ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ (ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΕΣ) ΤΟΥ "PAYCHECK"

Μπορεί ο John Woo να ήταν μάστορας της δράσης και μάλιστα στιλίστας του είδους, νομίζω όμως ότι το 2003 βρισκόταν ήδη στην παρακμή του. Γι' αυτό και δεν θεωρώ κάτι σπουδαίο το "Paycheck", το οποίο μάλιστα, όπως πολλές άλλες ταινίες επιστημονικής φαντασίας, βασιζόταν σε διήγημα του πολύπαθου Φίλιπ Ντικ και, όπως πολλές άλλες ταινίες επιστημονικής φαντασίας επίσης, "άλλαζε τα φώτα" στα κείμενα του συγγραφέα.
Ο ήρωας της ταινίας είναι ένας ιδιοφυής μηχανικός. Δουλεύει για μεγάλες εταιρίες σε μυστικά projects και στη συνέχεια ο χρόνος δουλειάς διαγράφεται από τη μνήμη του, ώστε οι απόρρητες πληροφορίες που κατέχει να είναι απόλυτα ασφαλείς. Μέχρι τώρα έχουν διαγραφεί μνήμες έως 2 μηνών, όταν δέχεται την πρόταση ενός πολυεκατομμυριούχου να δουλέψει για την εταιρία του για 3 ολόκληρα χρόνια, τα οποία φυσικά στη συνέχεια θα διαγραφούν. Η αμοιβή θα είναι μυθική, οπότε ο ήρωάς μας δέχεται,όταν όμως ξυπνά όχι μόνο δεν υπάρχει αμοιβή, αλλά και πρέπει να αρχίσει να αγωνίζεται για την ίδια του τη ζωή. Μόνη βοήθεια ένας φάκελος που ο ίδιος έχει ταχυδρομήσει στον εαυτό του πριν τα πάντα διαγραφούν...
Η ιδέα είναι καλή. Εμείς, παρέα με τον Μπεν Άφλεκ που πρωταγωνιστεί, προσπαθούμε να καταλάβουμε τι έχει συμβεί και γιατί ο φάκελος περιέχει όσα ευτελή αντικείμενα περιέχει - τα οποία σίγουρα δεν ανήκουν στον πριν 3 χρόνια εαυτό του. Οι προβληματικές του Ντικ για τη μνήμη, για το τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο και πλαστό στον κόσμο, για τις παντοδύναμες και αδίστακτες εταιρίες, βρίσκονται εδώ, αλλά ελάχιστα αποτελούν το θέμα του φιλμ. Αντίθετα ο Γου, βιρτουόζος όπως είπαμε της δράσης, χειρίζεται το όλο πράγμα ως τέτοια ταινία, παραβλέποντας μάλλον τις σεναριακές δυνατότητες. Έτσι τα διαρκή κυνηγητά, ο "απέθαντος" ήρωας (εντάξει, βοηθιέται με τρόπο που δεν μπορώ να σας αποκαλύψω, αλλά και πάλι...), οι εκρήξεις, το ξύλο, περισσεύουν στο φιλμ, υποβαθμίζοντάς το κατά τη γνώμη μου. Το ίδιο ισχύει και για το τραβηγμένο απ' τα μαλλιά σενάριο, όπου είναι απίθανο να συμβούν όλα όσα συμβαίνουν, όσο και αν είχε προβλέψει το μέλλον ο νυν αμνησιακός ήρωας. Όσο για την Ούμα Θέρμαν... αρκεί να σας πω ότι κι αυτή παίρνει μέρος στο ξύλο, βγάζοντας νοκ άουτ κάμποσους κακούς, αν και απλή επιστήμων η ίδια! Και, βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε, το πολύ καλύτερο "Memento" είναι πάντοτε πανταχού παρόν.
Τι μένει λοιπόν; Να απολαύσουμε μια ακόμα καλογυρισμένη αναμφισβήτητα κλωτσοπατινάδα, να την ευχαριστηθούμε αν είμαστε φίλοι του είδους, αλλά μέχρι εκεί. Ο Γου παραμένει Γου ακόμα κι αν έχει μπροστά του ένα δυνητικά πολύ καλό υλικό. Κρίμα.

