ΑΓΓΕΛΟΙ, ΗΛΙΘΙΟΙ ΚΑΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΑ ΦΤΕΡΑ

Το "Angels and Idiots" (Άγγελοι και Ηλίθιοι) είναι η τελευταία δουλειά (2008) του πολύ καλού ανεξάρτητου καρτουνίστα Bill Plympton (ανεξάρτητος εδώ σημαίνει ότι τα κάνει κυριολεκτικά όλα μόνος του, και την παραγωγή επίσης). Από πολλούς θεωρήθηκε η πιο ώριμη δουλειά του, αλλά προσωπικά προτιμώ παλιότερα φιλμ του.
Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός αληθινού αντι-ήρωα: Ενός τύπου που θα τον χαρακτηρίζαμε ανενδοίαστα "μαλάκα", με όλες τις πιθανές αποχρώσεις που έχει η λέξη στη γλώσσα μας. Από τη μίζερη και την κάθε άλλο παρά γεμάτη αγάπη ζωή του τον βγάζει ένα αναπάντεχο, θαυμαστό γεγονός: Σην πλάτη του αρχίζουν να φυτρώνουν φτερά, που προσπαθεί απεγνωσμένα να κρύψει. Κι όχι μόνο αυτό: Όταν αυτά, παρά τις προσπάθειές του, μεγαλώνουν, τον ωθούν να κάνει καλές πράξεις, που ο ίδιος απεχθάνεται.
Αντίθετα με ό,τι θα περίμενε κανείς, ο αντισυμβατικός Plympton αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας στις προσπάθειες του τύπου να εναντιωθεί με όποιον τρόπο μπορεί στον καλό εαυτό του, να παραμείνει δηλαδή ένας μονόχνωτος μισάνθρωπος. Πολλά θα συμβούν στον "αγώνα" του αυτόν, κυρίως στο εσωτερικό ενός μπαρ όπου συχνάζει.
Η ιδέα και η ιστορία είναι πρωτότυπη και κυρίως το σχέδιο και τα διάφορα σκηνοθετικά ευρήματα του Plympton εξαιρετικά. Το ότι δεν μου άρεσε τόσο η ταινία οφείλεται αποκλειστικά στο σενάριο. Νομίζω ότι πάσχει από σαφήνεια: Πολλά από τα γεγονότα παραμένουν ανεξήγητα, οι ενέργειες των ηρώων μου φάνηκαν συχνά αψυχολόγητες, ενώ αρκετές επαναλήψεις παρόμοιων καταστάσεων με κούρασαν. Ωστόσο η ταινία έχει πάρει καλές κριτικές και, ούτως ή άλλως, η ευρηματικότητα και η σχεδιαστική δεινότητα του δημιουργού της είναι δεδομένες.
Πάντως, ακόμα κι αν δεν δείτε το συγκεκριμένο φιλμ (που, παρά τις αντιρρήσεις μου, προτείνω να το δείτε), ψάξτε οπωσδήποτε οποιαδήποτε δουλειά του. Για να απολαύσετε μια εντελώς διαφορετική οπτική και αισθητική στο κινούμενο σχέδιο απ' αυτές που έχουμε συνηθίσει από τις μεγάλες αμερικάνικες εταιρίες, που μπορεί συχνά να κάνουν θαυμάσιες ταινίες, η αισθητική τους όμως κινείται πάντοτε στα ίδια γνωστά πλαίσια.

