγώ δεν λέω τίποτα άλλο για το στόρι και το κινηματογραφικό είδος - αν και σίγουρα κάτι θα έχετε διαβάσει, αλλά τουλάχιστον ας μην το μάθετε από μένα.
Όλα αυτά είναι διασκεδαστικά και σίγουρα πέρασα δύο ευχάριστες ώρες. Μακάρι βέβαια να έλειπε ένα πλήθος από αμερικανιές, από τα δακρύβρεκτα κλισέ με την έλλειψη μητέρας και τις τεταμένες σχέσεις με τον πατέρα του μικρού πρωταγωνιστή ως τον τελικό θρίαμβο της οικογένειας κι από τις απιθανότητες στη συμπεριφορά των δεκαπεντάχρονων το πολύ ηρώων, που τα κάνουν όλα άφοβα και δεν κολώνουν μπρος σε τίποτα, έως το σε στιλ Ρωμαίος και Ιουλιέτα (σε μίνι εκδοχή) λαβ στόρι. Όμως, για να μείνουμε απόλυτα στο σπιλμπεργκικό πνεύμα, δίπλα στο γλυκερό, "συγκινητικό" και κλισέ που αναφέραμε, συνυπάρχει η ίδια αγάπη και κατανόηση για το κάθε είδους διαφορετικό που συναντάμε, ας πούμε, στον "Ε.Τ." ή στις "Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου", στοιχείο που αποτελεί άλλωστε σήμα κατατεθέν του κλίματός του. Αυτά για να σας κάνουν να σκεφτείτε για μια ακόμη φορά ότι τα πράγματα σπανίως είναι μονοδιάστατα κι ότι το θετικό με το τετριμένο ή/και βαρετό συχνά συνυπάρχουν.
Προσωπικά πέρασα δύο ευχάριστες ώρες, παρά τις προαναφερθείσες αμερικανιές, και βρήκα καλοδεχούμενο το μυστήριο σχετικά με το τι ακριβώς συμβαίνει μέχρι τα μισά περίπου, καθώς και το σταδιακά κλιμακούμενο κλίμα απειλής που ενυπάρχει. Νομίζω ότι αν καταφέρετε να αφήσετε τον εαυτό σας να ξεχάσει τις απιθανότητες στις ηρωικές συνήθως συμπεριφορές και το μελό που λέγαμε, μάλλον θα το διασκεδάσετε. Πρόκειται, νομίζω, για μια από τις σχετικά συμπαθητικές περιπτώσεις μπλογκμπάστερ.

ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ STAR TREK

Ομολογώ ότι όταν έμαθα ότι η θρυλική τηλεοπτική σειρά των 60ς Star Trek ετοιμάζεται για μια ακόμα μεταφορά στην οθόνη, έστω και ως prequel, κουμπώθηκα. Λίγο οι προηγούμενες μέτριες ταινίες, λίγο η γενική αντιπάθειά μου για sequel, prequel και άλλα συναφή, συνετέλεσαν σ' αυτό. Να όμως που το καινούριο Star Trek του J.J. Abrams μου φάνηκε και συμπαθητικό και χορταστικό.
Ο παραγωγός του τηλεοπτικού Lost αποφασίζει να μας γυρίσει πίσω, μιλώντας μας για τις απαρχές του περίφημου διαστημόπλοιου Enterprise, τον τρόπο που συγκεντρώθηκε το πλήρωμα, τις νεανικές ηλικίες του Σποκ, του Κερκ και όλων των άλλων γνώριμών μας. Τα εφφέ είναι εντυπωσιακά (βρήκα πολύ πρωτότυπο το εξωγήινο "κακό" σκάφος), το φιλμ είναι καλογυρισμένο, το σενάριο σχετικά ενήλικο και υπάρχει και χιούμορ πλάϊ στην περιπέτεια και το δράμα. Όσο για τους "τρέκις", τους φαν της σειράς, νομίζω ότι θα ενθουσιαστούν.
Κάποια σκοτεινά σημεία βρήκα στο σενάριο, με το μπερδεμένο χρονικό παράδοξο και τις παράλληλες πραγματικότητες που σχετίζονται με μαύρες τρύπες, την συνύπαρξη δύο Σποκ... Ίσως κάποια σημεία να μη στέκουν, ίσως πάλι κάποια να είναι αχρείαστα και να γίνονται "έτσι", για το εντυπωσιακό του πράγματος. Μικρό το κακό όμως. Νομίζω ότι, όπως είπα, το αποτέλεσμα συνολικά και αξιοπρεπές είναι και χορταστικό, και καλύτερο από τις περισσότερες ταινίες της κινηματογραφικής καριέρας του Star Trek, οπότε είμαι διατεθειμένος να παραβλέψω κάποια πράγματα που βρήκα αρνητικά. Δεν νομίζω βέβαια ότι πρόκειται για αριστούργημα, ούτε τομή στο χώρο του σινεμά επιστημονικής φαντασίας, προσφέρει όμως δύο γεμάτες, απολαυστικές ώρες.
ΥΓ1: Τα βλέπω τα sequel να έρχονται βροχή και φοβάμαι από τώρα.
ΥΓ2: Εννοείται ότι όσα έγραψα παραπάνω αφορούν αποκλειστικά τους φίλους της επιστημονικής φαντασίας ή της συγκεκριμένης μυθικής σειράς. Οι υπόλοιποι αμύητοι θεατές μάλλον δεν θα καταλάβουν τίποτα και θα βαρεθούν.

