Ο "LUCKY" ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ...

Υπάρχουν ταινίες αργόσυρτες, χαμηλότονες, για τις οποίες κάποιοι θα έλεγαν "Μα δεν συμβαίνει τίποτα!" Κι όμως, κάποιες απ' αυτες μπορεί να συγκινούν βαθύτατα, να "πιάνουν" τον θεατή (εμένα τουλάχιστον). Μια τέτοια ταινία είναι το "Lucky" (2017), πρώτη τού ηθοποιού John Carroll Lynch και τελευταία του σημαντικότατου πρωταγωνιστή της Χάρι Ντιν Στάντον, ο οποίος πέθανε λίγο μετά στα 91 του (άρα πρωταγωνιστούσε και ήταν υπέροχος κάπου στα 90 του).
Τι συμβαίνει στο "Lucky"; Απλώς παρακολουθούμε τη ρουτίνα της ζωής του ομώνυμου μοναχικού ηλικιωμένου, ο οποίος ζει σε μικρή αμερικάνικη πόλη όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Πρωινή γυμναστική, αδιόρθωτη κατανάλωση τσιγάρου, κουίζ στην τηλεόραση, σταυρόλεξα και καθημερινή βόλτα στο γειτονικό μπαρ, όπου πίνει το ίδιο πάντα ποτό και μιλά με τους ίδιους πάντα φίλους περί ανέμων και υδάτων. Ώσπου μια ξαφνική λιποθυμία τον κάνει να συνειδητοποιήσει την ηλικία του και ότι το τέλος πλησιάζει. Και αρχίζει να φιλοσοφεί τη ζωή με έναν μάλλον ορθολογικό και αισιόδοξο τρόπο και, κυρίως, με στωικότητα.
Το φιλμ παρακολουθεί την καθημερινή ρουτίνα του ήρωά της, τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα (κάποιες φορές είναι μελαγχολικός, άλλοτε εριστικός κι άλλοτε φοβάται για ό,τι έρχεται), πάντοτε όμως παραμένει γλυκός και συμπαθητικός. Τι άλλο μπορείς να κάνεις με το αναπόφευκτο, αυτό που περιμένει όλους μας; Συγχρόνως το φιλμ αντιμετωπίζει με ευαισθησία και καλή κατά βάθος διάθεση τη μοναχικότητα. Ο ήρωάς μας δεν παντρεύτηκε ποτέ και ζούσε πάντοτε μόνος. Ήταν "μοναχικός, δεν ένοιωθε όμως μοναξιά", όπως λέει κάποια στιγμή. Όταν βρίσκεις την αγαπημένη ρουτίνα σου και έχεις φίλους να μιλάς και να μοιράζεσαι πράγματα η μοναχικότητα δεν ταυτίζεται με την επώδυνη μοναξιά. Τι μοιράζεται στις καθημερινές του συναντήσεις; Από σχεδόν αστεία γεγονότα (η αγαπημένη χελώνα ενός φίλου του έσκασε) έως συγκλονιστικές πολεμικές αναμνήσεις. Εν τέλει το φιλμ, όπως κάποια του Τζάρμους, εξυμνούν και "ανυψώνουν" την κοινότοπη καθημερινότητα. Κι αυτό είναι πολύτιμο. Και, για να μην το ξεχάσω, υπάρχει και αρκετό χιούμορ στην όλη αντιμετώπιση του επερχόμενου τέλους.
Φυσικά την ταινία παίρνει στην πλάτη του ο καταπληκτικός Χάρι Ντιν Στάντον στον τελευταίο και απόλυτα ταιριαστό, όπως είπαμε, ρόλο του. Χωρις αυτόν τίποτα δεν θα ήταν ίδιο. Και, κερασάκι, ο Ντέιβιντ Λιντς αυτοπροσώπως σε δεύτερο, πλην όμως χαρακτηριστικό, ρόλο.
Με συγκίνησε και με γοήτευσε. Προσοχή όμως: Μόνο για όσους αντέχουν σε αργούς ρυθμούς και χαμηλότονη αφήγηση, σε εσωτερικές καταστάσεις. Κοινώς δεν συνίσταται σε αποκλειστικούς φίλους της ξέφρενης δράσης και των multiplex. Αν δεν είστε απ' αυτούς νομίζω ότι θα το απολαύσετε και ότι θα σας συγκινήσει.