"ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ" ΕΙΝΑΙ Η... ΙΠΕΡ

Προσθήκη λεζάντας

Τελικά η γαλίδα σταρ Ιζαμπέλ Ιπέρ αναδεικνύεται σε μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της εποχής μας (ακόμα και η καλύτερη θα ισχυρίζονταν αρκετοί). Το αποδεικνύει και πάλι στο φιλμ της Mia Hansen-Love "Το Μέλλον" (L' Avenir) του 2016. Το οποίο είναι μια δραματική ταινία (με λίγο χιούμορ) για μια γυναίκα της οποίας η καθημερινότητα όπως την ήξερε καταρρέει.
Η ηρωίδα είναι μια πενηντάρα καθηγήτρια φιλοσοφίας, παντρεμένη, με δύο μεγάλα παιδιά. Απολαμβάνει τη φιλοσοφία και τις απολαύσεις της σκέψης, ενώ έχει να αντιμετωπίσει και την κτητική, μισότρελη μητέρα της. Κάποια στιγμή εκείνη θα πεθάνει, ενώ ο άντρας της τής ανακοινώνει ότι θέλει να χωρίσει επειδή βλέπει μια άλλη γυναίκα. Μόνη πλέον, αλλά και για πρώτη ίσως φορά ελεύθερη, η Ναταλί πρέπει να ανακαλύψει ξανά την μέχρι τότε τακτοποιημένη ζωή της. Αρχίζει έτσι να κάνει παρέα με έναν εναλλακτικό νεαρό, παλιό αγαπημένο της μαθητή (όχι, δεν πρόκειται για ερωτική σχέση).
"Το Μέλλον" είναι μία χαμηλότονη, δραματική και ρεαλιστική ταινία, που παρακολουθεί την προσπάθεια μιας γυναίκας να βρει μια νέα ζωή όταν όλες οι παλιές σταθερές καταρέουν. Μιλά λοιπόν για τις αλλαγές που μπορεί ανά πάσα στιγμή να έρθουν στη ζωή μας, όσο σίγουροι κι αν είμαστε γι' αυτήν. Και, μια που τόσο αυτή όσο και ο σύζυγός της, είναι διανοούμενοι, μιλά για τη σχέση φιλοσοφίας και καθημερινότητας ή, αν θελετε, πώς η φιλοσοφία και η υψηλή σκέψη δεν μπορούν να δώσουν λύσεις σε καθημερινά προβλήματα. Γι' αυτό και η ηρωίδα δεν ξέρει τι ακριβώς να κάνει, απλώς "ψάχνεται". Προσωπικά με άγγιξε στο σημείο όπου νοιώθει μόνη και αντιλαμβάνεται ότι δεν ανήκει εκεί, όταν βρίσκεται στο εναλλακτικό σχεδόν-κοινόβιο. Μου φάνηκε ότι αυτό το σημείο εμπεριέχει μελαγχολία και τη συνειδητοποίηση ότι τα νεανικά όνειρα και η θέληση για κόντρα στο κατεστημένο απόπειρες έχουν φύγει ανεπιστρεπτί.
Είπα ότι το φιλμ είναι χαμηλότονο, δίχως δραματικές κορυφώσεις ή ανατροπές. Απλώς παρακολουθεί ήσυχα τα τεκταινόμενα. Πολλοί μπορεί να κουραστούν στη θέασή του και άλλοι να μην αντέχουν αυτή την ήσυχη, ρεαλιστική καταγραφή. Αυτό που αναμφισβήτητα ισχύει όμως, το είπαμε και στην αρχή άλλωστε, είναι η εξαιρετική Ιπέρ, που δίνει άλλο ένα, χαμηλών τόνων αυτή τη φορά, ρεσιτάλ. Γι' αυτό αξίζει να δείτε το φιλμ. Το οποίο, σημειωτέον, θα αρέσει μόνο σε εκείνους που αγαπούν τα εσωτερικά, καθημερινά δράματα (με κάποιες πινελιές χιούμορ, το είπαμε).