ΟΝΤΩΣ ΑΔΥΝΑΤΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ

Φαίνεται ότι τα νο 3 είναι μόδα τις τελευταίες εβδομάδες. Οι τρίτες Mission: Impossible (2006) του μέχρι πρότινος τηλεοπτικού J.J. Abrams το επιβεβαιώνουν.
Τώρα τι να σας πω για την ταινία. Αν είστε φίλος των Village, είναι η καλύτερή σας. Η απόλυτη υπερπαραγωγή, όπου η δράση είναι τόσο καταιγιστική, που δεν σ' αφήνει να πάρεις ανάσα κι όλα είναι τόσο θεαματικά, που δεν προλαβαίνεις καλά - καλά να δεις τι συμβαίνει στην οθόνη. Αν πάλι δεν είστε φίλος του είδους, έχετε μπουχτίσει στο πρώτο μισάωρο από τον καταιγισμό που λέγαμε και την απίστευτη βαβούρα, αλλά κυρίως από μια ακόμα πιο απίστευτη συσσώρευση απιθανοτήτων και υπεράνθρωπων πράξεων. Άσε που μόνο στο πρώτο τέταρτο έχετε μετρήσει σωρεία πράξεων που, πολύ απλά, δεν γίνονται σε real life. Τα πλέον πολύπλοκα, τεχνολογικά προχωρημένα σχέδια, που βασίζονται σε ακρίβεια κλάσματος δευτρολέπτου, καταστρώνονται και εκτελούνται με άψογο τρόπο σε χρόνο dt, οι ηρωισμοί, οι αποδράσεις, οι επιδείξεις υπεράνθρωπης δύναμης ή / και τεχνικής συμβαίνουν κάθε ενάμισι λεπτό, τα απίθανα gadget εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο σε ρυθμό πολυβόλου... Όσο για χαρακτήρες... αφείστε το καλύτερα. Φυσικά θα μου πείτε: "Μα καλά, χαρακτήρες έψαχνες σε μια τέτοια ταινία"; Όχι βέβαια (και ειλικρινά δεν με πειράζει τόσο η παντελής έλλειψή τους σε φιλμ του είδους. Είναι μία από τις εξ αρχής αποδεκτές συμβάσεις). Αλλά... τι να σας πω. Εδώ ζαλίστηκα και κουράστηκα και τα μελό ιντερλούδια που ξεφύτρωναν ανάμεσα στη δράση με αποτέλειωσαν.
Είπαμε. Αν είστε λάτρεις των φιλμ-μόνο-δράσης, είναι από τα πιο χορταστικά που έγιναν ποτέ. Πάρτε κανά δυο κιλά ποπ κορν, πηγαίνετε κατά προτίμηση σε θερινό (γλυτώνετε έτσι και την πολλών ντεσιμπέλ surround βαβούρα), και καταβρείτε την. Προσωπικά έπληξα με, ίσως, το μεγαλύτερο overdose απιθανοτήτων και εξωπραγματικών καταστάσεων που έχω δει ποτέ.
ΥΓ: Εντάξει όλα τα άλλα, αλλά, όσο κι αν σας φανεί παράξενο, ξέρετε τι με πλήγωσε περισσότερο; Το ότι όλοι της ομάδας (ο Τομ Κρουζ φυσικά, ένας μαύρος, μια γυναίκα πιθανόν ασιατικής καταγωγής και ένας λευκός αμερικάνος), όταν χρειάστηκε μιλούσαν (όλοι, επαναλαμβάνω) ιταλικά σε μια αποστολή που σχεδιάστηκε σε ελάχιστες μέρες!!!