ΜΕΛΟ, ΚΙΤΣ ΚΑΙ ΒΙΑ ΣΤΟ "A BETTER TOMMOROW"

Ίσως ξέρετε τον εκ Χονγκ Κονγκ John Woo (ίνδαλμα μεταξύ άλλων του Ταραντίνο) από τη χολιγουντιανή του καριέρα, που ξεκίνησε κάπου στις αρχές των 90ς. Πριν όμως είχε κάνει πολλές ταινίες στην πατρίδα του. Ε, λοιπόν, πρέπει να δείτε μερικές για να το πιστέψετε...
Το "A Better Tommorow II" (Ying hung boon sik II αν σας ενδιαφέρει ο κινέζικος τίτλος) του 1987 είναι δεύτερο μέρος μιας τριλογίας (το τρίτο το έχει γυρίσει ο άλλος γνωστός σκηνοθετης τη ς πόλης, ο Hark Tsui, ο οποίος μάλιστα είναι και εκ των πρωταγωνιστών) και έχει όλα τα χαρακτηριστικά του Woo. Εδώ λοιπόν θα συναντήσετε σε όλο του το μεγαλείο τον απίστευτο συνδυασμό φοβερής βίας (μιλάμε για εκατόμβες πτωμάτων) και... δακρύβρεκτου μελό, που αγγίζει τα όρια του Ξανθόπουλου ή του Φώσκολου. Γλυκιά, αθώα κόρη σκοτώνεται, ο πατέρας τρελαίνεται και χτυπιέται στο άσυλο, γυναίκα γεννά τη στιγμή ακριβώς που ο σύζυγος πεθαίνει και δεν συμμαζεύεται. Αν λοιπόν το δεις για καθαρό χαβαλέ, όπως έκανα εγώ, ε, τότε δεν σας κρύβω ότι ανήκει στην κατηγορία που θα αποκαλούσαμε "ένοχες απολαύσεις". Προς θεού όμως, μην το πάρετε ούτε στιγμή στα σοβαρά.
Ο Γου είναι βέβαια πολύ ικανός σκηνοθέτης (γι' αυτό άλλωστε τον μάζεψαν οι αμερικάνοι) και καταφέρνει να χορογραφεί κυριολεκτικά τη βία με απίστευτο τρόπο. Πυροβολισμοί σε ξαφνικά slow motion, αεικίνητη κάμερα, εντυπωσιακά πλάνα... και τα πτώματα συσσωρεύονται. Γενικά το στιλ του έχει επηρεάσει πολύ τις σκηνές δράσης του σύγχρονου Χόλιγουντ. Αυτό το κομάτι λοιπόν, της σκηνοθετικής βιρτουοζιτέ, το απόλαυσα. Και ταυτόχρονα είχα λυθεί στο γέλιο όχι μόνο με το μελό που σας έλεγα πριν (με υπόκρουση δακρύβρεκτης χονγκονγκιανής ποπ μάλιστα), αλλά και με τις φάσεις που ο ήρωας (ή οι ήρωες, τέσσερεις το πολύ) καθαρίζουν δεκάδες (κυριολεκτικά δεκάδες) "κακών". Αξίζει τον κόπο να δει κανείς τα κινέζικα φιλμ του Γου σε slow motion και να μετρά, έτσι για πλάκα, πτώματα. Είναι σίγουρα τριψήφιος ο αριθμός τους σε κάθε ταινία. Λογικό, αφού η κάθε κακιά συμμορία του υποκόσμου αποτελείται από δεκάδες μέλη που ορμάν όλα μαζί - και σκοτώνονται όλα μαζί φυσικά - όταν κάνουν ή όταν τους κάνουν ντου.
Τέλος πάντων, αν δεν πάρετε στα σοβαρά απολύτως τίποτα απ' όσα βλέπετε, έχετε πίτσες και μπύρες και βρίσκεστε σε τέτοιο mood, νομίζω ότι θα διασκεδάσετε. Να μη ξεχνάτε μόνο δύο πράγματα: Πρώτον ότι ο Γου είναι όντως εντυπωσιακός σκηνοθέτης μέσα στο κιτς του και δεύτερον ότι στις αμερικάνικες ταινίες του έχει βάλει πολύ νερό στο κρασί του.