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΑ ΜΕΛΩΔΙΑ

Το "The Tune" (1992) του Bill Plympton είναι μια πολύ όμορφη ταινία κινουμένων σχεδίων του ιδιαίτερου αυτού δημιουργού. Ο ήρωάς της, ένας συνθέτης, πιέζεται από τον μεγαλοπαραγωγό Mr Mega (!) - με του οποίου τη γραμματέα είναι ερωτευμένος - να γράψει σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα ένα σουξέ, αλλιώς θα χάσει τα πάντα (ο συνθέτης εννοείται, όχι ο εταιριάρχης). Στην αγχωμένη αναζήτηση έμπνευσης ο ήρωας θα φτάσει στην σουρεαλιστική χώρα του Φλούμπι Ντούμπι, όπου όλα μπορούν να συμβούν και όπου αυτό που κυρίως θα μάθει είναι να γράφει τραγούδια απ' την καρδιά του.
Το χιούμορ, ο σουρεαλισμός, οι φευγάτες εικόνες, η φαντασία και η τρυφερότητα συνυπάρχουν στην όμορφη αυτή ταινία. Κυρίως όμως υπάρχει η μουσική, που πρωταγωνιστεί. Για τον Plympton η ιστορία αυτή δεν είναι παρά η αφορμή για να κάνει μια σειρά από ιδιόρυθμα βιντεοκλίπ κινουμένων σχεδίων, που "ντύνουν" μια πλειάδα έξυπνων τραγουδιών, που μάλιστα ανήκουν σε διαφορετικά είδη, φτιάχνοντας έτσι και ένα είδος "οδηγού" μουσικών στυλ, ενώ τα κινούμενα σχέδια που τα συνοδεύουν είναι συχνά φτιαγμένα κι αυτά με διαφορετικό στυλ γραφής. Τα τραγούδια έχει γράψει η Maureen McElheron, μόνιμη μουσική συνεργάτης του Plympton. Δείτε, αν μπορέσετε, το παράξενο αυτό φιλμ, κυρίως για μια εναλλακτική πρόταση για το βιντεοκλίπ, και ψάξτε και το σάουντρακ. Θα το κάνω κι εγώ σύντομα.

ΣΠΛΑΤΕΡ, ΧΑΒΑΛΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟΙ ΣΥΖΥΓΟΙ

O Bill Plympton είναι ένας αμερικανός ανεξάρτητος δημιουργός κινουμένων σχεδίων, από τους πιο γνωστούς του είδους. Όταν λέμε ανεξάρτητος σημαίνει ότι δεν δουλεύει σε μεγάλες χολιγουντιανές εταιρίες (Disney, Pixar κλπ.) και ότι, περίπου, τα κάνει όλα μόνος του.
Το "I married a strange person" γυρίστηκε το 1997. Το πρώτο που έχουμε να παρατηρήσουμε είναι ότι πρόκειται πέρα για πέρα για ενήλικα κινούμενα σχέδια. Για να είμαστε ακριβέστεροι, για αυστηρώς ακατάλληλα. Σεξ, βία και μπόλικες δόσεις σπλάτερ συνθέτουν την παρωδία αυτή των παλιών b-movies επιστημονικής φαντασίας. Ένας νέος, ωραίος και νιόπαντρος τύπος δέχεται άθελά του μια ακτίνα και, μετά το ατυχές (;) συμβάν μπορεί να πραγματοποιεί τις φαντασιώσεις του. Και δεν μιλάμε μόνο για τις σεξουαλικές (αυτές άλλωστε είναι λίγες, αφού είναι πολύ ερωτευμένος με την όμορφη γυναίκα του). Μπορεί ό (1997), μως να μεταμορφώνει κατά βούλησιν τους άλλους (κυρίως όσους μισεί) και να κάνει διάφορα άλλα «θαύματα».
Είπαμε ότι το σπλάτερ ως χαβαλές κυριαρχεί. Μυαλά ανοίγουν, εντόσθια χύνονται, μάτια βγαίνουν και άλλα τέτοια ορεκτικά. Κι ακόμα υπάρχει κάμποσο σεξ, έντονη αντιμιλιταριστική διάθεση (η παρουσίαση των ηλίθιων και στρατόκαυλων στρατιωτικών είναι σπαρταριστή), κακά πεθερικά (εδώ σατιρίζεται και ο συντηρητικός μέχρι βλακείας αμερικάνος «μέσος πολίτης»), κακές πολυεθνικές, κριτική στην ηλιθιότητα της τηλεόρασης και πολλά κυνηγητά. Και, κυρίως, πολύ προσωπικό, αναγνωρίσιμο σχέδιο με εξαιρετική τεχνική, που σε τίποτα δεν μοιάζει με τα «γλυκά», τυποποιημένα ντισνεϊκά ή κομπιουτεράδικα. Ίσως πάσχει κάπως από ρυθμό – τα κυνηγητά παραείναι πολλά, ορισμένες κοιλίτσες υπάρχουν – συνολικά όμως αξίζει η γνωριμία με έναν πολύ ταλαντούχο και πολυβραβευμένο ανεξάρτητο δημιουργό.